Benedict Arnold

Wczesne życie

Benedykt urodził się jako drugie z sześciorga dzieci Benedykta Arnolda III (1683-1761) i Hannah Waterman King w Norwich, Connecticut, 14 stycznia 1741 roku. Został on nazwany imieniem swojego pradziadka Benedykta Arnolda, wczesnego gubernatora Kolonii Rhode Island, oraz jego brata Benedykta IV, który zmarł w niemowlęctwie. Tylko Benedykt i jego siostra Hannah przeżyli do dorosłości; jego inni bracia i siostry zmarli na żółtą febrę w dzieciństwie. Przez swoją matkę, babcię Arnold był potomkiem Jana Lothroppa, przodka co najmniej czterech prezydentów USA.

Ojciec Arnolda był odnoszącym sukcesy biznesmenem, a rodzina przeniosła się na wyższe szczeble społeczeństwa Norwich. Kiedy miał dziesięć lat, Arnold został wysłany do prywatnej szkoły w pobliskim Canterbury i miał iść do Yale. Jednak śmierć jego rodzeństwa dwa lata później mogła przyczynić się do pogorszenia się losów rodziny, ponieważ jego ojciec zaczął pić. Kiedy miał czternaście lat, nie było już pieniędzy na prywatną edukację. Alkoholizm i zły stan zdrowia ojca powstrzymały go przed szkoleniem Arnolda w rodzinnym biznesie, ale powiązania rodzinne matki zapewniły Arnoldowi staż z dwoma kuzynami, braćmi Danielem i Joshuą Lathropami, którzy z powodzeniem prowadzili w Norwich handel aptekarski i ogólny. Jego staż u Lathropsa trwał siedem lat.

W 1755 r. Arnold, przyciągnięty dźwiękiem perkusisty, próbował zaciągnąć się do prowincjonalnej milicji, aby walczyć w wojnie francuskiej i indyjskiej, ale jego matka odmówiła pozwolenia. W 1757 r., gdy miał szesnaście lat, zaciągnął się do milicji, która ruszyła w kierunku Albany i jeziora George. Francuzi oblegali Fort William Henry, a ich indyjscy sojusznicy po zwycięstwie popełnili okrucieństwa. Słowo o katastrofalnym wyniku oblężenia skłoniło kompanię do odwrotu; Arnold służył przez 13 dni. Niektórzy mówią, że Arnold zdezerterował w 1758 roku, ale nie ma na to dowodów.

Matka Arnolda, z którą był bardzo blisko, zmarła w 1759 roku. Alkoholizm ojca pogłębił się po śmierci żony, a młodzież wzięła na siebie odpowiedzialność za utrzymanie ojca i młodszej siostry. Jego ojciec był kilkakrotnie aresztowany za publiczne pijaństwo, kościół odmówił mu komunii, a ostatecznie zmarł w 1761 roku.

Biznesmen

W 1762 r. Arnold, wspierany przez Lathrops, rozpoczął pracę w New Haven w Connecticut jako farmaceuta i księgarz. Arnold był pracowity i odnosił sukcesy, dzięki czemu mógł rozwinąć swoją działalność. W 1763 roku spłacił pieniądze pożyczone od Lathrops, odkupił rodzinną zagrodę, którą jego ojciec sprzedał, gdy był głęboko zadłużony, a rok później odsprzedał ją z dużym zyskiem. W 1764 r. założył spółkę z Adamem Babcockiem, kolejnym młodym kupcem z New Haven. Wykorzystując zyski ze sprzedaży jego zagrody kupili trzy statki handlowe i rozpoczęli handel z Indiami Zachodnimi. W tym czasie sprowadził swoją siostrę Hannah do New Haven, aby prowadziła interesy aptekarskie podczas jego nieobecności. Dużo podróżował dla swoich interesów, po całej Nowej Anglii i z Quebecu do Indii Zachodnich, często dowodząc jednym z własnych statków. Podczas jednej ze swoich podróży Arnold stoczył pojedynek w Hondurasie z brytyjskim kapitanem morskim, który nazwał go "przeklętym Jankesem, nędzarzem dobrych manier lub dżentelmenem". Kapitan został ranny po pierwszej wymianie ognia i przeprosił po tym, jak Arnold zagroził, że będzie chciał zabić na drugim.

Ustawa o cukrownictwie z 1764 r. i ustawa o stemplowaniu z 1765 r. ograniczyły handel w koloniach. Ta ostatnia ustawa skłoniła Arnolda do przyłączenia się do opozycji wobec tych podatków, a także skłoniła go do wstąpienia do Sons of Liberty, tajnej organizacji, która nie bała się użyć przemocy, aby sprzeciwić się tym i innym niepopularnym środkom parlamentarnym. Początkowo Arnold nie brał udziału w żadnych publicznych demonstracjach, ale, jak wielu kupców, nadal handlował tak, jakby ustawa o stemplowaniu nie istniała. Oznaczało to, że był on przemytnikiem wbrew tej ustawie. Arnold stanął również w obliczu finansowej ruiny. Był winien 16.000 funtów, a niektórzy wierzyciele rozsiewali plotki, że jest bankrutem. Podjął kroki prawne przeciwko nim. W nocy 28 stycznia 1767 roku Arnold i członkowie jego załogi, obserwowani przez tłum Synów, podburzyli człowieka podejrzanego o próbę poinformowania władz o przemycie Arnolda. Arnold został skazany za zakłócanie porządku i ukarany grzywną w stosunkowo niewielkiej wysokości 50 szylingów; nagłośnienie sprawy i powszechne współczucie dla jego poglądów przyczyniło się prawdopodobnie do wydania lekkiego wyroku.

W dniu 22 lutego 1767 r. ożenił się z Małgorzatą Mansfield, córką Samuela Mansfielda, szeryfa New Haven, znajomą, która być może powstała dzięki przynależności zarówno do Mansfield, jak i Arnolda w miejscowej Loży Masońskiej. Ich pierwszy syn, Benedykt VI, urodził się w następnym roku, a po nim bracia Richard w 1769 roku i Henryk w 1772 roku. Małgorzata zmarła na początku rewolucji, 19 czerwca 1775 roku, podczas gdy Arnold był jeszcze w Fort Ticonderoga. Gospodarstwo domowe, nawet za jej życia, było zdominowane przez siostrę Arnolda, Hannah. Arnold skorzystał z jego relacji z Mansfieldem, który został wspólnikiem w jego firmie i wykorzystał swoją pozycję szeryfa do ochrony Arnolda przed wierzycielami.

Arnold był w Indiach Zachodnich, kiedy 5 marca 1770 r. miała miejsce masakra w Bostonie. Napisał, że był "bardzo zszokowany" i zastanawiał się "dobry Boże, czy wszyscy Amerykanie śpią i oschlebnie rezygnują ze swoich wolności, czy też wszyscy stali się filozofami, że nie mścią się od razu na takich przestępcach".

Karykatura polityczna z 1766 r. o uchyleniu ustawy o stemplowaniu

Wczesna wojna rewolucyjna

Arnold rozpoczął wojnę, gdy w marcu 1775 roku został wybrany na kapitana milicji w Connecticut. Po rozpoczęciu walk pod Lexington i Concord w następnym miesiącu, jego kompania przemaszerowała na północny wschód, aby pomóc w oblężeniu Bostonu, które nastąpiło później. Arnold powiedział Komitetowi Bezpieczeństwa Massachusetts o swoim pomyśle zajęcia Fortu Ticonderoga w Nowym Jorku, o którym wiedział, że jest słabo broniony. Uczyniono go pułkownikiem 3 maja 1775 r., a on natychmiast wyruszył na zachód, przybywając do Castleton w spornym New Hampshire Grants (dzisiejszy Vermont) na czas, aby połączyć się z Ethanem Allenem i jego ludźmi w zdobyciu Fort Ticonderoga. Kontynuował tę akcję odważnym nalotem na Fort Saint-Jean na rzekę Richelieu na północ od jeziora Champlain. Kiedy w czerwcu do Ticonderogi przybyły siły milicji z Connecticut, wdał się w spór z jej dowódcą o kontrolę nad fortem i zrezygnował ze swojej komisji w Massachusetts. Był w drodze do domu z Ticonderogi, gdy dowiedział się, że jego żona zmarła wcześniej w czerwcu.

Kiedy Drugi Kongres Kontynentalny zezwolił na inwazję na Quebec, częściowo na polecenie Arnolda, został on przekazany na dowodzenie wyprawą. Arnold udał się następnie do Cambridge w stanie Massachusetts i zaproponował George'owi Waszyngtonowi drugą ekspedycję do ataku na Quebec City drogą przez dzisiejszą Maine. Ekspedycja ta, za którą Arnold otrzymał zlecenie pułkownika w Armii Kontynentalnej, opuściła Cambridge we wrześniu 1775 roku z 1.100 ludźmi. Po trudnym przejściu, w którym 300 mężczyzn zawróciło, a kolejnych 200 zginęło w drodze, Arnold przybył przed Quebec City w listopadzie. Dołączony do małej armii Richarda Montgomery'ego, wziął udział w szturmie na Quebec City 31 grudnia, w którym zginął Montgomery i złamał nogę Arnoldowi. Ksiądz Samuel Spring, jego kapelan, przewiózł go do prowizorycznego szpitala w hotelu Dieu. Arnold, który został awansowany na generała brygady za rolę, jaką odegrał w dotarciu do Quebecu, utrzymał nieskuteczne oblężenie miasta aż do czasu, gdy w kwietniu 1776 r. został zastąpiony przez generała majora Davida Woostera.

Następnie Arnold udał się do Montrealu, gdzie służył jako dowódca wojskowy miasta aż do momentu, gdy został zmuszony do odwrotu przez posuwającą się naprzód armię brytyjską, która przybyła do Quebecu w maju. Dowodził tylną częścią armii kontynentalnej podczas jej odwrotu od Saint-Jean. James Wilkinson powiedział, że Arnold był ostatnią osobą, która opuściła Quebec przed przybyciem Brytyjczyków. Następnie kierował budową floty do obrony jeziora Champlain, które zostało pokonane w październiku 1776 r. w bitwie o Valcour Island. Jego działania na Saint-Jean i Valcour Island odegrały znaczącą rolę w opóźnieniu brytyjskiego postępu przeciwko Ticonderoga do 1777 roku.

Podczas tych działań Arnold pozyskał wielu przyjaciół i większą liczbę wrogów w ramach struktury władzy wojskowej i w Kongresie. Nawiązał przyzwoite stosunki z George'em Waszyngtonem, dowódcą armii, a także z Philipem Schuylerem i Horatio Gatesem, którzy w latach 1775 i 1776 dowodzili departamentem północnym armii. Jednak spór z Mojżeszem Hazenem, dowódcą 2. pułku kanadyjskiego, ugotował się latem 1776 roku pod Ticonderoga w sądzie wojennym Hazena. Dopiero akcja Gatesa, a następnie jego przełożonego w Ticonderoga, zapobiegła jego własnemu aresztowaniu na podstawie zarzutów wyrównanych przez Hazena. Nie zgadzał się również z Johnem Brownem i Jamesem Eastonem, dwoma oficerami niższego szczebla mającymi powiązania polityczne, co doprowadziło do ciągłych sugestii o nadużyciach z jego strony. Brown był szczególnie podstępny, publikując list gończy, który twierdził, że Arnold "Pieniądze są Bogiem tego człowieka i aby mieć ich dość, poświęciłby swój kraj".

Gubernator Quebeku Guy Carleton, 1. baron Dorchester sprzeciwił się Arnoldowi w Quebecu i Valcour Island.

Saratoga i Filadelfia

Generał Waszyngton wysłał Arnolda do obrony Rhode Island po tym, jak Brytyjczycy zajęli Newport w grudniu 1776 r., gdzie milicja była zbyt słabo wyposażona, by rozważyć nawet atak na Brytyjczyków. Arnold był blisko swojego domu, więc skorzystał z okazji, by odwiedzić swoje dzieci, a większość zimy spędził na spotkaniach towarzyskich w Bostonie, gdzie bezskutecznie zabiegał o względy młodej belle Betsy Deblois. W lutym 1777 r. dowiedział się, że został przekazany do awansu na majora generała przez Kongres. Waszyngton odrzucił jego ofertę rezygnacji i napisał do członków Kongresu, starając się to naprawić, zauważając, że "dwóch lub trzech innych bardzo dobrych oficerów" może przepaść, jeśli będą upierać się przy politycznie motywowanych promocjach. Arnold był w drodze do Filadelfii, aby przedyskutować swoją przyszłość, kiedy zaalarmowano go, że brytyjskie siły maszerują w kierunku magazynu zaopatrzeniowego w Danbury w Connecticut. Wraz z Davidem Woosterem i generałem milicji z Connecticut, Goldem Selleckiem Sillimanem, zorganizował odpowiedź milicji. W bitwie pod Ridgefield dowodził małym kontyngentem milicji, który próbował zatrzymać lub spowolnić brytyjski powrót na wybrzeże i ponownie został ranny w lewą nogę. Arnold udał się do Filadelfii, gdzie spotkał się z członkami Kongresu w sprawie swojej rangi. Jego akcja w Ridgefield, w połączeniu ze śmiercią Woostera z powodu ran odniesionych w akcji, zaowocowała awansem Arnolda na majora generała, chociaż jego staż nie został przywrócony nad tymi, którzy awansowali przed nim. W trakcie negocjacji w tej sprawie Arnold napisał 11 lipca tego samego dnia do Filadelfii list z rezygnacją, w którym poinformował, że Fort Ticonderoga spadł na Brytyjczyków. Waszyngton odrzucił jego rezygnację i nakazał mu pomóc w obronie na północy.

Arnold przybył do obozu Schuyler'a w Fort Edward w Nowym Jorku 24 lipca. 13 sierpnia Schuyler wysłał go z siłą 900 koni, aby złagodzić oblężenie Fortu Stanwix, gdzie użył sztuczki, aby zakończyć oblężenie. Arnold wysłał indyjskiego posłańca do obozu brytyjskiego generała brygady Barry'ego St. Legera z wiadomością, że zbliżające się siły są znacznie większe i bliższe niż w rzeczywistości; to przekonało Indian do porzucenia go, zmuszając go do zaniechania wysiłku.

Następnie Arnold wrócił do Hudson, gdzie generał Gates przejął dowództwo nad armią amerykańską, która do tego czasu wycofała się do obozu na południe od Stillwater. Następnie wyróżnił się w obu bitwach Saratogi, mimo że generał Gates, po serii narastających nieporozumień i sporów, które zakończyły się krzykliwym meczem, usunął go z dowództwa polowego po pierwszej bitwie. Podczas walk w drugiej bitwie, Arnold, wbrew rozkazom Gatesa, udał się na pole bitwy i poprowadził ataki na brytyjską obronę. Ponownie został ciężko ranny w lewą nogę późno w walce. Sam Arnold powiedział, że byłoby lepiej, gdyby był w klatce piersiowej, a nie w nodze. Burgoyne poddał się dziesięć dni po drugiej bitwie, 17 października 1777 roku. W odpowiedzi na męstwo Arnolda w Saratodze, Kongres przywrócił mu staż dowodzenia. Arnold zinterpretował jednak sposób, w jaki to uczynił, jako akt współczucia dla jego ran, a nie jako przeprosiny czy uznanie, że naprawiają zło.

Arnold spędził kilka miesięcy odzyskując siły po swoich obrażeniach. Zamiast amputować sobie roztrzaskaną lewą nogę, miał ją ostrożnie osadzoną, pozostawiając ją o 2 cale (5,1 cm) krótszą od prawej. Wrócił do wojska w Valley Forge w maju 1778 roku na oklaski mężczyzn, którzy służyli pod nim w Saratodze. Tam wziął udział w pierwszym nagraniu Przysięgi Allegiance wraz z wieloma innymi żołnierzami, jako znak lojalności wobec Stanów Zjednoczonych.

w Filadelfii. Arnold stworzył rezydencję Masters-Penn, jak ją wtedy nazywano, swoją siedzibę, podczas gdy wojskowy dowódca Filadelfii. Później służył jako rezydencja prezydencka George'a Waszyngtona i Johna Adamsa, w latach 1790-1800.

Po wycofaniu się Brytyjczyków z Filadelfii w czerwcu 1778 roku Waszyngton mianował Arnolda wojskowym dowódcą miasta. Jeszcze zanim Amerykanie ponownie zajęli Filadelfię, Arnold zaczął planować kapitalizację finansową na zmianę władzy w tym kraju, angażując się w różne transakcje biznesowe mające na celu czerpanie zysków z wojennych ruchów zaopatrzeniowych i korzystając z ochrony swojej władzy. Plany te były niekiedy udaremniane przez potężnych polityków lokalnych, którzy w końcu zgromadzili wystarczająco dużo dowodów, by móc publicznie wnosić opłaty lotnicze. Arnold zażądał od sądu wojskowego oczyszczenia z zarzutów, pisząc do Waszyngtonu w maju 1779 r.: "Stałem się kaleką w służbie mojego kraju, nie spodziewałem się [takich] niewdzięcznych zwrotów".

Arnold żył ekstrawagancko w Filadelfii i był wybitną postacią na scenie społecznej. Latem 1778 r. Arnold spotkał Peggy Shippen, 18-letnią córkę sędziego Edwarda Shippena, lojalistyczną sympatyczkę, która robiła interesy z Brytyjczykami podczas ich okupacji miasta. Peggy została zabiegana przez brytyjskiego majora Johna André podczas brytyjskiej okupacji Filadelfii. Peggy i Arnold pobrali się 8 kwietnia 1779 roku. Peggy i jej krąg przyjaciół znaleźli sposoby na utrzymywanie kontaktu z paramiliami na linii frontu, pomimo wojskowych zakazów komunikacji z wrogiem. Część tej komunikacji odbywała się za pośrednictwem usług Josepha Stansbury'ego, kupca filadelfijskiego.

Generał Horatio Gates dowodził siłami w Saratodze (portret Gilberta Stuarta, 1793-94).


Przysięga Arnolda z Allegiance, 30 maja 1778 r.


Izba Przewodniczących

Plotkowanie w celu zmiany stron

Jakiś czas temu, na początku maja 1779 roku, Arnold spotkał się ze Stansburym. Stansbury, którego zeznania przed brytyjską komisją najwyraźniej błędnie podały datę w czerwcu, powiedział, że po spotkaniu z Arnoldem, "pojechałem potajemnie do Nowego Jorku z ofertą usług [Arnolda] dla sir Henry'ego Clintona". Ignorując instrukcje Arnolda, by nie wciągać w to nikogo innego, Stansbury przekroczył brytyjskie granice i udał się do Jonathana Odella w Nowym Jorku. Odell był lojalistą współpracującym z Williamem Franklinem, ostatnim gubernatorem kolonialnym New Jersey i synem Benjamina Franklina. 9 maja Franklin przedstawił Stansbury'ego majorowi André, który właśnie został mianowany szefem brytyjskiego szpiega. Był to początek tajnej korespondencji pomiędzy Arnoldem i André, czasem wykorzystującej jego żonę Peggy jako chętnego pośrednika, która zakończyła się ponad rok później zmianą stron przez Arnolda.

Tajna komunikacja

André rozmawiał z generałem Clintonem, który dał mu szerokie uprawnienia do realizacji oferty Arnolda. Następnie André opracował instrukcje dla Stansbury'ego i Arnolda. Ten pierwszy list otworzył dyskusję na temat rodzajów pomocy i wywiadu, jakich Arnold może udzielić, oraz zawierał instrukcje, jak komunikować się w przyszłości. Listy miały być przekazywane przez krąg kobiet, do którego należała Peggy Arnold, ale tylko Peggy wiedziała, że niektóre listy zawierały instrukcje napisane zarówno kodem, jak i niewidocznym atramentem, które miały być przekazane André, wykorzystując Stansbury'ego jako kuriera.

Do lipca 1779 r. Arnold zapewniał Brytyjczykom lokalizacje i siły wojskowe, a także lokalizacje magazynów zaopatrzeniowych, negocjując jednocześnie odszkodowania. Na początku poprosił o odszkodowanie za swoje straty i 10.000 funtów, czyli kwotę, którą Kongres Kontynentalny przekazał Charlesowi Lee za jego usługi w armii kontynentalnej. Generał Clinton, który prowadził kampanię na rzecz zdobycia kontroli nad doliną rzeki Hudson, był zainteresowany planami i informacjami na temat obrony West Point i innych rodzajów obrony na rzece Hudson. Zaczął też nalegać na spotkanie twarzą w twarz i zasugerował Arnoldowi, by przejął inne dowództwo wysokiego szczebla. Do października 1779 r. negocjacje zostały wstrzymane. Co więcej, mafie Patriotów przeczesywały Filadelfię w poszukiwaniu Lojalistów, a Arnold i rodzina Shippenów byli zagrożeni. Arnold został odrzucony przez Kongres i władze lokalne w prośbach o zapewnienie bezpieczeństwa dla siebie i swoich teściów.

Sąd Wojenny

Sąd wojenny rozpatrujący zarzuty przeciwko Arnoldowi rozpoczął posiedzenie 1 czerwca 1779 r., ale został opóźniony do grudnia 1779 r. przez zdobycie Stony Point w Nowym Jorku przez generała Clintona, który wrzucił wojsko w pośpiechu, aby zareagować. Pomimo faktu, że wielu członków składu sędziowskiego było mężczyznami niechętnymi Arnoldowi do działań i sporów wcześniejszej wojny, Arnold został oczyszczony ze wszystkich oprócz dwóch drobnych zarzutów 26 stycznia 1780 roku. Arnold pracował przez kilka następnych miesięcy, aby nagłośnić ten fakt; jednak na początku kwietnia, zaledwie tydzień po tym jak Waszyngton pogratulował Arnoldowi 19 maja narodzin syna, Edwarda Shippena Arnolda, Waszyngton opublikował formalną naganę zachowania Arnolda.

Naczelny Wódz byłby o wiele szczęśliwszy przy okazji wydawania poleceń oficerowi, który świadczył tak zasłużone usługi dla swojego kraju jak generał dywizji Arnold; ale w tym przypadku poczucie obowiązku i szacunek dla szczerości zobowiązują go do stwierdzenia, że uważa swoje postępowanie [w skazanych czynach] za nierozważne i niewłaściwe.

- Notatka opublikowana przez George'a Washingtona, 6 kwietnia 1780 r.

Wkrótce po naganie Waszyngtonu kongresowe śledztwo w sprawie jego wydatków wykazało, że Arnold nie rozliczył się w pełni ze swoich wydatków poniesionych podczas inwazji na Quebec i że był winien Kongresowi około 1000 funtów, głównie dlatego, że nie był w stanie ich udokumentować. Znaczna część tych dokumentów zaginęła podczas odwrotu z Quebecu; wściekły i sfrustrowany Arnold zrezygnował z dowództwa wojskowego w Filadelfii pod koniec kwietnia.

Oferta poddania się West Point

Na początku kwietnia Philip Schuyler zbliżył się do Arnolda z możliwością przekazania mu dowództwa w West Point. Dyskusje pomiędzy Schuyler'em a Waszyngtonem na ten temat do początku czerwca nie przyniosły rezultatów. Arnold ponownie otworzył tajne kanały z Brytyjczykami, informując ich o propozycjach Schuylera i uwzględniając ocenę Schuylera dotyczącą warunków i West Point. Przekazał również informacje o proponowanej francusko-amerykańskiej inwazji na Quebec, która miała nastąpić w górę rzeki Connecticut. (Arnold nie wiedział, że ta proponowana inwazja była podstępem mającym na celu przekierowanie brytyjskich zasobów). W dniu 16 czerwca Arnold przeprowadził inspekcję w West Point w drodze do Connecticut, aby zająć się sprawami osobistymi, i wysłał bardzo szczegółowy raport tajnym kanałem. Kiedy dotarł do Connecticut, Arnold zorganizował tam sprzedaż swojego domu i rozpoczął przekazywanie aktywów do Londynu przez pośredników w Nowym Jorku. Na początku lipca wrócił do Filadelfii, gdzie 7 lipca napisał kolejną tajną wiadomość do Clintona, z której wynikało, że jest umówiony na spotkanie w West Point i że może nawet dostarczyć "rysunek dzieł (...) przez które można wziąć [West Point] bez straty".

Generał Clinton i major André, którzy powrócili zwycięsko z oblężenia Charleston 18 czerwca, natychmiast zostali wciągnięci w tę wiadomość. Clinton, obawiając się, że armia Waszyngtonu i flota francuska dołączą do Rhode Island, ponownie wyznaczyła West Point jako punkt strategiczny do zdobycia. André, który miał szpiegów i informatorów śledzących Arnolda, zweryfikował jego ruchy. Podekscytowany perspektywą, Clinton poinformował swoich przełożonych o swoich przewrotach wywiadowczych, ale nie odpowiedział na list Arnolda z 7 lipca.

Następnie Arnold napisał serię listów do Clintona, jeszcze zanim mógł się spodziewać odpowiedzi na list z 7 lipca. W liście z 11 lipca skarżył się, że Brytyjczycy nie wydają się mu ufać i groził zerwaniem negocjacji, o ile nie poczyni się postępów. 12 lipca napisał ponownie, wyraźnie przedstawiając ofertę rezygnacji z West Point, choć jego cena (oprócz odszkodowania za poniesione straty) wzrosła do 20 000 funtów, przy czym wraz z odpowiedzią należy dostarczyć zaliczkę w wysokości 1000 funtów. Listy te zostały dostarczone nie przez Stansbury'ego, ale przez Samuela Wallisa, innego filadelfijskiego biznesmena, który szpiegował dla Brytyjczyków.

Dowództwo w West Point

3 sierpnia 1780 roku Arnold objął dowództwo nad West Point. 15 sierpnia otrzymał od André kodowany list z ostateczną ofertą Clintona: 20.000 funtów, bez odszkodowania za poniesione straty. Ze względu na trudności w przekazaniu wiadomości, żadna ze stron nie wiedziała przez kilka dni, że druga zgadza się na tę ofertę. Listy Arnolda nadal zawierały szczegółowe informacje o ruchach oddziałów Waszyngtonu i informacje o organizowanych francuskich posiłkach. 25 sierpnia Peggy w końcu dostarczyła mu zgodę Clintona na warunki.

Waszyngton, przydzielając Arnolda do dowództwa w West Point, dał mu również władzę nad całą kontrolowaną przez Amerykanów rzeką Hudson, od Albany aż po linie brytyjskie poza Nowym Jorkiem. W drodze do West Point, Arnold odnowił znajomość z Joshuą Hettem Smithem, ktoś, kogo Arnold znał, wykonywał szpiegowską pracę dla obu stron, a kto był właścicielem domu w pobliżu zachodniego brzegu Hudson, na południe od West Point.

Po osiedleniu się w West Point, Arnold zaczął systematycznie osłabiać swoją obronę i siłę militarną. Nigdy nie kazano mu naprawiać łańcucha w całym Hudson. Wojska były rozmieszczane liberalnie w obrębie obszaru dowodzenia Arnolda (ale tylko w minimalnym stopniu w samym West Point), lub na żądanie dostarczane do Waszyngtonu. Arnold rozpieszczał Waszyngton skarżąc się na brak zaopatrzenia, pisząc: "Wszystko jest chciane". Jednocześnie starał się odwodnić zapasy West Point, aby oblężenie miało większe szanse powodzenia. Jego podwładni, z których niektórzy byli długoletnimi współpracownikami, narzekali na niepotrzebną dystrybucję zapasów i ostatecznie doszli do wniosku, że Arnold sprzedaje część zapasów na czarnym rynku dla osobistego zysku.

30 sierpnia Arnold wysłał list akceptujący warunki Clintona i proponujący spotkanie z André za pośrednictwem innego pośrednika: William Heron, członek Connecticut Assembly, któremu pomyślał, że może zaufać. Heron, w komiksowym przekręcie, pojechał do Nowego Jorku nieświadomy znaczenia listu i zaoferował Brytyjczykom swoje własne usługi jako szpieg. Następnie zabrał list z powrotem do Connecticut, gdzie, podejrzany o działania Arnolda, dostarczył go szefowi milicji z Connecticut. Generał Parsons, widząc list napisany jako zakodowaną dyskusję biznesową, odłożył go na bok. Cztery dni później Arnold wysłał zaszyfrowany list o podobnej treści do Nowego Jorku za pośrednictwem żony jeńca wojennego. Ostatecznie spotkanie zostało wyznaczone na 11 września w pobliżu promu Dobb's Ferry. Spotkanie to zostało udaremnione, gdy brytyjskie karabiny w rzece, nie poinformowane o zbliżającym się jego przybyciu, wystrzeliły na jego łódź.

Działka wyeksponowana

Arnold i André spotkali się w końcu 21 września w domu Joshuy Hett'a Smith'a. Rano 22 września James Livingston, pułkownik kierujący placówką w Verplanck's Point, wystrzelił na HMS Vulture, statek, który miał przewieźć André z powrotem do Nowego Jorku. Akcja ta uszkodziła statek i musiał on wycofać się w dół rzeki, zmuszając André do powrotu do Nowego Jorku drogą lądową. Arnold wypisał przepustki dla André'go, aby mógł przejść przez linie, a także dał mu plany na West Point. W sobotę, 23 września André został schwytany, w pobliżu Tarrytown, przez trzech patriotów z Westchesteru o nazwisku John Paulding, Isaac Van Wart i David Williams; dokumenty ujawniające fabułę schwytania West Point zostały znalezione i wysłane do Waszyngtonu, a zdrada Arnolda wyszła na jaw po tym, jak Waszyngton je zbadał. W międzyczasie André przekonał niepodejrzewającego dowódcę, któremu został dostarczony, pułkownika Johna Jamesona, aby odesłał go z powrotem do Arnolda w West Point. Jednak major Benjamin Tallmadge, członek tajnych służb Waszyngtonu, nalegał, aby Jameson nakazał więźniowi przechwycenie i sprowadzenie go z powrotem. Jameson niechętnie wspominał o tym, że porucznik dostarczył André do aresztu Arnolda, ale potem wysłał tego samego porucznika jako posłańca, aby powiadomił Arnolda o aresztowaniu André.

Arnold dowiedział się o pojmaniu André następnego ranka, 24 września, kiedy otrzymał wiadomość od Jamesona, że André jest pod jego opieką i że papiery, które André nosił, zostały wysłane do generała Waszyngtonu. Arnold otrzymał list Jamesona w oczekiwaniu na Waszyngton, z którym planował zjeść śniadanie. Pośpieszył się do brzegu i kazał barmanom wiosłować z nim w dół rzeki, gdzie zakotwiczono Sępa, który następnie zabrał go do Nowego Jorku. Ze statku Arnold napisał do Waszyngtonu list, w którym prosił, aby Peggy otrzymała bezpieczną przepustkę do swojej rodziny w Filadelfii, prośbę, która została przyjęta przez Waszyngton. Gdy przedstawiono dowody na zdradę Arnolda, donosi się, że Waszyngton był spokojny. Zbadał on jednak zakres zdrady i zasugerował w negocjacjach z generałem Clintonem o losach majora André, że jest gotów wymienić André na Arnolda. Sugestia ta została odrzucona przez Clintona; 2 października po trybunale wojskowym André został powieszony w Tappan, w Nowym Jorku. Waszyngton również zinfiltrował mężczyzn do Nowego Jorku, próbując porwać Arnolda; ten plan, który prawie się powiódł, nie powiódł się, gdy Arnold zmienił mieszkanie przed wypłynięciem w grudniu do Wirginii.

Arnold próbował uzasadnić swoje działania w liście otwartym zatytułowanym Do mieszkańców Ameryki, opublikowanym w gazetach w październiku 1780 roku. W liście do Waszyngtonu z prośbą o bezpieczne przejście dla Peggy napisał, że "Miłość do mojego kraju uaktywnia moje obecne zachowanie, jednakże może ono wydawać się niekonsekwentne dla świata, który bardzo rzadko ocenia prawo każdego człowieka do działania".

Jeden z zakodowanych listów Arnolda.


Major John André, szef szpiegowski brytyjskiego generała Henry'ego Clintona, został schwytany i powieszony za rolę w spisku.


Dom pułkownika Beverleya Robinsona, siedziba Arnolda w West Point.


Francuska mapa West Point z 1780 r.

Po przełączeniu stron

Służba w armii brytyjskiej

Brytyjczycy dali Arnoldowi prowizję generała brygady z rocznym dochodem w wysokości kilkuset funtów, ale zapłacili mu tylko 6.315 funtów plus roczną emeryturę w wysokości 360 funtów, ponieważ jego działka zawiodła. W grudniu 1780 roku, z rozkazu Clintona, Arnold poprowadził 1.600 żołnierzy do Wirginii, gdzie z zaskoczenia zdobył Richmond, a następnie szaleje przez Wirginię, niszcząc domy zaopatrzeniowe, odlewnie i młyny. Działalność ta wyprowadziła milicję Wirginii, a Arnold ostatecznie wycofał się do Portsmouth, aby się ewakuować lub wzmocnić. Ścigana armia amerykańska obejmowała markiza de Lafayette'a, który otrzymał od Waszyngtonu rozkaz powieszenia Arnolda w przypadku jego pojmania. Pod koniec marca przybyły posiłki pod wodzą Williama Phillipsa (który służył pod Burgoyne w Saratodze), a Phillips poprowadził dalsze naloty w Wirginii, w tym klęskę barona von Steubena w Petersburgu, aż do jego śmierci w dniu 12 maja 1781 r., kiedy to zmarł w gorączce. Arnold dowodził armią tylko do 20 maja, kiedy to Lord Cornwallis przybył z południową armią i przejął władzę. Jeden z pułkowników napisał do Clintona Arnolda: "jest wielu oficerów, którzy muszą życzyć sobie innego generała dowodzącego". Cornwallis zignorował radę Arnolda, by zlokalizować stałą bazę z dala od wybrzeża, co mogło zapobiec jego późniejszej kapitulacji w Yorktown.

Po powrocie do Nowego Jorku w czerwcu Arnold przedstawił różne propozycje dalszego ataku na cele głównie gospodarcze, aby zmusić Amerykanów do zakończenia wojny. Clinton nie był jednak zainteresowany większością agresywnych pomysłów Arnolda, ale ostatecznie ustąpił i upoważnił Arnolda do nalotu na port w Nowym Londynie w Connecticut. 4 września, niedługo po narodzinach swojego i drugiego syna Peggy, siły Arnolda, liczące ponad 1.700 mężczyzn, najechały i spaliły Nowy Londyn oraz zdobyły Fort Griswold, powodując szkody szacowane na 500.000 dolarów. Brytyjczycy zginęli lub zostali ranni prawie w jednej czwartej, a Clinton twierdził, że nie stać go na więcej takich zwycięstw.

Jeszcze przed październikową kapitulacją Kornwalii Arnold poprosił Clintona o pozwolenie na wyjazd do Anglii, aby osobiście przekazać lordowi Germainowi swoje myśli na temat wojny. Kiedy wiadomość o kapitulacji dotarła do Nowego Jorku, Arnold ponowił prośbę, na którą Clinton wyraził zgodę. 8 grudnia 1781 roku Arnold wraz z rodziną opuścił Nowy Jork i udał się do Anglii. W Londynie sprzymierzył się z torysami, doradzając Germainowi i królowi Jerzemu III odnowienie walki z Amerykanami. W IzbieGmin Edmund Burke wyraził nadzieję, że rząd nie postawi Arnolda "na czele części brytyjskiej armii", aby nie ucierpiały "uczucia prawdziwego honoru, które każdy brytyjski oficer jest droższy od życia". Ze szkodą dla Arnolda antywojenne Whigs uzyskały przewagę w parlamencie, a Germain został zmuszony do rezygnacji, a rząd Lorda Północy wkrótce potem upadł.

Następnie Arnold złożył wniosek o towarzyszenie generałowi Carletonowi, który jechał do Nowego Jorku, aby zastąpić Clintona na stanowisku głównodowodzącego; wniosek ten trafił donikąd. Inne próby zdobycia pozycji w rządzie lub Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej w ciągu następnych kilku lat zakończyły się niepowodzeniem, a on sam został zmuszony do utrzymania się na obniżonym wynagrodzeniu za służbę bez pracy. Jego reputacja była również krytykowana w brytyjskiej prasie, zwłaszcza w porównaniu z mjr André, który był sławny z powodu swojego patriotyzmu. Jeden ze szczególnie surowych krytyków powiedział, że był "wrednym najemnikiem, który, przyjmując sprawę w imię rabunku, rezygnuje z niej, gdy zostanie skazany za to oskarżenie". Odmawiając przyjęcia go na stanowisko Kompanii Wschodnioindyjskiej, George Johnstone napisał: "Chociaż jestem zadowolony z czystego postępowania, generałowie tak nie uważają. Podczas gdy tak jest, żadna władza w tym kraju nie może nagle postawić cię w sytuacji, do której zmierzasz w ramach Kompanii Wschodnioindyjskiej."

Nowe możliwości biznesowe

W 1785 r. Arnold i jego syn Richard przeprowadzili się do Saint John w Nowym Brunszwiku, gdzie spekulowali na ziemi i założyli firmę prowadzącą handel z Indiami Zachodnimi. Arnold kupił duże połacie ziemi w okolicy Maugerville i nabył działki miejskie w Saint John i Fredericton. Dostawie pierwszego statku, lorda Sheffielda, towarzyszyły zarzuty ze strony budowniczego, że Arnold go oszukał; Arnold twierdził, że tylko odliczył kwotę uzgodnioną w umowie, gdy statek został dostarczony z opóźnieniem. Po swojej pierwszej podróży Arnold wrócił do Londynu w 1786 roku, aby sprowadzić swoją rodzinę do Saint John. Tam też wycofał się z pozwu o niespłacony dług, z którym Peggy walczyła podczas swojej nieobecności, płacąc 900 funtów na pokrycie pożyczki w wysokości 12 000 funtów, którą zaciągnął w czasie pobytu w Filadelfii. Rodzina przeniosła się do Saint John w 1787 roku, gdzie Arnold wywołał zamieszanie serią złych interesów i drobnych pozwów sądowych. Po najpoważniejszym, oszczerczym pozwie, który wygrał przeciwko byłemu wspólnikowi biznesowemu, mieszkańcy miasta spalili go w podobiznach przed jego domem, na co patrzyli Peggy i dzieci. Rodzina opuściła Saint John, by w grudniu 1791 r. wrócić do Londynu.

W lipcu 1792 r. stoczył bezkrwawy pojedynek z Jamesem Maitlandem, 8. hrabią Lauderdale, po tym jak hrabia podważył jego honor w Izbie Lordów. Wraz z wybuchem rewolucji francuskiej Arnold wyposażył szeregowca, kontynuując jednocześnie działalność w Indiach Zachodnich, mimo że działania wojenne zwiększyły ryzyko. Został uwięziony przez władze francuskie na Gwadelupie w związku z oskarżeniami o szpiegostwo na rzecz Brytyjczyków, a po przekupieniu strażników wąsko wymknął się powieszeniu, uciekając do blokady brytyjskiej floty. Pomagał organizować siły milicyjne na utrzymywanych przez Brytyjczyków wyspach, otrzymując pochwały od właścicieli ziemskich za ich wysiłki. Ta praca, na którą miał nadzieję zasłużyć sobie na szerszy szacunek i nowe dowództwo, zaowocowała dla niego i jego synów grantem ziemskim w wysokości 15.000 akrów (6.100 ha) w Górnej Kanadzie, niedaleko dzisiejszego Renfrew w Ontario.

Generał Sir Henry Clinton


Arnold duellist, hrabia Lauderdale, portret Thomasa Gainsborough'a

Śmierć

W styczniu 1801 roku zdrowie Arnolda zaczęło podupadać. Gout, którego cierpiał od 1775 roku, zaatakował swoją nieskrępowaną nogę do tego stopnia, że nie był w stanie wypłynąć w morze; drugi ciągle bolał, a chodził tylko z laską. Lekarze zdiagnozowali u niego puchlinę, a wizyta na wsi tylko tymczasowo poprawiła jego stan. Zmarł po czterech dniach delirium, 14 czerwca 1801 roku, w wieku 60 lat. Legenda głosi, że kiedy był na łożu śmierci, powiedział: "Pozwól mi umrzeć w tym starym mundurze, w którym walczyłem. Niech Bóg mi wybaczy, że kiedykolwiek założyłem inny", ale to może być apokryfalne. Arnold został pochowany w St. Mary's Church, Battersea w Londynie, w Anglii. W wyniku błędu urzędniczego w księgach parafialnych jego szczątki zostały przeniesione do nieoznakowanej mszalnej mogiły podczas renowacji kościoła sto lat później. Jego procesja pogrzebowa miała "siedem wagonów żałobnych i cztery państwowe"; pogrzeb odbył się bez honorów wojskowych.

Pozostawił niewielką posiadłość, pomniejszoną o jego długi, które Peggy zobowiązała się spłacić. Wśród jego zapisów były znaczne darowizny dla jednego Johna Sage'a, który okazał się być nieślubnym synem poczętym w czasie pobytu w Nowym Brunszwiku.

Demonizacja

Wkład Arnolda w niepodległość Ameryki jest w dużej mierze niedostatecznie reprezentowany w kulturze popularnej, a jego nazwisko stało się synonimem zdrajcy w XIX wieku. Demonizacja Arnolda rozpoczęła się natychmiast po tym, jak jego zdrada stała się publicznie znana. Często przywoływano tematy biblijne; Benjamin Franklin pisał, że "Judasz Iskariota sprzedał tylko jednego człowieka, Arnolda trzy miliony", a Aleksander Scammel określał działania Arnolda jako "czarne jak diabli".

Wcześni biografowie próbowali opisać całe życie Arnolda w kategoriach zdradzieckich lub moralnie wątpliwych zachowań. Pierwsza duża biografia Arnolda, Życie i zdrada Benedykta Arnolda, opublikowana w 1832 roku przez historyka Jareda Sparksa, była szczególnie surowa w pokazaniu, jak zdradziecki charakter Arnolda rzekomo ukształtował się z doświadczeń z dzieciństwa. George Canning Hill, autor serii moralizatorskich biografii w połowie XIX wieku, w 1865 roku rozpoczął swoją biografię Arnolda: "Benedykt, zdrajca, urodził się...". Historyk społeczny Brian Carso zauważa, że wraz z postępem XIX wieku historia zdrady Arnolda przybrała niemalże mityczne rozmiary jako część historii stworzenia narodowego i ponownie została przywołana w miarę narastania konfliktów sekcyjnych prowadzących do amerykańskiej wojny domowej. Waszyngton Irving wykorzystał ją jako część argumentu przeciwko rozpadowi unii w swoim życiu Jerzego Waszyngtona w 1857 roku, wskazując, że tylko jedność Nowej Anglii i południowych stanów, która doprowadziła do niepodległości, była częściowo możliwa dzięki posiadaniu West Point. Jefferson Davis i inni przywódcy południowych secesjonistów byli nieprzychylnie nastawieni do Arnolda, w sposób dorozumiany i wyraźny utożsamiając ideę secesji ze zdradą. Harper's Weekly opublikował w 1861 roku artykuł opisujący przywódców Konfederacji jako "kilku mężczyzn kierujących tą kolosalną zdradą, po której stronie Benedykt Arnold świeci na biało jak święty".

Fikcyjne inwokacje imienia Arnolda miały również silnie negatywny wydźwięk. W XIX wieku szeroko rozpowszechniona była moralistyczna opowieść dla dzieci pod tytułem "Okrutny chłopiec". Opisywano w niej chłopca, który kradł jaja z ptasich gniazd, ściągał skrzydła owadom i dopuszczał się innego rodzaju bezmyślnego okrucieństwa, a następnie dorastał do roli zdrajcy swojego kraju. Chłopiec nie został zidentyfikowany aż do końca historii, kiedy to jego miejsce urodzenia zostało podane jako Norwich, Connecticut, a jego nazwisko jako Benedykt Arnold. Jednak nie wszystkie przedstawienia Arnolda były mocno negatywne. Niektóre zabiegi teatralne XIX wieku badały jego dublowanie się, starając się go zrozumieć, a nie demonizować.

Połączenie Arnolda ze zdradą trwało w XX i XXI wieku. W odcinku "The Brady Bunch", "Everyone Can't Be George Washington", po tym jak Peterowi przydzielono rolę Arnolda w szkolnej sztuce, wszyscy go nienawidzą. Linia autorstwa komicznie nieszczerej postaci Sir w musicalu Broadway'owym z 1965 roku The Roar of the Greasepaint - The Smell of the Crowd, który często deklaruje swoją integralność, odwołując się do zupełnie niegodnych zaufania osób, których jego foliowy Cocky nie rozumie, oświadcza: "Bóg wie, że nie jestem doskonały, Cocky, ale przez niezachwianą lojalność Benedykta Arnolda, wierzę w przebaczenie przyjacielowi."[...^] W niedawnym nawiązaniu, Dan Gilbert, właściciel Narodowego Związku Koszykówki Cleveland Cavaliers, subtelnie powołał się na Arnolda w 2010 roku. Zdenerwowany sposobem, w jaki LeBron James ogłosił swoje odejście z drużyny, firma Gilberta obniżyła cenę plakatów z wizerunkiem Jamesa do 17,41 dolarów, odnosząc się do roku urodzenia Arnolda.

Nowatorskie zabiegi z czasów amerykańskiej wojny rewolucyjnej czasami przedstawiają Arnolda jako postać. Jego rola Judasza w popularnej wyobraźni jest tak stała, że nawet obrazoburcza sekwencja powieści, jak "Narracje o Imperium" Gore'a Vidala, nie kwestionuje jej. Ale jednym z godnych uwagi zabiegów, przedstawiającym Arnolda w bardzo pozytywnym świetle, są powieści Kennetha Robertsa Arundel, które obejmują wiele kampanii, w których brał udział:

• Arundel (1929) - Amerykańska rewolucja przez bitwę pod Quebeciem
• Rabble in Arms (1933) - Amerykańska rewolucja przez bitwy saratogańskie
• Oliver Wiswell (1940) - Amerykańska rewolucja z perspektywy Lojalisty

Komiks polityczny z 1865 r. przedstawiający Jeffersona Davisa i Benedicta Arnolda w piekle.

Rodzina

Podczas swojego małżeństwa z Margaret Mansfield, Arnold miał następujące dzieci:

Benedykt Arnold VI (1768-1795) (kapitan w armii brytyjskiej, zabity w akcji)

Richard Arnold (1769-1847)

Henry Arnold (1772-1826)

i z Peggy Shippen, wychował rodzinę działającą w brytyjskiej służbie wojskowej:

Edward Shippen Arnold (1780-1813) (porucznik)

James Robertson Arnold (1781-1854) (porucznik generalny)

George Arnold (1787-1828) (podpułkownik)

Sophia Matilda Arnold (1785-1828)

William Fitch Arnold (1794-1846) (kapitan)

Peggy Shippen Arnold i jej córka, Sir Thomas Lawrence

Tributes

Na polu bitwy w Saratoga, obecnie zachowanym w Saratoga National Historical Park, stoi pomnik na pamiątkę Arnolda, ale na grawiurze nie ma wzmianki o jego nazwisku. Podarowany przez generała wojny domowej Johna Wattsa DePeystera, napis na pomniku na butach brzmi: "Na pamiątkę najgenialniejszego żołnierza armii kontynentalnej, który został na tym miejscu desperacko ranny, wygrywając dla swoich rodaków decydującą bitwę Rewolucji Amerykańskiej, a dla siebie stopień generała majora". Pomnik zwycięstwa w Saratodze ma cztery nisze, z których trzy zajmują posągi generałów Gatesa, Schuylera i Morgana. Czwarta wnęka jest pusta.

Na terenie Akademii Wojskowej Stanów Zjednoczonych w West Point znajdują się tablice upamiętniające wszystkich generałów, którzy służyli w czasie rewolucji. Na jednej z tablic widnieje tylko stopień, "major generał" i data, "urodzony w 1740 r.", bez imienia i nazwiska.

Dom przy 62 Gloucester Place, w którym mieszkał Arnold w centrum Londynu, nadal stoi, nosząc tablicę, która opisuje Arnolda jako "amerykańskiego patriotę". Kościół, w którym Arnold był pochowany, Kościół Mariacki w Battersea w Anglii, posiada pamiątkowy witraż, który został dodany w latach 1976-1982. W klubie wykładowym Uniwersytetu w Nowym Brunszwiku, Fredericton, znajduje się pokój Benedykta Arnolda, w którym na ścianach wiszą oryginalne litery napisane przez Arnolda.

Pomnik Buta w Saratodze

Powiązane strony

• Jane Teurs
• John Champe (żołnierz)