Szlak oregoński

Przygotowanie do podróży

Nikt nie podróżował szlakiem oregońskim samotnie. Zamiast tego podróżnicy tworzyli grupy, aby mogli sobie nawzajem pomagać i chronić się. Często krewni lub ludzie z tego samego miasta podróżowali razem. Zatrudniali przewodnika, który znał szlak i wybierali przywódców. Grupy, które najlepiej radziły sobie na szlaku, pisały konstytucje lub zasady, których mogły używać do rozstrzygania sporów lub problemów na szlaku.

Materiały eksploatacyjne

Zwierzęta

Ludzie, którzy podróżowali Szlakiem Oregonu mogli używać trzech rodzajów zwierząt do ciągnięcia swoich wozów: wołów, mułów lub koni. Większość ludzi używała wołów. Były one tańsze niż konie i muły, a także mniej uparte niż muły. ^{str. 79-80}

Mogły jeść trawę wzdłuż szlaku, w przeciwieństwie do koni, które potrzebowały specjalnego pożywienia. Woły były łatwe do wytresowania i zwykle poruszały się w stałym tempie 2 mil na godzinę, nawet w błocie i śniegu. ^{str. 79-80}

Żywność

Dla podróżników bardzo ważne było, aby mieć przy sobie wystarczającą ilość jedzenia i wody na podróż. Jednak jedzenie na podróż było drogie. Aby wyżywić cztery osoby przez sześć miesięcy, jedzenie kosztowało około 150 dolarów - ponad 4 500 dolarów w dzisiejszych dolarach. ^{str. 274}

Podróżnicy często zabierali ze sobą dużo suszonego mięsa i "rzeczy do chleba" (takich jak mąka, krakersy i hardtack). Na Szlaku trudno było zagotować wodę, więc gotowanie nie zawsze było możliwe. Niektórzy podróżnicy przywozili także inne produkty żywnościowe, takie jak ryż, groch, suszona fasola czy suszone owoce.

Wzdłuż Szlaku podróżnicy mogli łowić ryby i polować na jedzenie. Żubry, antylopy i jelenie były najlepszymi zwierzętami do polowania na jedzenie. Podróżnicy jedli też jagody rosnące wzdłuż Szlaku, częściowo po to, by zapobiec szkorbutowi.

Wagony

Większość podróżników korzystała z krytych wozów, aby przemierzać szlak. Istniało kilka różnych stylów krytych wagonów. Jeden z popularnych stylów, zwany wagonem w stylu "Independence", miał zazwyczaj około 11 stóp długości, cztery stopy szerokości i dwie stopy głębokości. Kawałki drewna podtrzymywały pokrywę, wykonaną z czegoś w rodzaju wysuszonej skóry wołu, która wznosiła się na około pięć stóp ponad dno wagonu.

Większość podróżników korzystała z krytych wagonów, takich jak ta replika, aby podróżować po szlaku.

Niebezpieczeństwa

Na szlaku oregońskim było wiele niebezpieczeństw, w tym choroby, zła pogoda, utonięcia podczas przepraw przez rzeki, ataki rdzennych Amerykanów i wiele innych.

Trudno jest ustalić, ilu ludzi zginęło na Szlaku Oregonu. Wielu podróżników grzebało swoich zmarłych w nieoznakowanych grobach i maskowało groby. Na przykład, chowali ludzi w samym środku szlaku, a następnie kazali swoim wołom przejechać po grobach. Robili to po to, aby zwierzęta i rabusie nie rozkopywali grobów. Z tego powodu historycy mogą jedynie szacować całkowitą liczbę osób, które zginęły na Szlaku Oregonu.

Choroby

Choroby były najczęstszą przyczyną śmierci na szlaku. Podróżnicy zazwyczaj przywozili ze sobą lekarstwa, ale nie były one zbyt pomocne.

Cholera

Cholera była najczęstszą chorobą i przyczyną śmierci na Szlaku. W latach 1849-1855 na szlaku panowała epidemia cholery. Do 3% wszystkich podróżnych w tym czasie mogło umrzeć na cholerę. Jedną z przyczyn epidemii był brak warunków sanitarnych wzdłuż Szlaku.

Na przykład, podróżnicy lubili obozować wzdłuż rzeki Platte w Kolorado, więc mogli łatwo uzyskać świeżą wodę. Jednak, jak tysiące podróżników używane te same kempingi w kółko, ścieki z podróżnych z cholery dostał się do rzeki Platte. Po tym, każdy podróżnik, który pił wodę z Platte River, lub wykonane jedzenie z tej wody, może dostać cholery. Często objawy cholery byłyby tak złe, że podróżni umierali w ciągu 12 godzin od zachorowania.

Inne choroby

Do innych chorób często występujących na szlaku należały:

• Dyzenteria i inne choroby, które powodowały biegunkę. Podróżnicy leczyli te choroby za pomocą oleju rycynowego.
• "Gorączka górska", która mogła być gorączką plamistą Gór Skalistych, tyfusem, tyfusem plamistym i/lub szkarlatyną. Podróżnicy używali wody chininowej do leczenia tych chorób.
• Measles
• Zatrucie pokarmowe
• Szkorbut, któremu podróżnicy próbowali zapobiegać jedząc jagody na Szlaku i pijąc kwas cytrynowy. Mimo to, ponieważ na Szlaku jedli głównie mięso i chleb, wielu podróżników nie otrzymywało wystarczającej ilości witaminy C. Niektórzy zmarli na szkorbut; wielu innych miało szkorbut, gdy dotarli do końca Szlaku.
• Ospa wietrzna
• Zapalenie płuc

Podróżnicy używali terpentyny (trucizny), octu i whiskey do leczenia bólów głowy, mięśni i kaszlu.

Historycy nie są zgodni co do tego, ilu ludzi zmarło na choroby na Szlaku. Jeden z historyków, John Unruh, szacuje, że od 6000 do 12 500 podróżnych zmarło na choroby na Szlaku, a kolejne 300-500 zmarło na szkorbut. Służba Parków Narodowych Stanów Zjednoczonych twierdzi jednak, że na choroby wzdłuż Szlaku mogło umrzeć nawet 30 000 osób.

Inne zagrożenia

Na szlaku było wiele innych niebezpieczeństw. John Unruh szacuje liczbę osób, które zginęły z powodu tych innych niebezpieczeństw:

• 3.000 do 4.500 od ataków rdzennych Amerykanów
• 300 do 500 od zamarznięcia na śmierć
• 200 do 500 od przypadkowego przejechania przez wagony
• 200 do 500 osób utonęło podczas próby przeprawy przez rzekę
• 200 do 500 od przypadkowego postrzału (np. w wypadkach na polowaniu)
• 200 do 500 z innych przyczyn, w tym morderstwo, uderzenie pioruna, śmierć podczas porodu, tupot, ukąszenie węża, powódź, uderzenie przez spadające drzewo i kopnięcie przez zwierzę

Unruh szacuje, że 4 procent podróżników Oregon Trail zginęło: 16 000 z 400 000 wszystkich podróżników. Jednak Służba Parków Narodowych mówi:

Szlak Oregonu jest najdłuższym cmentarzem tego narodu. Prawie jeden na dziesięciu [podróżników], którzy wyruszyli na szlak, nie przeżył.

Oregon Trail, autor: Albert Bierstadt, ok. 1863 r. Biwakowanie w pobliżu rzek skażonych bakteriami cholery sprawiało, że cholera szybko rozprzestrzeniała się wśród podróżnych

Życie na szlaku

Zwykły dzień na Szlaku zaczynał się bardzo wcześnie, tuż przed świtem. Nikt właściwie nie jechał w wozach, chyba że był chory lub bardzo młody. Jazda była zbyt wyboista, zbyt zakurzona i wymagała zbyt wiele pracy dla wołów. Zamiast tego, ludzie szli obok swoich wozów. Zazwyczaj grupy podróżowały prawie cały dzień, z wyjątkiem godziny około południa na obiad. Potem ruszały aż do zachodu słońca, kiedy to zatrzymywały się, by rozbić obóz. Większość grup przemierzała około 15 mil dziennie, choć w najlepsze dni mogli przemieszczać się nawet 20 mil dziennie. Ponieważ woły poruszały się z prędkością około 2 mil na godzinę, oznaczało to, że dzień podróży mógł trwać do dziesięciu godzin.

Około 40.000 podróżnych stanowiły dzieci. Jeśli nie były niemowlętami, szły obok wagonów i pracowały tak jak dorośli. Do ich zadań należało pasienie zwierząt, powożenie wozami, zmywanie naczyń, pomoc przy posiłkach, pilnowanie młodszych dzieci, zbieranie drewna na opał i "bawolego żetonu" (suchego bawolego nawozu, który można było wykorzystać do rozpalania ognisk, jeśli nie było drewna na opał).

W nocy grupa ustawiała wozy w okrąg ("okrążanie wozów") i umieszczała w nim swoje zwierzęta. To chroniło je przed zabłądzeniem, zabiciem lub kradzieżą. Jeśli pogoda była sucha, ludzie spali na zewnątrz. Jeśli było mokro, spano pod wozami.

Wielu podróżników bardzo obawiało się ataków ze strony rdzennych Amerykanów. Jednak większość rdzennych Amerykanów zostawiała podróżników w spokoju, a nawet pomagała im, handlując z nimi i pomagając im przeprawiać się przez rzeki w kajakach. Kiedy rdzenni Amerykanie atakowali podróżników, opowieści o tym były opowiadane w kółko, co mogło sprawić, że ataki wydawały się bardziej powszechne niż były w rzeczywistości.

Podróżnicy, którzy dotarli do Oregonu, patrzyli na Szlak z różnymi uczuciami. Jeden człowiek o nazwisku Loren Hastings powiedział w 1847 roku:

Ja patrzę na długą, niebezpieczną i niepewną drogę emigranta z pewną dozą romantyzmu i przyjemności, ale dla innych jest to cmentarz ich przyjaciół.

Rozbijanie obozu o wschodzie słońca , autor Alfred Jacob Miller

Gra komputerowa

W latach 70-tych, trzech nauczycieli studentów z Minnesoty stworzyło edukacyjną grę komputerową opartą na Szlaku Oregonu. Celem gry było pomyślne przebycie szlaku z Independence w stanie Missouri do Oregon City w stanie Oregon. Niebezpieczeństwa na szlaku obejmowały przeprawy przez rzeki, choroby, chore woły i głód. W ciągu następnych dwóch dekad powstały nowe wersje gry, które dodawały więcej opcji i zawierały lepszą grafikę. Druga wersja zawierała zombie i woły. Celem było przetrwanie tak długo, jak to możliwe, zanim umrzesz.