Muzyka latynoamerykańska

Wpływ Europy

Wpływ Europy, a w szczególności Hiszpanii, na muzykę latynoską jest następujący:

1. Muzyczna notacja. Pozwala to nie tylko na granie muzyki przez dowolne grupy, które chcą, ale również na zarabianie na życie. To z kolei zachęca muzyków do zadawania sobie trudu spisywania muzyki i publikowania jej. Opublikowana muzyka daje nam również płytę z muzyką, która nie jest już regularnie odtwarzana.
2. Europejskie instrumenty muzyczne. Na każdej z południowoamerykańskich i większości karaibskich wysp, gitara hiszpańska jest najbardziej popularnym instrumentem. Ponadto rozpowszechnione są odmiany gitary, takie jak kubańskie tres i portorykańskie quattro. Inne ważne instrumenty to kornet (później trąbka), fortepian, kontrabas, skrzypce i inne.
3. Systematyczne nauczanie dla kompozytorów, muzyków i śpiewaków rozpoczęło się od pierwszej katedry na Kubie (w Santiago de Cuba). Idea systematycznego nauczania jest dziś powszechnie stosowana w celu uzyskania pewnego rodzaju jednolitości, tak aby zespół mógł zastąpić jednego muzyka innym, który może występować na podobnym poziomie.

Wpływ Afryki

Wpływy Afryki pochodzą głównie od Yoruba, Dahomey i Kongo, ludów tego wielkiego kontynentu. Jego znaczenie w kraju łacińskim różni się w zależności od liczby niewolników przywożonych do tego kraju. Uwolnienie niewolników odbywało się w różnych okresach od połowy do końca XIX wieku. W muzyce łacińskiej jego wpływy były

1. Perkusja: większość rodzajów perkusji, zwłaszcza perkusja. Na Kubie było pierwotnie około 100 różnych rodzajów perkusji. Została ona osłabiona do zaledwie trzech w powszechnym użyciu: perkusja konga, bongosy i timbale. Pierwsze dwie są pochodzenia afrykańskiego. Innymi przykładami afrykańskich instrumentów perkusyjnych są klawesyny i szekle.
   Jeszcze ważniejsza jest dodatkowa waga, jaką przywiązuje się do perkusji w prawie każdej afro-latynoskiej grupie lub orkiestrze. Często zdarza się, że w koniuuncie dziesięciu lub dwunastu muzyków połowa z nich gra na perkusji, a nawet instrumenty smyczkowe są oskubywane, a nie smyczkowane.
2. Wywołanie i odbiór zarówno w muzyce jak i w utworze jest normalne. Słynny przykład jest w filmie Casablanca między Samem a zespołem w piosence Knock On Wood:
   CALL: Kto ma kłopoty?
   RESPONSE: Mamy kłopoty!
   Ile mamy kłopotów?
   Za dużo kłopotów!
3. Tak jak Hiszpanie przywieźli kościół katolicki, tak niewolnicy przywieźli swoje afrykańskie religie, które dziś noszą różne nazwy. Słowo santería oznacza połączenie świętych katolickich i duchów afrykańskich, więc na przykład afrykańska orisza (duch) Babalú jest odpowiednikiem katolickiego świętego San Lazaro. Religia Yorubańska na Kubie nazywana jest zazwyczaj regla de ocha, podczas gdy brazylijska wersja tej samej religii nazywana jest conbomblé.
   Znaczenie tego dla muzyki jest takie, że starożytne religie nie były tylko zbiorem wierzeń. Były one centrum życia w niepewnym świecie. Niewolnicy przynosili ze sobą do umysłu
   swoje wierzenia, swoje tańce, swoją muzykę, swoje instrumenty i swoje ceremonie. Tam, gdzie ich panowie na to pozwalali, odtwarzali kulturę, którą pozostawili. I od tego czasu żywi się ona muzyką popularną w krajach afro-latynoamerykańskich.

Wpływ ludów tubylczych

Na zachód od Andów, muzyka jest pod wyraźnym wpływem rdzennej ludności indiańskiej. Peruwiańskie flety i flet są charakterystyczne, podobnie jak ich najbardziej popularne rytmy. W Ekwadorze występują formy fletu, ale większość muzyki jest pod wpływem walca europejskiego (jak pasillo) i różnych stylów afro-latynoskich z Karaibów. Chile posiada cueca, wprowadzony w 1824 roku. Było to "najbardziej popularne powietrze Chile". Mimo to wpływ rdzennych mieszkańców Indii na muzykę latynoską jest znacznie mniej zauważalny niż wpływ muzyki europejskiej i afrykańskiej. Zachowały się dziesiątki ludowych rytmów, ale zwykle nie miały one większego lub większego wpływu poza swoim zasięgiem, podczas gdy wpływy ludności hiszpańskiej i afrykańskiej są widoczne prawie wszędzie. Nawet w Argentynie, słynne tango wykorzystuje urządzenie rytmiczne znane jako cinquillo. Jest to rytm synkopowany, podobny do tego, jaki występuje w kubańskiej habanerze, synkopacja i polirytmy są wyraźnymi znakami Afryki. W Argentynie jest wiele folktunów i rytmów pochodzenia indyjskiego, ale dominuje tango, a pozostałe rytmy nie są.

po roku 1970 w Stanach Zjednoczonych.

Lydia Mendoza (1916-2007), wokalistka meksykańskiego pochodzenia, jako pierwsza latynoska Amerykanka nagrała piosenkę w języku hiszpańskim (1928). Latynosi nagrywający muzykę byli rzadkością na początku XIX wieku. W latach 60. muzyka tejana (w południowych Stanach Zjednoczonych, Meksyku), folklor hiszpański (w Hiszpanii), salsa (w Portoryko), cumbia (w Ameryce Południowej) i bachata (w Republice Dominikany) były w tym czasie najbardziej popularnymi formami muzyki latynoskiej.

W latach 70. bolero stało się popularnym gatunkiem muzycznym w Portoryko. Portorykański wokalista Hector Lavoe stał się jednym z jego ważnych muzyków. W Stanach Zjednoczonych język hiszpański nie był zbytnio lubiany, a wielu Latynosów było dyskryminowanych za mówienie po hiszpańsku. Z tego powodu wiele dzieci i młodych ludzi preferowało muzykę angielską, taką jak rock and roll i starało się nie mówić po hiszpańsku poza domem. W latach 80-tych XX wieku muzyka latynoska zaczęła stawać się popularna. Amerykański magazyn muzyczny, Billboard, dodał kilka kategorii muzyki latynoskiej. Należą do nich Top Latin Albums, Regional Mexican Albums, Tropical Albums i lista Latin Pop Albums. Z tego powodu, młodsze pokolenia zainteresowały się nagrywaniem muzyki latynoskiej. Jednak pod koniec lat 80. muzyka freestyle'owa stała się najpopularniejszym gatunkiem muzyki latynoskiej. Muzyka freestyle'owa rzadko była nagrywana w języku hiszpańskim. Wynikało to z niepopularności, jaką cieszył się wówczas język hiszpański.

W latach dziewięćdziesiątych XX wieku popularnością cieszyli się tacy artyści jak Selena, Gloria Estefan, Luis Miguel i Thalía. Pomagali w tworzeniu muzyki latynoskiej i nagrywaniu muzyki latynoskiej popularnej wśród małych dzieci i dorosłych. Selena stała się najpopularniejszą artystką latynoską w Stanach Zjednoczonych w 1995 roku, kiedy została zamordowana w wieku 23 lat. Stała się pierwszą i jedyną latynoską artystką, która osiągnęła szczyt popularności albumu, który zawierał głównie muzykę hiszpańską na pierwszym miejscu listy przebojów Billboard200. W chwili śmierci rywalizowała z Michaelem Jacksonem i Janet Jackson z albumem Dreaming of You (1995), który sprzedał się w pierwszym roku w nakładzie 3.000.000 egzemplarzy. Enrique Iglesias, Shakira, Marc Anthony, Ricky Martin i Jennifer Lopez stali się popularni w połowie i pod koniec lat dziewięćdziesiątych.

W latach 2000. w muzyce latynoskiej zaczął spadać poziom sprzedaży muzyki. Muzyka tejana zaczęła stawać się niepopularna, chociaż jej "królowa muzyki tejana", Selena została "Top Latin Artist of the Decade" przez magazyn Billboard w 1999 roku. Shakira, Ricky Martin i Jennifer Lopez nadal stawały się coraz bardziej popularne i zajmowały pierwsze miejsce wśród singli i albumów Billboardu 200. Marc Anthony, Aventura, Don Omar i Enrique Iglesias pozostali popularni na scenie łacińskiej. W latach 2010, Prince Royce, Pitbull, Romeo Santos i Wisin & Yandel stali się popularni w tej dekadzie. Jennifer Lopez, Ricky Martin i Shakira przeniosły się do muzyki angielskiej z kilkoma hiszpańskimi wydawnictwami. W latach 2010, muzyka bachata stała się popularna dzięki książęcemu Royce'owi i Romeo Santosowi. Podczas gdy reggaeton nadal dominował w latynoskich radiach muzycznych od połowy lat 2000. Od 2012 roku Selena pozostaje najlepiej sprzedającym się latynoskim artystą z 60.000.000 sprzedanych egzemplarzy na całym świecie. Jennifer Lopez jest druga z 55,000,000 sprzedanych egzemplarzy na całym świecie.