Fred Rogers

Wczesne życie

Rogers urodził się w Latrobe, w Pensylwanii z Jamesem Rogersem i Nancy McFeely. Jego ojciec był biznesmenem. Jego matka pochodziła z bogatej rodziny Pittsburghów, a także była wolontariuszką w szpitalu podczas i po II wojnie światowej. Jego dziadek ze strony matki, Fred McFeely, był prezesem McFeely Brick, jednego z największych przedsiębiorstw w Latrobe. Rogers dorastał w dużej ceglanej rezydencji przy 737 Weldon Street w Latrobe.

Miał adoptowaną siostrę, Elaine. Rogers spędzał dużo wolnego czasu ze swoim dziadkiem McFeely'em, który kochał muzykę. Rogers zaczął grać na fortepianie, gdy miał pięć lat i śpiewał z mamą.

Kiedy dorastał, Rogers był nieśmiały i miał nadwagę. Wiele razy uczył się w domu z powodu astmy. Rogers miał problemy z nawiązywaniem przyjaźni i jako mały chłopiec był wielokrotnie prześladowany za swoją wagę, często nazywany "Grubym Freddym".

W latach licealnych w Latrobe, Rogers stał się bardziej pewny siebie i popularny. Rogers był prezesem rady uczniowskiej, członkiem National Honor Society i redaktorem naczelnym rocznika. Ukończył szkołę w 1946 roku. W latach 1946-1948 studiował w Dartmouth College, a następnie kontynuował naukę w Rollins College w Winter Park na Florydzie, by w 1951 roku uzyskać tytuł licencjata w dziedzinie kompozycji muzycznej.

Podczas studiów w Rollins, Rogers poznał Sarę Joanne Byrd, która pochodziła z Oakland na Florydzie. Pobrali się 9 czerwca 1952 roku. Mieli dwóch synów: Jamesa, w 1959, i Johna, w 1961.

Rogers ukończył Pittsburskie Seminarium Duchowne i został wyświęcony na ministra Zjednoczonego Kościoła Prezbiterianów w 1963 roku. Rogers powrócił do Pittsburgha w latach sześćdziesiątych XX wieku.

Rogers z żoną Joanne w 1975 r.

Kariera telewizyjna

Wczesna kariera

Rogers wszedł do seminarium po studiach, ale chciał pracować z telewizją. W wywiadzie dla CNN Rogers powiedział: "Poszedłem do telewizji, bo tak bardzo tego nienawidziłem, i pomyślałem, że jest jakiś sposób na wykorzystanie tego bajecznego instrumentu do pielęgnowania tych, którzy będą oglądać i słuchać". Podał się o pracę w NBC w Nowym Jorku w 1951 roku. Najpierw pracował jako asystent producenta, a później jako dyrektor stacji w programach muzycznych, takich jak Your Hit Parade, The Kate Smith Hour i The Voice of Firestone. Pracował także przy programie dla dzieci Gabby Hayes.

Rogers odszedł z NBC, ponieważ nie zgodził się, aby agencja wykorzystywała dzieci do reklamy. W 1954 roku rozpoczął pracę jako lalkarz w lokalnym programie dla dzieci The Children's Corner dla publicznej stacji telewizyjnej WQED w Pittsburghu. Przedstawienie to zdobyło nagrodę Sylvanii dla najlepszego programu dla dzieci i było emitowane w całym kraju w NBC.

Rogers studiował teologię w pobliskim seminarium teologicznym w Pittsburghu podczas przerw obiadowych. Nie chciał jednak wygłaszać kazań i po święceniach kazano mu kontynuować pracę w telewizji dziecięcej. Współpracował z programem rozwoju i opieki nad dziećmi Uniwersytetu w Pittsburghu.

W 1963 roku Canadian Broadcasting Corporation (CBC) zatrudniła Rogersa do stworzenia 15-minutowego programu dla dzieci "Misterogersi". Rogers przeprowadził się do Toronto i seria trwała trzy sezony. Trzy lata później Rogers przeniósł się z powrotem do Stanów Zjednoczonych.

W 1966 roku Rogers otrzymał prawa do swojego programu od CBC i przeniósł go do WQED w Pittsburghu, gdzie pracował nad The Children's Corner.

Sąsiedztwo pana Rogersa

Sąsiedztwo pana Rogersa rozpoczęło się w 1968 roku i trwało 895 odcinków. Nadawany był w Narodowej Telewizji Edukacyjnej, która później przekształciła się w Publiczną Służbę Nadawczą. Ostatni zestaw nowych odcinków został nakręcony w grudniu 2000 roku, a emisja rozpoczęła się w sierpniu 2001 roku. Do 1985 roku program obejrzało osiem procent osób mieszkających w Stanach Zjednoczonych.

Program zawsze zaczynał się od tego, że Rogers wracał do domu, śpiewając swoją piosenkę "Won't You Be My Neighbor?". Potem zmieniał się w trampki i zapinany na suwak sweter kardiganowy. Wszystkie swetry były zrobione na drutach przez jego matkę. W swoim programie Rogers zawsze jeździł na wycieczki, uczył nowych rzeczy i pokazywał krótkie filmy na "Picture, Picture". Każdy odcinek zawierał wycieczkę do "Sąsiedztwa Make-Believe" Rogersa z wózkiem, zamkiem i obywatelami królestwa, w tym króla Piątek XIII.

Rogers zawsze karmił swoje rybki akwariowe podczas epizodów. Zawsze mówił to do swoich słuchaczy, że je karmił, ponieważ otrzymywał list od młodej, niewidomej dziewczyny, która chciała wiedzieć za każdym razem, gdy to robiła. Program kończyłby się na skrzydle Rogersa "It's Such a Good Feeling".

Rogers wierzył, że nie będzie zachowywał się inaczej, kiedy filmowano go tak, jak zachowywał się normalnie. Powiedział, że "Jednym z największych darów, jakie można dać każdemu, jest dar uczciwego siebie. Wierzę też, że dzieciaki potrafią dostrzec oszustwo na milę". Rogers napisał prawie całą muzykę w programie. Chciał nauczyć dzieci kochać siebie i innych, a o wspólnych lękach z dzieciństwa opowiadał pocieszającymi piosenkami. Pewnego razu wybrał się na wycieczkę do szpitala dziecięcego, aby pokazać dzieciom, że szpital nie jest miejscem, w którym można się bać.

Rogers mówił o sprawach społecznych w swoim programie, w tym o zabójstwie Roberta F. Kennedy'ego, rasizmie i rozwodzie. W jednym słynnym odcinku Rogers moczył stopy oficerowi Clemmonsowi (François Clemmons), który był Afroamerykaninem, w basenie dla dzieci w upalny dzień. Scena ta była przekazem włączenia w czasie, gdy segregacja rasowa w Stanach Zjednoczonych była powszechna.

Rogers był również znany z tego, że w swoim programie miał dzieci niepełnosprawne. W 1981 roku Rogers spotkał młodego poczwórnego chłopca, Jeffa Erlangera, który pokazał, jak działa jego elektryczny wózek inwalidzki i wyjaśnił, dlaczego go potrzebuje. Erlanger i Rogers zaśpiewali duet piosenki "It's You I Like". Przed nagraniem, Erlanger od dawna był fanem programu, a jego rodzice napisali list do Rogersa z pytaniem, czy mogą się spotkać.

Rogers kończyłby każdy program, mówiąc swoim widzom,

"Zrobiłeś ten dzień wyjątkowym dniem, będąc tylko sobą. Nie ma takiej osoby na całym świecie jak ty, a ja lubię cię takim, jakim jesteś".

Rogers nigdy nie mówił o swoich przekonaniach religijnych w programie, ponieważ nie chciał, aby którykolwiek z widzów czuł się zignorowany. W czasie wojny w Zatoce Perskiej pocieszał swoją publiczność, że wszystkie dzieci w okolicy będą miały zapewnioną dobrą opiekę. Rogers poprosił rodziców, aby obiecali, że zaopiekują się swoimi dziećmi.

Po zamachachach terrorystycznych z 11 września Rogers nagrał na kasetach ogłoszeń dla rodziców o tym, jak rozmawiać z ich dziećmi o tragicznych wydarzeniach na świecie. Powiedział widzom, by "szukali pomocników". Po tragicznych wydarzeniach z wiadomościami, cytat ten nadal jest wirusowy. Rogers powiedział w ogłoszeniu w służbie publicznej,

"Kiedy byłem chłopcem i widziałem straszne rzeczy w wiadomościach, moja mama mówiła do mnie: "Szukajcie pomocników". Zawsze znajdziesz ludzi, którzy pomagają. Do dziś, szczególnie w czasach "katastrofy", pamiętam słowa mojej matki i zawsze pociesza mnie świadomość, że na tym świecie jest jeszcze tak wielu pomocników - tak wielu troskliwych ludzi".

Finansowanie PBS

W 1969 roku Rogers wystąpił przed Podkomisją Komunikacji Senatu Stanów Zjednoczonych. Jego celem było zwrócenie się do Senatu o wsparcie finansowe dla PBS i Corporation for Public Broadcasting, ponieważ zaproponował cięcia budżetowe. W około sześciominutowych zeznaniach Rogers mówił o potrzebie edukacji społecznej i emocjonalnej, jaką daje telewizja publiczna. Argumentował, że inne programy telewizyjne, takie jak jego Sąsiedztwo, pomogły zachęcić dzieci do stania się szczęśliwymi obywatelami.

Przewodniczący podkomisji, John O. Pastore, nie znał Rogersa ani jego pracy i czasami mówiono, że jest niecierpliwy. Jednak po Rogersie Pastore powiedział, że zeznanie dało mu gęsią skórkę i powiedział: "Uważam, że to wspaniałe". Wygląda na to, że właśnie zarobiłeś te 20 milionów dolarów". Senat wkrótce zwiększyłby fundusze PBS z 9 milionów dolarów do 22 milionów dolarów.

Rola w sprawie Sony Corp. of America przeciwko Universal City Studios, Inc.

W czasie, gdy rosły problemy gospodarstw domowych z nagrywaniem programów telewizyjnych z magnetowidem, Rogers aktywnie wspierał firmy VCR w sprawach sądowych. Jego zeznanie z 1979 roku, w sprawie Sony Corp. of America przeciwko Universal City Studios, Inc. Rogers powiedział, że nie jest przeciwny nagrywaniu swoich programów telewizyjnych w domu, ponieważ rodziny mogą oglądać je razem w późniejszym czasie.

Kiedy sprawa trafiła do Sądu Najwyższego w 1983 r., w decyzji większości zdecydowano o zeznaniach złożonych przez Rogersa. Sąd uznał, że magnetowid Betamax nie dopuścił się naruszenia praw autorskich. Sąd stwierdził, że jego poglądy były ważnym dowodem na to, "że wielu producentów [telewizyjnych] jest skłonnych pozwolić na kontynuację prywatnej zmiany czasu".

Inne prace

Zewnętrzny dźwięk

Terry Gross i Fred Rogers, Fresh Air with Terry Gross

W 1978 roku, robiąc sobie przerwę od nagrywania nowych odcinków Neighborhood, Rogers poprowadził program wywiadów dla dorosłych na PBS o nazwie Old Friends... New Friends. W programie tym Rogers przeprowadził wywiady z "aktorami, gwiazdami sportu, politykami i poetami". Przedstawienie trwało tylko 20 odcinków. W 1988 roku wystąpił w sowieckim programie telewizyjnym dla dzieci Good Night, Little Ones! gdzie zabrał ze sobą swoją lalkę Daniel Striped Tiger.

Jedyny raz Rogers wystąpił w telewizji jako ktoś inny niż on sam w 1996 roku, kiedy to zagrał kaznodzieję w jednym z odcinków "Dr Quinn, Medicine Woman". Rogers wypowiedział się w odcinku "Arthur Meets Mister Rogers" z serii PBS Kids Arthur.

Rogers w latach szkoły średniej w 1946 r.


Rogers i X the Owl na okładce magazynu, 1969 r.


Rogers pokazuje powtórkę z Betty Aberlin i Johnny'm Costą, grudzień 1969 r.


Rogers z oficerem Clemmonsem, 1986


Rogers w Moskwie, 1988


Odtwarzanie mediów Rogers zeznający przed Senatem Stanów Zjednoczonych w sprawie finansowania PBS, 1969 r.

Życie osobiste

Rogers miał mieszkanie w Nowym Jorku i letni dom na Nantucket Island w Massachusetts. Rogers był ślepy na czerwono-zielony kolor. Prowadził zdrowy tryb życia, pływał codziennie rano i nie palił ani nie pił. Był wegetarianinem, ponieważ uważał, że jedzenie mięsa jest złe, mówiąc: "Nie chcę jeść niczego, co ma matkę". Wbrew powszechnym pogłoskom, nigdy nie służył w wojsku jako marynarz wojenny w czasie wojny w Wietnamie i nigdy nie miał tatuaży.

W 1991 roku Pingwiny z Pittsburga mianowały Rogersa swoim sławnym kapitanem, w ramach obchodów 75-lecia istnienia Narodowej Ligi Hokejowej. Karta nr 297 z kolekcji NHL Platinum z 1992 roku świętowała to wydarzenie, czyniąc Rogersa jednym z zaledwie dwunastu znanych kapitanów, którzy zostali wybrani na kartę sportową.

Podczas porannej rutyny Rogers odpowiadał na każdą pocztę od fanów i zwracał ją do odpowiedniego nadawcy.

W 1992 roku został wyróżniony nagrodą Peabody'ego. W 1999 roku został włączony do Telewizyjnej Galerii Sław.

W wywiadzie dla przyjaciela Rogersa, Williama Hirscha, Rogers powiedział, że jeśli seksualność jest mierzona na skali, to wtedy: "Cóż, wiesz, muszę mieć rację w środku. Ponieważ uważam kobiety za atrakcyjne, a mężczyzn za atrakcyjnych", co skłoniło niektórych czytelników do określenia Rogersa jako biseksualnego.

Rogers w Chicago, 1994

Śmierć

Po przejściu Rogersa na emeryturę w 2001 roku, pozostał zajęty pracą od nauki religii i duchowości, występami publicznymi, podróżami i pracą w Centrum Mediów Dziecięcych imienia Rogersa w Saint Vincent College w Latrobe z arcybiskupem Douglasem Nowickim, kanclerzem uczelni.

Latem 2002 roku jego ciągły ból brzucha stał się na tyle bolesny, że mógł się z nim spotkać lekarz, a w październiku 2002 roku zdiagnozowano u niego raka żołądka. Operację przeprowadzono 6 stycznia 2003 roku, która zakończyła się niepowodzeniem. Tydzień wcześniej był wielkim marszałkiem Turnieju Róż, z Artem Linkletterem i Billem Cosby.

Rogers zmarł rano 27 lutego 2003 r., po zapadnięciu w śpiączkę, w swoim domu w Pittsburghu. Jego żona była u jego boku, kiedy zmarł. Zmarł mniej niż miesiąc przed tym, jak skończyłby 75 lat.

Ponad 2,700 osób poszło na jego nabożeństwo żałobne w Heinz Hall. Wśród gości honorowych znaleźli się m.in. były gospodarz Good Morning America David Hartman, Teresa Heinz Kerry, filantropka Elsie Hillman, prezes PBS Pat Mitchell, twórca Arthura Marc Brown oraz autor-ilustrator The Very Hungry Caterpillar Eric Carle. Mówcy wspominali Rogersa za jego miłość do dzieci, oddanie swojej religii, miłość do muzyki i humoru. Teresa Heinz Kerry powiedziała o Rogersie: "On nigdy nie był protekcjonalny, po prostu zaprosił nas do swojej rozmowy. Mówił do nas jak do ludzi, którymi byliśmy, a nie jak chcieliby tego inni". Rogers jest pochowany na Cmentarzu Unity w Latrobe.

Rogers odwiedzający Biały Dom, kwiecień 2002 r.

Dziedzictwo

Prezydent George W. Bush przyznał Rogersowi w 2002 r. Prezydencki Medal Wolności za jego działalność na rzecz edukacji dzieci. Powiedział on, że "Fred Rogers udowodnił, że telewizja może ukoić duszę i pielęgnować ducha oraz uczyć najmłodszych".

W 2003 roku Senat Stanów Zjednoczonych przyjął rezolucję nr 16, aby uczcić życie Rogersa. Po śmierci Rogersa, Amerykańska Izba Reprezentantów w 2003 r. przyjęła rezolucję nr 111, w której uhonorowała Rogersa za "jego legendarną służbę na rzecz poprawy życia dzieci, jego niezłomne zaangażowanie w demonstrację siły współczucia i oddanie szerzeniu dobroci poprzez dawanie przykładu".

W Nowy Rok 2004, Michael Keaton, który pracował na scenie w "Mister Rogers' Neighbourhood" zanim został aktorem, gościł w telewizji PBS specjalnego Fred Rogers: Amerykański Ulubieniec Sąsiadów. Jego rodzinne miasto Latrobe i Pittsburgh gościło "Won't You Won't You Wear a Sweater Day" na cześć Rogersa. Wydarzenie to odbywa się co roku w dniu jego urodzin, 20 marca. W 2003 roku, asteroida 26858 Misterrogers została nazwana na cześć Rogersa przez Międzynarodowy Związek Astronomiczny.

Jeden ze słynnych swetrów Rogersa został zakupiony przez Smithsonian Institution, który pokazał go na wystawie "Treasure of American History". Pomnik Freda Rogersa w Pittsburghu został poświęcony w 2009 roku.

W dniu 25 czerwca 2016 r. w pobliżu Latrobe w Pensylwanii, w jego pamięci, umieszczono Historyczny Znacznik Freda Rogersa.

W czerwcu 2018 roku, dokument Won't You Be My Neighbor? oparty na życiu i spuściźnie Rogersa, został wydany do pozytywnych recenzji i stał się najwyżej zarabiającą biografią-dokumentem (biodioc) wszech czasów. Tom Hanks zagrał Rogersa w filmie opartym na jego późniejszym życiu zatytułowanym A Beautiful Day in the Neighbourhood (2019) w reżyserii Marielle Heller. Za rolę Rogersa Hanks będzie wkrótce nominowany do Oscara w kategorii najlepszy aktor drugoplanowy.

Rogers został uhonorowany na specjalnym znaczku pocztowym Stanów Zjednoczonych w marcu 2018 roku. W dniu 21 września 2018 r. Google Doodle uhonorował go filmem poklatkowym o dzielnicy pana Rogersa. 23 października 2018 roku, podczas pierwszej gry World Series 2018, pierwsza reklama telewizyjna Rogersa wyemitowana na smartfonie Google Pixel 3. W reklamie Rogers śpiewa "Did You Know", czyli po raz pierwszy jego głos lub zdjęcia zostały wykorzystane w reklamie produktu w telewizji.

W grudniu 2019 roku ogłoszono, że w Nantucket Park w Massachusetts zostanie umieszczony pomnik Rogersa.

Podczas ceremonii wręczenia Oscarów 2020 Janelle Monáe zaprezentowała "Piękny dzień w tej dzielnicy" Rogersa w czerwonym swetrze kardiganowym podczas ceremonii otwarcia. Podczas swojego przemówienia o przyjęciu do Oscara dla najlepszej aktorki, Renée Zellweger wymieniła Rogersa jako jednego z bohaterów, których ludzie powinni szukać.

Rogers otrzymuje od prezydenta Busha prezydencki Medal Wolności, 2002 r.


Odtwarzanie mediów Rogers wygłosił mowę końcową w Middlebury College w 2001 r.

Programy

Rok	Tytuł
1954–1961	The Children's Corner
1963–1966	Misterogerzy
1964–1967	Plac Orzechów Masłowych
1968–2001	Sąsiedztwo pana Rogersa
1977–1982	Christmastime z panem Rogersem
1978–1981	Starzy przyjaciele... Nowi przyjaciele
1981	Ulica Sezamkowa
1988	Dobranoc, Mały!
1991	Gdzie na świecie jest Carmen Sandiego?
1994	Fred Rogers' Heroes
1996	Dr. Quinn, Medicine Woman
1997	Arthur
1998	Koło Fortuny
2003	114. Doroczny Turniej Parady Róży

Daniel "Striped" Tiger marionetka


Słynny czerwony sweter Rogersa w Smithsonian w Waszyngtonie, D.C.