The Monkees

Członkowie

Spośród 437 chętnych, którzy zgłosili się na przesłuchania do serialu, wybrano czterech aktorów o zdolnościach muzycznych. Brytyjczyk Davy Jones miał podpisany kontrakt z Columbia Pictures, wydawał płyty i występował w brytyjskiej i amerykańskiej telewizji. Columbia szukała projektu dla Jonesa, a Screen Gems, które miało wyprodukować serial, było ich działem telewizyjnym. Nesmith pochodził z Teksasu, grał w zespołach country i rockowych, wydawał własne piosenki. Dolenz był dorosłym aktorem dziecięcym z Los Angeles w Kalifornii, który śpiewał i grał w cover bandach. Tork był pracującym muzykiem folkowym w nowojorskiej Greenwich Village. Każdy z nich miał swój własny dowcip i osobowość, potrafił zabawić publiczność, a także śpiewać.

Inni młodzi mężczyźni, którzy zgłosili się na przesłuchanie do programu to Stephen Stills (który wykazał się wielkim talentem, ale wyglądał za staro na rolę; polecił Torka, starego przyjaciela, który wyglądał trochę jak on), Danny Hutton (który później znalazł sławę z Three Dog Night), Harry Nilsson (który później poznał Monkees, pisał dla nich i nagrywał z nimi), i Paul Williams (który stracił rolę w Circus Boy na rzecz Dolenza dziesięć lat wcześniej; Monkees później nagrali jego piosenkę "Someday Man"). Charles Manson był później podobno przesłuchiwany, ale był uwięziony w tym czasie. ^[]

Pojęcie

Bob Rafelson i Bert Schneider chcieli robić filmy, ale mieli w tym niewielkie doświadczenie. Ojciec Schneidera był prezesem Columbia Pictures i zaoferował im możliwość nakręcenia pilotażowego odcinka serialu telewizyjnego. Jeśli serial zostałby sprzedany do sieci, mogliby produkować i reżyserować odcinki, a także zdobyć doświadczenie.

Rafelson już wcześniej chciał stworzyć coś związanego z muzykami i ich życiem. Kiedy Beatlesi pojawili się w filmach "Noc ciężkiego dnia" i "Pomocy! ludzie z przyjemnością oglądali ich na ekranie, jak odgrywają swoje życie i występują w slapstickowych komediach, grając przy tym muzykę. Rafelson i Schneider zaadaptowali to, co widzieli w filmach o Beatlesach, a także w amerykańskich filmach i telewizji. Podczas gdy Beatlesi byli zawsze pokazywani jako popularny, znany zespół, ich show opowiadało o nieznanym zespole, który szukał szansy na zdobycie sławy.

Odcinek pilotażowy został nakręcony jesienią 1965 roku. Pierwsza gra dla testowej publiczności nie wypadła dobrze, ale ponownie zmontowana wersja wypadła bardzo dobrze, a serial został sprzedany NBC. Aby upewnić się, że będzie wystarczająco dużo muzyki do serialu, zatrudniono wydawcę muzycznego Dona Kirshnera. Jego songwriterzy z Brill Building byli jednymi z najlepszych młodych talentów.

Aktor James Frawley, syn Williama Frawleya (znanego z I Love Lucy), chciał zostać reżyserem filmowym. Pracował z Rafelsonem i Schneiderem, a następnie z Monkeesami, gdy ci zostali wybrani. Zanim rozpoczęto kręcenie serialu, Frawley spędził sześć tygodni pracując z członkami zespołu, ucząc ich improwizacji w aktorstwie i komedii oraz pomagając im w nauce odgrywania postaci.

Seria

The Monkees pojawił się na dwa sezony w telewizji NBC, z 58 epizodami wykonane w ogóle. Program zdobył dwie nagrody Emmy w 1967 roku, za wybitny serial komediowy i za wybitne osiągnięcia reżyserskie w komedii. Seria dała promocję płytom Monkees, a ich muzyka sprawiła, że ludzie zainteresowali się oglądaniem programu. Choć naturalną widownią programu były dzieci i młodzież, nie brakowało też żartów i innych rzeczy, które mogły spodobać się starszym widzom. Zespół czasami rozmawiał bezpośrednio z publicznością i żartował z faktu, że są w programie telewizyjnym. Wiele odcinków kończyło się krótkimi wywiadami z Monkees, w których opowiadali o swoich karierach i rzeczach, które były dla nich ważne. Dzięki temu fani czuli się tak, jakby znali członków zespołu.

Każdy odcinek zawierał dwie piosenki. Jedna z nich była zazwyczaj pojedynczą stroną, a druga nową piosenką. Zespół synchronizował wargi do nagrań na kamerze, a także filmował niepowiązane sceny, w przypadkowych miejscach z jakimikolwiek przedmiotami, które się tam znajdowały. Były one montowane razem i nazywane "rompami". Rompy wyglądały jak teledyski.

Muzyka

Dużym problemem Monkees były zarzuty, że żaden z nich nie umiał grać na instrumencie muzycznym, ponieważ muzyka na ich pierwszych płytach była w większości tworzona przez muzyków studyjnych. Nesmith i Dolenz grali na gitarze, a Dolenz brał lekcje gry na perkusji, żeby móc grać na niej w kamerze. Tork grał na gitarze, klawiszach i banjo. Jones uczył się gry na perkusji i gitarze, a specjalnie dla niego wykonano gitarę basową. Grał również na instrumentach perkusyjnych, takich jak tamburyn.

Zespół miał jednak niewielkie doświadczenie w graniu razem i nie był w stanie stworzyć muzyki potrzebnej do rozpoczęcia show. Producenci początkowo planowali wykorzystać wcześniej nagraną muzykę i poszli dalej z tym planem. Don Kirshner miał dobry instynkt do wiedzenia, co się dobrze sprzeda, i przejął odpowiedzialność za nagrania, ograniczając wkład Monkees sami mieli w tworzeniu muzyki. W większości piosenek z pierwszego sezonu członkowie zespołu tylko śpiewali, a nie grali na płytach. Boyce i Hart zauważyli również, że kiedy wszyscy czterej Monkees byli razem w studio, próbowali się nawzajem rozśmieszać podczas ujęć, a rzeczy nie zostały zrobione. Zaczęli więc przyprowadzać zespół na nagrania pojedynczo i po dwa. Kirshner zezwolił również Nesmithowi na produkcję dwóch własnych piosenek, na każdy album Monkees. Nesmith mógł wybierać muzyków i śpiewać, ale nie mógł sam grać na płytach.

Z czasem zespół poprawił się muzycznie i zapragnął kolejnej szansy zagrania na własnych nagraniach. Zaczęli też występować na żywo dla publiczności. Kirshner nie chciał zmienić zdania, wydał cały album, nie informując o tym nawet zespołu, i planował wydanie nowego singla. Nesmith kłócił się z Kirshnerem i jego adwokatem (przebijając pięścią ścianę, by pokazać swój gniew), a także zwołał konferencję prasową, opowiadając mediom o swoim niezadowoleniu z tego, w jaki sposób tworzona jest muzyka. Wielu ludzi uważało, że to dowodzi, że Monkees są fikcją i nie zasługują na popularność. Aby udowodnić sobie, że Monkees nagrali nowy singiel, a następnie nowy album, z każdym członkiem grającym na instrumentach. Ich nowe płyty nie sprzedawały się tak dobrze jak te pierwsze, ale czuli się lepiej wiedząc, że muzyka jest naprawdę ich, a oni wciąż mieli przebojowe płyty.

Kirshner wydał singiel "A Little Bit Me, A Little Bit You" (napisany przez Neila Diamonda), bez uzyskania wcześniejszej zgody. Był to wystarczający powód do zwolnienia go z zespołu Monkees. Kariera Kirshnera nie ucierpiała, a on sam zajął się produkcją innych utworów, w tym piosenek dla The Archies. Później był gospodarzem programu "Don Kirshner's Rock Concert", w którym występowały zespoły na żywo.

Koniec serii

The Monkees stali się zmęczeni tą samą "formułą" używaną w odcinku za odcinkiem serialu (Davy Jones zakochiwał się w dziewczynie, a reszta zespołu pomagała mu się z nią spotykać) i chcieli spróbować zrobić variety show zamiast tego. NBC i producenci show nie chcieli zmienić sposób show został zrobiony. Dwie strony nie mogły się zgodzić, a pokaz został odwołany, mimo że był nadal popularny.

Po zakończeniu serialu telewizyjnego, Monkees wystąpili w filmie, Head, i specjalnym telewizyjnym, 33 1/3 Revolutions per Monkee. Żaden z nich nie odniósł sukcesu, a późniejsze płyty zespołu nie były hitami. The Monkees nadal występowali dla publiczności, ale coraz mniej osób chodziło na ich występy. Członkowie zespołu odchodzili jeden po drugim. Tork odszedł pod koniec 1968 roku, mówiąc, że jest wyczerpany. Nesmith odszedł w 1970 roku, aby założyć własny zespół. Jones odszedł w 1970 roku i powrócił do występów solowych.

The Monkees pojawił się w powtórkach na CBS od 1969 do 1972 roku, najpierw podczas lunchtimes, a później obok sobotnich porannych kreskówek. ABC później wyemitował serię, od 1972 do 1973 roku.

Lata 70.

Każdy z byłych Monkee próbował różnych rzeczy w ciągu następnej dekady. Tork pracował jako muzyk, nauczyciel i śpiewający kelner. Nesmith kontynuował karierę muzyka country, potem zaczął kręcić teledyski. Jones i Dolenz śpiewali na płytach. Jones pracował więcej w teatrze, podczas gdy Dolenz podkładał głos w kreskówkach.

Dolenz i Jones połączyli siły z Boyce'em i Hartem w 1976 roku, aby koncertować i wykonywać stare przeboje Monkees. Wspólnie nagrali też nowy album. Później Jones i Dolenz pojechali do Anglii, aby wystąpić w produkcji The Point Harry'ego Nilssona! Oboje pozostali w Anglii. Jones wystąpił w Godspell i innych sztukach muzycznych, a także przekwalifikował się na dżokeja. Dolenz został reżyserem i producentem telewizyjnym. W tych samych latach Nesmith założył własną firmę produkującą muzykę i teledyski. Tork powrócił do koncertowania i czasem nagrywania płyt.

The Monkees pojawili się w syndykacji od 1975 roku, zwykle grając w lokalnych stacjach telewizyjnych w godzinach popołudniowych. Wydany został album kompilacyjny The Monkees Greatest Hits, a ich stare przeboje nadal były grane w stacjach radiowych. Drugi album Greatest Hits ukazał się później.

Lata 80. i późniejsze

W 1986 roku Tork, Jones i Dolenz ponownie się zjednoczyli, jako część trasy koncertowej "oldies show". MTV wyemitowało prawie każdy odcinek ich starej serii w jedną niedzielę, aby promować trasę, i to stało się zaskakującym hitem. Dwadzieścia lat po rozpoczęciu działalności, nowe pokolenie młodych ludzi było zainteresowane Monkees. Trasa przeszła z małej do dużej, a Monkees byli z powrotem. MTV i Monkees dobrze ze sobą współpracowali. Nickelodeon, siostrzana sieć MTV, emitowała ich seriale, a zespół pojawiał się w Nickelodeon i MTV w późnych latach 80-tych. Nesmith w większości nie dołączył do reunionu, ze względu na swoją karierę producenta, ale zrobił kilka rzadkich występów z nimi. Pozostali członkowie również kontynuowali swoje kariery solowe, pomiędzy trasami koncertowymi.

W latach 90. zjednoczeni Monkees nadal koncertowali i pojawiali się gościnnie w telewizji. Nesmith dołączył do nich na potrzeby nowego albumu, Justus, specjalnego programu telewizyjnego i pojawił się z nimi na scenie w Anglii. Odszedł jednak, gdy zaczęli koncertować w Stanach Zjednoczonych i już nie wrócił. Po roku 2000, zespół koncertował rzadziej. Tork odszedł ponownie w 2001 roku, a Jones i Dolenz po raz ostatni pracowali razem w 2002 roku.

Każdy odcinek serialu telewizyjnego jest w sprzedaży na DVD (podobnie jak ich film Head), a wszystkie ich wydawnictwa płytowe są w sprzedaży na płytach kompaktowych. Rhino Records kupiło prawa do wszystkich ich dzieł i nadal nadzoruje wydania Monkees.

Dolenz, Tork i Jones koncertowali w Wielkiej Brytanii i USA przez cały 2011 rok. Davy Jones zmarł 29 lutego 2012 roku w Stuart na Florydzie. The Monkees kontynuowali trasę koncertową z Nesmithem, Dolenzem i Torkiem.

Peter Tork zmarł 21 lutego 2019 roku w domu rodzinnym w Connecticut. Peter poddał się 10-letniej walce z adenoid cystic carcinoma, rzadkim nowotworem gruczołów ślinowych.

Powiązane strony

• The Monkees Tale, Eric Lefcowitz, Last Gasp Press, San Francisco, California
• Monkeemania, Glenn A. Baker, Plexus Publishing, Medford, New Jersey
• I'm A Believer, Micky Dolenz with Mark Bego, Rowman & Littlefield, Lanham, Maryland