Żarłacz jedwabisty

Opis

Duży, smukły rekin jedwabisty ma dość rozciągnięty, zaokrąglony pysk, stosunkowo pochyloną pierwszą płetwę grzbietową z tępym wierzchołkiem, która znajduje się za krawędziami płetw piersiowych, małą drugą płetwę grzbietową z bardzo długim wolnym tylnym końcem (ponad dwukrotna wysokość) i niskim grzbietem między grzbietowym (grzbiet między płetwami grzbietowymi). Płetwy piersiowe są długie i smukłe, a ich końcówki mają ciemne zabarwienie. Rekiny jedwabiste są zazwyczaj ciemnoszare z odcieniem brązu, ale czasami mają kolor złoto-brązowy. Ich spód ciała jest biały. Z wyjątkiem pierwszej płetwy grzbietowej, końce wszystkich płetw są koloru ciemnego; jest to bardziej widoczne u młodych osobników. Górne zęby są szeroko trójkątne i skośne, stają się bardziej ukośne w kierunku kąta szczęk, które są mocno ścięte i mocno poszarpane po bokach. Dolne zęby są uniesione i mają gładkie krawędzie. Na dolnej i górnej szczęce znajduje się zwykle 1 do 2 zębów symfizjologicznych. Zęby skórne są małe, ciasno upakowane i zachodzące na siebie, co nadaje skórze gładką lub "jedwabistą" fakturę, od której rekin wziął swoją nazwę. Maksymalna długość dla tego gatunku wynosi 3,3 metra (10 stóp). Samce dojrzewają przy długości 2,2-2,3 metra (9-10 lat) i rosną do mniejszego rozmiaru niż samice, które osiągają dojrzałość przy długości 2,3-2,5 metra (12 lat), jednak liczby te różnią się między różnymi populacjami tego gatunku. Rekiny jedwabiste ważą około 350 kilogramów (770 funtów).

Rekin jedwabisty ma krótką pierwszą płetwę grzbietową i długie płetwy piersiowe.

Taksonomia

Pierwszy opisany okaz otrzymał nazwę Carcharias (Prionodon) falciformis od Johannesa Müllera i Jakoba Henle w 1841 roku. Nazwa rodzaju Carcharhinus pochodzi od greckich słów "karcharos", co oznacza "ostrzyć", i "rhinos", co oznacza "nos". Inne nazwy nadane rekinowi jedwabistemu to Squalus lub Prionodon tiburo, Gymnorhinus lub Gymnorrhinus pharaonis, Aprionodon sitankaiensis, Carcharhinus floridanus, Eulamia malpeloensis i Carcharhinus atrodorsus.

Rysunek Müllera i Henlego przedstawiający żarłacza jedwabistego

Habitat

Żarłacz jedwabisty jest powszechny w wodach tropikalnych i subtropikalnych, występuje w Oceanie Atlantyckim, Spokojnym i Indyjskim. Na zachodnim Atlantyku występuje od amerykańskiego stanu Massachusetts do Brazylii (w tym w Zatoce Meksykańskiej i na Morzu Karaibskim), a na wschodzie od Hiszpanii do Angoli. Występuje w zachodniej części Oceanu Indyjskiego i Morza Czerwonego od Tanzanii do Mozambiku, w tym na Madagaskarze i Komorach, oraz w środkowej i wschodniej części Oceanu Indyjskiego w pasmach od Malediwów i Sri Lanki do zachodniej Australii. Występuje od Chin do Nowej Zelandii na zachodnim Pacyfiku (w tym na Wyspach Hawajskich) oraz od Baja California do Peru na wschodnim Pacyfiku.

Chociaż rekin jedwabisty występuje głównie w strefie pelagicznej, nie można go znaleźć tylko w otwartym oceanie, ale odnotowano jego występowanie na głębokości do 18 metrów (56 stóp). Jest to aktywny, szybki rekin, który preferuje cieplejsze wody (około 23°C). Jest powszechnie spotykany w pobliżu krawędzi szelfów kontynentalnych i nad rafami głębokowodnymi, gdzie znajduje się duża ilość źródła pożywienia. Występuje głównie od powierzchni do co najmniej 500 metrów (1550 stóp), ale został złowiony w wodach o głębokości nawet 4000 metrów (12 400 stóp). Badania pokazują, że grupy rekinów jedwabistych zawierają rekiny jedwabiste różnej płci, ale tej samej wielkości. Młode żarłacze jedwabiste można znaleźć w przybrzeżnych żłobkach, a dorosłe znajdują się dalej od brzegu, na głębszych wodach.

Żarłacze jedwabiste występują głównie w wodach otwartych

Karmienie

Żarłacz jedwabisty żywi się głównie rybami ościstymi, takimi jak tuńczyk, makrela, sardynki, mullet, grouper, lucjan, kleń morski, sum morski, węgorz, latarnik, filet, triggerfish i jeżozwierz. Jego dieta obejmuje również kałamarnice, papierowe nautilus, i kraby pływające, a tam jest kopalny dowód, że scavenging na martwych wielorybów. Ze względu na ich dobry zmysł słuchu i taktykę polowania, rekiny te są doskonałymi łowcami. Zwykle pracują razem, aby "stado" grupy małych ryb do powierzchni, uwięzienie ryb. Kiedy ryby są ciasno upakowane, rekiny jedwabiste atakują je z ogromną prędkością i często zjadają całą grupę ryb.

Tuńczyki są ulubioną zdobyczą rekinów jedwabistych.

Reprodukcja

Rekin jedwabisty jest żyworodny, co oznacza, że rodzi żywe potomstwo. W zachodniej części północnego Atlantyku samice łączą się w pary późną wiosną (maj-czerwiec) i rodzą w tym samym okresie, ale w następnym roku, co oznacza, że okresciąży trwa 12 miesięcy. Liczba młodych w miocie wynosi 6-14 sztuk na zachodnim Atlantyku, 9-12 sztuk na wschodnim Atlantyku, 9-14 sztuk na zachodnim Oceanie Indyjskim i 2-11 sztuk w środkowym Oceanie Indyjskim. Młode spędzają kilka pierwszych miesięcy na rafach koralowych, ale już pierwszej zimy przenoszą się na otwarty ocean. W zachodniej części północnego Atlantyku obszary żłobkowania znajdują się wzdłuż Wysp Karaibskich.

Inne nazwy

W języku angielskim, rekin jedwabisty jest również nazywany "Net-eater shark" (rekin pożeracz sieci) we wschodniej części Pacyfiku, ponieważ jest często łapany w sieci używane do połowu tuńczyka. Rekin jedwabisty nazywany jest również "Blackspot shark", "Grey whaler shark", "Olive shark", "Reef shark", "Ridgeback shark", "Sickle shark", "Sickle silk shark" i "Sickle-shaped shark". W innych językach rekin jedwabisty nazywany jest "cação" (portugalski), "cazon" (hiszpański), "cazon de playa" (hiszpański), "cazón-tiburón" (hiszpański), "haukkahai" (fiński), "jaqueta" (hiszpański), "jaqueton" (hiszpański), "kanhaai" (holenderski), "karcharinos lios" (grecki), "kurotogarizame" (japoński), "lombo preto" (portugalski), "malie" (samoański), "mandi sravu" (malajski), "mangeur d'hommes" (francuski), "marracho sedoso" (portugalski), "marracho-luzidio" (portugalski), "mbamba menyo" (suahili), "moosi" (gudżarati), "mungsing" (Javanese), "mushi" (Marathi), "papa" (Swahili), "papa bunshu" (Swahili), "pating" (Tagalog), "requin soyeux" (French), "seidenhai" (German), "suga sura" (Telugu), "syhaai" (Afrikaans), "tiburón" (Spanish), "tiburon jaqueton" (Spanish), "tiburón lustroso" (hiszpański), "tiburón sedoso" (hiszpański), "tinterero" (hiszpański), "tollo" (hiszpański), "tollo mantequero" (hiszpański), "tribon berde" (Papiamento), "tubarão-luzidio" (portugalski), "yu jereh" (malajski), "yu pasir" (malajski) i "zijdehaai" (holenderski).

Interakcja międzyludzka

Rekiny jedwabiste są uważane za niebezpieczne dla ludzi ze względu na swoją agresywną naturę i rozmiary. Obserwowano rekiny jedwabiste z podniesioną głową, wygiętym w łuk grzbietem i opuszczonym ogonem, co uważa się za formę manifestacji zagrożenia. Żarłacze jedwabiste są ważne dla połowów przy użyciu sznurów haczykowych i sieci skrzelowych w wielu częściach świata. W Zatoce Meksykańskiej są często łowione wraz z połowami tuńczyka, ale są również łowione przez poławiaczy rekinów. Na Karaibach są one czasami poławiane, zazwyczaj za pomocą sznurów haczykowych, ale nie są one powszechnym połowem. Na Malediwach i Sri Lance są one najważniejszym gatunkiem rekina, stanowiąc 70-80% połowów w strefie pelagicznej. W wodach Japonii żarłacz jedwabisty jest częstym celem połowów rekinów, a także jest poławiany przy okazji połowów miecznika i tuńczyka. W środkowoatlantyckich wodach USA, żarłacz jedwabisty jest poławiany w ograniczonym zakresie, ale nie w znaczących ilościach. Mięso, olej i płetwy żarłacza jedwabistego są sprzedawane komercyjnie. Rekin jedwabisty jest również poławiany przez rybaków rekreacyjnych. Podobnie jak inne rekiny, żarłacz jedwabisty jest zagrożony z powodu przełowienia, ze względu na długi okres ciąży, małą liczbę potomstwa i powolne tempo wzrostu. Poza znaczeniem dla różnych łowisk, rekiny jedwabiste były wykorzystywane w różnych badaniach naukowych w celu zbadania biologii sensorycznej rekinów.