Argonauta

Opis fizyczny

Dymorfizm seksualny i rozmnażanie

W Argonautach samce i samice różnią się od siebie wielkością i długością życia. Samice dorastają do 10 cm i tworzą muszle do 30 cm, podczas gdy samce rzadko dorastają większe niż 2 cm. Samce kolegają się tylko raz w ciągu krótkiego życia, ale samice mogą zajść w ciążę wielokrotnie. Samice są znane od czasów starożytnych, podczas gdy samce zostały opisane dopiero pod koniec XIX wieku. Samce używają zmodyfikowanego ramienia, hectocotylusa, do przenoszenia spermy na samicę. W celu zapłodnienia, ramię wkłada się do jamy płodowej samicy, a następnie odłącza od samca.

Hipokotylia pierwotnie była opisywana jako pasożytniczy robak. Ramię hiokotylowe i jego prawidłowa funkcja zostały opisane przez Arystotelesa. Jego relacja była niewiarygodna przez ponad 2000 lat, ale została ponownie odkryta na początku XIX wieku.

Walizka na jajka

Samice argonautki robią bocznie ugniecioną, wapienną jajecznicę, w której żyją. Futerał na jajka, co ciekawe, przypomina łuski wymarłych amonitów. Przed zniesieniem jajka wydzielają ją czubki dwóch znacznie rozszerzonych grzbietowych macek (trzecie lewe ramię) samicy. Po złożeniu jaja w pływającej skrzynce samica ukrywa się w niej, często wraz z oderwanym samcem hektokotylem. Zazwyczaj znajduje się ją z głową i wystającymi z otworu mackami, ale w razie zakłóceń cofa się głębiej do środka.

Te ozdobne, zakrzywione białe jajka od czasu do czasu znajdują się na powierzchni morza, czasami z samicą argonauty, która nadal się do niego przylega. Są one wykonane z kalcytu, o trójwarstwowej strukturze. Argonauci być może rozwinęli się, aby używać skorupek amonitowych do składania jaj, w końcu stając się w stanie naprawić te skorupki, a może nawet stworzyć własne.

Skrzynia z jajkiem zawiera również bańkę gazu używaną do wyporu, podobną do skorupiaków głowonogów, chociaż nie posiada komór, jak w przypadku innych skorupiaków.

Argonauta argo jest największym gatunkiem w rodzaju i produkuje również największą skrzynkę jajową, która może osiągnąć długość 300 mm. Najmniejszy gatunek to Argonauta bottgeri, o maksymalnej zarejestrowanej wielkości 67 mm.

Dziób

Charakterystyczne są dzioby z gatunku Argonauta. Charakteryzują się bardzo małą mównicą i fałdą biegnącą do dolnej krawędzi lub w pobliżu wolnego rogu. Mównica jest "wciśnięta" po bokach. Dzięki temu jest ona znacznie węższa niż w innych ośmiornicach, z wyjątkiem ściśle spokrewnionych rodzajów monotypowych Ocythoe i Vitreledonella. Dzioby argonautowe są najbardziej podobne do tych z rodzajów Ocythoe tuberculata i Vitreledonella richardi. Różnią się one w większym stopniu "wychyleniem do tyłu" niż te pierwsze oraz tym, że mają bardziej zakrzywiony kąt szczęki niż te drugie.

Karmienie i obrona

Karmienie odbywa się głównie w ciągu dnia. Argonauci używają macki do chwytania ofiary i przeciągania jej w kierunku pyska. Następnie gryzie ofiarę, aby wstrzyknąć jej truciznę z gruczołu ślinowego. Żywią się małymi skorupiakami, mięczakami, ale także meduzami i solankami. Jeśli ofiara jest łuskana, argonauta używa swojej raduli do wwierceń w organizm, a następnie wstrzykuje truciznę.

Argonauci potrafią zmieniać kolor. Potrafią wtopić się w otoczenie, aby uniknąć drapieżników. Wytwarzają też atrament, który jest wyrzucany, gdy zwierzę jest atakowane. Ten atrament paraliżuje działanie atakującego, dając czas na ucieczkę argonautowi. Samica jest również w stanie odciągnąć pajęczynę od powłoki, tworząc srebrzysty błysk, który może powstrzymać drapieżnika przed atakiem.

Argonauci są żerowani przez tuńczyki, bilfisze i delfiny. Muszle i szczątki argonautów zostały zarejestrowane z żołądków Alepisaurus ferox i Coryphaena hippurus.

Samce argonautów były widziane żyjące wewnątrz salp, które są planktonicznymi tunikami. Niewiele wiadomo o tym związku.

Klasyfikacja

Rodzaj Argonauta zawiera do siedmiu istniejących gatunków. Znanych jest również kilka wymarłych gatunków.

Wymarły gatunek Obinautilus awaensis został pierwotnie przypisany do Argonauty, ale od tego czasu został przeniesiony do rodzaju Obinautilus.