Serengeti

Park Narodowy Serengeti

Geografia

Park obejmuje 14 763 km² (5 700 mil kwadratowych) równin trawiastych i sawanny, a także lasów łęgowych i leśnych. Park znajduje się w północnej części kraju, graniczy od północy z narodową granicą Tanzanii i Kenii, gdzie jest ciągły z Rezerwatem Narodowym Masai Mara. Na południowy wschód od parku znajduje się rezerwat przyrody Ngorongoro, na południowy zachód - Maswa Game Reserve, a na zachód - Ikorongo i Grumeti Game Reserve, na północny wschód - Loliondo Game Control Area.

Niewiele osób może mieszkać w parku narodowym. Wyjątek stanowią pracownicy Parku, naukowcy i pracownicy Frankfurckiego Towarzystwa Zoologicznego, a także pracownicy różnych schronisk i hoteli. Główna osada znajduje się w Seronera.

Park ma trzy regiony:

• Równiny Serengeti: niekończące się, prawie bezdrzewne łąki na południu. To właśnie tutaj rozmnażają się dzikie pszczoły, które przebywają na równinach od grudnia do maja. Inne zwierzęta kopytne -zebra, gazela, impala, hartebeest, topi, bawół, wodniczka - również występują w dużych ilościach w porze deszczowej. Kopje są granitowymi kopcami, które są bardzo powszechne w tym regionie, są świetnym punktem obserwacyjnym dla drapieżników, a także schronieniem dla hiraksa i pytonów.
• Korytarz zachodni: gleba "czarnej bawełny" (właściwie czarnej gliny) pokrywa bagnistą sawannę tego regionu. Rzeka Grumeti jest domem dla ogromnych krokodyli Nilu, małpy Colobus i orła wojennego. Migracja przebiega od maja do lipca.
• Północne Serengeti: krajobraz jest zdominowany przez otwarte lasy i wzgórza, od Seronera na południu, do rzeki Mara w Kenii. Poza migrującymi gnurami i zebrami (które występują od lipca do sierpnia oraz w listopadzie), krzaczasta sawanna jest najlepszym miejscem na znalezienie słonia, żyrafy i wału ochronnego.

Wildlife

Poza migracją zwierząt kopytnych, park posiada zdrowe zasoby innych dzikich zwierząt, zwłaszcza "Wielkiej Piątki":

• Lew: Uważa się, że Serengeti posiada największą populację lwów w Afryce, częściowo ze względu na obfitość gatunków ofiar. Obecnie w tym ekosystemie żyje ponad 3000 lwów.
• Afrykański Leopard: te samotne drapieżniki są powszechnie spotykane w regionie Seronera, ale są obecne w całym parku narodowym, a ich obecna populacja wynosi około 1000.
• Słoń afrykański: stada odradzają się z niskiego poziomu populacji w latach 80. spowodowanego kłusownictwem i znajdują się głównie w północnych regionach parku.
• Nosorożec czarny: głównie wokół kopjes w centrum parku, bardzo niewiele osobników pozostaje z powodu szalejącego kłusownictwa. Osobniki z rezerwatu Masai Mara przekraczają granicę parku i czasami wjeżdżają do Serengeti z północnej części.
• Bawół afrykański: nadal obfity i obecny w ilościach zdrowych, ale liczby zostały nieco zmniejszone z powodu choroby

W parku żyje również wiele innych gatunków, w tym gepard, gazela Thomsona i Granta, topi, eland, wiadro wody, hiena, pawian, impala, afrykański dziki pies i żyrafa. W parku znajduje się również około 500 gatunków ptaków, w tym struś, ptak sekretny, kornik, żuraw koronny, bocian marabu, orzeł wojenny, gołąbki i wiele gatunków sępów.

Impala w parku, marzec 2011

Obszar chroniony Ngorongoro

Ngorongoro to kaldera ogromnego wygasłego wulkanu, który jest częścią obszaru Serengeti.

Obszar chroniony Ngorongoro (NCA) jest wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO w odległości 180 km (112 mil) na zachód od Arushy w rejonie wyżyny kraterowej w Tanzanii.

Krater Ngorongoro

Główną cechą NCA jest krater Ngorongoro, duża kaldera wulkaniczna. Krater, który uformował się, gdy gigantyczny wulkan eksplodował i zawalił się na siebie jakieś dwa do trzech milionów lat temu, ma głębokość 610 m, a jego podłoga zajmuje 260 km2 (100 m²).

Szacuje się, że wysokość pierwotnego wulkanu waha się od piętnastu do dziewiętnastu tysięcy stóp (4500 do 5800 metrów).

Mimo, że uważane są za "naturalne wybiegi" dla bardzo szerokiej gamy dzikich zwierząt, nawet do 20% lub więcej populacji gnu (Connochaetes taurinus) i połowa populacji zebry (Equus burchelli) opuszcza krater w porze wilgotnej. Lwy Ngorongoro są w znacznym stopniu wrodzone, z wieloma problemami genetycznymi przekazywanymi z pokolenia na pokolenie. Wynika to z bardzo niewielu nowych linii krwi, które dostają się do lokalnej puli genetycznej, ponieważ niewiele migrujących samców lwów wchodzi do krateru z zewnątrz. Te, które wejdą do krateru, często nie mogą mieć udziału w puli genetycznej. Samce lwów w kraterze, ze względu na swój duży rozmiar (wynikający z obfitego źródła pożywienia), łatwo wypychają się na zewnątrz.

Populacje zwierząt w kraterze obejmują większość gatunków w Afryce Wschodniej, ale nie występują tam impale (Aepyceros melampus), żyrafy (Giraffa camelopardalis) ani krokodyle (Crocodylus niloticus).

Wyżyna kraterowa od strony wschodnich wiatrów handlowych otrzymuje 800-1200 mm deszczu rocznie i jest pokryta głównie lasem górskim, podczas gdy mniej stroma ściana zachodnia otrzymuje tylko 400-600 mm; po tej stronie znajdują się łąki i krzewy usiane drzewami Euphorbia bussei. Podłoga krateru to w większości otwarte użytki zielone z dwoma małymi zalesionymi obszarami zdominowanymi przez akacjowe ksantofloje.

Strumień Munge odprowadza wodę z krateru Olmoti na północy i jest głównym źródłem wody odprowadzającym ją do sezonowego słonego jeziora w centrum krateru. Jezioro to znane jest pod dwoma nazwami: Makat, jak nazwali go Maasai, czyli sól; i Magadi. Strumień Lerai odprowadza wilgotne lasy na południe od krateru i zasila las Lerai na dnie krateru - gdy jest wystarczająco dużo deszczu, Lerai odprowadza wodę również do jeziora Magadi. Pobór wody przez kwatery i centrale NCA zmniejsza ilość wody wpływającej do Lerai o około 25%.

Drugim głównym źródłem wody w kraterze jest Źródło Ngoitokitok, w pobliżu wschodniej ściany krateru. Znajduje się tu otwarte dla turystów miejsce piknikowe i ogromne bagno zasilane przez źródło, a teren ten zamieszkują hipopotamy, słonie, lwy i wiele innych. Wokół dna krateru znajduje się wiele innych małych źródeł, które stanowią ważne źródło wody dla zwierząt i lokalnych Masajów, szczególnie w czasie suszy.

Oprócz stad zebry, gazeli i gnu, w kraterze znajduje się "Wielka Piątka" Nosorożca, lwa, lamparta, słonia i bawoła. Krater gości prawie każdy gatunek dzikiej przyrody we wschodniej Afryce, a w jego obrębie znajduje się około 25000 zwierząt.

Zgodnie z zaleceniami komitetu naukowców po suszy w 2000 r. wdrożono w kraterze program ekologicznego spalania, który zakłada roczne lub dwuletnie kontrolowane spalanie do 20% powierzchni użytków zielonych. Maasai mogą teraz wypasać swoje bydło w obrębie krateru, ale muszą codziennie wchodzić i wychodzić.

Wąwóz Olduvai

Obszar chroniony chroni również wąwóz Olduvai, na terenie równinnym. Uważany jest za siedzibę ludzkości po odkryciu najwcześniejszych znanych okazów rodzaju ludzkiego Homo habilis oraz wczesnych hominidae, takich jak Paranthropus boisei.

Wąwóz Olduvai lub Wąwóz Oldupai jest stromym wąwozem w Wielkiej Dolinie Rowu, który rozciąga się wzdłuż wschodniej Afryki. Olduvai znajduje się na wschodnich równinach Serengeti w północnej Tanzanii i ma około trzydziestu mil długości. Znajduje się w cieniu deszczu wyżyny Ngorongoro i jest najsuchszą częścią regionu.

Jest to jedno z najważniejszych miejsc prehistorycznych na świecie. Badania tam znacznie rozwinęły nasze rozumienie wczesnej ewolucji człowieka. Prace wykopaliskowe w tym miejscu zostały zapoczątkowane przez Mary i Louisa Leakeyów w latach 50-tych XX wieku. Do dziś są one kontynuowane przez ich rodzinę. W okresie plejstoceńskim znajdowało się tam duże jezioro, którego brzegi były pokryte kolejnymi osadami popiołu wulkanicznego. Około 500.000 lat temu aktywność sejsmiczna skierowała pobliski strumień, który zaczął przecinać się do osadów, odsłaniając siedem głównych warstw w ścianach wąwozu.

Wąwóz Olduvai, luty 2006