Katar

Prawo szariatu

Prawo szariatu jest głównym źródłem ustawodawstwa katarskiego zgodnie z konstytucją Kataru. W praktyce, system prawny Kataru jest mieszanką prawa cywilnego i prawa szariatu. Prawo szariatu stosuje się do przepisów dotyczących prawa rodzinnego, dziedziczenia i kilku czynów karalnych (w tym cudzołóstwa, rozboju i morderstwa). W niektórych przypadkach w sądach rodzinnych opartych na prawie szariatu, zeznania kobiety są warte połowy zeznań mężczyzny. Skodyfikowane prawo rodzinne zostało wprowadzone w 2006 roku. Poligamia islamska jest dozwolona w tym kraju.

Flogging jest stosowany w Katarze jako kara za spożywanie alkoholu lub nielegalne stosunki seksualne. Artykuł 88 katarskiego kodeksu karnego stanowi, że karą za cudzołóstwo jest 100 batów. W 2006 roku filipińska kobieta została skazana na 100 batów za cudzołóstwo. W 2010 r. co najmniej 18 osób (w większości cudzoziemców) zostało skazanych na chłostę o długości od 40 do 100 batów za przestępstwa związane z "nielegalnymi stosunkami seksualnymi" lub spożyciem alkoholu. W 2011 r. co najmniej 21 osób (w większości cudzoziemców) zostało skazanych na chłostę o długości od 30 do 100 batów za przestępstwa związane z "nielegalnymi stosunkami seksualnymi" lub spożyciem alkoholu. W 2012 r. sześciu emigrantów zostało skazanych na chłostę o długości 40 lub 100 batów. Jedynie muzułmanie uznani za sprawnych medycznie byli zobowiązani do wykonania takich wyroków. Nie wiadomo, czy wyroki te zostały wykonane. Ostatnio, w kwietniu 2013 r., muzułmański emigrant został skazany na 40 batów za spożycie alkoholu. W czerwcu 2014 r. muzułmański emigrant został skazany na 40 batów za spożycie alkoholu i jazdę pod wpływem alkoholu. Sędziowskie kary cielesne są powszechne w Katarze ze względu na hanbalijską interpretację prawa szariatu.

Stoning jest legalną karą w Katarze. Apostazja jest przestępstwem karanym karą śmierci w Katarze. Bluźnierstwo jest karane do siedmiu lat więzienia, a prozelityzm może być karany do 10 lat więzienia. Homoseksualizm jest przestępstwem karanym karą śmierci.

Spożycie alkoholu w Katarze jest częściowo legalne; niektóre pięciogwiazdkowe luksusowe hotele mogą sprzedawać alkohol swoim niemuzułmańskim klientom. Muzułmanie nie mogą spożywać alkoholu w Katarze, a muzułmanie przyłapani na spożywaniu alkoholu są narażeni na chłostę lub deportację. Ekspatrianci niemuzułmańscy mogą uzyskać zezwolenie na zakup alkoholu do osobistej konsumpcji. Katarskie Przedsiębiorstwo Dystrybucyjne (spółka zależna Qatar Airways) może importować alkohol i wieprzowinę; prowadzi ono jedyny w kraju sklep monopolowy, który sprzedaje również wieprzowinę posiadaczom licencji na alkohol. Urzędnicy katarscy wyrazili również chęć dopuszczenia alkoholu w "strefach kibica" podczas Mistrzostw Świata FIFA w 2022 r.

Do niedawna restauracje na Perłowym Katarze (stworzona przez człowieka wyspa w pobliżu Dauhy) mogły podawać napoje alkoholowe. W grudniu 2011 r. restauracje na Perle otrzymały jednak nakaz zaprzestania sprzedaży alkoholu. Nie udzielono żadnego wyjaśnienia tego zakazu. Spekulacje na temat przyczyny obejmują chęć rządu do stworzenia bardziej pobożnego wizerunku przed pierwszym wyborem królewskiego organu doradczego w kraju oraz pogłoski o sporze finansowym między rządem a deweloperami ośrodka.

W 2014 roku Katar rozpoczął kampanię na rzecz skromności, aby przypomnieć turystom o skromnym kodeksie ubioru. Turystkom zaleca się, aby nie nosiły w miejscach publicznych legginsów, minispódniczek, sukienek bez rękawów i krótkich lub obcisłych ubrań. Mężczyznom odradza się noszenie tylko szortów i podkoszulków.

Prawa człowieka

Według Departamentu Stanu USA, pracownicy emigranci z krajów całej Azji i części Afryki dobrowolnie migrują do Kataru jako nisko wykwalifikowani robotnicy lub służba domowa, ale niektórzy z nich stają następnie w obliczu warunków wskazujących na mimowolną służbę. Niektóre z bardziej powszechnych naruszeń praw pracowniczych obejmują pobicia, wstrzymanie płatności, obciążanie pracowników świadczeniami, za które odpowiedzialny jest pracodawca, ograniczenia swobody przemieszczania się (takie jak konfiskata paszportów, dokumentów podróży lub zezwoleń na wyjazd), samowolne zatrzymanie, groźby podjęcia działań prawnych i napaść na tle seksualnym. Wielu pracowników migrujących przybywających do pracy w Katarze uiszczało wygórowane opłaty za rekrutację w swoich krajach ojczystych.

Od 2014 r. niektóre przepisy katarskiego kodeksu karnego zezwalają na nakładanie kar, takich jak chłosta i kamienowanie, jako sankcji karnych. Komitet ONZ ds. Tortur stwierdził, że praktyki te stanowią naruszenie zobowiązań nałożonych przez Konwencję ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur. Katar utrzymuje karę śmierci, głównie za groźby przeciwko bezpieczeństwu narodowemu. Stosowanie kary śmierci jest rzadkością i od 2003 r. w Katarze nie wykonywano żadnych egzekucji państwowych.

Zgodnie z przepisami katarskiego prawa o sponsorowaniu, sponsorzy mają jednostronne prawo do anulowania pozwolenia na pobyt pracownika, odmowy możliwości zmiany pracodawcy, powiadomienia policji o "ucieczce" pracownika oraz odmowy pozwolenia na opuszczenie kraju. W rezultacie, sponsorzy mogą ograniczać ruchy pracowników, a pracownicy mogą bać się zgłaszać nadużycia lub domagać się swoich praw. Według ITUC, system sponsoringu wizowego pozwala na wymuszanie pracy przymusowej, utrudniając migrującemu pracownikowi opuszczenie kraju przez nieuczciwego pracodawcę lub podróżowanie za granicę bez zezwolenia. Katar nie utrzymuje również standardów płacowych dla swoich pracowników-imigrantów. Katar zlecił międzynarodowej kancelarii prawnej DLA Piper sporządzenie raportu badającego system pracy imigrantów. W maju 2014 r. DLA Piper wydała ponad 60 zaleceń dotyczących reformy systemu kafalowego, w tym zniesienia wiz wyjazdowych i wprowadzenia minimalnego wynagrodzenia, które Katar zobowiązał się wprowadzić w życie.

W maju 2012 r. urzędnicy katarscy zadeklarowali zamiar zezwolenia na utworzenie niezależnego związku zawodowego. Katar ogłosił również, że zrezygnuje z systemu sponsoringu zagranicznej siły roboczej, który wymaga, aby wszyscy pracownicy zagraniczni byli sponsorowani przez lokalnych pracodawców. Dodatkowe zmiany w prawie pracy obejmują przepis gwarantujący wypłatę wszystkich wynagrodzeń pracowników bezpośrednio na ich konta bankowe oraz nowe ograniczenia dotyczące pracy na świeżym powietrzu w najgorętszych godzinach lata. Nowy projekt ustawy ogłoszony na początku 2015 r. przewiduje, że firmy, które nie wypłacą pracownikom wynagrodzeń w terminie, mogą tymczasowo stracić możliwość zatrudnienia większej liczby pracowników.

W październiku 2015 r. Emir Katar podpisał ustawę o nowych reformach systemu sponsoringu, która weszła w życie w ciągu jednego roku. Krytycy twierdzą, że zmiany te mogą nie rozwiązać niektórych kwestii związanych z prawami pracowniczymi.

Kraj uwłaszczył kobiety w tym samym czasie co mężczyzn w związku z wyborami do Centralnej Rady Miejskiej w 1999 roku. Wybory te - pierwsze w historii Kataru - odbyły się celowo 8 marca 1999 roku, w Międzynarodowym Dniu Kobiet.

Stosunki zagraniczne

Jako mały kraj z większymi sąsiadami, Katar stara się projektować wpływy i chronić swoje państwo i dynastię rządzącą. Historia sojuszy Kataru daje wgląd w podstawy ich polityki. W latach 1760-1971 Katar dążył do formalnej ochrony przed wysokimi potęgami osmańskimi, brytyjskimi, al-chalifami z Bahrajnu, arabami i wahhabczykami z Arabii Saudyjskiej. Rosnąca międzynarodowa ranga Kataru i jego aktywna rola w sprawach międzynarodowych skłoniła niektórych analityków do uznania go za środkową potęgę. Katar był wczesnym członkiem OPEC i członkiem założycielem Rady Współpracy Zatoki Perskiej (GCC). Jest członkiem Ligi Arabskiej. Kraj ten nie przyjął obowiązkowej jurysdykcji Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości.

Katar utrzymuje również dwustronne stosunki z różnymi potęgami zagranicznymi. Katar jest gospodarzem bazy lotniczej Al Udeid Air Base, wspólnej amerykańsko-brytyjskiej bazy, która pełni rolę centrum wszystkich amerykańskich i brytyjskich operacji lotniczych w Zatoce Perskiej. Pozwoliło to siłom amerykańskim i brytyjskim na wykorzystanie bazy lotniczej do wysyłania dostaw do Iraku i Afganistanu. Mimo że Katar jest gospodarzem tej strategicznej instalacji wojskowej, nie zawsze jest silnym zachodnim sojusznikiem. Katar pozwolił afgańskim Talibom na utworzenie biura politycznego w kraju i ma bliskie związki z Iranem, w tym wspólne pole gazu ziemnego. Według opublikowanych w "New York Timesie" dokumentów, które wyciekły, Katar był "najgorszy w regionie" pod względem wysiłków antyterrorystycznych. Kabel sugerował, że katarskie służby bezpieczeństwa "wahają się przed podjęciem działań przeciwko znanym terrorystom z obawy przed pojawieniem się zbieżności z USA i wywołaniem odwetu".

Katar ma mieszane stosunki z sąsiadami w regionie Zatoki Perskiej. Katar podpisał umowę o współpracy obronnej z Iranem, z którym dzieli największe na świecie niezrzeszone pole gazowe. Jako drugi kraj, z których pierwszym jest Francja, ogłosił publicznie uznanie Narodowej Rady Tymczasowej libijskiej opozycji za prawomocny rząd Libii w czasie libijskiej wojny domowej w 2011 roku.

W 2014 r. stosunki Kataru z Bahrajnem, Arabią Saudyjską i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi osiągnęły punkt kulminacyjny w kwestii wsparcia Kataru dla Bractwa Muzułmańskiego i grup ekstremistycznych w Syrii. Kulminacją tego było wycofanie się ambasadorów z Kataru w marcu 2014 roku. Kiedy ambasadorzy wycofali się, RWPZ znalazła się podobno na skraju kryzysu związanego z pojawieniem się odrębnych bloków politycznych o sprzecznych interesach. Arabia Saudyjska, ZEA i Bahrajn zaangażowały się w polityczną walkę z Katarem, podczas gdy Oman i Kuwejt stanowią w RWPZ blok niezaangażowany. Stosunki między tymi krajami poprawiły się po ogłoszeniu przez Radę Współpracy Państw Zatoki Perskiej (RWPZ), że Bahrajn, Arabia Saudyjska i Zjednoczone Emiraty Arabskie zwróciły swoich dyplomatów do Kataru. Islam Hassan, badacz z perskiego Gulf Studies na Uniwersytecie Katarskim, twierdzi, że wraz z rozwiązaniem kryzysu w RWPZ, Katar osiągnął nowy poziom dojrzałości politycznej. Następnie twierdzi, że Katar zdołał zakończyć kryzys, nie zmieniając żadnej ze swoich zasad polityki zagranicznej ani nie porzucając swoich sojuszników.

W ostatnich latach Katar wykorzystywał bojowników islamskich w wielu krajach, w tym w Egipcie, Syrii, Libii, Somalii i Mali, do doskonalenia swojej polityki zagranicznej. Dzwonienie do islamistów od Bractwa Muzułmańskiego po grupy salafickie służyło temu krajowi jako wzmacniacz siły, ponieważ od początku Arabskiej Wiosny wierzy, że grupy te reprezentują falę przyszłości. David Cohen, podsekretarz do spraw terroryzmu i wywiadu finansowego w Departamencie Skarbu USA, powiedział, że Katar jest "liberalną jurysdykcją dla finansowania terroryzmu". Istnieją dowody na to, że do tych wspieranych przez Katar grup należą m.in. twarde islamskie grupy bojowników działające w północnej Syrii. Od 2015 roku ^{[aktualizacja] Katar}, Arabia Saudyjska i Turcja otwarcie popierają Armię Podboju, parasolową grupę sił antyrządowych walczących w syryjskiej wojnie domowej, w skład której podobno wchodzi połączony z Al-Kaidą Front Al-Nusra oraz inna koalicja salaficka znana jako Ahrar ash-Sham.

Katar wspierał demokratycznie wybranego prezydenta Mohameda Morsiego przy wsparciu dyplomatycznym i państwowej sieci Al Jazeera, zanim został obalony w wyniku wojskowego zamachu stanu. Katar zaoferował Egiptowi pożyczkę w wysokości 7,5 mld dolarów w ciągu roku sprawowania władzy.

Dostosowanie się Kataru do Hamasu, po raz pierwszy zgłoszone na początku 2012 roku, spotkało się z krytyką ze strony Izraela, Stanów Zjednoczonych, Egiptu i Arabii Saudyjskiej, "które oskarżają Katar o podważanie stabilności w regionie poprzez wspieranie Hamasu". Jednakże minister spraw zagranicznych Kataru odmówił wsparcia Hamasu, stwierdzając: "Nie wspieramy Hamasu, ale wspieramy Palestyńczyków". Po zawarciu porozumienia pokojowego, Katar zadeklarował pomoc humanitarną dla Gazy w wysokości 1 miliarda dolarów.

Katar był gospodarzem konferencji naukowych, religijnych, politycznych i ekonomicznych. Na 11. dorocznym forum dauhańskim, które odbyło się niedawno, spotkali się najważniejsi myśliciele, specjaliści z różnych środowisk i politycy z całego świata, aby omówić kwestie demokracji, mediów i technologii informacyjnych, wolnego handlu i bezpieczeństwa wody. Ponadto od 2006 r. w ramach forum odbywa się konferencja na temat przyszłości gospodarczej Bliskiego Wschodu. W ostatnim czasie Katar był gospodarzem rozmów pokojowych pomiędzy rywalizującymi frakcjami na całym świecie. Wśród nich na szczególną uwagę zasługuje porozumienie w sprawie Darfuru. Deklaracja z Ad-Dauhy stanowi podstawę procesu pokojowego w Darfurze i przyniosła regionowi afrykańskiemu znaczne korzyści w terenie. Godne uwagi osiągnięcia obejmują przywrócenie bezpieczeństwa i stabilności, postępy w procesie budowy i odbudowy, powrót wysiedlonych mieszkańców oraz zjednoczenie ludności Darfuru w celu sprostania wyzwaniom i przyspieszenia procesu pokojowego. Katar przekazał fundusze w wysokości 88,5 mln GBP na sfinansowanie odbudowy i rekonstrukcji Darfuru.

Były Emir Hamad bin Khalifa Al Thani i sekretarz stanu USA John Kerry w 2013 roku.


Flaga Kataru w Libii po libijskiej wojnie domowej; Katar odegrał wpływową rolę podczas arabskiej wiosny.

Wojskowy

Siły zbrojne Kataru są siłami wojskowymi Kataru. Kraj utrzymuje skromne siły zbrojne liczące około 11 800 żołnierzy, w tym armię (8 500), marynarkę wojenną (1800) i siły powietrzne (1500). Wydatki Kataru na obronę stanowiły w 1993 roku około 4,2% produktu krajowego brutto. W 2008 roku Katar przeznaczył na wydatki wojskowe 2,355 mld USD, co stanowiło 2,3% produktu krajowego brutto. Siły specjalne Kataru zostały przeszkolone przez Francję i inne kraje zachodnie i są uważane za posiadające znaczne umiejętności. Pomogły również libijskim rebeliantom podczas bitwy pod Trypolisem w 2011 roku.

Katar podpisał pakty obronne ze Stanami Zjednoczonymi i Wielką Brytanią, a także z Francją na początku 1994 roku. Katar odgrywa aktywną rolę w zbiorowych wysiłkach obronnych Rady Współpracy Państw Zatoki Perskiej; pozostałych pięciu członków to Arabia Saudyjska, Kuwejt, Bahrajn, ZEA i Oman. Obecność dużej bazy lotniczej w Katarze, obsługiwanej przez Stany Zjednoczone i kilka innych państw ONZ, stanowi gwarantowane źródło obrony i bezpieczeństwa narodowego.

Stockholm International Peace Research Institute, SIPRI, stwierdził, że w latach 2010-2014 Katar był 46. największym importerem broni na świecie. Jednakże, jak pisze SIPRI, plany Kataru dotyczące przekształcenia i znacznego powiększenia jego sił zbrojnych uległy przyspieszeniu. W 2013 r. zamówienia na 62 czołgi i 24 pistolety samobieżne z Niemiec zostały uzupełnione w 2014 r. szeregiem innych zamówień, w tym 24 śmigłowce bojowe i 3 samoloty AEW z USA oraz 2 tankowce z Hiszpanii.

Wojsko Kataru uczestniczyło w prowadzonej przez Arabów Saudyjskich interwencji w Jemenie przeciwko szyitom Houthis. W 2015 roku donosiła Al Jazeera America: "Liczne doniesienia sugerują, że prowadzona przez Saudyjczyków koalicja przeciwko grupom opozycyjnym w Jemenie masowo atakowała ludność cywilną i używała bomb kasetowych na terenach zamieszkałych przez ludność cywilną, co stanowi naruszenie prawa międzynarodowego".

Katarski Dassault Mirage 2000 lecący nad Libią.

Podziały administracyjne

Od 2004 r. Katar został podzielony na siedem gmin (po arabsku: balada).

1. Madinat ash Shamal
2. Al Khor
3. Umm Salal
4. Al Daayen
5. Al Rayyan
6. Doha
7. Al Wakrah

Dla celów statystycznych gminy są dalej podzielone na 98 stref (stan na 2010 r.^{[aktualizacja]}), które z kolei są podzielone na bloki.

Gminy Kataru od 2004 r.

Geografia

Katar jest półwyspem (pas ziemi wystający do morza). Od południa jest połączony z Arabią Saudyjską, a wszystkie inne jego strony są otoczone wodami Zatoki Arabskiej.

Katar jest dość małym krajem, a jego powierzchnia wynosi tylko 10 360 km². Półwysep ten ma 160 km długości. Duża część kraju jest niską, jałową równiną, pokrytą piaskiem. W okolicach Jebel Dukhan znajdują się główne lądowe złoża ropy naftowej w Katarze. Złoża gazu ziemnego znajdują się na morzu, na północny zachód od półwyspu.

Stolicą Kataru jest Doha. Ponad 90% ludzi mieszka w Doha. Drugim dużym miastem jest Al Wakrah.

Rząd i polityka

Katar ma niewybieralny, monarchiczny, emiratyczny rząd. Pozycja emiru jest dziedziczna.

Tylko Emir może mianować i odwoływać premiera i ministrów gabinetu. Wspólnie ministrowie wchodzą w skład Rady Ministrów. Są oni najwyższą władzą wykonawczą w kraju.

Ludzie i kultura

Ludzie z Kataru nazywani są Kataryjczykami. Oni są Arabami. Oficjalnym językiem Kataru jest arabski, ale wiele osób mówi również po angielsku, zwłaszcza gdy prowadzą działalność gospodarczą.

W Katarze mieszka około 2,6 mln ludzi, jednak około 88% z nich to gastarbeiterzy (ludzie z innego kraju, którzy mieszkają i pracują tam przez krótki czas), w większości pochodzący z Azji Południowej, Południowo-Wschodniej i innych krajów arabskich. 650.000 to Hindusi, 350.000 Nepalczycy, 260.000 Filipińczyków wśród wielu innych narodowości.

Prawie cała gospodarka Kataru pochodzi z wydobycia ropy naftowej i gazu ziemnego.

Waluta Kataru nazywana jest Katarskim Riyalem.

Prawie wszyscy Kataryjczycy wyznają religię islamu. Jednak wielu gastarbeiterów podąża za innymi religiami.

Sport

Piłka nożna jest najpopularniejszym sportem w Katarze, a tuż za nią znajduje się krykiet. Katarska reprezentacja narodowa poniżej 20 roku życia zajęła drugie miejsce w Mistrzostwach Świata Młodzieży FIFA 1981.

Finały AFC Asian Football Confederation 2011 odbyły się w Katarze w styczniu 2011 roku. Był to drugi raz, kiedy gościł go Katar, a drugim był Puchar Azji AFC z 1988 roku.

W Doha, w Katarze, znajduje się również Qatar Racing Club a Drag Racing facility.

Khalifa International Tennis and Squash Complex w Doha, Katar, był gospodarzem mistrzostw WTA Tour w tenisie ziemnym kobiet w latach 2008-2010. W Doha odbywa się co roku turniej WTA Premier Qatar Ladies Open.

2 grudnia 2010 roku Katar wygrał przetarg na organizację Pucharu Świata FIFA 2022.

Nasser Al-Attiyah z Kataru wygrał Rajd Dakar 2011 i Rajdowe Mistrzostwa Świata w produkcji w 2006 roku. Ponadto zdobył również złote medale na Igrzyskach Azjatyckich 2002 i 2010 w ramach katarskiego zespołu strzeleckiego szkieletowego.

Od 2002 roku, Katar jest gospodarzem corocznego Tour of Qatar, wyścigu kolarskiego w sześciu etapach. Co roku w lutym, przez sześć dni, kolarze ścigają się na drogach po płaskim terenie Kataru. Każdy etap pokonuje dystans ponad 100 km.