Dis-moll
D-ostry małoletni to niewielka skala oparta na D ♯. Dla harmonicznego moll C♯ jest podwyższona do C 
. Jej sygnatura tonalna ma sześć ostrych krawędzi.
E-moll jest jego enharmonicznym odpowiednikiem. Względna durowa jest F-ostra durowa, a równoległa durowa D-ostra durowa. Zazwyczaj zastępuje go Es-dur, ponieważ dwie podwójne ostre D-dur sprawiają, że jest on niepraktyczny w użyciu.
Ponieważ D-wyraźny mały i jego enharmoniczny odpowiednik mają podpisy tonalne sześciu wypadków, żaden z nich nie jest wyraźnie używany zamiast drugiego. Dla przykładu, użycie na harfie
wersji melodyczno-moll d-ostro-moll jest bardzo trudne. B-pedal może być ustawiony w pozycji ostrej, ale nie ma pozycji podwójnie ostrej, na której można by ustawić C-pedal. W I Księdze Kawalera Dobrze Temperowanego Bach postanowił napisać ósme preludium es-moll, ale towarzyszącą mu fugę d-mych. (W książce II Bach napisał zarówno ósme preludium, jak i fugę d-moll).
Muzyka napisana w tym kluczu jest uważana za bardzo trudną do odczytania, co oznacza, że niewiele muzyki napisano głównie w tym kluczu w epoce klasycyzmu. E-moll jest łatwiejsza dla wielu instrumentów dętych blaszanych i drewnianych.
Najbardziej znanym dziełem w tej tonacji jest słynna Etiuda op. 8, nr 12 Skriabina. Kompozytorowi rosyjskiemu Liapunowowi pewnie również spodobała się tonacja, ponieważ napisał drugą etiudę op. 11 osadzoną w tonacji, a także piętnaście lat później Wariacje na temat rosyjski op. 49. Wczesny I Koncert fortepianowy op. 4 znalazł się również w tonacji enharmonicznej es-moll.
W kilku partyturach, 6 ostrych sygnatur klawiszy w knadze basowej napisane jest z ostrym dla A na górnej linii. Nie jest to robione często, ponieważ różni się od klapy wysokich tonów.
Klawisz ten nie jest często używany w muzyce orkiestrowej, ale jest używany bardziej w muzyce klawiszowej. Przy aranżacji tej muzyki fortepianowej na orkiestrę niektórzy zalecają transpozycję muzyki na d-moll lub e-moll. Jeśli konieczne jest użycie d-moll, płaskie instrumenty dęte B powinny mieć swoje części napisane w f-moll, a nie e-moll.
Wagi i klucze
| · v · t · e Wagi i klucze diatoniczne | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| W tabeli podano liczbę strzępów lub mieszkań w każdej skali. Drobne skale są pisane małymi literami. | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Pytania i odpowiedzi
P: Co to jest d-moll?
O: D-moll to skala molowa oparta na D♯. W sygnaturze kluczowej ma sześć dźwięków ostrych, a jej odpowiednikiem enharmonicznym jest es-moll.
P: Jaka jest dur względny d-moll?
O: Względną durową tonacją d-moll jest Fis-dur.
P: Jaka jest dur równoległy ostrego moll?
O: Dywizję równoległą d-moll zastępuje się zwykle E-dur, ponieważ dwa podwójne szarpnięcia w D-dur sprawiają, że jest ona niepraktyczna w użyciu.
P: Dlaczego Bach pisze ósme preludium w es-moll, a towarzyszącą mu fugę w dis-moll?
O: Bach zdecydował się napisać ósme preludium w es-moll, ale towarzyszącą mu fugę w dis-moll, ponieważ muzyka napisana w tej tonacji była uważana za bardzo trudną do odczytania, dlatego w epoce klasycznej niewiele muzyki pisano głównie w tej tonacji.
P: Kto napisał Etiudę op. 8 nr 12?
O: Etiuda op. 8 nr 12 została napisana przez rosyjskiego kompozytora Skriabina.
P: Ile utworów skomponował Ljapunow, używając obu wersji tej sygnatury klawiszowej?
O: Ljapunow skomponował trzy utwory, w których użył obu wersji sygnatury: drugą etiudę z zestawu op. 11, Wariacje na temat rosyjski op. 49 i I Koncert fortepianowy op. 4.
P: Jak należy zapisywać instrumenty dęte, jeśli grają muzykę napisaną na fortepian w tej sygnaturze?
O: Jeżeli instrumenty dęte grają muzykę napisaną na fortepian w tej sygnaturze, ich partie powinny być zapisane w tonacji f-moll, a nie es-moll.
