Wilhelm Furtwängler

Wczesne życie

Furtwängler urodził się 25 stycznia 1886 roku w Berlinie, w Niemczech. Wychowywał się w Monachium, gdzie jego ojciec był archeologiem i profesorem. Naukę muzyki rozpoczął w bardzo młodym wieku. Uczył się gry na fortepianie i był bardzo utalentowany. Zaczął również pisać muzykę. Napisał kilka utworów zanim skończył 20 lat. Pisał muzykę do końca życia, ale jego utwory nigdy nie stały się bardzo znane.

Kariera dyrygenta

Furtwängler zaczął dyrygować jako młody człowiek. Chciał dyrygować, aby móc wykonywać swoją własną muzykę. Szybko jednak zasłynął z dyrygowania muzyką innych. Pierwszym utworem, którym dyrygował publicznie, była IX Symfonia Brucknera. Dyrygował wieloma orkiestrami, aż w końcu w 1922 roku został szefem słynnej na cały świat Orkiestry Filharmonii Berlińskiej. Później miał też wiele innych ważnych stanowisk dyrygenckich. Najważniejszą z nich było kierowanie Festiwalem w Bayreuth, bardzo znanym niemieckim festiwalem muzycznym.

Naziści i II wojna światowa

Kiedy w latach 30. naziści przejęli władzę w Niemczech, Furtwängler znalazł się w niezręcznej sytuacji. Chciał dyrygować pewnymi rodzajami muzyki, których naziści nie lubili. Na znak protestu opuścił kilka stanowisk dyrygenckich, gdy nie pozwalano mu występować. W 1936 roku prawie opuścił Niemcy i zamieszkał w Stanach Zjednoczonych, gdzie nowojorscy filharmonicy chcieli, by dyrygował. Jednak naziści nadal uważali, że jest dobrym dyrygentem i zatrzymali go w Niemczech. On również chciał zostać, aby chronić niemiecką muzykę przed nazistami. Ludzie w Stanach Zjednoczonych nie lubili go za to, że został, mimo że tak naprawdę nie lubił nazistów.

W czasie II wojny światowej Furtwängler nadal dyrygował Filharmonikami Berlińskimi. W tym czasie dał wiele bardzo znanych koncertów. Jednak pod koniec wojny naziści stali się z niego niezadowoleni. W 1945 roku uciekł z Niemiec i przez kilka lat mieszkał w Szwajcarii. Przez dwa lata nie dyrygował ponownie.

Po wojnie

Po wojnie Furtwängler nadal znajdował się w trudnej sytuacji. Alianci uważali, że był on zwolennikiem nazizmu, ponieważ pozostał w Niemczech. Postawili go przed sądem, ale w końcu uznali, że jest niewinny. W 1947 roku pozwolono mu wrócić do dyrygowania. Mimo że był niewinny, ludzie w USA nadal go nie lubili. Miał dyrygować Chicagowską Orkiestrą Symfoniczną, ale nie pozwolono mu na to, ponieważ ludzie się na niego oburzyli.

Po wojnie Furtwängler dał wiele udanych koncertów. Nadal dyrygował Filharmonikami Berlińskimi i innymi słynnymi orkiestrami w Europie. Najsłynniejszy koncert w swojej karierze Furtwängler dał w 1951 roku. W tym samym roku dyrygował IX Symfonią Beethovena na festiwalu w Bayreuth. Festiwal ten odbył się po raz pierwszy od zakończenia wojny, czyli sześć lat wcześniej. Wiele osób twierdzi, że był to największy koncert muzyczny w historii. Furtwängler zmarł ostatecznie w 1954 roku, w wieku 68 lat.

Styl muzyczny

Furtwängler miał bardzo nietypowy sposób dyrygowania. Jego ruchy batutą były bardzo niezręczne i szarpane. Niektórzy mówili, że podczas dyrygowania wyglądał "jak marionetka na sznurku". Lubił bardzo często zwalniać i przyspieszać muzykę. Furtwängler wierzył, że w muzyce jest coś więcej niż tylko nuty na partyturze. Uważał, że zadaniem wykonawcy jest uczynić każde wykonanie czymś wyjątkowym. Oznaczało to, że często grał ten sam utwór w bardzo różny sposób na różnych koncertach. Nawet jednak, gdy zmieniał sposób wykonania utworu, muzyka była uważana za bardzo piękną. Nie lubił dyrygentów, którzy po prostu grali nuty na kartce, nie robiąc z muzyką nic szczególnego.

Jako młody dyrygent Furtwängler grał muzykę wielu różnych kompozytorów. Jednak z wiekiem grał tylko muzykę wielkich niemieckich kompozytorów. Do jego ulubionych kompozytorów należeli Beethoven, Brahms, Bruckner i Wagner.

Nagrania

Furtwängler nie dokonał wielu nagrań w studiach. Technika nagraniowa była wówczas jeszcze bardzo nowa i początkowo nie nadawała się dobrze do rejestracji długich utworów klasycznych. Jednak wiele koncertów Furtwänglera zostało nagranych, zwłaszcza w czasie II wojny światowej i po niej. Dziś uważa się, że są to jedne z najlepszych nagrań wszech czasów. Jego słynny koncert w Bayreuth w 1951 roku jest jednym z takich nagrań koncertowych.