Księgi Królów

Tytuł

1 i 2 Królowie, podobnie jak 1 i 2 Samuel oraz 1 i 2 Księga Kronik są właściwie jedną księgą. Nazywano je po prostu "Królami". Jednak została podzielona na dwie księgi przez tłumaczy Septuaginty (greckiego przekładu Starego Testamentu), a więc została napisana jako 1 i 2 Królewska przez łacińskie tłumaczenie i wiele innych wersji.

Podział na 1 i 2 Księgę Królewską został dokonany po śmierci Achaba w królestwie północnym (22:37) i Jozafata w królestwie południowym (22:50).

Autor i źródła

Nie wiadomo na pewno, kto jest autorem (pisarzem) 1,2 Króli. Tradycja żydowska mówi, że Jeremiasz napisał 1,2 Króla, ale ludzie zazwyczaj nie myślą tak dzisiaj. Kimkolwiek był autor, znał on księgę Powtórzonego Prawa, jak wielu proroków Izraela. Korzystał też z wielu źródeł, takich jak "księgi kronik Salomona" (11:41, NIV), "księgi kronik królów Izraela" (14:19 NIV) i "księgi kronik królów Judy" (14:29 NIV)". Prawdopodobnie korzystano z innych źródeł, jak te wewnątrz Kronik).

Chronologia

1,2 Księga Królewska podaje wiele informacji chronologicznych. Podany jest czas panowania każdego z królów, a często także inne informacje, takie jak wiek władcy w momencie zostania królem.

Zestawiając dane biblijne z danymi pochodzącymi z asyryjskich zapisów chronologicznych, rok 853 p.n.e. jest prawdopodobny jako rok śmierci Achaba, a rok 841 jako rok, w którym Jehu zaczął panować. Można więc wiedzieć, że podział królestwa nastąpił w 930 r. p.n.e., że Samaria została pokonana przez Asyryjczyków w latach 722-721, a Jerozolima padła łupem Babilończyków w roku 586.

Informacje o powiązaniach między panowaniem królów Izraela i Judy mają pewne problemy, nad którymi zastanawiano się przez długi czas. Ostatnio jednak większość z tych problemów została rozwiązana dzięki dostrzeżeniu takich rzeczy, jak możliwość nakładania się panowania, synowie rządzący razem ze swoimi ojcami, różnice w porze roku, w której oficjalnie rozpoczynało się panowanie króla, oraz różnice w sposobie postrzegania pierwszego roku panowania króla.

Tematy

Królowie i Przymierza

1,2 Krl nie określa dokładnie swojego celu ani tematu, ale jest najbardziej prawdopodobne, że autor chciał napisać swój materiał jako sequel, następną księgę po księgach Samuela: historię o królach według przymierza.

Pisarz nie próbował pokazać społecznej, politycznej czy ekonomicznej historii królów Izraela, jak większość dzisiejszych historii. O Omrim, który był bardzo potężnym królem i ważną osobistością polityczną, pisze tylko w sześciu wersetach (16:23-28), mówiąc po prostu, że "uczynił zło w oczach Pana" (16:25, NIV). Również o Jeroboamie drugim, który był królem nad północnym Izraelem, gdy ten był najpotężniejszy, jest napisane bardzo krótko (2 Krl 14:23-29).

Nie pisze też nic o pierwszych latach panowania Jozjasza, króla judzkiego, ale podaje długi opis, jak to w 18 roku jego panowania zaczynają znowu przestrzegać przymierza (2 Krl 22:3-23:28). Nic nie jest powiedziane o tym, dlaczego Jozjasz walczył z faraonem Neco z Egiptu pod Megiddo.

Królowie, o których najwięcej pisze się w Księdze Królewskiej, to królowie, którzy albo dobrze przestrzegali przymierza, albo bardzo je złamali, albo mieli ważne spotkanie z jednym z Bożych proroków. Achab syn Omriego i Manases złamali przymierze tak, że było to niebezpieczne dla Izraela, dlatego autor dużo o nich pisze; o Ezechiaszu (2 Krl 18,1-20,21) i Jozjaszu (2 Krl 22,1-23,29) pisze się dużo, ponieważ próbowali przypomnieć ludowi o obietnicach przymierza. Są to jedyni dwaj królowie, z których pisarz jest naprawdę zadowolony za ich lojalność wobec Pana.

Inną ważną częścią 1 i 2 Królewskiej jest to, że pisarz pokazuje związek między proroctwem a tym, jak się ono wypełnia (spełnia) w historii. Przynajmniej 11 proroctw jest zapisanych jako prawdziwe. Pisarz pokazuje również znaczenie proroków jako posłańców od Boga, aby powiedzieć królom i ludziom Izraela, aby wrócili do Boga. Zazwyczaj nikt nie słuchał ich ostrzeżeń (np. Achiasza, Szemajasza, Mikiasza, Jonasza, Izajasza, Huldy), ale pisarz bardzo dużo pisze o Eliaszu i Elizeuszu.