Babilon

Okres asyryjski

Za panowania Asyryjczyka Sennacheryba Babilonia była w stanie ciągłego buntu, który został spacyfikowany dopiero przez całkowite zniszczenie miasta Babilon. W 689 r. p.n.e. jego mury, świątynie i pałace zostały zrównane z ziemią, a gruzy wrzucono do Arakhtu, rzeki na południowym brzegu miasta. Czyn ten wstrząsnął sumieniem religijnym Mezopotamii. Po zamordowaniu Sennacheryba przez dwóch jego synów, jego następca Ezarhaddon pospieszył z odbudową starego miasta. Tam został koronowany i tam też mieszkał przez część roku.

W późniejszym obaleniu imperium asyryjskiego Babilończycy zobaczyli kolejny przykład boskiej zemsty.

neobabilońskie imperium chaldejskie

Babilon zrzucił asyryjskie panowanie w 612 r. p.n.e. i stał się stolicą neobabilońskiego imperium chaldejskiego.

Po odzyskaniu przez Babilon niepodległości nastąpiła nowa era budownictwa, a Nabuchodonozor II (604-561 p.n.e.) uczynił z Babilonu jeden z cudów starożytnego świata. Nabuchodonozor nakazał całkowitą rekonstrukcję terenów cesarskich, w tym odbudowę zigguratu Etemenanki i budowę Bramy Isztar - najbardziej spektakularnej z ośmiu bram, które otaczały Babilon. Z pierwotnej bramy Isztar odnaleziono jedynie fundamenty i rozrzucone cegły.

Nabuchodonozorowi przypisuje się również budowę Wiszących Ogrodów Babilonu (jednego z siedmiu cudów świata starożytnego), które podobno zostały zbudowane dla jego tęskniącej za domem żony Amyitis. Kwestią sporną jest to, czy ogrody rzeczywiście istniały. Historycy nie zgadzają się co do ich lokalizacji, a niektórzy uważają, że mogły zostać pomylone z ogrodami w Niniwie.

Persja zdobywa Babilon

W 539 r. p.n.e. imperium neobabilońskie padło łupem Cyrusa Wielkiego, króla Persji, w bitwie pod Opis. Mury Babilonu były bardzo wysokie i bardzo grube. Jedyna droga do miasta prowadziła przez jedną z wielu bram. Obok murów płynął Eufrat i Cyrus postanowił wykorzystać tę rzekę, by dostać się do miasta. Wojska Cyrusa zmieniły bieg rzeki Eufrat. Spowodowało to obniżenie poziomu rzeki, dzięki czemu żołnierze mogli wejść do miasta.

Tego wieczoru Babilończycy urządzili uroczystość. Armia perska zajęła większość miasta, zanim Babilończycy zdążyli się zorientować, że Persowie dostali się do miasta. Relacja ta została opisana przez Herodota i jest również wspomniana w Biblii Hebrajskiej. Cyrus zajął miasto, przechodząc przez bramy Babilonu bez najmniejszego oporu ze strony pijanych Babilończyków.

Cyrus wydał później dekret zezwalający ludziom, w tym Żydom, na powrót do ich własnej ziemi. To jest wspomniane w Starym Testamencie. Pozwoliło to Żydom na odbudowę świątyni w Jerozolimie.

Za czasów Cyrusa i późniejszego króla perskiego Dariusza Wielkiego Babilon stał się stolicą IX satrapii (Babilonia na południu i Athura na północy). Był ośrodkiem nauki i postępu naukowego. W Persji Achemenidów babilońskie sztuki astronomiczne i matematyczne zostały ożywione. Babilońscy uczeni sporządzali mapy gwiazdozbiorów. Miasto było administracyjną stolicą imperium perskiego. Imperium to było najpotężniejsze w ówczesnym znanym świecie. Dokonano wielu ważnych odkryć archeologicznych, które poprawiają naszą wiedzę o tej epoce.

Wcześni królowie perscy starali się zachować religijne ceremonie Marduka. Za panowania Dariusza III nadmierne podatki i liczne wojny doprowadziły do zniszczenia głównych świątyń i kanałów Babilonu, a także do rozpadu regionu. Pomimo trzech buntów w 522 p.n.e., 521 p.n.e. i 482 p.n.e., ziemia i miasto Babilon pozostały pod panowaniem perskim przez dwa stulecia. W 331 r. p.n.e. władzę przejął Aleksander Wielki. Pod rządami Imperium Partów Babilon nadal się kurczył i tracił na znaczeniu.