Lista odbiorców Medalu Honorowego

Amerykańska wojna domowa

Główne artykuły: Listy laureatów Medalu Honorowego Amerykańskiej Wojny Domowej: A-F, G-L, M-P, Q-S i T-Z

Amerykańskawojna domowa (1861-1865) była niezgłoszoną wojną pomiędzy Stanami Zjednoczonymi (Unia) a południowymi stanami nowo utworzonych konfederackich Stanów Zjednoczonych Ameryki pod wodzą Jeffersona Davisa. Medal Honorowy został ustanowiony w czasie tego konfliktu; w 1522 roku został przyznany (32 pośmiertnie) za akty męstwa i odwagi w walce. Prawie połowa wszystkich nagrodzonych Medali Honorowych została wręczona za czyny w czasie wojny domowej.

Wojny indyjskie

Termin Wojny Indyjskie to nazwa powszechnie używana w Stanach Zjednoczonych do opisania serii konfliktów między rządami kolonialnymi lub federalnymi a ludnością Indian amerykańskich zamieszkującą Amerykę Północną przed przybyciem białych osadników. Podczas tego konfliktu Medal Honorowy został wręczony 426 żołnierzom, 13 pośmiertnie za akty męstwa i odwagi w walce.

Wojna hiszpańsko-amerykańska

Wojna hiszpańsko-amerykańska (hiszpański: Guerra Hispano-Estadounidense, desastre del 98, Guerra Hispano-Cubana-Norteamericana lub Guerra de Cuba ) była konfliktem wojskowym między Hiszpanią a Stanami Zjednoczonymi, który rozpoczął się w kwietniu 1898 roku. Działania wojenne zostały wstrzymane w sierpniu tego roku, a w grudniu podpisano traktat paryski. Wojna rozpoczęła się po odrzuceniu przez Amerykanów żądania pokojowego rozwiązania przez Hiszpanię kubańskiej walki o niepodległość, choć silne nastroje ekspansjonistyczne w Stanach Zjednoczonych mogły zmotywować rząd do ataku na pozostałe terytoria zamorskie Hiszpanii: Kuba, Puerto Rico, Filipiny, Guam i Wyspy Karolinowe.

Zamieszki w Hawanie wywołane przez prohiszpańskich "Voluntariuszy" dały Stanom Zjednoczonym powód do wysłania okrętu wojennego USSMaine. Ta akcja Stanów Zjednoczonych wskazywała na duże zainteresowanie narodowe. Napięcie wśród Amerykanów wzrosło z powodu eksplozji USS Maine, a "żółte dziennikarstwo", które oskarżyło Hiszpanię o rozległe okrucieństwa, wzburzając amerykańską opinię publiczną. Wojna zakończyła się po decydujących morskich zwycięstwach Stanów Zjednoczonych na Filipinach i Kubie. Traktat paryski zakończył konflikt 109 dni po wybuchu wojny, dając Stanom Zjednoczonym własność dawnych kolonii hiszpańskich w Puerto Rico, na Filipinach i w Guamie.

Wojna filipińsko-amerykańska

Wojna filipińsko-amerykańska była zbrojnym konfliktem wojskowym między Stanami Zjednoczonymi a Pierwszą Republiką Filipińską, toczącym się od 1899 do co najmniej 1902 roku, który powstał w wyniku filipińskiej walki politycznej z okupacją filipińską. Podczas gdy konflikt został oficjalnie ogłoszony 4 lipca 1902 roku, wojska amerykańskie do 1913 roku kontynuowały walkę z resztkami filipińskiej armii i innymi grupami oporu, a niektórzy historycy uważają te nieoficjalne przedłużenia za część wojny.

Osiemdziesięciu sześciu mężczyzn otrzymało Medal Honorowy za swoje czyny w wojnie filipińsko-amerykańskiej: 70 z armii, 10 z marynarki wojennej i 6 z Korpusu Marynarki Wojennej. Cztery z tych odznaczeń zostały przyznane pośmiertnie. Wśród laureatów znaleźli się Webb Hayes, syn byłego prezydenta USA Rutherforda B. Hayesa, oraz dwaj wybitni oficerowie Korpusu Piechoty Morskiej, Hiram I. Bearss i David Dixon Porter. Bearss stał się znany z prowadzenia dalekosiężnych patroli zwiadowczych za liniami wroga, a później został ranny jako pułkownik w I wojnie światowej. Porter pochodził z zasłużonej rodziny wojskowej i powstał, by zostać głównym generałem. José B. Nísperos, członek filipińskich harcerzy, który został uhonorowany za kontynuowanie walki po odniesionych ranach, był pierwszym azjatyckim odznaczonym Medalem Honorowym.

Bunt bokserski

Ruch bokserski, czyli bunt bokserski, który miał miejsce w Chinach od listopada 1899 roku do 7 września 1901 roku, był powstaniem członków Chińskiego Towarzystwa Prawicy i Harmonijnych Pięści przeciwko zagranicznym wpływom w takich dziedzinach jak handel, polityka, religia i technologia, które miało miejsce w Chinach w ostatnich latach rządów Manchu (dynastia Qing). Członkowie Towarzystwa Pięści Słusznych i Harmonijnych byli po prostu nazywani przez ludzi Zachodu bokserami ze względu na uprawiane przez nich sztuki walki i kalistykę. Powstanie rozpoczęło się jako antyobronny, antyimperialistyczny ruch chłopski w północnych Chinach. Atakowali oni obcokrajowców budujących koleje i naruszających Feng shui, a także chrześcijan, którzy byli odpowiedzialni za obcą dominację Chin. W czerwcu 1900 roku bokserzy najechali na Pekin i zabili 230 osób nie będących Chińczykami. Dziesiątki tysięcy chińskich chrześcijan, zarówno katolików jak i protestantów, zostało zabitych w większości w prowincjach Shandong i Shanxi w ramach powstania. Rząd cesarzowej Dowager Cixi nie był pomocny, a dyplomaci, obcy cywile, żołnierze i niektórzy chińscy chrześcijanie wycofali się do dzielnicy legalizacyjnej, gdzie przetrzymywali przez pięćdziesiąt pięć dni, aż wielonarodowa koalicja ruszyła na ratunek 20.000 żołnierzy. Rząd chiński został zmuszony do zadośćuczynienia ofiarom i dokonania wielu dodatkowych ustępstw. Kolejne reformy wprowadzone po kryzysie z 1900 roku położyły podwaliny pod koniec dynastii Qing i powstanie nowoczesnej Republiki Chińskiej.

Podczas bokserskiej rebelii 59 amerykańskich żołnierzy otrzymało Medal Honorowy za swoje czyny. Czterech z nich było dla personelu armii, dwudziestu dwóch poszło do marynarzy wojennych, a pozostałych trzydziestu trzech do marines. Harry Fisher był pierwszym Marines, który otrzymał medal pośmiertnie i jedynym pośmiertnie obdarowanym za ten konflikt.

Okupacja Veracruz w Stanach Zjednoczonych, 1914 r.

Okupacja meksykańskiego portu w Veracruz przez Stany Zjednoczone trwała sześć miesięcy w odpowiedzi na aferę w Tampico z 9 kwietnia 1914 roku. Incydent ten nastąpił pośród złych stosunków dyplomatycznych między Meksykiem a Stanami Zjednoczonymi, związanych z trwającą rewolucją meksykańską.

Sekretarz Marynarki Wojennej Josephus Daniels zarządził przyznanie 56 Medali Honorowych dla uczestników okupacji Veracruz, najwięcej za każdą pojedynczą akcję przed lub po niej. W sumie otrzymano 63 Medale Honorowe za działania w czasie okupacji; 1 Armia, 9 dla członków Korpusu Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych i 53 dla personelu Marynarki Wojennej.

I wojna światowa

I wojna światowa, zwana też I wojną światową i Wielką wojną, była globalnym konfliktem militarnym, który miał miejsce przede wszystkim w Europie w latach 1914-1918. W jego wyniku zginęło ponad 40 milionów osób, w tym około 20 milionów wojskowych i cywilnych. W latach 1914-1918 zmobilizowano ponad 60 milionów żołnierzy europejskich. Bezpośrednią przyczyną wojny było zabójstwo arcyksięcia Franciszka Ferdynanda, następcy tronu Austro-Węgier, 28 czerwca 1914 roku przez księcia Gavrilo, obywatela bośniacko-serbskich Austro-Węgier i członka Czarnej Ręki. Odwet Austro-Węgier na Serbii uruchomił szereg sojuszy, które zapoczątkowały łańcuchową reakcję na deklaracje wojenne. W ciągu miesiąca znaczna część Europy znajdowała się w stanie otwartej wojny.

Podczas tej wojny Medal za swoje czyny otrzymało 119 mężczyzn, z czego 33 pośmiertnie.

II wojna światowa

II wojna światowa, czyli druga wojna światowa, była globalnym konfliktem militarnym. Konflikty te połączyły się z dwoma oddzielnymi konfliktami. Pierwszy rozpoczął się w Azji w 1937 r. jako II wojna chińsko-japońska, drugi w Europie w 1939 r. wraz z inwazją Niemiec i Rosji na Polskę. Ten globalny konflikt podzielił większość narodów świata na dwa przeciwstawne sojusze wojskowe: aliantów i mocarstwa Osi. Wiązało się to z mobilizacją ponad 100 milionów żołnierzy, czyniąc z niej najbardziej rozpowszechnioną wojnę w historii, a jej uczestnicy znaleźli się w stanie "wojny totalnej", zatarciem podziału na zasoby cywilne i wojskowe. Zaowocowało to całkowitym uaktywnieniem potencjału gospodarczego, przemysłowego i naukowego narodu na potrzeby działań wojennych. Ponad 60 milionów ludzi, w większości cywilów, zginęło, co czyni go najbardziej śmiertelnym konfliktem w historii ludzkości. Światowe koszty finansowe wojny szacuje się na bilion dolarów amerykańskich z 1944 roku, co czyni ją najbardziej kosztowną wojną zarówno pod względem nakładów inwestycyjnych, jak i liczby ofiar śmiertelnych.

Podczas tego konfliktu 464 członków personelu wojskowego Stanów Zjednoczonych otrzymało Medal Honorowy, z czego 266 pośmiertnie. W sumie 42 Medale Honorowe, stanowiące 9% wszystkich przyznanych podczas II wojny światowej, zostały wręczone za działania w zaledwie dwóch wydarzeniach; - 15 za działania podczas japońskiego ataku na Pearl Harbor w czasie pokoju, a 27 za działania podczas bitwy pod Iwo Jimą. W sumie 21 (4,5% wszystkich Medali Honorowych II Wojny Światowej) przyznano członkom ogólnojapońskiego 100. Batalionu Piechoty Amerykańskiej 442. Pułku Bojowego, za działania w licznych bitwach w sześciu różnych kampaniach. Dodatkowo, jedyny Medal Honorowy kiedykolwiek wręczony członkowi Straży Przybrzeżnej Stanów Zjednoczonych został przyznany za działania w czasie tej wojny.

Wojna koreańska

Wojna koreańska została zapoczątkowana przez inwazję na Koreę Południową w 1950 r., kiedy to 25 czerwca 1950 r. Armia Północnokoreańska ruszyła na południe, aby podjąć próbę ponownego zjednoczenia Półwyspu Koreańskiego, który od 1948 r. był formalnie podzielony. Konflikt ten został następnie rozszerzony przez zaangażowanie Stanów Zjednoczonych, Chin i Związku Radzieckiego. Główne działania wojenne miały miejsce w okresie od 25 czerwca 1950 r. do podpisania 27 lipca 1953 r. koreańskiego porozumienia o zawieszeniu broni.

W Korei Południowej wojna ta jest często nazywana "6-25", lub wojna 6-25 (po koreańsku: 6-25 전쟁), od daty rozpoczęcia konfliktu lub, bardziej formalnie, Hanguk Jeonjaeng dosłownie "wojna koreańska". W Korei Północnej, chociaż powszechnie nazywana jest wojną koreańską, formalnie nazywana jest Wojną Ojczyzny o Wyzwolenie. W pierwszych dniach wojny prezydent Stanów Zjednoczonych Harry Truman nazwał odpowiedź ONZ "akcją policyjną". Wojna ta nazywana jest czasem "zapomnianą wojną", ponieważ jest to poważny konflikt XX wieku, któremu poświęca się mniej uwagi niż II wojnie światowej, która ją poprzedziła, oraz kontrowersyjnej wojnie w Wietnamie, która ją zakończyła. W Chinach konflikt ten był znany jako Wojna o Amerykę Oporu i Pomoc dla Korei, ale dziś jest powszechnie nazywany "wojną koreańską".

W czasie tej wojny wręczono 135 Medali Honoru za odwagę w akcji, z czego 97 pośmiertnie.

Wojna w Wietnamie

Wojna w Wietnamie, znana również jako druga wojna w Indochinach, a w Wietnamie jako wojna amerykańska, trwała od 1959 do 30 kwietnia 1975 roku. Termin "konflikt w Wietnamie" jest często używany w odniesieniu do wydarzeń, które miały miejsce między 1959 a 30 kwietnia 1975 roku. Wojna toczyła się między wspieraną przez komunistów Demokratyczną Republiką Wietnamu (Wietnam Północny) a wspieraną przez Stany Zjednoczone Republiką Wietnamu (Wietnam Południowy). W czasie wojny wietnamskiej otrzymano 246 medali honorowych, z czego 154 pośmiertnie. Żołnierze armii otrzymali najwięcej - 160, następnie 57 do Marines, 16 do Marynarki Wojennej, a pozostałe 13 do Sił Powietrznych. Pierwszy medal wojny został wręczony Rogerowi Donlonowi za uratowanie i udzielenie pierwszej pomocy kilku rannym żołnierzom oraz prowadzenie grupy przeciwko siłom wroga. Pierwszym afroamerykańskim odbiorcą wojny był Milton L. Olive, III, który poświęcił się, by ratować innych, dusząc granat swoim ciałem. Riley L. Pitts zginął po zaatakowaniu wroga ogniem z karabinu i granatami i był pierwszym afroamerykańskim oficerem dowodzącym, który otrzymał medal. Thomas Bennett być sumienny sprzeciwiać się kto otrzymywać the medal dla jego akcja jako medyk; trzy kapelan otrzymywać the medal, wliczając Vincent R. Capodanno, kto słuzyć z the Marynarski Korpus i znać jako the Grunt Padre.

Czas pokoju

Medal Honorowy mógłby być również przyznawany za działania, które miały miejsce w czasie pokoju, takie jak konflikty, w których Stany Zjednoczone są neutralne, jak również incydenty niezwiązane z walką poza strefą wojny. W ten sposób Medal Honorowy zdobyło 209 pracowników wojskowych. 15 marynarzy Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych i Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych zostało nagrodzonych za działania przeciwko "przeciwstawiającym się obcym siłom" (inne określenie niż "wróg", które odnosi się do dwóch lub więcej stron zaangażowanych w wojnę) podczas ataków na Pearl Harbor i Midway przeprowadzonych przez Japończyków odpowiednio 7 grudnia 1941 roku. Większość z tych medali została wręczona członkom Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych za uratowanie lub próbę ratowania kogoś przed utonięciem. Jedną z osób odznaczonych Medalem Honorowym za ratowanie innych był Strażak II Klasy Trinidad, który od 2010 roku jest jedynym azjatycko-amerykańskim marynarzem odznaczonym Medalem Honorowym. Oprócz medali, które zostały wręczone za czyny ratujące życie, jeden Medal Honorowy został wręczony Williamowi Halfordowi, który przez 31 dni pływał w małej łodzi, aby uzyskać pomoc dla pozostałych członków USS Saginaw, którzy utknęli na wyspie. Trzech odkrywców zostało również nagrodzonych medalem na mocy specjalnych aktów Kongresu. Charles Lindbergh otrzymywać the medal dla the pierwszy solowy non-stop lot przez the Atlantyk zarówno jak i Floyd Bennett i Richard Evelyn Byrd kto otrzymywać ono dla ich udział w the pierwszy pomyślny ciężki niż powietrze lot the Północny biegun i plecy. Jeden odbiorca, Adolphus W. Greely otrzymywać jego dla życie służba wojskowa.

Zagraniczny

Podczas gdy obecne prawo (np. tytuł 10 Kodeksu Stanów Zjednoczonych (odnoszący się do członków służby w Marynarce Wojennej i Korpusie Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych), począwszy od 1918 roku, wyraźnie stanowi, że odbiorcy muszą służyć w Siłach Zbrojnych Stanów Zjednoczonych w czasie wykonywania czynów wartościowych, które uzasadniają przyznanie nagrody, uczyniono wyjątki. Oprócz tych rzadkich wyjątków, Medale Honorowe mogą być przyznawane tylko członkom Sił Zbrojnych USA, chociaż bycie obywatelem USA nie jest warunkiem koniecznym. Sześćdziesięciu jeden Kanadyjczyków, którzy służyli w Siłach Zbrojnych Stanów Zjednoczonych, zostało odznaczonych Medalem Honorowym, a większość z nich została przyznana za działania w amerykańskiej wojnie domowej. Od 1900 r. tylko czterech z nich zostało odznaczonych Kanadyjczykami. W wojnie w Wietnamie Peter C. Lemon był jedynym kanadyjskim odznaczonym Medalem Honoru.

Medal Honorowy został również wręczony kilku nieznanym żołnierzom: Brytyjczykowi Nieznanemu Wojownikowi w Wielkiej Brytanii przez generała Pershinga 17 października 1921 r.; później, 11 listopada 1921 r., Nieznany Żołnierz Stanów Zjednoczonych został obustronnie odznaczony Krzyżem Wiktorii, najwyższą brytyjską nagrodą za szarmanckość. Medal Honorowy wręczono również rumuńskiemu Nieznanemu Żołnierzowi, Nieznanemu Żołnierzowi Francji, złożonemu pod Łukiem Triumfalnym, Nieznanemu Żołnierzowi Belgii i Nieznanemu Żołnierzowi Włoch, złożonemu pod pomnikiem Vittoria Emanuele II.