Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych

Konwencja o Prawach Osób Niepełnosprawnych jest umową międzynarodową mającą na celu ochronę praw i wolności osób niepełnosprawnych. Konwencja została oparta na międzynarodowych prawach człowieka, które powstały po ratyfikacji Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka.

Konwencja została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych 13 grudnia 2006 r. i obowiązuje od 3 maja 2008 r. Do listopada 2019 r. konwencję ratyfikowało 181 państw (obiecały one Organizacji Narodów Zjednoczonych, że będą jej przestrzegać). Na dzień 23 grudnia 2010 r. Unia Europejska ratyfikowała Konwencję zbiorowo.

Częścią Konwencji są spotkania mające na celu upewnienie się, że Konwencja jest przestrzegana. W spotkaniach tych mogą brać udział także osoby niepełnosprawne.

Sygnatariusze Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych Państwa, w których konwencja ma zastosowanie Państwo podpisało konwencję, ale nie jest ona stosowana Państwa, w których konwencja nie ma zastosowaniaZoom
Sygnatariusze Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych Państwa, w których konwencja ma zastosowanie Państwo podpisało konwencję, ale nie jest ona stosowana Państwa, w których konwencja nie ma zastosowania

Główna treść

Preambuła

Preambuła (początek) Konwencji uznaje te rzeczy:

  • Konwencja jest zgodna z zasadami określonymi w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, innych konwencjach opartych na Deklaracji oraz z główną ideą Deklaracji Wiedeńskiej (w tym zrównoważonego rozwoju)
  • Wiele osób niepełnosprawnych cierpi z powodu przemocy domowej, zastraszania, zaniedbania i ubóstwa
  • Każdy jest odpowiedzialny za ochronę praw osób niepełnosprawnych. Każdy człowiek ma obowiązek wobec każdego innego człowieka i wobec swojej społeczności.

Artykuł 1. Cel

W art. 1 określono cele konwencji:

  • Promowanie i ochrona praw osób niepełnosprawnych
  • Zapewnienie, że osoby niepełnosprawne korzystają z tych samych praw człowieka i wolności, co osoby pełnosprawne
  • Poszanowanie godności osób niepełnosprawnych

Artykuł 1 mówi również, że istnieje wiele rodzajów niepełnosprawności: niepełnosprawność fizyczna, choroby psychiczne, niepełnosprawność intelektualna, mutyzm, głuchota i ślepota. Zgodnie z artykułem 1, wszystkie te osoby powinny być chronione przez Konwencję.

Artykuł 2. Znaczenie słów

Artykuł 2 wyjaśnia znaczenie niektórych słów zawartych w konwencji. Na przykład:

  • Komunikacja oznacza każdy rodzaj komunikacji, nie tylko język mówiony. Może również oznaczać wyświetlanie tekstu, alfabet Braille'a, komunikację przez dotyk, duże pismo, dźwięk, proste języki, ludzi-czytelników, technologie informacyjne i inne sposoby komunikacji niewerbalnej.
  • Język obejmuje język migowy i inne języki niewymawialne, jak również języki mówione.
  • Dyskryminacja ze względu na niepełnosprawność oznacza, że:
    • Osoba niepełnosprawna została ograniczona lub wykluczona z możliwości robienia czegoś, co mogłaby robić osoba pełnosprawna, tylko dlatego, że jest niepełnosprawna; lub
    • Można było wprowadzić racjonalne usprawnienia dla osób niepełnosprawnych, ale ich nie wprowadzono
  • Racjonalne usprawnienia oznaczają pomoc i wsparcie, których osoby niepełnosprawne mogą potrzebować, aby korzystać ze wszystkich praw człowieka.
  • Projektowanie uniwersalne to sposób projektowania produktów i usług w taki sposób, aby wszyscy ludzie mogli z nich korzystać.

Artykuł 3. Zasady ogólne

Artykuł 3 mówi, że Konwencja opiera się na tych wartościach i celach:

  • Poszanowanie godności i autonomii, w tym swobody dokonywania własnych wyborów
  • Niedyskryminacja
  • Pełna akceptacja osób niepełnosprawnych w społeczeństwie
  • Szacunek i akceptacja dla osób niepełnosprawnych jako istot ludzkich
  • Równość społeczna między osobami niepełnosprawnymi i pełnosprawnymi
    • Osoby niepełnosprawne powinny mieć takie same szanse i możliwości, jakie mają osoby pełnosprawne
  • Sprawiedliwa dostępność
  • Równość społeczna między mężczyznami i kobietami
  • Szacunek i akceptacja dla dzieci niepełnosprawnych

Artykuł 4. Zobowiązanie ogólne

Artykuł 4 mówi, że państwa muszą zapewnić osobom niepełnosprawnym pełne prawa człowieka poprzez:

  • Zmiana przepisów krajowych
  • Usunięcie przepisów dyskryminujących osoby niepełnosprawne
  • Zaprzestanie praktyk sprzecznych z Konwencją

Artykuł 5. Równość społeczna

Kraje muszą zakazać wszelkiej dyskryminacji z powodu niepełnosprawności. Kraje muszą również chronić wszystkie osoby przed dyskryminacją.

Artykuł 6. Kobiety

Państwa muszą zrozumieć, że niepełnosprawne kobiety i dziewczęta cierpią z powodu podwójnej dyskryminacji (są dyskryminowane zarówno dlatego, że są niepełnosprawne, jak i dlatego, że są kobietami). Kraje muszą je chronić, aby mogły w równym stopniu korzystać z praw człowieka.

Artykuł 7. Dzieci

Kraje muszą podjąć działania, aby dzieci niepełnosprawne korzystały z tych samych praw i wolności, co dzieci pełnosprawne. We wszystkich działaniach dotyczących dzieci niepełnosprawnych najważniejszy jest najlepszy interes dziecka - to, co jest dla niego najlepsze. Dzieci niepełnosprawne powinny mieć możliwość wypowiedzenia się w sprawie decyzji, które ich dotyczą.

Artykuł 8. Podnoszenie świadomości

Kraje muszą podnosić świadomość i zwiększać szacunek wobec osób niepełnosprawnych. Muszą pracować nad przełamywaniem stereotypów i uprzedzeń wobec osób niepełnosprawnych.

Artykuł 9. Dostępność

Kraje muszą wprowadzić zmiany (rozsądne udogodnienia) i przepisy, aby osoby niepełnosprawne mogły:

  • Dostęp do środowiska fizycznego (np. korzystanie z transportu publicznego lub wchodzenie do budynków publicznych)
  • Dostęp do informacji (na przykład przez Internet
  • Porozumiewać się (czy to za pomocą słów mówionych, alfabetu Braille'a, języka migowego, czy w inny sposób)

Artykuł 10. Prawo do życia

Każda istota ludzka ma prawo do życia. Kraje muszą zrobić wszystko, co w ich mocy, aby osoby niepełnosprawne mogły cieszyć się życiem w takim samym stopniu, jak osoby pełnosprawne.

Artykuł 11. Sytuacje zagrożenia i sytuacje nadzwyczajne o charakterze humanitarnym

W przypadku wojny, klęski żywiołowej lub innego rodzaju sytuacji kryzysowej, państwa muszą chronić i ratować osoby niepełnosprawne. Jest to zgodne z międzynarodowym prawem dotyczącym pomocy humanitarnej i praw człowieka.

Artykuł 12. Równe traktowanie wobec prawa

Państwa powinny zapewnić osobom niepełnosprawnym wsparcie, którego potrzebują, aby korzystać z przysługujących im praw - na przykład poprzez:

  • Posiadanie nieruchomości
  • Kontrolowanie własnych pieniędzy
  • Posiadanie dostępu do kredytów i pożyczek bankowych

Kraje powinny również zadbać o to, by nikt nie wykorzystywał osób niepełnosprawnych.

Artykuł 13. Dostęp do wymiaru sprawiedliwości

Osoby z niepełnosprawnością mają prawo dostępu do wymiaru sprawiedliwości i sądów tak samo jak osoby pełnosprawne. Kraje muszą zapewnić specjalne szkolenia w zakresie postępowania z osobami z niepełnosprawnością dla osób pracujących w wymiarze sprawiedliwości, w tym policji i straży więziennej.

Osoby niepełnosprawne mają prawo do dostępu do wymiaru sprawiedliwości i sądu na równi z innymi osobami. Aby to ułatwić, kraje muszą przeprowadzać szkolenia dla policji i personelu więziennego. Ten artykuł jest cytowany wraz z artykułem 12 przez Biuro ONZ ds. Narkotyków i Przestępczości.

Artykuł 14. Wolność i bezpieczeństwo osobiste

Osoby niepełnosprawne mają prawo do wolności i bezpieczeństwa. Wolność osoby niepełnosprawnej nigdy nie może być odebrana tylko dlatego, że jest ona niepełnosprawna. Kraje muszą zadbać o to, by osoby niepełnosprawne były wolne i bezpieczne, nawet jeśli oznacza to wprowadzenie odpowiednich udogodnień.

Artykuł 15. Wolność od tortur lub okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania

Wszyscy ludzie są wolni od:

  • Tortury
  • Okrutne lub nieludzkie traktowanie albo karanie
  • Poniżające (upokarzające) traktowanie lub karanie
  • Badania naukowe przeprowadzane na nich bez ich zgody

Artykuł 16. Wolność od przemocy i nadużyć

Kraje muszą zrobić wszystko, co w ich mocy, aby chronić osoby niepełnosprawne przed przemocą i nadużyciami.

Artykuł 17. Ochrona integralności osoby

Każda osoba niepełnosprawna ma prawo do szacunku dla swojej integralności fizycznej i psychicznej, tak samo jak osoby pełnosprawne.

Artykuł 18. Swoboda przemieszczania się i obywatelstwo

Osoby niepełnosprawne mają prawo do swobodnego przemieszczania się, bez ograniczeń. Mają prawo do wyboru obywatelstwa i miejsca zamieszkania.

Artykuł 19. Samodzielne życie i akceptacja we wspólnocie

Osoby niepełnosprawne mają prawo do wyboru miejsca, w którym chcą mieszkać i osoby, z którą chcą mieszkać. Nie można ich zmuszać do życia w określonym miejscu tylko dlatego, że są niepełnosprawni. Powinny mieć zapewnione wsparcie i usługi, które pomogą im żyć samodzielnie w domu i uczestniczyć w życiu swojej społeczności. Działalność społeczna powinna być dostępna dla osób niepełnosprawnych. Osoby niepełnosprawne nie powinny być izolowane lub odseparowane od społeczeństwa.

Artykuł 20. (Ruch osobowy)

Kraje muszą prowadzić politykę, która umożliwi osobom niepełnosprawnym uzyskanie pomocy i wsparcia przy poruszaniu się po niskich kosztach.

Artykuł 21. (Wolność wypowiedzi, opinii i dostępu do informacji)

Kraje muszą podjąć wszelkie działania, aby osoby niepełnosprawne mogły wyrażać, wyrażać swoje opinie oraz poszukiwać, otrzymywać i dzielić się informacjami i pomysłami za pomocą alfabetu Braille'a, języków migowych i Internetu.

Artykuł 22. (Poszanowanie życia prywatnego)

Kraje muszą chronić życie prywatne osób niepełnosprawnych w zakresie ich własnych informacji dotyczących zdrowia i rehabilitacji.

Artykuł 23. (Poszanowanie domu i rodziny)

Państwa muszą podjąć wszelkie działania w celu zniesienia dyskryminacji osób niepełnosprawnych w zakresie małżeństwa, rodziny, adopcji, bycia rodzicami i związków. Obowiązkowa sterylizacja musi być zakazana.

Artykuł 24. (Edukacja)

Kraje muszą przyznać, że osoby niepełnosprawne mają prawo do edukacji włączającej, bez dyskryminacji i z równymi szansami, także do edukacji dla dorosłych i uczenia się przez całe życie. Celem edukacji jest rozwijanie godności człowieka, jego wartości, poczucia własnej wartości, poszanowania praw człowieka i ludzkiej różnorodności, a także rozwijanie osobowości, talentów i twórczej natury osób niepełnosprawnych. Aby umożliwić im pełne i równe uczestnictwo w edukacji jako członkom społeczności, kraje muszą ułatwić naukę alfabetu Braille'a i języka migowego, a także zatrudniać w tym celu niepełnosprawnych nauczycieli.

Artykuł 25. (Zdrowie)

Kraje muszą przyznać, że osoby niepełnosprawne mają prawo do korzystania z najwyższego możliwego standardu zdrowia bez dyskryminacji i za świadomą zgodą.

Artykuł 26. (Habilitacja i rehabilitacja)

Powiaty muszą prowadzić habilitację i rehabilitację, czyli pomoc w uzyskaniu niezależności i pełnej sprawności fizycznej, umysłowej, społecznej i zawodowej osób niepełnosprawnych, tak wcześnie, jak to możliwe, z uwzględnieniem indywidualnych potrzeb i mocnych stron tych osób, a także poprzez wsparcie rówieśników.

Artykuł 27. (Prawo do pracy )

Kraje muszą przyznać osobom niepełnosprawnym prawo do pracy w sprawiedliwych, dobrych, bezpiecznych i zdrowych warunkach oraz prowadzić politykę zakazującą wszelkiej dyskryminacji i mobbingu ze względu na niepełnosprawność, a także promować możliwość pracy na własny rachunek, przedsiębiorczość i zakładanie własnych firm. Należy stworzyć więcej miejsc pracy dla osób niepełnosprawnych, także w sektorze publicznym. Nieodpłatna praca musi być zakazana.

Artykuł 28. (Dobry poziom życia)

Kraje muszą przyznać, że osoby niepełnosprawne mają prawo do odpowiedniego standardu życia, w tym prawo do mieszkania bez dyskryminacji i muszą zapewnić ochronę socjalną lub opiekę społeczną, zwłaszcza kobietom i dziewczętom, a także pomoc finansową dla osób żyjących w ubóstwie.

Artykuł 29. (Udział w życiu politycznym i publicznym)

Kraje muszą przyznać, że osoby niepełnosprawne mają prawo do udziału w życiu politycznym i publicznym, a także prawo do bycia wybieranym.

Artykuł 30 (Uczestnictwo w kulturze)

Kraje muszą przyznać, że osoby niepełnosprawne mają prawo do uczestnictwa w życiu kulturalnym i korzystania z rekreacji, wypoczynku i sportu bez dyskryminacji i przy rozsądnym wsparciu. Osoby niepełnosprawne muszą mieć szansę rozwoju i korzystania z własnych możliwości twórczych, intelektualnych i artystycznych, nie tylko dla siebie, ale dla lepszego społeczeństwa, a także z własnej tożsamości w zakresie kultury i języka, w tym języka migowego i kultury osób niepełnosprawnych.

Artykuł 33 (stosowanie na poziomie krajowym)

Państwa muszą powołać krajową instytucję praw człowieka, która będzie realizować postanowienia tej konwencji i czuwać nad jej stosowaniem, a także umożliwić osobom niepełnosprawnym uczestnictwo w tej instytucji.

Artykuł 34 (Komisja Praw Osób Niepełnosprawnych)

Organizacja Narodów Zjednoczonych utworzy Komitet ds. niniejszej Konwencji przez państwa w celu realizacji niniejszej Konwencji.

art. 49 (Format dostępny dla wszystkich)

Niniejsza Konwencja musi zostać opublikowana w sposób dostępny dla wszystkich.

Protokół fakultatywny

Konwencja ta ma również umowę, która może zaakceptować roszczenia pojedynczej osoby, która została uznana za przestępcę przez kraj, w którym ta osoba mieszka. Nazywa się to Protokołem Fakultatywnym, ale do listopada 2019 roku tylko 96 krajów ratyfikowało go do ONZ, aby to zrealizować.(ese dane z innych stron internetowych)

Powiązane strony

Pytania i odpowiedzi

P: Co to jest Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych?


O: Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych to umowa międzynarodowa, której celem jest ochrona praw i wolności osób niepełnosprawnych.

P: Na czym opiera się Konwencja?


O: Konwencja została oparta na międzynarodowych przepisach dotyczących praw człowieka, które powstały po ratyfikacji Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka.

P: Kiedy Konwencja została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych?


O: Konwencja została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych 13 grudnia 2006 roku.

P: Kiedy Konwencja weszła w życie?


A: Konwencja weszła w życie 3 maja 2008 roku.

P: Ile krajów ratyfikowało Konwencję według stanu na kwiecień 2022 roku?


O: Według stanu na kwiecień 2022 roku, Konwencję ratyfikowało 185 państw.

P: Czy Unia Europejska ratyfikowała Konwencję?


O: Tak, Unia Europejska zbiorowo ratyfikowała Konwencję z dniem 23 grudnia 2010 roku.

P: Jaka część Konwencji obejmuje spotkania w celu zapewnienia jej przestrzegania?


O: Część Konwencji obejmuje spotkania mające na celu upewnienie się, że Konwencja jest przestrzegana, a osoby niepełnosprawne również mogą brać udział w tych spotkaniach.

AlegsaOnline.com - 2020 / 2023 - License CC3