Giotto di Bondone

Biografia

Wczesne lata

Giotto urodził się prawdopodobnie w gospodarstwie rolnym na wzgórzu, być może w Colle di Romagnano lub Romignano. Był synem szanowanego człowieka imieniem Bondone. Jego imię Giotto mogło być pseudonimem od Ambrogiotto (mały Ambrose) lub Angelotto (mały Angelo). Rok jego śmierci to 1337, ale rok jego narodzin (1267) opiera się na wierszu Antonio Pucci, miejskiego criera z Florencji, który powiedział, że Giotto miał siedemdziesiąt lat, kiedy zmarł. Niektórzy uważają, że Pucci po prostu użył siedemdziesiątki, ponieważ pasował do rymu jego wiersza, i że być może Giotto był w zupełnie innym wieku, kiedy zmarł.

Giorgio Vasari w książce Lives of the Artists opowiada o tym, jak Giotto był pasterzem, wesołym i inteligentnym dzieckiem, które było kochane przez wszystkich, którzy go znali. Pewnego dnia minął go wielki florencki malarz Cimabue i zobaczył, jak na skale rysuje swoje owce. Były one tak żywe, że Cimabue zapytał Bondone'a, czy mógłby wziąć chłopca jako ucznia. Wielu historyków sztuki uważa, że ta historia to tylko legenda. Uważają oni, że rodzina Giotto była dość bogata i przenieśli się do Florencji, gdzie Giotto został wysłany do warsztatu Cimabue'a jako praktykant.

Vasari opowiada kilka historii, aby pokazać, jak sprytny był Giotto i jakie miał poczucie humoru. Vasari pisze, że kiedy Cimabue był poza warsztatem, Giotto namalował muchę na twarzy obrazu, nad którym pracował jego mistrz. Kiedy Cimabue wrócił, kilkakrotnie próbował usunąć muchę.

Vasari opowiada również o tym, że papież chciał zobaczyć, czy Giotto będzie dobrym artystą do malowania ważnych obrazów. Papież wysłał posłańca, który poprosił Giotto o odesłanie mu małego obrazka. Zamiast malować obraz, co zajęłoby mu wiele dni, Giotto narysował czerwoną farbą okrąg, który był tak doskonały, że wydawało się, iż został narysowany za pomocą pary kompasów. Giotto powiedział posłannikowi, żeby dał to papieżowi.

Wczesna kariera

Mistrz Giotto, Cimabue, był jednym z dwóch najbardziej znanych malarzy Toskanii. Pracował we Florencji, a drugi słynny malarz, Duccio, pracował głównie w Sienie. Około 1280 roku Giotto i Cimabue wyjechali do Rzymu, gdzie pracowało kilku malarzy fresków. Najbardziej znanym malarzem w Rzymie był Pietro Cavallini. Słynny rzeźbiarz i architekt z Florencji, Arnolfo di Cambio, również pracował w Rzymie. Giotto zobaczyłby obrazy i rzeźby tych różnych artystów. Obrazy Pietro Cavalliniego i rzeźba Arnolfo były znacznie bardziej realistyczne i trójwymiarowe niż obrazy nauczyciela Giotto, Cimabue'a.

Z Rzymu nauczyciel Giotto, Cimabue, udał się do Asyżu, aby namalować kilka dużych fresków w "Kościele Górnym" nowo wybudowanej bazyliki św. Franciszka z Asyżu. Franciszka z Asyżu. W XIX wieku i przez większą część XX wieku uważano, że Giotto namalował również słynną serię fresków w "Kościele Górnym". Obrazy te przedstawiają "Życie św. Franciszka". Od 1912 r. niektórzy historycy sztuki, którzy dokładniej badali te freski, uznali, że są one dziełem kilku różnych artystów (prawdopodobnie czterech), prawdopodobnie z Rzymu, i że prawdopodobnie żaden z nich nie został namalowany przez Giotto. Obecnie większość historyków sztuki zgadza się z tym, ale niektóre książki i niektóre strony internetowe nadal mówią, że te obrazy są autorstwa Giotto. Wszystkie papiery, które należały do klasztoru, zostały zniszczone przez żołnierzy Napoleona, więc nie ma żadnej wzmianki o tym, któremu artyście zapłacono za tę pracę.

Vasari napisał, że najwcześniejsze dzieła Giotto były dla braci dominikanów w kościele Santa Maria Novella we Florencji. Obrazy te zawierają fresk Zwiastowania i ogromny zawieszony krucyfiks o wysokości około 5 metrów, namalowany około 1290 roku. W 1312 roku bogaty florencki dżentelmen Ricuccio Pucci zostawił w testamencie pieniądze, aby przed krucyfiksem płonęła lampa "przez sławnego malarza Giotto".

W 1287 roku, gdy miał około 20 lat, Giotto ożenił się z Ricevutą di Lapo del Pela, znanym jako "Ciuta". Para ta miała wiele dzieci, może osiem. Jeden z synów, Francesco, został malarzem. Giotto zyskał sławę jako malarz. Został powołany do pracy w Rzymie, Padwie i Rimini, gdzie jego Krucyfiks można zobaczyć w kościele św. (Zobacz po prawej) Giotto stał się wystarczająco bogaty, aby kupić ziemię w bogatym mieście Florencja. To prawdopodobnie oznacza, że był mistrzem wielkiego warsztatu.

Kaplica Scrovegni

Najbardziej znanymi dziełami Giotto są freski w kaplicy Scrovegni w Padwie. Zostały one namalowane między 1303 a 1310 rokiem. Kaplica Scrovegni jest często nazywana kaplicą areny, ponieważ znajduje się w miejscu rzymskiej areny.

Giotto został "zlecony" (biorąc pod uwagę pracę) przez bogatego Paduanina zwanego Enrico degli Scrovegni. Enrico zbudował kaplicę i zlecił namalowanie jej jako miejsca modlitwy za duszę swego zmarłego ojca. Była to kaplica obok bardzo starego pałacu, w którym Enrico odnawiał swoje życie. Pałac już nie istnieje, ale kaplica nadal stoi. Zewnętrzna strona budynku jest bardzo gładka, różowo-czerwona cegła.

Wnętrze kaplicy jest również bardzo proste. Jest długa, z prezbiterium na jednym końcu, gdzie ksiądz może odprawiać mszę, dachem łukowym i oknami z jednej strony w dół. Ściany zostały pomalowane trzema poziomami (warstwami) obrazów. Tematem" (główną ideą) obrazów jest Boże zbawienie ludzi przez Jezusa Chrystusa.

W zwykły sposób dla kościołów z tej daty, na ścianie nad drzwiami głównymi znajduje się duży obraz Sędziego Ostatecznego. Na drugim końcu budynku, po obu stronach łuku prezbiterium znajdują się obrazy Zwiastowania. Jedna strona przedstawia Maryję Pannę, a druga przedstawia Anioła Gabriela, który przynosi jej przesłanie, że będzie miała syna, Jezusa.

Wokół ścian, począwszy od górnej warstwy, znajdują się sceny, które opowiadają o życiu Maryi Panny. Pod nimi, w dwóch warstwach, znajdują się opowieści o życiu Jezusa. W sumie jest 37 scen.

O obrazach

Mistrz Giotto Cimabue namalowany w stylu średniowiecznym. Ale obrazy Giotto wyglądają zupełnie inaczej. Pisarz Giorgio Vasari mówi, że Giotto doprowadził do całkowitej zmiany w malarstwie, z bardziej naturalnym stylem. Podczas swojej wizyty w Rzymie Giotto zobaczyłby obrazy Pietro Cavalliniego i kilka rzeźb starożytnych Rzymian. Zobaczył również rzeźbę Arnolfo di Cambio, który pracował we Florencji. Styl tych rzeźbionych postaci był solidny i naturalny, nie "wydłużony" (wydłużony), jak większość średniowiecznych rzeźb i malowanych postaci.

Postacie, które namalował Giotto, są solidne i trójwymiarowe. Mają anatomię, twarze i czynności, które wyglądają bardzo naturalnie, ponieważ zostały zaczerpnięte z patrzenia na prawdziwych ludzi. Ubrania postaci nie są ułożone tak, aby tworzyły piękny wzór, jak ubrania z obrazów Cimabue'a. Pasują do postaci i wiszą w naturalny sposób, jak prawdziwe ubrania. Ten bardziej naturalny sposób przedstawiania ludzi zapoczątkował Pietro Cavallini, ale Giotto poszedł znacznie dalej.

Na obrazach wokół ścian kaplicy Scrovegni, każda scena wygląda jak płytka scena z aktorami na niej. Zawsze znajdują się tam jakieś budynki lub krajobraz, np. skaliste wzgórze, dzięki czemu widz może zobaczyć, gdzie toczy się akcja. Postacie w każdej scenie są starannie rozmieszczone tak, aby widz mógł sobie wyobrazić, że właśnie tam się znajdują, biorąc udział w akcji.

Figury nie są pokazane tylko z naturalnymi ciałami, ubraniami i działaniem. Giotto jest błyskotliwym opowiadaczem historii, ponieważ w każdym obrazie pokazuje emocje bohaterów, zarówno w ich twarzach, jak i w ich "gestach" (ruch ciała).

• Jedno zdjęcie pokazuje starego Joachima wracającego na zbocza, wyglądającego na smutnego, bo nie może mieć dzieci. Dwóch młodych pasterzy patrzy na siebie bokiem.
• Kolejne zdjęcie, przedstawia straszną scenę zabójstwa dzieci Betlejemczyków. Jest tam żołnierz, który ma głowę skuloną w dół, i spojrzenie wstydu, jak odrywa dziecko od jego krzyczącej matki.
• W obrazie Marii i Józefa w drodze do Egiptu, ludzie, którzy za nimi idą, plotkują o nich, jak idą.
• Najsłynniejszy z tych obrazów, "Lamentacja nad Ciałem Chrystusa", ukazuje głęboki smutek matki i przyjaciół Jezusa, gdy przygotowują Jego ciało do pogrzebu. Na ziemi ludzie płaczą i jęczą, podczas gdy w niebie aniołowie ryczą i wrzeszczą i rwą włosy w żalu.

Słynny angielski krytyk z XIX wieku, John Ruskin, powiedział, że podczas gdy Giotto malował Madonnę i św. Józefa i Dzieciątko Chrystusowe, on również malował je, aby wyglądały jak zwykłe "Mamma, Papa i Dziecko".

Giotto miał uczniów, którzy skopiowali jego styl. Wielu innych artystów miało na niego wpływ. Wśród nich są Guariento, Giusto de' Menabuoi, Jacopo Avanzi i Altichiero. W ciągu następnych stu lat powstało wiele kościołów i kaplic ze scenami takimi jak te, które malował Gitto. Obrazy z kaplicy Scrovegni były tak słynne, że wielu innych artystów, takich jak Michał Anioł, który żył 200 lat później, robiło rysunki lub ich kopie.

Dojrzałe prace

W latach 1306-1311 Giotto przebywał w Asyżu, malując freski w kościele dolnym. Obrazy dotyczą życia Chrystusa, nauk braci franciszkanów i życia świętych.

W 1311 roku Giotto wrócił do Florencji. W 1313 r. pojechał do Rzymu, aby zaprojektować mozaikę na fasadzie (froncie) starej bazyliki św. Piotra. Została ona zniszczona po zburzeniu budynku.

Od 1314 do 1327 roku Giotto mieszkał we Florencji. W tym czasie złożył słynny ołtarz do kościoła Ognissanti (Kościół Wszystkich Świętych). Ten duży obraz temperamentowy nazywany jest Madonną Ognissanti. Obecnie znajduje się w Uffizi, gdzie jest wystawiony obok Madonny Santa Trinita Cimabue'a i Madonny Rucellai Duccio. Giotto namalował również bardzo duży krucyfiks do powieszenia w kościele Ognissanti.

Rzeźbiarz Lorenzo Ghiberti napisał, że w 1318 roku Giotto zaczął malować cztery kaplice w kościele Santa Croce. Kaplice te zostały opłacone przez cztery różne bogate rodziny i otrzymały swoje nazwiska. Giotto namalował życie św. Franciszka w kaplicy Bardi. W kaplicy Peruzzi namalował Życie św. Jana Chrzciciela i Życie św. Jana Ewangelisty. Jana Ewangelisty w kaplicy Peruzzi. Namalował Historie Dziewicy Maryi w kaplicy Tosinghi Spinelli i Historie Apostołów w kaplicy Giugni. Kaplica Giugni została zniszczona. Kaplica Peruzzi była bardzo sławna w czasach renesansu. Ponad 150 lat później Michał Anioł przyjechał studiować obrazy Giotto.

Późniejsze życie

W latach dwudziestych XIII wieku Giotto namalował dwa duże ołtarze. Pierwszym z nich był Tryptyk Stefaneschi, który znajduje się obecnie w Muzeum Watykańskim. (Tryptyk to obraz na trzech płytach. Niektóre tryptyki są bardzo małe i mogą być składane i noszone, ale ten tryptyk jest dużym ołtarzem). Drugi ołtarz nazywany jest Poliptykiem Baroncellego. (Poliptyk ma wiele części, dużych i małych. Zazwyczaj są one wykonane jako wielkie wielkie ołtarze dla ważnych kościołów i mają duże, rzeźbione złote ramy).

Giotto podróżował i tworzył obrazy w Rzymie, Neapolu i Bolonii. Zawsze zabierał ze sobą grupę studentów. Obecnie wiele z fresków, które malował w tych miastach, zostało zniszczonych przez wilgoć, trzęsienia ziemi, wojnę i ludzi burzących kościół, aby zbudować nowy. Ponieważ Giotto był bardzo sławny, ludzie zawsze lubili wierzyć, że to on namalował fresk w ich kościele. Wiele fresków jest prawdopodobnie autorstwa studentów Giotto.

W 1334 roku Giotto był we Florencji, gdzie budowano wspaniałą nową florencką katedrę. Giotto został głównym architektem i otrzymał zadanie zaprojektowania ogromnej wieży, w której miały być umieszczone dzwony katedralne. Nazywa się ona Dzwonnicą Giotto i została zaprojektowana i rozpoczęta przez niego 18 lipca 1334 roku, ale nie została ukończona według jego projektu.

W miarę dorastania Giotto zaprzyjaźnił się z dwoma pisarzami, Giovannim Boccaccio i Sacchettim, którzy uważali go za osobę tak zabawną i sławną, że pisali o nim w swoich opowiadaniach. Najsłynniejszy pisarz tamtych czasów, Dante, również napisał o nim w swojej książce "Boska komedia". Dante powiedział, że Giotto był największym malarzem na świecie, nawet większym niż jego słynny mistrz, Cimabue.

kości Giotto

Giotto zmarł w styczniu 1337 roku. Vasari napisał, że Giotto został pochowany w Santa Maria del Fiore, w katedrze we Florencji, po lewej stronie od wejścia i w miejscu oznaczonym białą marmurową tablicą. W latach 70-tych XX wieku, w miejscu opisanym przez Vasari, odkryto kilka kości pod kostką brukową w pobliżu. W 2000 roku kości zostały zbadane przez ekspertów.

Były to kości bardzo krótkiego człowieka, niewiele ponad cztery stopy wzrostu. Na fresku w kościele Santa Croce znajduje się postać człowieka, który jest karłem (osobą bardzo krótką). Ludzie w tym kościele zawsze mówili, że karłem był sam Giotto. Znalezione w katedrze kości podtrzymują tę historię. Ponadto, kości te miały w sobie wiele niezwykłych substancji chemicznych, takich jak arsen i ołów, które znaleziono w farbach artysty. Po zbadaniu kości zostały one pochowane z wielkim honorem, ponieważ wiele osób uważało, że są one pozostałościami po wielkim artyście. Nie wszyscy w to wierzą.

Ukrzyżowanie Rimini.


Małżeństwo w Kanie Galilejskiej


Uffizi Ognissanti Madonna.


Kaplica Bardi: Żałoba św. Franciszka.


Campanile di Giotto (Florencja).

Galeria

Inne czytanie

• Norman Land, Giotto jako brzydki geniusz: A Study in Self-Portrayal, in Andrew Ladis, red., Giotto as a Historical and Literary Figure: Studia różne, 4 tomy. (Vol. 1: Giotto and the World of Early Italian Art), Garland Publishing, New York, 1998: 183 - 196.