Krzykacz miejski
Zawiadowca miejski to osoba zatrudniona przez radę miasta do ogłaszania publicznych komunikatów na ulicach. Może być również wykorzystywany w ogłoszeniach sądowych lub urzędowych. Często ubierają się wytwornie, tradycja ta znana jest od XVIII wieku, w czerwono-złotą szatę, białe bryczesy, czarne buty i trójgraniasty kapelusz.
Noszą ze sobą dzwonek, aby zrobić głośny hałas i wykrzykują słowa "Oyez, Oyez, Oyez!" przed wygłoszeniem swoich ogłoszeń. Słowo "Oyez" oznacza "słuchajcie", co jest wezwaniem do ciszy i uwagi. Oyez pochodzi od anglo-normańskiego słowa oznaczającego słuchaj. Niektóre zapowiedzi miejskich kurierów są zapisywane w książkach zwanych Proclamation Book. Książka proklamacyjna w Chester z początku XIX wieku zapisuje wezwanie kurierów miejskich jako "O Tak, O Tak!".
Historia
Anglia
W średniowiecznej Anglii kurierzy miejscy byli najważniejszym sposobem rozpowszechniania wiadomości wśród mieszkańców miasta. Wielu z nich nie mogło czytać gazet. Królewskie proklamacje, lokalne regulaminy, dni targowe, ogłoszenia, a nawet sprzedaż bochenków cukru były ogłaszane przez dzwonnika lub miejskiego woźnicę przez wieki. Podczas Bożego Narodzenia 1798 roku, Chester Canal Company sprzedał trochę cukru, który został uszkodzony w ich packet boat i to zostało ogłoszone przez miejskiego krier.
Pierwszy "belman" w Chester pojawił się w 1540 roku. Płacono mu jednego (starego) pensa za "pójście po wszystko, co zginęło" i 4 stare pensy za prowadzenie konduktu pogrzebowego. W 1681 roku, prawo przeciwpożarowe, zgodnie z którym wszystkie domy powinny mieć dachy pokryte dachówką, a nie strzechą, miało być "opublikowane w całym mieście przez dziennego dzwonnika". W 1553 roku, dzwonnikowi zapłacono 13 starych pensów za "ridunge the banes" (czytanie bannów lub ogłoszeń) na Chester Mystery Plays. W 1598 roku, dzwonnik Richard Woodcock musiał być ubrany w podobny sposób jak londyński dzwonnik, ponieważ miał "tymber mast typt at both endes and embellished in the middest with silver" (drewniany kij ze srebrnymi ozdobami).
W 1620 r. miała miejsce bójka na skrzyżowaniu pomiędzy rzeźnikami a piekarzami, gdzie "Cryer brake his Mace in peeces Amonge them" (złamał wśród nich swoją srebrną laskę). W 1607 roku, jedno publiczne ogłoszenie przeczytał George Tunnall, dzwonnik, że wrzucanie śmieci do rzeki było nielegalne.
W 1656 roku w rejestrze parafialnym St Mary le Crypt w Gloucester zapisano zapowiedzi małżeństwa jako "opublikowane przez Bellmana".
W 1715 r. miejscowy mężczyzna odnotował, że "Belman przy Krzyżu ... odczytuje publicznie proklamację w imieniu burmistrza, nakazującą wszystkim osobom w mieście zachowanie spokoju i obywatelskiego zachowania, nie chodzenie po ulicach i rzędach o nierozsądnych godzinach nocnych". W 1743 r. John Posnitt przejął funkcję "dziennego i nocnego dzwonnika". []
W 1792 roku Chester miał dziennego i nocnego dzwonnika, Johna Yarwooda i krupierkę, Williama Ratcliffe'a, ale wydaje się, że do 1835 roku było tylko jedno stanowisko. Dopiero w 1998 roku Chester ponownie miał zarówno krupierów jak i dzwonników.
Strażnicy miejscy byli chronieni przez rodzinę królewską, ponieważ czasami przynosili złe wieści, takie jak podwyżki podatków. Do dziś każdy strażnik miejski w Brytyjskiej Wspólnocie Narodów jest chroniony przez stare angielskie prawo, które mówi, że "nie wolno mu przeszkadzać ani wyśmiewać się podczas wykonywania swoich obowiązków". Zranienie lub wyrządzenie krzywdy strażnikowi miejskiemu było postrzegane jako akt zdrady wobec rządzącej monarchii. Termin "Posting A Notice" pochodzi od działania miejskiego stróża, który po odczytaniu swojej wiadomości mieszkańcom miasta, przyczepiał ją do słupka na drzwiach lokalnej gospody.
Europa
Podobnie jak w Anglii, tak i w Polsce, kurierzy miejscy byli najważniejszym sposobem przekazywania wiadomości mieszkańcom miasta, ponieważ wielu ludzi nie potrafiło czytać gazet ani pisać. Proklamacje, lokalne regulaminy, dni targowe, ogłoszenia - wszystko to było ogłaszane przez dzwonnika lub woźnego.
Nie zawsze dzwonnikami byli mężczyźni, wielu z nich to kobiety. Dzwony nie były jedynym sposobem na robienie hałasu - w Holandii często używano gongu, a we Francji bębna lub rogu myśliwskiego.
Peter Moore, strażnik miejski miasta Westminster.
Współcześni strażnicy miejscy
Najlepiej ubranymi miejskimi kriarami i eskortą na ostatnich Mistrzostwach Świata (data zgłoszenia 2008) są Peter i Maureen Taunton [1] z miasta Stafford w Wielkiej Brytanii. Posiadają oni również tytuł najlepiej ubranego miejskiego dyrygenta w konkursie Britain 2008, który odbył się w Alnwick dla Loyal Company of Town Criers. Są również najlepiej ubranym kustoszem na Krajowym Konkursie Kustoszy Miejskich w Hastings w 2007 roku.
Peter Moore jest londyńskim nosicielem miejskim [2] od ponad 30 lat. Jest nosicielem miejskim Burmistrza Londynu, Miasta Westminster oraz dzielnic Londynu. Jest także Wolnomularzem i Wątrobianym Miasta Londynu.
Alan Myatt jest rekordzistą świata w kategorii najgłośniejszego płaczu miejskiego - 112,8 decybeli.
Zniknęło zapotrzebowanie na miejskich dudziarzy, a oni sami stali się częścią lokalnego folkloru. Istnieją zawody mistrzostw Europy i świata dla współczesnych dudziarzy.
