Język tonalny
Język tonalny, czyli język tonalny, to język, w którym słowa mogą różnić się tonami (jak np. dźwięki w muzyce) oprócz spółgłosek i samogłosek.
Wiele języków azjatyckich to języki tonowe, takie jak chiński, wietnamski, tajski i pendżabski. Większość języków, w tym języki indoeuropejskie, takie jak angielski, nie są językami tonowymi, ale pundżabski jest wyjątkiem. Ponadto wiele języków afrykańskich, takich jak Yorùbá, Igbo, Luganda, Ewe i Zulu, również używa tonu.
W niektórych językach ważny jest natomiast akcent wysokościowy. Znaczenie danego słowa może się wtedy zmienić, jeśli zostanie podkreślona inna sylaba. Przykładami są starożytna greka, hebrajski, szwedzki, norweski, serbsko-chorwacki, litewski i niektóre języki azjatyckie, takie jak japoński. Jednak akcent wysokościowy różni się od tonów.
Niektóre dźwięki mogą brzmieć podobnie do osób, które nie mówią językiem tonów. Są one najtrudniejszą częścią nauki języka tonowego dla tych osób.
Przykład
W języku mandaryńskim zdanie ma ma ma ma (麻媽罵馬) ma cztery różne słowa. Jeśli liczby identyfikują dźwięki, można je zapisać jako ma2 ma1 ma4 ma3, co oznacza, że "matka konopi pisze konia". Niektóre sposoby romantyzacji oznaczają każdy ton inną pisownią; ma2 ma1 ma4 ma3 w Pinyinieinie byłoby napisane ma mha mah maa w Gwojeu Romatzyh. Większość używa liczb lub znaków akcentujących (mā má mǎ má w Pinyiniein). W Kamiennej Jamie znajduje się fragment o nazwie Poeta-Żerujący Lew (施氏食獅史). Ma 92 znaki; wszystkie czytane są w ten sam sposób w języku mandaryńskim ("shi"), ale różnymi tonami.
Mandaryn nie ma wielu sylab: słowa "matka", "konopie", "koń", "bełkot" i słowo umieszczone na końcu zdania, aby uczynić z niego pytanie, są wymawiane "ma:".
- "Matka" to "ma", które jest wysokie i równe.
- "Konopie" to "ma", które zaczyna się nisko, a kończy wysoko.
- "Koń" to "ma", który zaczyna się dość wysoko, spada bardzo nisko, a potem wraca z powrotem do góry.
- "Scold" to "ma", który zaczyna się wysoko, a kończy nisko.
- Aby zadać pytanie, na końcu dodaje się "ma", ale jest on bardzo miękki i krótki i mniej więcej na tym samym poziomie.
Mandarynka ma "pierwszy ton", "drugi ton", "trzeci ton", "czwarty ton" i "neutralny ton". Inne chińskie dialekty mają więcej tonów, niektóre nawet dwanaście.
Oznaczenia tonalne
Wietnamczycy i Pinyin używają akcentów jako znaków dźwiękowych dla alfabetu łacińskiego. Każdy akcent pokazuje zmienione brzmienie sylaby. Większość sylab ma tylko jedno oznaczenie tonowe, ale litery w sylabie mogą być zmieniane przez inne oznaczenia. Zazwyczaj sylaby tworzą jeden wyraz w niezhyphenowanych słowach złożonych.
Pinyin może mieć różnice w stylu, ponieważ jego użycie ma na celu pomoc osobom z Zachodu. Z drugiej strony, Wietnamczycy mają narodowy skrypt, który zawsze następuje i używa tego samego stylu.
Pytania i odpowiedzi
P: Co to jest język tonalny?
O: Język tonalny to język, w którym słowa oprócz spółgłosek i samogłosek mogą różnić się tonami (jak dźwięki w muzyce).
P: Jakie języki są uważane za tonalne?
O: Za języki tonalne uważa się: chiński, wietnamski, tajski, laotański, hmong, pendżabski, sylheti, chittagonian, Yorùbá, Igbo, Luganda, Ewe i Cherokee.
P: Czy języki indoeuropejskie, takie jak angielski i hindi, są uważane za języki tonalne?
O: Nie. Nie są one uważane za języki tonalne, ale mogą używać tonu na różne sposoby. W niektórych z tych języków ważny jest akcent wysokościowy.
P: Jak zmienia się znaczenie słowa, gdy inna sylaba jest akcentowana?
O: Znaczenie słowa może się zmienić, jeżeli inna sylaba jest akcentowana. Przykładem jest starożytna greka, hebrajski, szwedzki, norweski, serbsko-chorwacki, litewski i niektóre języki azjatyckie, jak japoński i koreański.
P: Czym różni się akcent wysokościowy od tonów?
O: Akcent wysokościowy różni się od tonów, ponieważ niektóre tony mogą brzmieć tak samo dla osób, które nie znają języka. Dlatego dla tych osób są one najtrudniejszą częścią nauki języka.
P: Czy istnieje jakiś sposób, aby ułatwić naukę tonów językowych osobom, które nie są rodzimymi użytkownikami języka?
O: Nauka tonów może być trudna dla osób nie będących rodzimymi użytkownikami języka, ale istnieją materiały, które zawierają wskazówki, jak uczyć się ich bardziej efektywnie, takie jak ćwiczenia słuchowe lub stosowanie mnemotechnik, które pomagają zapamiętać pewne dźwięki lub wzory związane z konkretnymi słowami lub zwrotami w uczonym języku.
