Polityka w zakresie energii jądrowej

Polityka w zakresie energii jądrowej w poszczególnych krajach

Przegląd

Po wypadku w elektrowni jądrowej Fukushima Daiichi w 2011 roku, Chiny, Niemcy, Szwajcaria, Izrael, Malezja, Tajlandia, Wielka Brytania i Filipiny dokonują przeglądu swoich programów energii jądrowej. Indonezja i Wietnam nadal planują budowę elektrowni atomowych. Kraje takie jak Australia, Austria, Dania, Grecja, Irlandia, Luksemburg, Portugalia, Izrael, Malezja, Nowa Zelandia, Korea Północna i Norwegia nadal sprzeciwiają się energii jądrowej.

Australia

Australia nie produkuje żadnej energii jądrowej. Plany zbadania, czy kraj ten powinien rozwijać energię jądrową, zostały porzucone po tym, jak Kevin Rudd, który był przeciwny temu posunięciu, został wybrany na premiera w 2007 roku.

Finlandia

Od 2006 roku fiński program energetyki jądrowej posiada cztery reaktory jądrowe. Pierwszy z nich został uruchomiony w 1977 roku. Obecnie dostarczają one 27% energii elektrycznej w Finlandii.

Trzecim reaktorem Olkiluoto będzie nowy europejski reaktor ciśnieniowy. Planowany do uruchomienia w 2011 r. będzie miał moc 1600 MWe.

Budowa Olkiluoto 3 rozpoczęła się w sierpniu 2005 roku. Dwa i pół roku później projekt jest "o ponad dwa lata opóźniony w stosunku do harmonogramu i o co najmniej 50% w stosunku do budżetu, a straty dla dostawcy szacowane są na 1,5 mld euro".

Francja

Po kryzysie naftowym z początku lat 70. rząd francuski zdecydował w 1974 roku o przejściu na samowystarczalność energetyczną, głównie poprzez budowę elektrowni jądrowych. Obecnie Francja produkuje około 78,1% energii elektrycznej z wykorzystaniem energii jądrowej. Ponieważ Francja produkuje ogólną nadwyżkę energii elektrycznej, eksportuje energię produkowaną w elektrowniach jądrowych. Część z nich trafia do krajów, które rzekomo są przeciwne wykorzystaniu energii jądrowej, takich jak Niemcy. Zarząd Electricité de France (Électricité de France lub EDF) zatwierdził budowę europejskiego reaktora ciśnieniowego 1630 MWe lub EPR we Flamanville w Normandii. Budowa ma się rozpocząć pod koniec 2007 roku, a zakończyć w 2012 roku.

W latach siedemdziesiątych XX wieku we Francji pojawił się ruch antynuklearny, składający się z grup obywatelskich i komitetów działania politycznego. Odbyło się wiele dużych protestów i demonstracji antynuklearnych. Ostatnio przeprowadzono ukierunkowane kampanie, głównie przez Greenpeace, a Sortir du nucléaire (Francja) wezwał do przeprowadzenia oficjalnej inspekcji bezpieczeństwa w obiektach Arewy.

Niemcy

W 2000 roku rząd niemiecki, składający się z koalicji obejmującej Sojusz Zielonych "90/Zieloni", oficjalnie ogłosił zamiar wycofania się z energii jądrowej w Niemczech. Jürgen Trittin, minister środowiska, ochrony przyrody i bezpieczeństwa jądrowego, osiągnął porozumienie z firmami energetycznymi w sprawie stopniowego zamykania 19 elektrowni jądrowych w kraju i zaprzestania korzystania z energii jądrowej do 2020 roku. Przyjęto przepisy dotyczące ustawy o wyjściu z energetyki jądrowej. Elektrownie w Stade i Obrigheim zostały wyłączone odpowiednio 14 listopada 2003 roku i 11 maja 2005 roku. Rozpoczęcie demontażu elektrowni planowane jest na rok 2007. Ustawa o wyjściu z energetyki jądrowej nie zakazała jednak istnienia stacji wzbogacania - jedna z nich w Gronau otrzymała zgodę na przedłużenie eksploatacji. Pojawiły się obawy co do bezpieczeństwa wycofywania z eksploatacji, w szczególności w odniesieniu do transportu odpadów jądrowych. W 2005 r. Angela Merkel wygrała wybory federalne w Niemczech z partią CDU. Następnie zapowiedziała renegocjowanie z przedsiębiorstwami energetycznymi terminu zamknięcia elektrowni atomowych. Jednak w ramach paktu z SPD, z którym CDU tworzy koalicję, polityka wycofywania się z eksploatacji została na razie utrzymana.

W listopadzie 2008 roku transport odpadów promieniotwórczych z niemieckich elektrowni jądrowych przybył na składowisko w pobliżu Gorleben po tym, jak został opóźniony przez duże protesty działaczy jądrowych. W protestach tych wzięło udział ponad 15 000 osób, które zablokowały samochody ciężarowe z demonstracjami siedzącymi i zablokowały trasę ciągnikami. Demonstracje były po części odpowiedzią na konserwatywne apele o ponowne przemyślenie planowanej likwidacji elektrowni atomowych.

Japonia

W Japonii znajduje się 55 reaktorów o łącznej mocy 47 577 MWe (49 580 MWe brutto), z czego 2 reaktory (2 285 MWe) są w trakcie budowy, a w planach jest 12 reaktorów (16 045 MWe). Energia jądrowa stanowi około 30% całkowitej produkcji energii elektrycznej w Japonii, z 47,5 GWe mocy (netto). Istnieją plany zwiększenia tego udziału do 37% w 2009 roku i 41% w 2014 roku.

W dniu 16 lipca 2007 r. poważne trzęsienie ziemi nawiedziło region, w którym znajduje się elektrownia jądrowa Tokyo Electric w Kashiwazaki-Kariwa. Elektrownia posiadająca siedem bloków jest największą pojedynczą elektrownią atomową na świecie. Wszystkie reaktory zostały zamknięte i oczekuje się, że pozostaną zamknięte na potrzeby weryfikacji uszkodzeń i napraw przez co najmniej jeden rok.

Podczas katastrofy jądrowej w Fukushimie w dniu 11 marca 2011 r. doszło do awarii systemów chłodzenia w FukushimaDaiichi w Japonii i ogłoszono awarię jądrową. Po raz pierwszy w Japonii ogłoszono awarię jądrową i wyprowadzono 140 tys. mieszkańców w promieniu 20 km od elektrowni. Wybuchy i pożar spowodowały niebezpieczne poziomy promieniowania, co doprowadziło do załamania się rynku giełdowego i paniki w supermarketach.

Stany Zjednoczone

Elektrownia Shippingport była pierwszą komercyjną elektrownią atomową wybudowaną w Stanach Zjednoczonych w 1958 roku. Po rozwoju energetyki jądrowej w latach 60. Komisja Energii Atomowej przewidywała, że do 2000 roku w Stanach Zjednoczonych będzie działać ponad 1000 reaktorów. Jednak pod koniec lat 70. stało się jasne, że energetyka jądrowa nie wzrośnie prawie tak gwałtownie, a ponad 120 zamówień na reaktory zostało ostatecznie anulowanych.

W 2007 roku w Stanach Zjednoczonych funkcjonowały 104 (69 reaktorów wodnych ciśnieniowych i 35 reaktorów z wrzącą wodą) komercyjne elektrownie jądrowe, które uzyskały licencję na eksploatację, wytwarzające łącznie 97 400 megawatów (energii elektrycznej), co stanowi około 20% całkowitego zużycia energii elektrycznej w kraju. Stany Zjednoczone są największym na świecie dostawcą komercyjnej energii jądrowej.

Wypadek na wyspie Three Mile Island był najpoważniejszym wypadkiem, jaki miał miejsce w amerykańskim przemyśle jądrowym. Inne wypadki to te w elektrowni jądrowej Davis-Besse, która według Komisji Nadzoru Jądrowego jest źródłem dwóch z pięciu najbardziej niebezpiecznych wypadków jądrowych w Stanach Zjednoczonych od 1979 roku.

Kilka amerykańskich elektrowni jądrowych zostało zamkniętych na długo przed ich projektowanym okresem eksploatacji, w tym Rancho Seco w 1989 roku w Kalifornii, San Onofre Unit 1 w 1992 roku w Kalifornii (bloki 2 i 3 nadal działają), Zion Nuclear Power Station w 1998 roku w Illinois oraz Trojan Nuclear Power Plant w 1992 roku w Oregonie. Elektrownia jądrowa Humboldt Bay w Kalifornii została zamknięta w 1976 r., 13 lat po odkryciu przez geologów, że została zbudowana na uskoku (uskoku Małego Łososia). Elektrownia jądrowa Shoreham nigdy nie działała komercyjnie, ponieważ nie można było uzgodnić autoryzowanego planu ewakuacji awaryjnej ze względu na klimat polityczny po wypadku na wyspie Three Mile Island i w Czarnobylu.

Wiele zakładów otrzymało w ostatnim czasie 20-letnie przedłużenie swojego licencjonowanego okresu eksploatacji.

Olkiluoto 3 w budowie w 2009 roku. Jest to pierwszy projekt EPR, ale problemy z wykonawstwem i nadzorem spowodowały kosztowne opóźnienia, które doprowadziły do wszczęcia dochodzenia przez fiński organ nadzoru jądrowego STUK. W grudniu 2012 roku Areva oszacowała, że całkowity koszt budowy reaktora wyniesie ok. 8,5 mld euro, czyli prawie trzy razy więcej niż pierwotna cena dostawy wynosząca 3 mld euro.


Demonstracja przeciwko testom nuklearnym w Lyonie, we Francji.


Protest antyjądrowy w pobliżu centrum składowania odpadów promieniotwórczych w Gorleben w północnych Niemczech, 2008 r.