Karabin maszynowy MG 42
MG 42 (skrót od niemieckiego: Maschinengewehr 42, czyli "karabin maszynowy 42") był karabinem maszynowym ogólnego przeznaczenia. Został stworzony w hitlerowskich Niemczech. Zaczął być używany przez Wehrmacht w 1942 roku. Używany był wraz z karabinem maszynowym MG 34 w niemieckich siłach zbrojnych (a niekiedy zastępował go). Obie bronie były produkowane i używane do końca wojny.
MG 42 był znany z niezawodności, prostoty i łatwości obsługi. Jednak najbardziej znana jest z bardzo dużej szybkości ognia, więc Niemcy nazwali ją "Hitlersäge", czyli "hitlerowska piła". Były też inne konstrukcje broni automatycznej o podobnej sile ognia. Niektóre z nich to francuski Darne, węgierski Gebauer, rosyjski 7,62 mm ShKAS i brytyjski karabin maszynowy Vickers K. Ponieważ jednak MG 42 dostał swoją amunicję z taśmy, a lufę łatwo było wymienić, mógł on strzelać przez dłuższy okres czasu niż ta broń.
MG 42 został użyty do stworzenia nowej broni po poddaniu się nazistowskich Niemiec. MG1 (MG 42/59) była prawie dokładnie taka sama jak MG 42. MG1 stało się MG1A3, które z kolei stało się MG 3. Szwajcarskie MG 51, SIG MG 710-3, austriackie MG 74 i hiszpańskie lekkie karabiny maszynowe 5,56 mm Ameli zostały zaprojektowane z MG 42. Również M60 i belgijski MAG skopiowały niektóre cechy. Po wojnie MG 42 był nadal używany przez wiele grup zbrojnych.
Historia
Rozwój
W latach 30-tych XX wieku armia niemiecka zaczęła używać MG 34. MG 34 był uważany za pierwszy karabin maszynowy ogólnego przeznaczenia. MG 34 miał lufę, którą można było szybko wymienić. Potrafił również strzelać z dużych magazynów lub pasa. Oznaczało to, że MG 34 mógł strzelać znacznie dłużej niż broń taka jak Browning Automatic Rifle, japoński typ 11, brytyjski Bren i francuski Châtellerault LMG. Był również znacznie lżejszy od broni, takiej jak karabin maszynowy Vickersa i M1917 Browninga. MG 34 był również bardzo zmienny. Potrafił strzelać z pasa i magazynka na beczki. Potrafił też strzelać ze statywów lub z pojazdów opancerzonych. Stał się nawet jednym z głównych karabinów obronnych Luftwaffe jako MG 81. Użyto go również jako drugiego działa na czołgach jako MG 34 Panzerlauf. MG 34 miało jednak pewne problemy. Przykładem może być to, że MG 34 łatwo się zepsuło, gdy dostało się na niego kurz. Było to również dość drogie w wykonaniu. MG 34S został wykonany jako ulepszenie projektu.
Aby problemy te mogły zostać rozwiązane, rozpoczęto konkurs mający na celu znalezienie zamiennika dla MG 34. Trzy firmy zostały poproszone o zaprojektowanie tego zamiennika. Te były: Metall und Lackierwarenfabrik Johannes Großfuß AG, Rheinmetall-Borsig i Stübgen. Projekt Großfuß AG okazał się najlepszy. Co dziwne, Großfuß nie produkował broni. Robili głównie metalowe latarnie. Ernst Grunow był jednym z głównych projektantów Großfußa. Nie wiedział nic o karabinach maszynowych, kiedy powiedziano mu, że będzie zaangażowany w projekt. Dużo wiedział jednak o maszynach, z których wytwarzano wiele produktów (produkcja masowa). Grunow poszedł na wojskowy kurs karabinów maszynowych, aby pomóc mu lepiej zrozumieć karabiny maszynowe. Poprosił też niektórych żołnierzy o informacje. Następnie wykorzystał kilka pomysłów wykorzystywanych przez Mausera i dodał kilka cech, o których dowiedział się z rozmów z wojskowymi karabinami maszynowymi oraz o tym, co wydarzyło się na początku II wojny światowej. Nowa konstrukcja, MG 42, była znacznie łatwiejsza do zbudowania. Wykonanie nowego karabinu zajęło mu 75 godzin. Jednak budowa MG 34 trwała 150 godzin. Nowy pistolet kosztował 250 RM. Jednak MG 34 kosztował 327 RM. MG 42 był również wykonany z metalu tłoczonego. To sprawiło, że było to łatwiejsze do zrobienia niż inne pistolety maszynowe.
Ten pistolet został nazwany MG 39. Był podobny do całego MG 34. Dla strzelca jedyną dużą zmianą było to, że nie mógł już strzelać z magazynów na bębny. Oznaczało to, że broń musiała strzelać z pasa lub z magazynka w kształcie beczki, który był przymocowany do boku i miał pas w środku.
Broń została oficjalnie wprowadzona do użytku. Broń zaczęła być produkowana w 1942 roku jako MG 42. Großfuß, Mauser-Werke, Gustloff-Werke i kilka innych otrzymały zlecenia na wykonanie MG 42.
Historia służby
MG 42 miał bardzo duże natężenie ognia. Mógł wystrzelić około 1200 pocisków na minutę. To było dwukrotnie więcej niż brytyjski karabin maszynowy Vickersa i amerykański Browning. Żołnierze byli tak przerażeni MG 42, że Armia Stanów Zjednoczonych zrobiła filmy szkoleniowe, aby pomóc żołnierzom poradzić sobie ze strachem przed atakiem na MG 42 w walce. W tak wysokim tempie, ludzkie ucho nie może łatwo usłyszeć dźwięk jednego wystrzelonego pocisku. Oznaczało to, że pistolet wydawał dźwięk podobny do "rrrrp". Alianci nazwali MG 42 "Buzzsaw Hitlera".
Kiedy MG 42 był długo ostrzeliwany, zużywał dużo amunicji. Z tego powodu niemiecki strzelec MG 42 zazwyczaj strzelał tylko w krótkich seriach.
Ze względu na sposób zmiany lufy, MG 42 nie mógł być używany na niemieckich czołgach z II wojny światowej. Można go było jednak użyć na jednym czołgu. Czołg ten nosił nazwę Jagdpanzer IV.
W czasie II wojny światowej każdy niemiecki oddział karabinów maszynowych posiadał MG 42.
Niemiecki żołnierz SS z MG 42, Francja, 1944.
Fallschirmjäger broniący Monte Cassino.
Użyj
MG 42 ważyło 11,8 kg. To było lżejsze niż MG 34.
MG 42 miało zazwyczaj sześcioosobową załogę. Byli to: dowódca broni (osoba, która powiedziała nr 1, co ma robić z bronią), nr 1, który nosił i strzelał, nr 2, który nosił statyw, oraz nr 3, 4 i 5, którzy nosili amunicję, dodatkowe lufy i narzędzia do kopania lisów w ziemi. Ta duża drużyna była często dzielona tylko na trzy osoby: strzelec, ładowarka (która ładowała amunicję do broni i nosiła lufy) i obserwator (osoba, która dostrzegała cele, do których strzelec mógł strzelać). Dowódca oddziału i jego asystent otrzymali pistolety maszynowe MP-40.
MG 42 był używany na prawie wszystkich niemieckich pojazdach pancernych. W walce lufę pistoletu można było wymienić w kilka sekund.
MG 42 był również bardzo wytrzymały. Aby pistolet działał, wystarczyło tylko trochę oleju. MG 42 można było wrzucić do błota lub wody i nadal pracować.
Zadaniem wielu niemieckich strzelców było wsparcie karabinu maszynowego. Gdyby MG 42 i jego załoga ruszyły, strzelcy osłanialiby ich, aby zapewnić im bezpieczeństwo. Gdy załoga ustawiała MG 42, strzelcy kopali dziury w ziemi, aby załoga MG 42 mogła w nich siedzieć. Podczas strzelania MG 42, strzelcy nosili amunicję do strzelców.
MG 42 używany w walce zwykle zużywa 3000 rund dziennie.
MG 42 na statywie.
Projekt
Pas przeciwpożarowy MG 42 zasilał naboje 7,92 mm z otwartej śruby.
MG 42 może strzelać tylko w pełni automatycznie. Pojedyncze strzały są bardzo trudne nawet dla osób, które mają doświadczenie z MG 42. Dzieje się tak z powodu dużej szybkości strzału broni.
Beczka MG 42 może być szybko wymieniana. W beczce znajduje się urządzenie, które to ułatwia. Funkcja ta jest podobna do karabinu Thompson Light Rifle.
Różne rodzaje MG 42
MG 45
W 1944 r. w III Rzeszy brakowało materiałów. Doprowadziło to do rozwoju MG 45 (lub MG 42V). Miało ono jeszcze większe natężenie ognia i było łatwiejsze do wykonania.
Karabin maszynowy T24
Amerykańskie wojsko próbowało skopiować MG 42 w czasie wojny. Pomyśleli, że może to zastąpić karabin automatyczny Browninga i M1919A4 dla pieszych. Saginaw Steering Gear wykonał prototyp i nazwał go karabinem maszynowym T24. Uświadomiono sobie jednak, że nabój .30-06, z którego będzie strzelał, może być zbyt długi. Pojawił się też problem konstrukcyjny z prototypem. Problemy te spowodowały, że projekt został zakończony.
M53
Jugosławia zbudowała MG 42 w firmie Zavodi Crvena Zastava jako karabin maszynowy M53. Zrobili to na licencji. Z tego pistoletu nadal wystrzeliwano nabój Mausera 7,92 x 57 mm. W ten sposób M53 był prawie dokładną kopią niemieckiego MG 42. Jedyną dużą różnicą jest to, że tempo strzału jest niższe niż MG 42. Niektóre M53-ki zostały wysłane do Iraku w latach 80-tych. Były one również często używane podczas obu wojen w Zatoce Perskiej. M53 był znany pod pseudonimem Šarac.
MG 3
Beretta MG 42/59 była tylko MG 42 z małymi zmianami. Jest ona nadal używana przez armię włoską. Rheinmetall MG 3 jest również tylko MG 42 z małymi zmianami. MG 3 jest używany przez niemieckie siły zbrojne(Bundeswehra).
MG 74
Ostatni typ MG 42 nazywany jest MG 74. Została ona opracowana w Austrii. Od 1974 roku jest głównym karabinem maszynowym Austriackich Sił Zbrojnych.
Wiele różnych rodzajów MG 42.
MG 74 używany przez austriacką armię federalną.
Powiązane strony
Pytania i odpowiedzi
P: Czym jest MG 42?
O: MG 42 to karabin maszynowy ogólnego przeznaczenia, który został stworzony w nazistowskich Niemczech i stał się powszechnie używany przez Wehrmacht w 1942 roku.
P: Czym MG 42 różni się od MG 34?
O: MG 42 był czasem używany jako zamiennik MG 34, ale obie bronie były produkowane i używane do końca wojny. MG 42 był znany z tego, że był niezawodny, prosty i łatwy w użyciu, a także miał znacznie większą szybkostrzelność.
P: Dlaczego Niemcy nazywali MG 42 "Hitlersäge"?
O: Niemcy nazywali MG 42 "Hitlersäge" lub "piłą Hitlera" ze względu na jego bardzo dużą szybkostrzelność.
P: Jakie inne konstrukcje broni automatycznej miały podobną siłę ognia do MG 42?
O: Inne konstrukcje broni automatycznej o podobnej sile ognia do MG 42 to francuski Darne, węgierski Gebauer, rosyjski 7,62 mm ShKAS oraz brytyjski karabin maszynowy Vickers K.
P: Co wyróżniało MG 42 na tle innych broni?
O: MG 42 był w stanie prowadzić ogień przez dłuższy czas niż inne rodzaje broni, ponieważ amunicja do niego pochodziła z pasa, a jego lufę można było łatwo wymienić.
P: Jaka nowa broń powstała na bazie MG 42 po kapitulacji nazistowskich Niemiec?
O: MG1 (MG 42/59) był prawie dokładnie taki sam jak MG 42 i stał się podstawą dla MG1A3 i ostatecznie MG 3. Inne bronie zaprojektowane na podstawie MG 42 to szwajcarski MG 51, SIG MG 710-3, austriacki MG 74 i hiszpański lekki karabin maszynowy 5,56 mm Ameli. M60 i belgijski MAG również skopiowały niektóre cechy.
P: Czy MG 42 był nadal używany po wojnie?
O: Tak, MG 42 był nadal używany przez wiele grup zbrojnych po wojnie.
