Ullamaliztli

Zasady

Celem gry było wystrzelenie piłki przez kamienną obręcz o szerokości około 35 cali (89 centymetrów). Piłka, zwana ulli, była wykonana z gumy. Ważyła około 9 funtów (4,1 kilograma), czyli mniej więcej tyle, co cegła. Boisko, zwane tlachtili, miało około 100 do 200 stóp (30 do 61 metrów) długości. Z każdej strony miał ścianę. Kamienne obręcze wisiały na tych ścianach.

Kort miał zazwyczaj kształt litery "I", choć czasami kształt ten był inny. Przez środek kortu biegła linia. Od tej linii podłoga nachylała się w kierunku ścian.

Gracze mogli używać tylko głowy, łokci, nóg i bioder, aby uderzyć piłkę. Piłka nie mogła dotknąć ziemi, więc gracze często nurkowali, aby uniknąć utraty punktów. Jeśli jedna z drużyn przebiła piłkę przez kamienną obręcz, gra się kończyła i ta drużyna wygrywała. Było to jednak bardzo trudne do wykonania, ponieważ kamienne obręcze mogły znajdować się nawet 20 stóp (6,1 metra) od ziemi. Ponieważ przebicie piłki przez obręcz było rzadkością, drużyna mogła również zdobywać punkty, trafiając w jeden z sześciu znaczników umieszczonych wzdłuż krawędzi boiska.

Gry hazardowe

Hazard odgrywał dużą rolę w kulturze towarzyszącej grze w piłkę. Ludzie mogli postawić niemal wszystko na to, która drużyna wygra mecz. Niektórzy starożytni obstawiali takie rzeczy jak piękne pióra. Inni obstawiali dzieci, a nawet własne życie. Przegrani czasami sprzedawali się w niewolę, aby móc spłacić dług.

Czasami miasta-państwa grały w tę grę, zamiast toczyć ze sobą wojny. Miasto-państwo, którego drużyna wygrała grę, rządziło nad miastem-państwem przegranym. Wygrana lub przegrana w grze mogła stać się pretekstem do rozpoczęcia ataku lub próby zamachu. ^{s. 97}

Znaczenie religijne

Mezoamerykańska gra w piłkę miała również bardzo ważne znaczenie religijne. Na przykład w kulturze Azteków gra miała symbolizować walkę, która toczyła się każdego dnia na "boisku do gry w piłkę" w świecie podziemnym, gdzie słońce walczyło z nocą o przejście. ^{str. 173}

Religijne znaczenie tej gry było związane z praktykami Majów i Azteków polegającymi na składaniu ofiar z ludzi. Czasami Majowie zmuszali jeńców wojennych do gry i składali ich w ofierze, jeśli przegrali. Sztuka Majów sugeruje jednak, że gracze, a może nawet kapitanowie drużyn, również byli składani w ofierze.

Aztekowie składali również w ofierze drużyny przegrywające (lub, według niektórych historyków, drużyny wygrywające) po niektórych meczach. Starożytni Aztekowie wierzyli, że bez ofiar z ludzi słońce zatrzyma się, a ziemia pogrąży się w ciemności. Czasami starożytni Aztekowie dekorowali boisko do gry w piłkę czaszkami ludzi, którzy zostali złożeni w ofierze. Sama piłka była symbolem głowy osoby złożonej w ofierze. Czasami jako piłkę do gry wykorzystywano rzeczywistą głowę lub czaszkę osoby złożonej w ofierze.

Wersja współczesna

W czasach nowożytnych aztecka gra w piłkę zmieniła się w ulamę. Ludzie nadal grają w tę grę w kilku społecznościach w meksykańskim stanie Sinaloa.

Ulama używa tymczasowych kortów, wykonanych przez narysowanie grubych linii w ziemi. Istnieją trzy różne sposoby gry w ulamę. W różnych wersjach gry, gracze mogą używać bioder, przedramion lub łopatek do uderzania piłki.