Herod Wielki

Dojście do władzy

Herod urodził się około 73-75 r. p.n.e. Był synem Antypatera Idumejczyka i jego żony Cyprii, córki szejka arabskiego. Zarówno dziadek Heroda, jak i jego ojciec byli urzędnikami politycznymi w Judei. Obaj mieli bliskie związki z Rzymianami. Kiedy Antypater przyszedł z pomocą Juliuszowi Cezarowi po bitwie pod Pharsalus w 48 r. p.n.e., Cezar uczynił Antypatera gubernatorem Judei. W 47 r. p.n.e. Antypater uczynił swego najstarszego syna, Fazaela, gubernatorem Jerozolimy. Heroda uczynił gubernatorem Galilei. Jako gubernator Herod zaskarbił sobie przychylność Rzymian, rozprawiając się z wrogimi buntami. W tym samym czasie jego działania były cenzurowane przez Wielki Sanhedryn.

Król Judei

Herod był zaprzyjaźniony z Oktawianem i Markiem Antoniuszem, którzy w 40 r. p.n.e. mieli rzymski senat wyznaczyć Heroda na następnego króla Judei. Herod udał się do świątyni Jowisza, aby złożyć podziękowania bogom Rzymu. Gdy król Judei został ścięty w 37 r. p.n.e., Herod stał się de facto królem.

Podczas pierwszych lat panowania Heroda związek Marka Antoniusza z Kleopatrą pozwolił egipskiej królowej na zajęcie niewielkich części królestwa Heroda. Gdy Oktawian pokonał Antoniusza i Kleopatrę w bitwie pod Actium w 31 r. p.n.e., Herod zawarł nowy sojusz z Oktawianem. Zyskał sławę dzięki surowym podatkom, ale był w stanie utrzymać pokój w regionie. Wysyłał drogie dary do Rzymu, ale nie musiał płacić trybutu. Do 30 r. p.n.e. odzyskał wszystkie terytoria zagarnięte przez Kleopatrę i Hasmoneuszy. Rozszerzył swoje panowanie na północną Galileę i zasiedlił kilka obszarów. Składając ekstrawaganckie dary Atenom i wspierając igrzyska olimpijskie, podniósł status Judei w świecie śródziemnomorskim.

Osiągnięcia

Herod uważał siebie za doskonały przykład wyrafinowanego króla, nawet jeśli autorzy Biblii widzieli w nim tyrana. Całkowicie zaangażował się w grecko-rzymską historię, kulturę i filozofię. W tym samym czasie zaczął zaniedbywać sprawy państwowe i studiowanie Halaki (prawa żydowskiego). Do sprawowania władzy potrzebował zgody faryzeuszy, więc na różne sposoby starał się zyskać ich aprobatę. Nigdy nie udało mu się ich całkowicie przekonać. Kiedy zbudował Cezareę Maritimską (22-10 p.n.e.) na cześć swojego patrona Cezara Augusta, pogańskie symbole zdobiące jego miasta zaniepokoiły żydowskich przywódców. Co pięć lat organizował walki gladiatorów i świętował je orgiami, co jeszcze bardziej zdenerwowało żydowskich przywódców. W 20 r. p.n.e. Herod zwrócił swoją uwagę na budowę renowacji Drugiej Świątyni, zwanej też Świątynią Heroda. Chociaż Herod chciał, by świątynia była koronnym pomnikiem żydowskiej wiary, korzystał z usług greckich architektów. Pozwolił, by na dziedzińcu świątyni działali lichwiarze, co rozgniewało wielu Żydów.

Jego największym skandalem religijnym było rozkopanie grobu króla Dawida w celu odnalezienia skarbu, który podobno tam się znajdował. Wydał wielkie sumy pieniędzy na swoje inne projekty i myślał, że przez potajemne okradanie grobu może skorzystać z jakiegokolwiek skarbu, który tam znalazł. Ale po otwarciu grobowca, nie było żadnego skarbu.

Odbudował fortece w Masadzie i Herodium. Po silnym trzęsieniu ziemi w 31 r. p.n.e. zbudował nowy rynek, nowy amfiteatr i nowy budynek dla Sanhedrynu. Zbudował dla siebie nowy pałac królewski. Poprawił też zaopatrzenie Jerozolimy w wodę.

Życie domowe

Uważa się, że Herod miał aż dziewięć żon i mógł być żonaty z więcej niż jedną w tym samym czasie. Miał dużą liczbę konkubin. Wydaje się, że Herod był nękany przez paranoję. On ciągle myślał, że były spiski i działki, aby obalić go jako króla. On może miał żonaty zbyt często i produkowane zbyt wielu synów. Herod martwił się każdy jeden był spisek, aby zająć jego miejsce. W sumie miał trzy z synów zabitych. Stał się podejrzliwy wobec brata swojej ulubionej żony, Mariamme, i kazał go utopić w grze w polo na wodzie. Kazał zabić dziadka Mariamme, a w końcu samą Mariamme.

Jak Herod zdał sobie sprawę, że wkrótce umrze, kazał wszystkich czołowych mężczyzn w Judei, aby zebrać się na dużej arenie. Jak tylko król umrze, wszyscy oni mieli zostać uśmierceni. To było, aby utrzymać innych od świętowania jego śmierci. Herod prawdopodobnie cierpiał na przewlekłą chorobę nerek, gangrenę i być może inne choroby, które pozostawiły go psychicznie niezrównoważony.