Wirusowe zapalenie wątroby typu C

Oznaki i objawy

Zapalenie wątroby typu C powoduje ostre objawy (objawy, które zaczynają się szybko lub trwają tylko krótko) u zaledwie 15% osób z chorobą. Częściej zakażone osoby mają objawy, które są łagodne (nie poważne) i niejasne (nie bardzo konkretne), jak zmniejszony apetyt (nie uczucie jedzenia), zmęczenie (uczucie zmęczenia), mdłości (uczucie rzygania), ból mięśni lub stawów i utraty wagi. Raz na jakiś czas osoba zakażona może dostać żółtaczki (gdzie skóra osoby żółknieje, co jest oznaką, że jej wątroba nie pracuje prawidłowo). Jeśli nie jest leczona, zapalenie wątroby typu C ustępuje samoistnie u 10-50% zakażonych (1 do 5 na 10). Zdarza się to częściej u młodych kobiet niż u innych zakażonych.

Przewlekłe zakażenie

Osiemdziesiąt procent (lub 8 na 10) osób narażonych na działanie wirusa zapalenia wątroby typu C ma przewlekłą infekcję (taką, która nie poprawia się i trwa przez długi czas). Większość doświadcza bardzo niewielu lub nie ma żadnych objawów podczas pierwszych dekad infekcji, chociaż przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C może powodować zmęczenie (uczucie zmęczenia). Ale u osób, które są zarażone przez wiele lat, zapalenie wątroby typu C może powodować poważne problemy, takie jak marskość wątroby i rak wątroby. Zapalenie wątroby typu C prowadzi do marskości wątroby u 10-30% (między 10 a 30 na 100) osób, które zostały zakażone w ciągu 30 lat. Osoby z zapaleniem wątroby typu C są bardziej narażone na wystąpienie marskości wątroby, jeśli są mężczyznami; jeśli są alkoholikami; lub jeśli mają również zapalenie wątroby typu B lub HIV. Marskość wątroby może sama w sobie powodować poważne problemy, ale zwiększa również prawdopodobieństwo zachorowania na inne poważne choroby. Na przykład, osoby, które chorują na marskość wątroby, są dwadzieścia razy bardziej narażone na zachorowanie na raka wątroby (około 1-3% chorych choruje co roku na raka wątroby). Osoby z zapaleniem wątroby typu C, które są alkoholikami, są jeszcze bardziej narażone na zachorowanie na raka wątroby - 100 razy częściej. Wśród osób ogólnie 27% wszystkich przypadków marskości wątroby i 25% wszystkich przypadków raka wątroby jest spowodowanych przez wirusowe zapalenie wątroby typu C.

Marskość wątroby może powodować wiele różnych objawów. Niektóre z tych objawów to wysokie ciśnienie krwi w żyłach , które podróżują do wątroby , nagromadzenie się płynu w brzuchu , zwane wodobrzusze , łatwe siniaki lub krwawienie , żyły stają się większe niż normalnie , zwłaszcza w żołądku i przełyku , żółtaczka (żółtaczka skóry); i uszkodzenie mózgu .

Skutki poza wątrobą

Zapalenie wątroby typu C może również powodować pewne rzadkie problemy (problemy, które nie zdarzają się zbyt często), które dotykają części ciała poza wątrobą. Jednym z rzadkich problemów, który może powodować zapalenie wątroby typu C, jest zespół Sjögrena, zaburzenie autoimmunologiczne (lub zaburzenie, w którym system obronny organizmu sam się atakuje). Zapalenie wątroby typu C może również powodować niższą niż normalnie liczbę płytek krwi (część krwi, która powoduje skrzepnięcie krwi; bez wystarczającej liczby płytek krwi, osoba może mieć problemy z krwawieniem lub może zacząć krwawić i nie być w stanie tego zatrzymać. Inne rzadkie problemy, które może powodować zapalenie wątroby typu C to przewlekła (długotrwała) choroba skóry; chłoniak nieziarniczy (rodzaj nowotworu); oraz cukrzyca (w przypadku gdy organizm człowieka nie produkuje lub nie wykorzystuje wystarczającej ilości insuliny, ważnego hormonu kontrolującego poziom cukru we krwi).

Ponieważ

Zapalenie wątroby typu C jest wywoływane przez wirusa zapalenia wątroby typu C (HCV). W systemie naukowym, który nazywa i organizuje wirusy, wirus zapalenia wątroby typu C jest częścią rodzaju hepaciwirusów w rodzinie Flaviviridae. Istnieje siedem głównych typów HCV, zwanych "genotypami". W Stanach Zjednoczonych pierwszy genotyp HCV powoduje 70% wszystkich przypadków zapalenia wątroby typu C (lub 7 na każde 10); drugi genotyp powoduje 20% (lub 2 na każde 10); a każdy inny genotyp powoduje 1% (lub 1 na każde 100 przypadków). Pierwszy genotyp Thr jest również najbardziej rozpowszechniony w Ameryce Południowej i Europie.

Przesyłanie

W krajach rozwiniętych najbardziej powszechnym sposobem, w jaki ludzie dostają zapalenie wątroby typu C jest dożylne stosowanie leków (strzelanie do żyły za pomocą igły, która była już używana przez osobę, która ma zapalenie wątroby typu C). W rozwijającym się świecie większość ludzi dostaje zapalenie wątroby typu C poprzez transfuzje krwi (otrzymując krew, która została pobrana od osoby z zapaleniem wątroby typu C) lub poprzez uzyskanie opieki medycznej przy użyciu narzędzi, które nie zostały wystarczająco oczyszczone po użyciu na osobę z zapaleniem wątroby typu C. W 20% wszystkich przypadków zapalenia wątroby typu C (lub 1 na 5 przypadków) nie wiadomo, co spowodowało zakażenie, ale wiele z tych przypadków uważa się za spowodowane dożylnym stosowaniem leków.

Dożylne zażywanie narkotyków

W wielu częściach świata dożylne (IV) zażywanie narkotyków (strzelanie do żyły za pomocą igły) jest głównym czynnikiem ryzyka dla zapalenia wątroby typu C (co oznacza, że ludzie są bardziej narażeni na zachorowanie). Jedno z badań, które dotyczyło 77 krajów, wykazało, że w 25 z tych krajów (w tym w Stanach Zjednoczonych) od 60% do 80% (lub 6 do 8 na 10) wszystkich osób zażywających dożylnie leki miało zapalenie wątroby typu C. i Chiny. W dwunastu krajach objętych badaniem ponad 80% wszystkich osób zażywających dożylnie leki miało zapalenie wątroby typu C. Na całym świecie aż 10 milionów osób zażywających dożylnie leki uważa się za osoby cierpiące na zapalenie wątroby typu C; najwyższe łączne liczby dotyczą Chin (1,6 mln), Stanów Zjednoczonych (1,5 mln) i Rosji (1,3 mln). Badania wykazały również, że w miejscach, gdzie jest duża liczba osób zażywających dożylnie narkotyki, ludzie są bardziej skłonni do zażycia zapalenia wątroby typu C. Na przykład, więźniowie w Stanach Zjednoczonych są dziesięć do dwudziestu razy bardziej skłonni do zażycia zapalenia wątroby typu C niż ogół społeczeństwa (ludzie w ogóle). Uważa się, że dzieje się tak dlatego, że więźniowie są bardziej narażeni na rzeczy, które narażają ich na wysokie ryzyko zażycia zapalenia wątroby typu C, takie jak zażycie leków dożylnie i wykonywanie tatuaży przy użyciu narzędzi, które nie zostały odpowiednio oczyszczone.

Narażenie zdrowotne

Ludzie są narażeni na ryzyko zachorowania na wirusowe zapalenie wątroby typu C w przypadku transfuzji krwi (gdy dana osoba otrzymuje krew od innej osoby), produktów z krwi (które mają w sobie krew lub części krwi) lub przeszczepów organów (gdy osoba potrzebująca nowego organu otrzymuje organ od innej osoby), jeżeli te rzeczy nie zostały przebadane (lub przetestowane) na obecność wirusa zapalenia wątroby typu C. W Stanach Zjednoczonych od 1992 roku stosuje się uniwersalne badania przesiewowe - co oznacza, że cała krew i organy są badane przed przekazaniem ich innej osobie. Wcześniej około jedna na każde 200 jednostek krwi nosiła wirusa zapalenia wątroby typu C; od 1992 roku tylko jedna na 10.000 do 10.000.000 jednostek krwi nosiła wirusa. Powodem, dla którego nadal istnieje niskie ryzyko, zamiast żadnego ryzyka, jest fakt, że krew danej osoby nie wykazuje pozytywnego wyniku testu na wirusa zapalenia wątroby typu C do około 11-70 dni po zachorowaniu. Tak więc raz na jakiś czas, testy przesiewowe nie mogą wykryć zakażenia, jeśli osoba została zakażona wirusem zapalenia wątroby typu C mniej niż 11-70 dni przed oddaniem krwi. Podczas gdy badania przesiewowe w kierunku wirusowego zapalenia wątroby typu C działają bardzo dobrze, w niektórych krajach nadal nie przeprowadza się badań przesiewowych krwi i organów na okoliczność choroby ze względu na koszty.

Czasami pracownik służby zdrowia utknie przypadkowo z igłą, która została użyta na osobie z zapaleniem wątroby typu C. Jeśli tak się stanie, pracownik służby zdrowia ma niewielkie szanse - około 1,8% - na zakażenie. Wirus zapalenia wątroby typu C może również rozprzestrzeniać się, jeżeli śluz osoby zakażonej dotknie krwi innej osoby, jednak ryzyko takiego zakażenia jest niewielkie. Wirus nie może się rozprzestrzeniać, jeśli śluz osoby zakażonej dotknie nieuszkodzonej skóry innej osoby (skóry, która jest cała i nieuszkodzona, bez ran).

Wirusowe zapalenie wątroby typu C może być również przenoszone (lub rozprzestrzeniać się) przez sprzęt szpitalny, który nie został wystarczająco oczyszczony po użyciu na osobę zakażoną. Zapalenie wątroby typu C może się rozprzestrzeniać przez igły, strzykawki i fiolki z lekami (lub pojemniki), które są ponownie używane; przez worki infuzyjne (które są używane do pompowania leków do organizmu danej osoby; oraz przez sprzęt chirurgiczny, który nie jest sterylny (lub czysty i wolny od zarazków). W Egipcie, który ma najwyższy wskaźnik zakażeń na świecie, placówki medyczne i stomatologiczne o niskim standardzie opieki i czystości są najczęstszą przyczyną rozprzestrzeniania się wirusowego zapalenia wątroby typu C.

Stosunek seksualny

Naukowcy nie wiedzą, czy zapalenie wątroby typu C może być przenoszone (lub rozprzestrzeniać się) poprzez seks. Zapalenie wątroby typu C jest bardziej prawdopodobne u osób, które mają wysokie ryzyko aktywności seksualnej (czynności seksualne, które sprawiają, że są bardziej narażone na zapalenie wątroby typu C). Nie wiadomo jednak, czy dzieje się tak z powodu zachowania seksualnego tych osób, czy też dlatego, że osoby te stosowały również dożylnie leki. Nie wydaje się, aby istniało jakiekolwiek ryzyko rozprzestrzenienia się zapalenia wątroby typu C poprzez kontakt seksualny między parą heteroseksualną (mężczyzną i kobietą; powszechnie nazywaną parą "heteroseksualną"), jeśli żadna z tych osób nie uprawia seksu z nikim innym. Wydaje się, że istnieje ryzyko rozprzestrzenienia się zapalenia wątroby typu C, jeśli jedna osoba ma już zakażenie przenoszone drogą płciową, jak HIV lub owrzodzenie narządów płciowych; lub jeśli dwie osoby uprawiają seks w sposób, który powoduje rany w wyściółce kanału odbytu (jak penetracja odbytu - jedna osoba wkłada penisa do odbytu drugiej osoby). Rząd Stanów Zjednoczonych mówi, że większość ludzi musi używać prezerwatywy, aby chronić się przed zapaleniem wątroby typu C tylko wtedy, gdy ma więcej niż jednego partnera seksualnego.

Kolczyki na ciele

Osoby, które robią sobie tatuaże są około dwa do trzech razy bardziej narażone na zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu C. Może to być spowodowane narzędziami, które nie są sterylne (nie są czyste lub wolne od zarazków), lub dlatego, że barwniki używane do tatuażu są skażone (wirus zapalenia wątroby typu C dostał się do ich wnętrza).

Tatuaże lub piercingów ciała, które zostały wykonane przed połową lat 80. lub przez ludzi, którzy nie są profesjonalistami (nie ekspertami) są szczególnie prawdopodobne do rozprzestrzeniania się zapalenia wątroby typu C, ponieważ są one bardziej prawdopodobne, że używał narzędzi, które nie były sterylne. Większe tatuaże wydają się również stawiać osobę na większe ryzyko zachorowania na zapalenie wątroby typu C. Ryzyko zachorowania na zapalenie wątroby typu C jest bardzo wysokie w więzieniach; w Stanach Zjednoczonych prawie połowa wszystkich więźniów dzieli się narzędziami do tatuażu, które nie są sterylne. Jednakże, jeśli tatuaż jest wykonywany w licencjonowanym zakładzie (który musi przestrzegać zasad dotyczących czyszczenia narzędzi i zapobiegania rozprzestrzenianiu się chorób), nie ma prawie żadnego ryzyka zachorowania na zapalenie wątroby typu C z powodu tatuażu.

Kontakt z krwią

Ponieważ wirusowe zapalenie wątroby typu C rozprzestrzenia się w wyniku kontaktu z krwią, narzędzia do pielęgnacji ciała, które mają kontakt z krwią - takie jak maszynki do golenia, szczoteczki do zębów, sprzęt do manicure lub pedicure albo inne rodzaje kontaktu z krwią - mogą rozprzestrzeniać chorobę, jeśli są wspólne. Aby zapobiec rozprzestrzenianiu się zapalenia wątroby typu C, należy zachować ostrożność w przypadku skaleczeń, odleżyn lub innych czynników powodujących krwawienie. Wirusowe zapalenie wątroby typu C nie rozprzestrzenia się poprzez przypadkowy kontakt, taki jak przytulanie, całowanie lub dzielenie się naczyniami do jedzenia lub gotowania.

Transmisja od matki do dziecka

Chociaż nie zdarza się to zbyt często, kobieta w ciąży, która ma zapalenie wątroby typu C, może podać chorobę swojemu dziecku, gdy się urodzi, lub płodowi, gdy jest w ciąży. Zdarza się to w mniej niż 10% wszystkich ciąż (mniej niż 1 na każde 10 ciąż). Jeśli kobieta w ciąży ma zapalenie wątroby typu C, nie można zrobić nic, co zmniejszyłoby prawdopodobieństwo zachorowania na tę chorobę u jej dziecka. Jeśli kobieta rodzi (proces porodu) przez długi czas, istnieje większe prawdopodobieństwo, że dziecko zostanie zarażone podczas porodu. Karmienie piersią nie wydaje się rozprzestrzeniać choroby. Lekarze mówią jednak, że zakażona matka nie powinna karmić piersią, jeśli jej sutki są popękane i krwawią, lub jeśli jej wiremia (ilość wirusa zapalenia wątroby typu C we krwi) jest wysoka.

Zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu C w Stanach Zjednoczonych według źródła

Diagnoza

Istnieje kilka różnych testów, które mogą zdiagnozować zapalenie wątroby typu C (lub powiedzieć na pewno, że dana osoba ma tę chorobę). Testy te nazywane są przeciwciałami HCV, ELISA, Western blot i ilościowymi testami HCV RNA. Technika zwana reakcją łańcuchową polimerazy (PCR) może wykazać, że dana osoba ma RNA wirusa zapalenia wątroby typu C (część schematu genetycznego wirusa) od jednego do dwóch tygodni po zakażeniu. Testy, w których poszukuje się przeciwciał przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu C (które organizm wykonuje do walki z chorobą), nie mogą być wykonane szybko po zakażeniu, ponieważ wytworzenie i pojawienie się przeciwciał może trwać znacznie dłużej.

Osoba cierpi na przewlekłe zapalenie wątroby typu C, jeżeli jest zakażona wirusem zapalenia wątroby typu C przez okres dłuższy niż sześć miesięcy. Ponieważ u osób z przewlekłym wirusem zapalenia wątroby typu C przez dziesiątki lat nie występują żadne objawy, lekarze często diagnozują go za pomocą testów funkcji wątroby (które sprawdzają, jak dobrze pracuje wątroba) lub poprzez rutynowe (regularne) badania przesiewowe u osób wysokiego ryzyka. Badania nie są w stanie stwierdzić, czy zakażenie jest ostre czy przewlekłe.

Badanie krwi

Testy na wirusowe zapalenie wątroby typu C zazwyczaj rozpoczynają się od badań krwi, które poszukują przeciwciał przeciwko wirusowi zapalenia wątroby typu C, przy użyciu techniki zwanej enzymatycznym testem immunologicznym. Jeśli wynik tego testu będzie pozytywny (pokaże, że organizm wytwarza przeciwciała do walki z wirusem zapalenia wątroby typu C), osoba ta zostanie przebadana po raz drugi, aby upewnić się, że wyniki są prawidłowe i zobaczyć, jak poważna jest infekcja. Wyniki są potwierdzane przy użyciu techniki zwanej testem immunoblot rekombinowanym, a reakcja łańcuchowa polimerazy RNA HCV pokazuje, jak poważna jest infekcja. Jeśli wynik testu immunoblot jest pozytywny, ale nie ma wirusa zapalenia wątroby typu C RNA, to pokazuje, że dana osoba miała infekcję, ale została oczyszczona albo w trakcie leczenia, albo samodzielnie. Jeżeli wynik immunoblotu jest ujemny, świadczy to o tym, że test immunologiczny (pierwszy test) był błędny, a osoba nie miała wirusowego zapalenia wątroby typu C. Minęło sześć do ośmiu tygodni od momentu zakażenia, zanim test immunologiczny dał wynik dodatni.

Podczas pierwszej części zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu C enzymy wątrobowe danej osoby mogą ulec zmianie; średnio zaczynają rosnąć po siedmiu tygodniach od zakażenia. Enzymy wątrobowe zazwyczaj nie mają wpływu na to, jak ciężka jest ich infekcja.

Biopsja

Test nazywany biopsją wątroby może wykazać, czy wątroba danej osoby została uszkodzona, lub jak bardzo została uszkodzona przez wirusowe zapalenie wątroby typu C. Jednakże, istnieje pewne ryzyko związane z procedurą. W biopsji lekarz pobiera mały kawałek wątroby pacjenta, aby mógł on ją zbadać. Istnieją trzy główne zmiany w wątrobie, które zwykle są widoczne w biopsji. Jeden jest że limfocyty (typ biała krwinka) pokazują up w wątrobowej tkance. Inny jest że limfoidalne pęcherzyki (małe masy lub obrzęki) pokazują up w portalowej triadzie, część wątroba. Trzecia to zmiany w przewodach żółciowych (te przenoszą żółć, która powstaje w wątrobie i jest potrzebna, aby pomóc człowiekowi strawić pokarm, do innych części ciała). Dostępnych jest wiele badań krwi, które próbują zmierzyć, jak bardzo uszkodzona jest wątroba pacjenta, aby uniknąć konieczności wykonania biopsji i związanego z nią ryzyka.

Ekranowanie

Aż 5-50% zarażonych osób w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie (lub 5 do 50 na 100) wie, że ma zapalenie wątroby typu C. Lekarze sugerują, że osoby z wysokim ryzykiem zachorowania, w tym osoby z tatuażami, powinny zostać przebadane. Badania sugeruje się również dla osób z podwyższonym (wysokim) poziomem enzymów wątrobowych, ponieważ jest to często jedyny znak, że dana osoba ma przewlekłe zapalenie wątroby. Rutynowe badania przesiewowe (badające wszystkich) nie są zalecane w Stanach Zjednoczonych.

Prewencja

Od 2012 roku nie ma żadnej szczepionki, która by zapobiegała wirusowemu zapaleniu wątroby typu C. Badacze pracują nad szczepionkami, niektórzy robią postępy. Rozprzestrzenianiu się wirusowego zapalenia wątroby typu C można zapobiec poprzez zastosowanie kombinacji strategii, takich jak programy wymiany igieł (w ramach których osoby zażywające dożylnie leki mogą otrzymać czyste igły, które nie będą rozprzestrzeniać wirusa) oraz leczenie nadużywania narkotyków. Jeśli te strategie są stosowane łącznie, ryzyko zażycia dożylnego zapalenia wątroby typu C spada o około 75%. Na poziomie krajowym - w każdym kraju - przesiewowe badania dawców krwi są ważne dla zapobiegania rozprzestrzenianiu się wirusowego zapalenia wątroby typu C. Tak samo jak stosowanie uniwersalnych środków ostrożności w placówkach służby zdrowia. (Oznacza to, że pracownicy służby zdrowia traktują każdego pacjenta tak, jakby miał zapalenie wątroby typu C i zawsze noszą rękawiczki, odpowiednio czyszczą sprzęt i utrzymują rzeczy w sterylności, aby choroby nie mogły się rozprzestrzeniać). W krajach, w których nie ma wystarczającej liczby sterylnych strzykawek, aby użyć nowej igły dla każdego pacjenta, pracownicy służby zdrowia powinni podawać leki doustnie (doustnie), a nie poprzez zastrzyki (za pomocą igły), aby nie trzeba było ponownie używać igieł.

Leczenie

Wirus zapalenia wątroby typu C powoduje przewlekłe zakażenia u 50-80% zakażonych osób (lub 5 do 8 na 10). Około 40-80% tych przypadków (lub 4 do 8 na 10) zwalcza się wraz z leczeniem. Mimo że prawie nigdy się to nie zdarza, przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C może się niekiedy samoistnie usunąć, bez konieczności leczenia. Lekarze sugerują, że osoby z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C powinny unikać picia alkoholu i przyjmowania leków, które mogą być toksyczne (lub trujące) dla wątroby. Sugerują oni również, że osoby z przewlekłymi infekcjami powinny otrzymać szczepionki na wirusowe zapalenie wątroby typu A i B. Osoby z marskością wątroby powinny również poddać się badaniom ultrasonograficznym na raka wątroby.

Leki

Jeśli u danej osoby występują nieprawidłowości w wątrobie (zmiany w wątrobie, które nie są normalne) z powodu zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu C, powinna ona poddać się leczeniu. Pierwszą zastosowaną terapią jest lek o nazwie pegylowany interferon podawany razem z przeciwwirusowym (zabójczym dla wirusów) lekiem rybawirynowym. Leki te podawane są przez 24 lub 48 tygodni, w zależności od rodzaju wirusa zapalenia wątroby typu C, który dana osoba posiada. Około 50-60% leczonych osób ulega poprawie. Dla osób z genotypem 1 wirusa zapalenia wątroby typu C leczenie może być jeszcze lepsze, jeśli razem z rybawiryną i peginterferonem alfa podany zostanie inny lek - boceprevir lub telaprevir. Efekty uboczne leczenia są częste; połowa leczonych osób ma objawy podobne do grypy, a trzecia ma problemy emocjonalne. Leczenie działa lepiej, jeśli jest podawane w ciągu pierwszych sześciu miesięcy, niż po tym, jak wirusowe zapalenie wątroby typu C stanie się przewlekłe. Jeśli u danej osoby wystąpi nowe zakażenie, które nie ustępuje po ośmiu do dwunastu tygodniach, lekarze zazwyczaj sugerują podawanie pegylowanego interferonu przez kolejne 24 tygodnie. Dla osób z talasemią (zaburzeniami krwi) rybawiryna wydaje się być pomocna w leczeniu, ale zwiększa prawdopodobieństwo, że pacjenci będą potrzebowali transfuzji krwi (w przypadku gdy muszą otrzymać krew od innej osoby). Niektórzy zwolennicy medycyny alternatywnej twierdzą, że alternatywne terapie, takie jak leczenie osetem mlecznym, żeń-szeniem i srebrem koloidalnym, mogą być pomocne w przypadku zapalenia wątroby typu C. Nie ma jednak dowodów na to, że jakakolwiek alternatywna terapia ma jakikolwiek wpływ na wirus zapalenia wątroby typu C.

Prawdopodobny rezultat

Ludzie różnie reagują na leczenie, w zależności od tego, który z genotypów wirusa zapalenia wątroby typu C mają. Około 40-50% osób z genotypem 1 ma dobrą, stabilną odpowiedź przy 8-48 tygodniach leczenia. U osób z genotypami 2 i 3 około 70-80% ma dobrą, stabilną odpowiedź na leczenie po 24 tygodniach leczenia. Około 65% osób z genotypem 4 ma dobrą, stabilną odpowiedź przy 48 tygodniach leczenia. Nie ma zbyt wielu dowodów na to, jak dobrze działa leczenie osób z chorobą o genotypie 6, jest ono obecnie rzadkie. Istnieją dowody na to, że po 48 tygodniach leczenia wyniki są takie same, jak u osób z genotypem 1, przy takich samych dawkach leków.

Epidemiologia

Od 130 do 170 milionów ludzi, czyli około 3% wszystkich ludzi na świecie, żyje z przewlekłym zapaleniem wątroby typu C. Od 3 do 4 milionów ludzi zaraża się rocznie. Ponad 350 000 osób umiera rocznie z powodu chorób wywołanych przez wirusowe zapalenie wątroby typu C. Liczba osób cierpiących na wirusowe zapalenie wątroby typu C znacznie wzrosła w XX wieku z kilku różnych powodów. Więcej osób stosuje leki dożylnie. Ponadto, więcej osób korzysta z opieki medycznej przy użyciu sprzętu medycznego, który nie jest sterylny, a lekarstwa są częściej podawane dożylnie.

W Stanach Zjednoczonych około 2% ludzi ma zapalenie wątroby typu C, z 35.000 do 185.000 nowych przypadków rocznie. Od lat 90-tych na Zachodzie odnotowano spadek liczby zachorowań z powodu lepszych badań przesiewowych krwi przed transfuzją. Roczna liczba zgonów z powodu HCV w Stanach Zjednoczonych waha się od 8 000 do 10 000. Oczekuje się, że ten wskaźnik śmiertelności wzrośnie w miarę jak osoby zakażone transfuzją przed wykonaniem testów na obecność HCV zachorują i umrą.

Wskaźniki zakażeń są wyższe w niektórych krajach Afryki i Azji. Kraje o bardzo wysokim wskaźniku zakażeń to Egipt (22%), Pakistan (4,8%) i Chiny (3,2%). Wysoki odsetek zakażeń w Egipcie jest związany z zaprzestaną obecnie masową kampanią leczenia schistosomatozy przy użyciu niewłaściwie wysterylizowanych strzykawek szklanych.

Częstość występowania zapalenia wątroby typu C na świecie w 1999 r.


Rok życia skorygowany o niepełnosprawność dla zapalenia wątroby typu C w 2004 r. na 100.000 mieszkańców      brak danych <10 10-15 15-20 20-25 25-30 30-35      35-40      40-45      45-50      50-75      75–100      >100

Historia

W połowie lat 70. Harvey J. Alter, szef sekcji chorób zakaźnych w Departamencie Medycyny Transfuzyjnej Narodowego Instytutu Zdrowia, oraz jego zespół badawczy wykazali, że większość przypadków zapalenia wątroby po transfuzji krwi nie była spowodowana wirusami zapalenia wątroby typu A lub B. Pomimo tego odkrycia międzynarodowe wysiłki badawcze mające na celu identyfikację wirusa nie powiodły się przez następną dekadę. W 1987 roku Michael Houghton, Qui-Lim Choo i George Kuo z Chiron Corporation, współpracujący z dr D.W. Bradleyem z Centers for Disease Control and Prevention, zastosowali nowe podejście do klonowania molekularnego w celu zidentyfikowania nieznanego organizmu i opracowania testu diagnostycznego. W 1988 r. firma Alter potwierdziła obecność wirusa, weryfikując jego obecność w panelu próbek zapalenia wątroby innych niż A i B. W kwietniu 1989 r. odkrycie HCV zostało opublikowane w dwóch artykułach w czasopiśmie Science. Odkrycie to doprowadziło do znacznej poprawy diagnostyki i poprawy leczenia antywirusowego. W 2000 r. dr Alter i Houghton zostali uhonorowani nagrodą Laskera za "pionierską pracę prowadzącą do odkrycia wirusa wywołującego zapalenie wątroby typu C i rozwoju metod przesiewowych zmniejszających ryzyko transfuzji krwi związanej z zapaleniem wątroby w USA z 30% w 1970 r. do praktycznie zera w 2000 r.".

Chiron zgłosił kilka patentów na wirusa i jego diagnozę. Konkurencyjny wniosek patentowy CDC został odrzucony w 1990 roku, po tym jak Chiron zapłacił 1,9 miliona dolarów CDC i 337 500 dolarów Bradleyowi. W 1994 r. Bradley pozwał Chiron'a, starając się unieważnić patent, włączył go jako współwłaściciela i otrzymał odszkodowanie oraz dochód z opłat licencyjnych. Porzucił pozew w 1998 r. po przegranej w sądzie apelacyjnym.

Społeczeństwo i kultura

World Hepatitis Alliance koordynuje Światowy Dzień Zapalenia Wątroby, który odbywa się co roku 28 lipca. Koszty ekonomiczne związane z zapaleniem wątroby typu C są znaczące zarówno dla jednostki, jak i dla społeczeństwa. W Stanach Zjednoczonych średni koszt życia choroby oszacowano w 2003 roku na 33.407 USD, a w 2011 roku koszt przeszczepu wątroby wynosił około 200.000 USD. W Kanadzie koszt przebiegu leczenia przeciwwirusowego wyniósł w 2003 r. 30 000 CAD, podczas gdy w Stanach Zjednoczonych koszt ten wynosił od 9 200 do 17 600 USD w 1998 r. W wielu rejonach świata ludzie nie mogą sobie pozwolić na leczenie antywirusowe, ponieważ nie mają ubezpieczenia lub nie zapłacą za leki antywirusowe.

Badania

W 2011 roku opracowano około stu leków na wirusowe zapalenie wątroby typu C. Do leków tych należą szczepionki do leczenia wirusowego zapalenia wątroby, immunomodulatory i inhibitory cyklofiliny. Te potencjalnie nowe metody leczenia pojawiły się dzięki lepszemu poznaniu wirusa zapalenia wątroby typu C.