Han Buddhism

Historia

Istnieją legendy, że Laozi był Buddą we własnej osobie, lub że Budda pochodził z tybetańskiego królestwa Zhangzhung. Istnieją też inne legendy, że Buddyzm istniał w Chinach od czasów starożytnych (przed dynastiąQin).

Dynastia Qin (221-206 p.n.e.)

W Shiji 《史記-秦始皇本紀》 znajduje się rozdział called「禁不得祠」(jin bude ci). Jest tam napisane:

"Migracja, pierwszy powiat rzeczywistości. Żadna kapliczka nie jest dozwolona. Gwiazda jest z zachodu".

W XX wieku japoński uczony Fujita Toyohachi (藤田丰八) powiedział, że buddyzm wszedł do Chin za dynastii Qin. Słowo 不得 (pinyin: "bude"; przybliżona wymowa: boo-duh) wymawia się prawie dokładnie tak samo jak sanskryckie słowo "Budda". Zostało ono użyte do zapisu Buddy w języku chińskim. Inni (jak 铃木券太郎) nie zgodzili się z tym. Ponadto jest mało prawdopodobne, że 得 zostałoby użyte do transliteracji. A bazując na ewolucji chińskich tonów, 不得 brzmiałoby jak putug (郑张尚芳 mówi, że "不得" to [pɯtɯːɡ]).

Dynastia Han (206 p.n.e.-20 ce.)

Powszechnie uważa się, że buddyzm został wprowadzony podczas (zachodniej, przed 1 r. p.n.e.) dynastii Han. Pochodził z zachodnich regionów i Jedwabnego Szlaku.

Według Weilüe《魏略‧西戎傳》、《魏書‧釋老志》and innych zapisów, ludzie cesarza Ai z Han dali ludziom Sutrę Pagody《浮屠经》。.

W 67 r. cesarz Ming z Han marzył o "Złotych Ludziach". Wysłał on ludzi na spotkanie z mnichami w zachodnich regionach. Mnisi ci przywieźli więcej buddyjskich tekstów. Zbudował świątynię Białego Konia (白马寺) i przetłumaczył 42 rozdziały pisma 《四十二章經》。

Istnieje jedna relacja, że cesarz Ming z Han (28-75 CE) pomógł wprowadzić buddyzm do Chin. W (III-V w.) Mouzi Lihuolun mówi:

W stary dzień Cesarz Ming zobaczyć w sen bóg whose ciało miewać the blask the słońce i kto latać przed jego pałac; i on radować się niezmiernie przy ten. The następny dzień on pytać jego urzędnik: "Jaki bóg jest ten?" uczony Fu Yi powiedział: "Twój poddany słyszał jak to się mówi, że w Indiach jest ktoś, kto osiągnął Tao i kto jest nazywany Buddą; lata w powietrzu, jego ciało miało blask słońca; to musi być ten bóg".

Ming następnie wysłał ludzi do Tianzhu (południowe Indie), aby dowiedzieć się więcej. Pisma buddyjskie powróciły do Chin na grzbietach białych koni, od których wzięła nazwę Świątynia Białego Konia. Wraz z nimi powrócili również dwaj indyjscy mnisi, nazwani Dharmaratna i Kaśyapa Mātaṅga.

To czy cesarz Ming rzeczywiście śnił o Złotych Ludziach jest przedmiotem dyskusji. Uczeni zgadzają się jednak, że za jego czasów buddyzm przybył z xiyu.

Parthian książę o imieniu An Shigao podróżował do Chin i pomógł przetłumaczyć niektóre indyjskie teksty na chiński.

W 167 roku niektórzy Yuezhi (plemiona Azji Środkowej) również pomogli przetłumaczyć niektóre rzeczy.

W tym czasie buddyzm mahajana stał się popularny w Chinach. Han następnie "sinicyzowali" go, aby przekształcić go w buddyzm Han.

W Chongqing odkopano starożytny Yao Qian Shu (artefakt drzewa pieniędzy). Siedział na nim Budda. Napisano, że został wykonany w czwartym roku panowania Yan guang (125 CE). Chiny być the wczesny znany brązowy Budda znajdować w Chiny. Tam być inny wczesny Buddha rzeźba w Sichuan nad grób.

Wczesne szkoły buddyjskie

Sarvastivadinns, Dharmaguptakas i inne szkoły były ważne dla buddyzmu Han.

Sześć dynastii (220-589)

Niektórzy Chińczycy uważali, że buddyzm był szkodliwy dla autorytetu rządu, że buddyści pomagali poprawiać gospodarkę, że buddyzm był barbarzyński i nie zasługiwał na bycie częścią chińskiej kultury. Jednak inni mieszali buddyzm z taoizmem. Oba te nurty dobrze do siebie pasowały. Oba zachęcają do medytacji. I tak buddyjskie idee były wykorzystywane w taoizmie i vice versa.

Mniej więcej w tym czasie buddyzm Han zaczął rozprzestrzeniać się w Korei, Japonii i Wietnamie. Był on już popularny w południowych Chinach.

Kumārajīva (334-413)

Chiny kontrolowały Kucha, buddyjskie królestwo w Xinjiang. Uwięzili Kumaradżiwę, ale uwolnili go w 401 roku, ponieważ był dobry w buddyzmie.

Stał się wpływowy w buddyzmie Han.

Cesarz Yao Xing z państwa Later Qin lubił go.

Dokonał wielu dobrych tłumaczeń (w latach 402-413).

Obejmuje to Diamentową Sutrę, Sutrę Amitabhy, Sutrę Lotosu, Vimalakīrti Nirdeśa Sūtra, Mūlamadhyamakakārikā i Aṣṭasāhasrikā Prajñāpāramitā Sūtra.

Buddyzm Chán

W V wieku w Chinach rozpoczęły się nauki Chán (Zen). Rozpoczął je Bodhidharma, legenda.

Szkoła ta podąża za Laṅkāvatāra Sūtra i Diamentową Sūtrą (Vajracchedikā Prajñāpāramitā Sūtra) . Nazywana była również "Szkołą Jednego Pojazdu".

Słynęli z opowieści o spotkaniach i koanach oraz z metod nauczania. Nan Huai-Chin mówi:

Nauka Zen była oddzielnym przekazem poza naukami biblijnymi, które nie uznawały żadnych tekstów pisanych za święte. Zen wskazywał bezpośrednio na ludzki umysł, aby umożliwić ludziom dostrzeżenie ich prawdziwej natury i stanie się buddami.

Dynastia Tang (618-907)

Podróż Xuanzanga na zachód

Podczas dynastii Tang w latach 629 - 645, mnich Xuanzang udał się do Indii i odwiedził ponad sto królestw. On i napisał o swojej podróży na zachód. Jego pisanie jest ważne dla studiowania Indii w tym okresie czasu.

Odwiedził wiele duchowych miejsc, wielu duchowych ludzi i nauczył się wielu duchowych rzeczy. Spotkał buddyjskie sławy.

Powrócił do Chin z 657 sanskryckimi tekstami, prezentami, posągami i buddyjskimi pamiątkami, a wszystko to na dwudziestu dwóch koniach.

Xuanzang stworzył centrum tłumaczeń w Chang'an (obecnie Xi'an). Przyciągało ono ludzi z całej Azji Wschodniej. Xuanzang przetłumaczył 1,330 książek na język chiński. Jego ulubioną częścią Buddyzmu była Yogācāra, czyli "Tylko Świadomość".

W tym czasie buddyzm Han Chan stał się popularny w Japonii.

Dynastia Song (960-1279)

Podczas panowania dynastii Song, chán (禪) był używany przez rząd do wzmocnienia kontroli nad krajem. Chán stał się najpopularniejszą odmianą chińskiego buddyzmu.

Dynastia Yuan (1279-1368)

Podczas dynastii Yuan mongolscy cesarze lubili buddyzm tybetański, więc zatrudniali tybetańskich mnichów jako urzędników państwowych. To spowodowało korupcję. Później dynastia Ming obaliła Yuan, a tybetańscy lamowie nie mieli już wpływu na dwór.

dynastia Ming (1368-1644)

Szkoła Chan była tak popularna, że należeli do niej wszyscy mnisi. Mężczyźni i kobiety chińscy buddyści pisali w tym czasie piękną poezję.

dynastia Qing (1644-1911)

The Qing wspierać Tybetański Buddyzm.

Około 1900 roku buddyści z innych krajów Azji zainteresowali się chińskim buddyzmem. Anagarika Dharmapala odwiedził Szanghaj w 1893 roku. On i inni Hindusi próbowali nakłonić Chińczyków do pomocy w odrodzeniu buddyzmu w Indiach. Japońscy buddyści również odwiedzili Chiny. Do tego momentu (a może i wcześniej) Chiny miały najwięcej buddystów na świecie.

Na brązowej monecie z Syczuanu, z okresu Wschodniej Dynastii Han, znajduje się siedzący Budda z Królową Matką Zachodu.


Mapa pokazująca rozprzestrzenianie się i główne odłamy buddyzmu


Świątynia Białego Konia, tradycyjnie uważana za miejsce powstania chińskiego buddyzmu.


Posąg Kumārajīva przed jaskiniami Kizil w Kuqa, Xinjiang, Chiny


Ruiny Uniwersytetu Nalanda w Indiach, gdzie studiował Xuanzang.


Posąg Xuanzanga w Pagodzie Dzikiej Gęsi w Xi'an.


Bodhisattwa Avalokitesvara (Guanyin), drewno, 11 wiek, dynastia Północnej Pieśni, Muzeum Sztuki St.


Chińscy mnisi buddyjscy z dynastii Qing

Nauki

Buddyzm Han używa koncepcji z Buddyzmu, Konfucjanizmu i Taoizmu. Oddają cześć Buddzie i Bodhisattwom poprzez dawanie jedzenia, kwiatów, itp. Są weganami. Wierzą w boga i piekło, życie po śmierci i karmę.

Powiązane strony

• Neokonfucjanizm
• Religia w Chinach