Federalizm w Stanach Zjednoczonych

Tło

Rząd kolonialny

Kiedy Ameryka była kolonią Imperium Brytyjskiego, była rządzona przez rząd króla Jerzego III. Wielu amerykańskich kolonistów uważało, że ten rząd był skorumpowany i nie dbał o prawa kolonistów.

OjcowieZałożycieleStanów Zjednoczonych zaczęli wierzyć w ideę, którą nazwali republikanizmem. Idea ta mówiła, że ludzie w danym kraju powinni mieć możliwość wyboru swojego rządu. Mówiła ona, że zadaniem rządu jest ochrona naturalnych praw ludzi, a jeśli rząd tego nie robi, ludzie mają prawo go obalić. Do 1775 roku te idee były powszechne w kolonialnej Ameryce.

W latach 60. i 70. XVII wieku rząd brytyjski zaczął uchwalać prawa, które zmuszały kolonistów do płacenia podatków od takich przedmiotów jak materiały drukowane i rzeczy wyprodukowane poza koloniami. Dla wielu Amerykanów były to przykłady korupcji i niesprawiedliwości w rządzie. Rząd zmuszał ich do płacenia podatków, ale koloniści nie mieli wpływu na to, jakie prawa podatkowe są uchwalane, ani nawet na co wydawane są ich pieniądze.

W 1775 r. rozpoczęła się amerykańska wojna rewolucyjna. W następnym roku kolonie uchwaliły Deklarację Niepodległości Stanów Zjednoczonych, tworząc nowy kraj - Stany Zjednoczone. Do 1783 r., dzięki pomocy Francji, Hiszpanii i niektórych plemion rdzennych Amerykanów, Stany Zjednoczone wygrały wojnę i uzyskały niepodległość od Imperium Brytyjskiego.

Pierwsza konstytucja

Jednak rządy brytyjskie sprawiły, że większość Amerykanów nie ufała rządom federalnym. Wielu Amerykanom nie podobała się myśl, że ludzie z dala od nich mogą ustalać zasady dotyczące ich życia, tak jak to robił rząd brytyjski. Postrzegali rząd jako największe zagrożenie dla ich wolności. Z tego powodu pierwsza konstytucja Stanów Zjednoczonych, Artykuły Konfederacji, dawała większość władzy stanom. Artykuły tworzyły rząd federalny, ale dawały mu bardzo mało władzy. Na przykład, Artykuły zezwalały Kongresowi Kontynentalnemu na podpisywanie traktatów i wypowiadanie wojny, ale nie mógł on podnosić podatków, aby opłacić armię. Ponadto wszystkie ważniejsze decyzje wymagały zgody wszystkich rządów stanowych. To sprawiało, że rządowi federalnemu było bardzo trudno cokolwiek załatwić.

Federalizm we wczesnych Stanach Zjednoczonych

Ojcowie Założyciele - i zwykli Amerykanie - zaczęli dostrzegać, że rząd Konfederacji nie działał dobrze. Niektórzy z Ojców Założycieli zaczęli sugerować federalizm jako rozwiązanie problemów z Artykułami Konfederacji.

Wielu Amerykanów zaczęło popierać federalizm po buncie Shaysa w latach 1786-1787. Bunt Shaysa rozpoczął się jako protest biednych farmerów w zachodnim Massachusetts, a skończył jako zbrojna rebelia. Ani rząd federalny, ani stanowy nie miały wystarczającej liczby żołnierzy ani pieniędzy na opłacenie armii, która mogłaby powstrzymać rebelię. Kupcy w Massachusetts musieli zapłacić za prywatną armię, aby powstrzymać rebelię. Ponadto, podczas rebelii, rząd stanu Massachusetts odebrał ludziom prawo do habeas corpus (dzięki czemu mogli oni trzymać ludzi w więzieniu bez procesu) oraz prawo do mówienia złych rzeczy o rządzie. Wielu Amerykanów zaczęło zdawać sobie sprawę, że pod rządami Artykułów Konfederacji ich rząd nie był w stanie chronić ich ani ich praw. To nie był republikański rząd, o który walczyli.

Stworzenie nowego federalistycznego rządu

W 1787 roku pięćdziesięciu pięciu delegatów spotkało się na Konwencji Konstytucyjnej w Filadelfii. Stworzyli tam idee nowego typu rządu, zwanego federalizmem. W tym typie rządu decydowali:

• Rząd federalny miałby większą władzę niż dotychczas. Jednak władza byłaby podzielona między stany i rząd federalny, więc rząd federalny nie byłby wszechmocny.
• Stany otrzymałyby swoich przedstawicieli w federalnej legislaturze, Kongresie Stanów Zjednoczonych. Ich przedstawiciele mówiliby o tym, czego potrzebują i pragną ludzie w każdym stanie, i mogliby głosować nad wszystkimi ustawami federalnymi.
• Małe i duże stany otrzymałyby równą liczbę reprezentantów w Senacie Stanów Zjednoczonych, aby zapobiec sytuacji, w której duże stany miałyby całą władzę.
• Nowy rząd federalny miałby trzy oddzielne sekcje, które dzieliłyby się i równoważyły władzę między sobą. Każda z nich pilnowałaby, aby pozostałe dwie nie stały się zbyt potężne.

Delegaci na Konwencji Konstytucyjnej napisali nową Konstytucję. Ostatnia część Konstytucji, Artykuł 7, mówiła, że dziewięć stanów będzie musiało ratyfikować (zatwierdzić) Konstytucję, aby weszła ona w życie. Ruch Federalistów rozpoczął pracę nad ratyfikacją konstytucji.

Nowa Konstytucja

Niektórzy z Ojców Założycieli zdecydowanie opowiadali się za federalizmem, zwłaszcza James Madison, Alexander Hamilton i John Jay. Stworzyli oni najmocniejszą obronę nowej konstytucji w książce zwanej The FederalistPapers. Był to zbiór 85 esejów popierających federalizm. Jego celem było przekonanie ludzi do głosowania za ratyfikacją Konstytucji. Chociaż w tamtym czasie zostały one opublikowane anonimowo (bez podania prawdziwych nazwisk), ich autorami byli Madison, Hamilton i Jay. Eseje wyjaśniały nową konstytucję i wszystkie zawarte w niej zabezpieczenia. Odpowiadały na wiele argumentów przeciwko federalizmowi i wyjaśniały, jak konstytucja pomoże chronić prawa ludzi. Na przykład w "Federaliście nr 10" James Madison napisał, że federalizm pomoże chronić republikańskie wartości, które popierała większość Amerykanów, takie jak znaczenie wolności osobistych.

Ludzie, którzy nie popierali nowej Konstytucji byli nazywani "Antyfederalistami". Do antyfederalistów należeli Ojcowie Założyciele, tacy jak Patrick Henry i George Mason. Obawiali się oni, że na mocy nowej Konstytucji rząd federalny był zbyt silny i miał zbyt wiele władzy nad stanami. Chcieli, aby stany miały więcej władzy. Nie podobało im się również to, że Konstytucja nie zawierała ustawy o prawach. Bez ustawy o prawach obawiali się, że rząd federalny odbierze im ich prawa.

Po tym jak Federaliści obiecali, że po ratyfikacji Konstytucji dodadzą do niej listę praw i po tym jak George Washington powiedział, że popiera nową Konstytucję, stany ratyfikowały Konstytucję.

Poprawki

Nowa Konstytucja weszła w życie 4 marca 1789 roku. W tym samym roku Kongres napisał i zaproponował dwanaście poprawek do Konstytucji. Trzy czwarte stanów musiało ratyfikować te poprawki, aby można je było dodać do Konstytucji. Stany ratyfikowały dziesięć poprawek 15 grudnia 1791 roku. Razem stanowiły one Bill of Rights. Dziesiąta poprawka określiła wytyczne dla federalizmu w Stanach Zjednoczonych. Mówiła ona, że wszelkie uprawnienia, których Konstytucja nie przyznała rządowi federalnemu, należą do stanów. Miało to na celu uspokojenie obaw ludzi, że rząd federalny będzie próbował odebrać stanom coraz więcej władzy.