Poprawka dotycząca pracy dzieci

Tekst

Sekcja 1
Kongres jest uprawniony do ograniczania, regulowania i zakazywania pracy osób poniżej osiemnastego roku życia.

Sekcja 2
Niniejszy artykuł nie narusza kompetencji kilku Stanów, z tym wyjątkiem, że funkcjonowanie ustaw stanowych zostaje zawieszone w zakresie niezbędnym do nadania mocy obowiązującej ustawodawstwu uchwalonemu przez Kongres.

Tło

Ustawą Keating-Owen z 1916 r. Kongres próbował kontrolować handel międzystanowy obejmujący towary produkowane przez pracowników poniżej 14 lub 16 roku życia, w zależności od rodzaju pracy. Sąd Najwyższy uznał tę ustawę za niezgodną z konstytucją w sprawie Hammer v. Dagenhart (1918). Jeszcze w tym samym roku Kongres podjął próbę nałożenia podatku na przedsiębiorstwa zatrudniające pracowników poniżej 14 lub 16 roku życia (ponownie w zależności od rodzaju pracy), który został skreślony przez Sąd Najwyższy w sprawie Bailey przeciwko Drexel Furniture. Okazało się, że aby takie przepisy mogły przezwyciężyć zastrzeżenia Sądu, konieczna będzie zmiana konstytucji.

Historia legislacyjna

Poprawka została zaproponowana przez republikańskiego kongresmena z Ohio, Israela Moore Fostera, 26 kwietnia 1924 roku, podczas 68 Kongresu, w formie wspólnej rezolucji Izby nr 184. Tekst proponowanej poprawki ma następujące brzmienie:

Wspólna rezolucja Izby nr 184 została przyjęta przez Izbę Reprezentantów Stanów Zjednoczonych 26 kwietnia 1924 r. w głosowaniu, w którym wzięło udział 297 osób, 69 osób było przeciwnych, 2 nieobecnych i 64 osoby nie głosowały. Została ona następnie przyjęta przez Senat 2 czerwca 1924 r., z głosem 61-letnim, 23 głosami za, 12 głosami przeciw i 12 głosami przeciw. Tym samym proponowana poprawka konstytucyjna została przedłożona Państwowym władzom ustawodawczym do ratyfikacji zgodnie z artykułem V Konstytucji.

Historia ratyfikacji

Po zatwierdzeniu przez Kongres, proponowana poprawka została przesłana do legislatury stanowej do ratyfikacji. Została ona ratyfikowana przez następujące stany:

1. Arkansas - 28 czerwca 1924 r.
2. Kalifornia - 8 stycznia 1925 r.
3. Arizona - 29 stycznia 1925 r.
4. Wisconsin - 25 lutego 1925 r.
5. Montana - 11 lutego 1927 r.
6. Kolorado - 28 kwietnia 1931 r.
7. Oregon - 31 stycznia 1933 r.
8. Waszyngton - 3 lutego 1933 r.
9. Dakota Północna - 4 marca 1933 r. (po odrzuceniu przez Senat Państwowy - 28 stycznia 1925 r.)
10. Ohio - 22 marca 1933 r.
11. Michigan - 10 maja 1933 r.
12. New Hampshire - 17 maja 1933 r. (po odrzuceniu - 18 marca 1925 r.)
13. New Jersey - 12 czerwca 1933 r.
14. Illinois - 30 czerwca 1933 r.
15. Oklahoma - 5 lipca 1933 r.
16. Iowa - 5 grudnia 1933 r. (po odrzuceniu przez Dom Państwowy - 11 marca 1925 r.)
17. Zachodnia Wirginia - 12 grudnia 1933 r.
18. Minnesota - 14 grudnia 1933 r. (po odrzuceniu - 14 kwietnia 1925 r.)
19. Maine - 16 grudnia 1933 r. (po odrzuceniu - 10 kwietnia 1925 r.)
20. Pensylwania - 21 grudnia 1933 r. (po odrzuceniu - 16 kwietnia 1925 r.)
21. Wyoming - 31 stycznia 1935 r.
22. Utah - 5 lutego 1935 (po odrzuceniu - 4 lutego 1925)
23. Idaho - 7 lutego 1935 (po odrzuceniu przez Dom Stanu - 7 lutego 1925)
24. Indiana - 8 lutego 1935 r. (po odrzuceniu przez Senat Stanu - 5 lutego 1925 r. i odrzuceniu przez Dom Stanu - 5 marca 1925 r.)
25. Kentucky - 13 stycznia 1937 (po odrzuceniu - 24 marca 1926)
26. Nevada - 29 stycznia 1937 r.
27. Nowy Meksyk - 12 lutego 1937 r. (po odrzuceniu - 1935 r.)
28. Kansas - 25 lutego 1937 r. (po odrzuceniu - 30 stycznia 1925 r.) żadne inne państwo nie ratyfikowało poprawki dotyczącej pracy dzieci.

Piętnaście kolejnych legislatur stanowych odrzuciło poprawkę dotyczącą pracy dzieci i nie ratyfikowało jej: Connecticut (1925), Delaware (1925), Floryda (1925), Gruzja (1924), Luizjana (1924), Maryland (1927), Massachusetts (1925), Missouri (1925), Karolina Północna (1924), Karolina Południowa (1925), Dakota Południowa (1925, 1933 i 1937), Tennessee (1925), Teksas (1925), Vermont (1925), Virginia (1926). Chociaż ustawa o "odrzuceniu" przez ustawodawców państwowych proponowanej zmiany konstytucyjnej nie ma uznania prawnego, to jednak ma ona konsekwencje polityczne.

Spośród 48 państw Unii w 1924 r., pięć nie podjęło żadnych działań w związku z tą zmianą: Alabama, Mississippi, Nebraska, Nowy Jork i Rhode Island. Ani Alaska, ani Hawaje, które stały się państwami w 1959 roku. Ponieważ obecnie w Unii jest 50 państw, nie może ona stać się prawem, jeśli nie zostanie ratyfikowana przez 38 państw (dodatkowe 10), chociaż kiedy została przedłożona państwom, 36 ratyfikacji wystarczyło.

Historia sądownictwa

Jeśli kiedykolwiek zostanie ratyfikowana przez wymaganą liczbę stanowych legislatur Stanów Zjednoczonych, poprawka dotycząca pracy dzieci da Kongresowi Stanów Zjednoczonych jurysdykcję zbieżną z jurysdykcją stanów w zakresie ustawodawstwa dotyczącego pracy dzieci. W tym przypadku prawo pracy dzieci nie podlegałoby już tylko jurysdykcji Stanów na mocy 10. Kraje związkowe musiałyby poddać się prawu federalnemu, w którym i tak jest to normalna procedura. Po tym, jak w latach dwudziestych XX w. kilka landów zgłosiło początkowo sprzeciw wobec tej propozycji, kilka z nich ponownie zbadało swoje stanowisko w latach trzydziestych i podjęło decyzję o jej ratyfikacji. Te opóźnione działania wywołały wiele kontrowersji. Doprowadziły one również do decyzji Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych z 1939 r. w przełomowej sprawie Coleman przeciwko Miller. W tym przypadku ustalono, że nowelizacja ustawy o pracy dzieci nadal oczekuje na rozpatrzenie przez stanowych ustawodawców, ponieważ 68. Kongres nie określił terminu, w którym stanowi ustawodawcy muszą podjąć działania w sprawie nowelizacji ustawy o pracy dzieci. Orzeczenie w sprawie Coleman przeciwko Miller stanowiło podstawę niezwykłej i spóźnionej ratyfikacji 27. poprawki, która została zaproponowana przez Kongres w 1789 roku i ratyfikowana ponad dwa wieki później, w 1992 roku, przez ustawodawców co najmniej trzech czwartych z 50 stanów.

Wspólna opinia prawna federalnych regulacji dotyczących pracy dzieci została odwrócona w latach 30-tych XX wieku. W 1938 roku Kongres uchwalił ustawę o sprawiedliwych standardach pracy, regulującą zatrudnienie osób poniżej 16. lub 18. roku życia. Sąd Najwyższy jednogłośnie opowiedział się za tą ustawą w sprawie Stany Zjednoczone przeciwko Darby Lumber Co. Ltd. (1941), która obaliła ustawę Hammer v. Dagenhart (jedną z kluczowych decyzji, która motywowała zwolenników poprawki dotyczącej pracy dzieci). Po tej zmianie, poprawka została opisana jako "moot" i faktycznie część Konstytucji; ruch na rzecz tej zmiany został zakończony.