Kalifornia w amerykańskiej wojnie domowej

Od państwowości do wojny domowej

Kiedy Kalifornia została przyjęta jako stan w ramach kompromisu z 1850 roku, Kalifornijczycy zdecydowali już, że ma być wolnym stanem. Konwencja konstytucyjna z 1849 r. jednogłośnie zniosła niewolnictwo. W rezultacie mieszkańcy południa w Kongresie zagłosowali przeciwko przyjęciu w 1850 r., podczas gdy mieszkańcy Północy przepchnęli ją, wskazując na 93 000 mieszkańców i ogromne bogactwo złota. Północna Kalifornia, zdominowana przez górnictwo, żeglugę i elity handlowe z San Francisco, opowiedziała się za przekształceniem jej w państwo. W wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych, w 1856 roku, Kalifornia oddała swoje głosy zwycięzcy, Jamesowi Buchananowi.

Próby secesji południowej Kalifornii

Po przyjęciu Kalifornii do Unii, Kalifornijczycy i zwolennicy niewolnictwa Południowcy w lekko zaludnionej, wiejskiej Kalifornii Południowej trzykrotnie próbowali w latach 50. ubiegłego wieku osiągnąć odrębną państwowość lub status terytorialny. Ostatnia próba, Akt Pico z 1859 roku, została przyjęta przez California State Legislature. Została ona podpisana przez gubernatora stanu Johna B. Wellera i zatwierdzona w przeważającej części przez wyborców na proponowanym Terytorium Kolorado. Propozycja została wysłana do Waszyngtonu, D.C. z silnym adwokatem w Senatorze Miltonie Lathamie. Jednakże kryzys secesyjny po wyborach Abrahama Lincolna w 1860 r. doprowadził do tego, że propozycja nigdy nie została poddana pod głosowanie.

W 1860 r. Lincoln zdobył 38.733 głosy popularne, tylko 32% ogółu. Ale to wystarczyło, by zdobyć wszystkie cztery głosy wyborcze Kalifornii.

Kalifornijscy wolontariusze powołani

24 lipca 1861 r. Sekretarz Wojny wezwał Gubernatora Kalifornii na ochotnika do pilnowania lądowego szlaku pocztowego z Carson City do Salt Lake City. Mieli oni również pilnować Fort Laramie. Wstępne wezwanie dotyczyło pięciu kompanii kawalerii oraz jednego pułku piechoty. W dniu 14 sierpnia poproszono jeszcze cztery pułki piechoty i jeden pułk kawalerii. Miały one zgłosić się do generała Edwina Vose'a Sumnera. Edwinowi Vose Sumnerowi. Ochotnicy ci zastąpili regularne oddziały przeniesione na wschód przed końcem 1861 roku. Kalifornia musiałaby się bronić używając własnej siły roboczej podczas wojny domowej.

Walka o Kalifornię

Zarówno Unia jak i Konfederacja chciały kalifornijskiego złota. Ulysses S. Grant powiedział kiedyś: "Nie wiem, co byśmy zrobili w tym wielkim narodowym kryzysie, gdyby nie złoto przysłane z Kalifornii." Konfederaci potrzebowali też portów, które nie były blokowane przez Union Navy. Jeśli mogliby przejąć kontrolę nad Południową Kalifornią, to daliby im te porty, których bardzo potrzebowali. Południowa Kalifornia miała wielu Południowców, którzy przenieśli się do Kalifornii podczas gorączki złota. Chociaż byli oni mniejszością, chcieli, aby Południowa Kalifornia odłączyła się od Unii i dołączyła do konfederackich stanów. W tym czasie, Północna Kalifornia była bardzo prounijna. W południowej Kalifornii zorganizowano szereg grup pro-konfederacyjnych. Należały do nich Los Angeles Mounted Rifles i kapituły Knights of the Golden Circle, tajna organizacja pro-niewolnicza.

ProUnijne milicje stanowe i siły zbrojne Unii wykorzystywały szereg fortów i obozów w Kalifornii. Jednym z najbardziej znanych jest Alcatraz Island. Zanim stała się ona więzieniem federalnym, był to obóz jeniecki dla jeńców konfederatów. Ostatnim wciąż stojącym fortem wojskowym są Koszary Bębenkowe. To była kwatera główna armii Union Army w południowej Kalifornii i na terytorium Arizony.