Paul von Hindenburg

Prezydencja

wybory w 1925 r.

W 1925 r. Hindenburg nie był zainteresowany kandydowaniem na urząd publiczny. Po pierwszej rundzie admirał Alfred von Tirpitz, jeden z liderów DNVP, odwiedził Hindenburg i poprosił go o kandydowanie.

Hindenburg zgodził się ostatecznie na start w drugiej turze wyborów jako niezależny od partii, choć był konserwatystą. Ponieważ był największym bohaterem wojennym Niemiec, Hindenburg wygrał wybory w drugiej turze wyborów, która odbyła się 26 kwietnia 1925 roku.

Pomogło mu to, gdy Bawarska Partia Ludowa (BVP), przestawiła swoje wsparcie z rąk Marksa, kandydata SPD i Komunistycznej Partii Niemiec (KPD), aby nie wycofać swojego kandydata, Ernsta Thälmanna. Gdyby mieli swoich zwolenników, najprawdopodobniej głosowaliby na SPD, a Hindenburg mógł nie wygrać.

Pierwszy termin

Hindenburg próbował trzymać się z dala od codziennej polityki i być uroczystym prezydentem. Podobała mu się monarchia, ale przysięgę do konstytucji Weimaru złożył na poważnie.

Hindenburg często narzekał, że brakuje mu ciszy na emeryturze i że polityka jest pełna takich idei jak ekonomia, których nie rozumie.

Jego doradcami byli m.in. syn Oskar, jego stary pomocnik wojskowy generał Wilhelm Groener oraz generał Kurt von Schleicher. Młodszy Hindenburg służył jako adiutant ojca i kontrolował dostęp polityków do prezydenta.

Schleicher wpadł na pomysł rządu prezydenckiego i formułę "25/48/53".

Pod rządami "prezydenckimi" kanclerz jest odpowiedzialny przed prezydentem), a nie przed Reichstagiem. Formuła 25/48/53" była trzema artykułami Konstytucji, które mogły umożliwić stworzenie "rządu prezydenckiego":

• Artykuł 25 pozwolił prezydentowi na rozwiązanie Reichstagu.
• Artykuł 48 zezwalał prezydentowi na podpisywanie ustaw o stanie wyjątkowym bez zgody Reichstagu. (Reichstag mógł zwykłą większością głosów anulować każdą ustawę przyjętą na mocy art. 48 w ciągu sześćdziesięciu dni od jej podpisania).
• Artykuł 53 zezwolił przewodniczącemu na mianowanie kanclerza.

Schleicher chciał, aby Hindenburg wyznaczył kanclerza, którego wybrał. Gdyby ten kanclerz potrzebował prawa, mógłby skorzystać z artykułu 48. Jeśli Reichstag zagroziłby anulowaniem jakiejkolwiek z tych ustaw, Hindenburg mógłby zagrozić rozwiązaniem i ogłosić nowe wybory. Hindenburgowi nie spodobał się ten pomysł, ale został zmuszony przez swojego syna i innych doradców do pójścia z nimi w parze.

Rząd prezydencki

Pierwsza próba "rządu prezydenckiego" w latach 1926-1927 nie powiodła się z powodu braku poparcia politycznego. Zimą 1929-1930 Schleicher odbył szereg tajnych spotkań z Heinrichem Brüningiem, liderem Katolickiej Partii Centralnej (Zentrum).

Następnie Schleicher przystąpił do podziału rządu "Wielkiej Koalicji" Socjaldemokratów i Niemieckiej Partii Ludowej. W wyniku tego rząd upadł w marcu 1930 r., a Brüning został mianowany przez Hindenburga kanclerzem.

Pierwszym aktem prawnym Brüninga było wprowadzenie budżetu wzywającego do znacznych cięć wydatków i gwałtownego wzrostu podatków. Kiedy w lipcu brüning pokonał budżet, Hindenburg podpisał go jako ustawę nadzwyczajną na mocy art. 48. Kiedy Reichstag głosował za anulowaniem budżetu, Brüning kazał Hindenburgowi rozwiązać Reichstag dopiero po dwóch latach jego kadencji, a budżet został ponownie uchwalony na mocy art. 48. W wyborach we wrześniu 1930 roku naziści uzyskali 17% głosów. Komunistyczna Partia Niemiec również zyskała na tym, że w wyborach we wrześniu 1930 roku naziści otrzymali 17% głosów.

Brüning rządził na mocy art. 48; Socjaldemokraci nigdy nie głosowali za tym, aby nie anulować swoich projektów ustaw z art. 48, aby nie przeprowadzić kolejnych wyborów, które mogłyby przynieść korzyści tylko nazistom i komunistom.

1932 Wybór

W pierwszej turze wyborów, która odbyła się w marcu 1932 roku, Hindenburg był liderem, ale nie miał absolutnej większości. W wyborach drugiej tury w kwietniu 1932 r. Hindenburg pokonał Hitlera w wyborach prezydenckich.

Po zakończeniu wyborów prezydenckich Schleicher przeprowadził w maju 1932 roku serię tajnych spotkań z Hitlerem i sądził, że Hitler zgodził się wesprzeć nowy "rząd prezydencki", który Schleicher budował.

W maju 1932 r. Schleicher zlecił ministrowi obrony Hindenburga, aby upokorzył Groenera i Brüninga. W dniu 31 maja 1932 r. Hindenburg zwolnił Brüninga jako kanclerza i zastąpił go propozycją Schleichera, Franza von Papena.

Rząd von Papena otwarcie chciał zniszczyć niemiecką demokrację. Jak Brüning's rząd, rząd von Papen's być "prezydencki rząd" który rządzić przez the use Artykuł 48.

Jak chciał Schleicher, Hindenburg rozwiązał Reichstag i wyznaczył nowe wybory na lipiec 1932 roku. Schleicher i von Papen wierzyli, że naziści zdobędą większość miejsc i poprą rząd von Papena.

Partia nazistowska stała się największą partią w Reichstagu, a Hitler miał być kanclerzem. Kiedy Hindenburg spotkał się z Hitlerem 13 sierpnia 1932 roku w Berlinie, Hindenburg odrzucił żądania Hitlera dotyczące kanclerza.

Protokół z posiedzenia był przechowywany przez Otto Meißnera, szefa Kancelarii Prezydenta. Zgodnie z protokołem:

“

Herr Hitler oświadczył, że z powodów, które szczegółowo wyjaśnił dziś rano prezydentowi Rzeszy, jego udział we współpracy z istniejącym rządem jest wykluczony. Biorąc pod uwagę znaczenie ruchu narodowosocjalistycznego, musi on żądać pełnego i pełnego przywództwa rządu i państwa dla siebie i swojej partii. Prezydent Rzeszy w odpowiedzi powiedział stanowczo, że musi odpowiedzieć na to żądanie jasnym, nieugiętym "nie". Nie mógł usprawiedliwić przed Bogiem, przed swoim sumieniem, ani przed Ojczyzną przekazania całej władzy rządowej jednej partii, a zwłaszcza partii, która była stronnicza wobec ludzi, którzy mieli inne poglądy niż oni sami. Przeciwko temu było jeszcze kilka innych powodów, na których nie chciał się szczegółowo rozwodzić, jak na przykład strach przed wzmożonymi niepokojami, wpływ na obce kraje, itp. Herr Hitler powtarzał, że każde inne rozwiązanie jest dla niego nie do przyjęcia. Odpowiedział na to prezydent Rzeszy: "Więc pójdziesz do opozycji?" Hitler: "Nie mam teraz żadnej alternatywy".

”

Hindenburg wydał komunikat prasowy o swoim spotkaniu z Hitlerem, w którym stwierdził, że Hitler zażądał władzy absolutnej i że przewodniczący odmówił. Hitler był wściekły tym komunikatem prasowym.

Gdy Reichstag spotkał się we wrześniu 1932 r., jego pierwszym i jedynym aktem było uchwalenie masowego wotum nieufności wobec rządu von Papena. W odpowiedzi, von Papen kazał Hindenburgowi rozwiązać Reichstag na wybory w listopadzie 1932 roku. W konstytucji z 1949 roku wotum nieufności musi towarzyszyć wybór nowego kanclerza, więc nie mogło do tego dojść.

W drugich wyborach do Reichstagu w 1932 roku naziści stracili pewne poparcie, ale pozostali największą partią w Reichstagu. Nastąpiła kolejna runda rozmów między Hindenburgiem, von Papenem, von Schleicherem z jednej strony a Hitlerem i innymi nazistowskimi przywódcami z drugiej.

Hitler wciąż domagał się, by Hindenburg dał mu kanclerza. Hindenburg nie mógł tego zaakceptować, więc von Papen zaproponował, by Hindenburg ogłosił stan wojenny i zlikwidował demokrację.

Von Papen dostać Oscar Hindenburg the plan, i przekonywać the prezydent jego przysięga the Konstytucja i iść dalej z ten plan. Schleicher widzieć von Papen jako zagrożenie więc on blokować stan wojenny plan mówić ono robić nazistowski SA i Komunistyczny Czerwony Front Bojownik buntownik, i że Polak napadać i Reichswehr być niezdolny.

Hindenburg nienawidził idei Hitlera jako kanclerza, ale pod naciskiem Meißnera, von Papena i Oskara Hindenburga prezydent zdecydował o powołaniu go na kanclerza Hitlera. Rankiem 30 stycznia 1933 r. Hindenburg zaprzysięgnął Hitlera na kanclerza w Pałacu Prezydenckim.

Portret prezydenta Paula von Hindenburga


Karta do głosowania w 2. turze na wybory w 1932 r.

Machtergreifung

Hindenburg odegrał kluczową rolę w nazistowskiej Machtergreifung (Przejęcie władzy) w 1933 roku. Nie był zaangażowany w planowanie, ale nie powstrzymał Hitlera. W kierowanym przez Hitlera "Rządzie Koncentracji Narodowej" naziści byli w mniejszości. Większość ministrów pochodziła z rządów von Papena i von Schleichera. Oprócz Hitlera jedynymi innymi ministrami nazistowskimi byli HermannGöring i Wilhelm Frick.

Hindenburg uważał, że władza nazistów jest ograniczona, zwłaszcza że jego ulubionym politykiem, von Papen, był wicekanclerz i komisarz Rzeszy ds. pruskich.

Pierwszym aktem Hitlera jako kanclerza było zwrócenie się do Hindenburga o rozwiązanie Reichstagu, aby naziści i D.N.V.P. mogli zwiększyć liczbę miejsc, zgodził się Hindenburg.

Na początku lutego 1933 r. von Papen miał podpisaną ustawę z art. 48, która ograniczała wolność prasy. Po pożarze Reichstagu Hindenburg podpisał dekret o pożarze Reichstagu.

Na otwarciu nowego Reichstagu 21 marca 1933 roku w Operze Kroll naziści wystawili misterną ceremonię, w której główną rolę odegrał Hindenburg, która miała zaznaczyć ciągłość prusko-niemieckiej tradycji i nowego nazistowskiego państwa.

Uroczystość w Operze Kroll sprawiła, że wielu Niemców, zwłaszcza konserwatywnych, uspokoiło się, że życie w nowym reżimie będzie dobrze. W dniu 23 marca 1933 roku Hindenburg podpisał ustawęzezwalającą na rozpoczęcie działalności.

Hindenburg był nadal bardzo popularny, ale jego zdrowie było coraz gorsze. Hitlerowcy zadbali o to, by za każdym razem, gdy Hindenburg pojawiał się publicznie, Hitler był z nim, i że Hitler był zawsze bardzo szanowany przez prezydenta. Nazistowscy propagandyści mieli nadzieję, że ludzie będą myśleć, że Hindenburg polubił Hitlera, a Hitler stanie się bardziej popularny.

Jedyny raz, kiedy Hindenburg próbował powstrzymać nazistowski projekt ustawy, był na początku kwietnia 1933 roku. Reichstag uchwalił ustawę o przywróceniu zawodowej służby cywilnej. Zgodnie z nią wszyscy żydowscy urzędnicy służby cywilnej pracujący dla Rzeszy, krajów związkowych lub lokalnych powiatów powinni zostać natychmiast zwolnieni.

Hindenburg odmówił podpisania tej ustawy, chyba że wszyscy żydowscy weterani I wojny światowej, żydowscy urzędnicy państwowi, którzy służyli w służbie cywilnej w czasie wojny oraz ci żydowscy urzędnicy państwowi, których ojcowie byli weteranami, otrzymali pozwolenie na pozostanie na stanowisku. Hitler zgodził się na podpisanie ustawy, mimo że uważał, że Żydzi próbowali podważyć Niemcy w czasie Wielkiej Wojny. To Hindenburg powiedział, że Niemcy przegrali I wojnę światową z powodu polityków i innych "kłujących armię w plecy". Hindenburg nie wierzył w tę historię. Powiedział to, aby jego wojenny zastępca Erich von Ludendorff nie pisał złych rzeczy w swoich wspomnieniach. Ale Hitler uwierzył w tę historię i wykorzystał ją do zdobycia władzy.

Hindenburg został prezydentem do czasu, gdy zmarł na raka płuc w swoim domu w Neudeck w Prusach Wschodnich 2 sierpnia 1934 roku.

Dzień przed śmiercią Hindenburga, Hitler poleciał do Neudeck i odwiedził go. Hindenburg, stary i stary, myślał, że spotyka się z cesarzem Wilhelmem II i nazwał Hitlera "Wasza Wysokość".

Byłby ostatnim prezydentem Niemiec do 1945 roku, kiedy to Karl Dönitz został mianowany prezydentem w ostatnim testamencie Hitlera. Po śmierci Hindenburga Hitler ogłosił wakat na stanowisku prezydenta, skutecznie łącząc je z urzędem kanclerza pod tytułem Lidera i Kanclerza (Führer und Reichskanzler), czyniąc siebie głową państwa i szefem rządu Niemiec.

Pogrzeb

Hindenburg został pochowany w pomniku w Tannenbergu koło Tannenbergu w Prusach Wschodnich (dziś: Stębark, Polska). Ale Hindenburg zawsze mówił, że chce być pochowany obok swojej żony. W 1945 roku wojska niemieckie usunęły trumny jego i jego żony, aby uratować je przed zbliżającymi się wojskami radzieckimi.