Henry Benedict Stuart
Henryk Benedykt Maria Clement Thomas Francis Xavier Stuart (11 marca 1725 r. - 13 lipca 1807 r.) był kardynałem rzymskokatolickim, a także czwartym i ostatnim spadkobiercą jakobitów, który publicznie pretendował do tronów Anglii, Szkocji i Irlandii. W przeciwieństwie do swojego ojca, Jamesa Franciszka Edwarda Stuarta, i brata, Karola Edwarda Stuarta, Henryk nie podjął żadnych starań, aby przejąć tron. Po śmierci Karola w styczniu 1788 r. papież nie uznał Henryka za prawowitego władcę Anglii, Szkocji i Irlandii, ale określił go mianem kardynała książęcego Yorku.
Swoje życie spędził w Stanach Papieskich i zrobił długą karierę w duchownych Kościoła Rzymskokatolickiego, stając się dziekanem Kolegium Kardynałów i kardynałem-biskupem Ostii i Velletri. W chwili swojej śmierci był (i nadal jest) jednym z najdłużej służących kardynałów w historii Kościoła.
Kiedy był młody, ojciec Henryka uczynił go księciem Yorku (w peregrynie Jacobite), i tak był najbardziej znany. Po śmierci brata w 1788 r. Henryk stał się znany przez Jakubitów, a w jego osobistym otoczeniu, jako Henryk IX z Anglii, choć publicznie określał się mianem kardynała-księcia Yorku nuncupatus.
Wczesne życie
Henryk urodził się na wygnaniu w Rzymie 6 marca 1725 r. i tego samego dnia został ochrzczony przez papieża Benedykta XIII, 37 lat po tym, jak jego dziadek Jakub II i VII stracili tron, a dziesięć lat po tym, jak jego ojciec nie zdołał go odzyskać. Jego ojcem był James Francis Edward Stuart, znany przeciwnikom jako "Stary Pretendent". Jego matką była księżniczka Maria Klementyna Sobieska, wnuczka króla Polski, Jana III Sobieskiego.
Henryk wyjechał do Francji w 1745 r., aby pomóc bratu, księciu Karolowi Edwardowi Stuartowi ("Bonnie Prince Charlie" lub "Młody Pretender") przygotować kampanię jakobitną tego roku. Po jej klęsce, Henryk Stuart powrócił do Włoch. W dniu 30 czerwca 1747 r. papież Benedykt XIV nadał mu ton pewności siebie i ustanowił go kardynałem-diakonem S. Marii w Portyku w specjalnym konsystorzu, który odbył się 3 lipca 1747 r. W dniu 27 sierpnia 1747 r. został awansowany przez papieża do czterech mniejszych zakonów. Otrzymał subkonat 18 sierpnia 1748 r. i diakonat 25 sierpnia 1748 r. Święcenia kapłańskie przyjął 1 września 1748 r., a 2 października 1758 r. konsekrował arcybiskupa tytularnego Koryncka.
Został mianowany kardynałem w 1748 roku, a 13 lipca 1761 roku kardynałem-biskupem Frascati. Kiedy 26 września 1803 r. został starszym dziekanem kardynała Kolegium Kardynałów, został przeniesiony do Stolicy Apostolskiej w Ostii i Velletri.
Młody Henryk Benedykt, uderzająco podobny do swojego starszego brata, The Young Pretender.
Rewolucja Francuska i późniejsze życie
W pewnym momencie Henry był bardzo bogaty,
Jego dochody z wielorakich przywilejów kościelnych, którymi się cieszył, były ogromne. Jego dochody z opactw i innych mnogości we Flandrii, Hiszpanii, Neapolu i Francji wynosiły w tym czasie 40.000 funtów w pieniądzach angielskich. Posiadał również bezpieczne benefity przynoszące dochody w Ameryce Hiszpańskiej. Posiadał terytorium w Meksyku, co w dużej mierze przyczyniło się do jego dochodów.
W czasie Rewolucji Francuskiej stracił ziemię i dochody, które otrzymał od króla francuskiego, i wydał wiele swoich pieniędzy na pomoc papieżowi Piusowi VI. To, poza przejęciem przez Francuzów jego majątku Frascati, spowodowało, że popadł w biedę. Brytyjski minister w Wenecji zorganizował dla Henryka rentę w wysokości 4000 funtów od króla Wielkiej Brytanii Jerzego III. Chociaż rząd brytyjski powiedział to jako akt dobroczynności, Henryk i Jakubini nazwali to pierwszą ratą od pieniędzy, które były mu prawnie należne. (Przez wiele lat rząd brytyjski obiecywał zwrócić angielski posag jego babci, Marii z Modeny, ale nigdy tego nie uczynił).
Henry wrócił do Frascati w 1803 roku. We wrześniu tego samego roku został dziekanem Kolegium Kardynalskiego, a tym samym kardynałem biskupem Ostii i Velletri, choć nadal mieszkał w pałacu biskupim we Frascati. Zmarł tam 13 lipca 1807 roku, mając 82 lata.
Henryk był ostatnim pretendentem do angielskiego tronu, który dotknął królewskiego zła.
Po śmierci
Zgodnie z jego testamentem, który podpisał jako "Henryk R", wszystkie prawa brytyjskie zostały mu przyznane przez jego przyjaciela i najbliższego krewnego, Karola Emmanuela IV z Sardynii. Ale Karol nigdy nie rościł sobie praw ani nie zaprzeczył, jak również żaden z jego następców do dnia dzisiejszego.
Wbrew powszechnemu przekonaniu, nie pozostawił klejnotów koronnych księciu Walii, a następnie Jerzemu IV z Wielkiej Brytanii. Cały jego majątek został powierzony Monsignor Angelo Cesarini, do dystrybucji. Cesarini wysłał księciu Walii kilka klejnotów z prywatnej kolekcji Henryka. Obejmowały one insygnia "Małego Jerzego" (przypuszczalnie noszone przez Karola I podczas jego egzekucji, a obecnie w zamku Windsor) oraz Krzyżśw.Andrzeja (obecnie w zamku Edynburg), który jest insygniacją Orderu Osetów, a także rubinowy pierścień.
Henryk Benedykt, jego brat, ojciec i matka są pochowani w krypcie Bazyliki Świętego Piotra w Watykanie. Piotra w Watykanie. Na jednej z kolumn we właściwej bazylice znajduje się pomnik ku czci Stuartów Królewskich zaprojektowany przez Antonio Canovę. Został on niedawno odrestaurowany, za co zapłaciła królowa ElżbietaMatka Boska.
Był kardynałem elektorem na konklawe papieskie w latach 1758, 1769, 1774-75 i 1799-1800.
Pomnik Stuartów Królewskich, Rzym
Pytania i odpowiedzi
P: Kim był Henry Benedict Maria Clement Thomas Francis Xavier Stuart?
O: Henryk Benedykt Maria Klemens Tomasz Franciszek Ksawery Stuart był rzymskokatolickim kardynałem, a także czwartym i ostatnim jakobickim dziedzicem, który publicznie rościł sobie prawo do tronów Anglii, Szkocji i Irlandii.
P: Co zrobił papież, gdy w styczniu 1788 roku zmarł Karol Edward Stuart?
O: Kiedy w styczniu 1788 roku zmarł Karol Edward Stuart, papież nie uznał Henryka za prawowitego władcę Anglii, Szkocji i Irlandii, ale określił go jako kardynała księcia Yorku.
P: Jaką karierę zrobił Henryk w Kościele rzymskokatolickim?
O: Henryk miał długą karierę w Kościele rzymskokatolickim, został dziekanem Kolegium Kardynalskiego i kardynałem-biskupem Ostii i Velletri.
P: Jak Henryk był najbardziej znany w młodości?
O: Gdy był młody, ojciec Henryka uczynił go księciem Yorku (w jakobickim rodzie szlacheckim) i tak był najbardziej znany.
P: Jak odnosili się do niego jakobici po śmierci jego brata?
O: Po śmierci brata w 1788 r. jakobici określali go jako Henryka IX Anglii.
P: Jak Henryk określał się publicznie?
A: Publicznie określał się jako kardynał-książę Yorku nuncupatus.
