Bitwa na Morzu Koralowym

Tło

Japońska ekspansja

7 grudnia 1941 roku, używając lotniskowców, Japończycy zaatakowali flotę amerykańską na Pacyfiku w PearlHarbor na Hawajach. Atak zniszczył większość pancerników amerykańskiej floty na Pacyfiku. Rozpoczął też stan wojny między tymi dwoma narodami. Japończycy chcieli zniszczyć amerykańskie okręty marynarki wojennej, zdobyć ziemię z zasobami naturalnymi i zdobyć bazy wojskowe do obrony swojego imperium.

W tym samym czasie, gdy atakowali Pearl Harbor, Japończycy zaatakowali Malaję. Spowodowało to, że Wielka Brytania, Australia i Nowa Zelandia dołączyły do Stanów Zjednoczonych jako sojusznicy w wojnie z Japonią (Australia dołączyła do II wojny światowej w 1939 r., gdy Niemcy najechały na Polskę). Celem japońskich bitew w tej wojnie było usunięcie Brytyjczyków i Amerykanów z Indii Holenderskich i Filipin.

W pierwszych miesiącach 1942 roku siły japońskie zaatakowały i zdobyły Filipiny, Tajlandię, Singapur, Holenderskie Indie Wschodnie, Wyspę Wake, Nową Brytanię, Wyspy Gilberta i Guam. Zniszczyli również wiele alianckich sił lądowych, morskich i powietrznych. Japonia planowała wykorzystać te ziemie do obrony swojego imperium.

Wkrótce po rozpoczęciu wojny, japoński sztab generalny marynarki wojennej chciał zaatakować północną Australię. Celem było uniemożliwienie wykorzystania Australii jako bazy do zagrażania obronom Japonii na Południowym Pacyfiku.

Cesarska Armia Japońska (IJA) powiedziała, że nie ma sił ani okrętów do najechania na Australię. Wiceadmirał Shigeyoshi Inoue, dowódca 4. Floty IJN (zwanej również Siłami Morskimi Południowymi) wpadł na pomysł schwytania Tulagów w południowo-wschodniej części Wysp Salomona i Port Moresby w Nowej Gwinei.

Dzięki temu północna Australia znalazłaby się w zasięgu japońskich samolotów lądowych. Japonia zdecydowała się na zdobycie Nowej Kaledonii, Fidżi i Samoa. Utrudniłoby to Stanom Zjednoczonym zaopatrywanie Australii.

W kwietniu 1942 roku wojsko i marynarka wojenna opracowały plan o nazwie Operacja MO. Plan ten zakładał najechanie na Port Moresby do 10 maja. Plan obejmował również zdobycie Tulagów w dniach 2-3 maja. Dałoby to marynarce wojennej bazę do ataków na sojusznicze terytoria i siły na Południowym Pacyfiku.

Kiedy skończyło się MO, marynarka wojenna planowała operację RY. To był plan zdobycia Nauru i Ocean Island dla ich złóż fosforanu 15 maja.

Planowano dalsze ataki na Fidżi, Samoa i Nową Kaledonię. W marcu doszło do niszczycielskiego ataku lotniczego samolotów alianckich na japońskie siły morskie ingerujące w obszar Lae-Salamaua w Nowej Gwinei. Inoue poprosił przewoźników o dostarczenie samolotów. Inoue obawiał się o bombowce alianckie w bazach lotniczych w Townsville i Cooktown w Australii.

Admirał Isoroku Yamamoto, dowódca Japońskiej Floty Kombinowanej, planował atak na czerwiec. Chciał spróbować zniszczyć lotniskowce amerykańskiej marynarki wojennej. Żaden nie został uszkodzony w ataku Pearl Harbor.

Reakcja sojuszników

Nieznany Japończykom, Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych zdekodowała japońskie tajne kody. Do marca 1942 roku, Stany Zjednoczone były w stanie odkryć do 15% kodu IJN. Do końca kwietnia Amerykanie czytali do 85% wiadomości w kodzie.

W marcu 1942 roku Stany Zjednoczone po raz pierwszy zauważyły operację MO w wiadomościach. 13 kwietnia Brytyjczycy zdekodowali wiadomość IJN mówiącą Inoue, że wysyłana jest Piąta Dywizja Przewoźników, składająca się z floty przewoźników Shōkaku i Zuikaku. Brytyjczycy wysłali tę wiadomość do Amerykanów. Powiedzieli też, że Port Moresby prawdopodobnie zostanie zaatakowany w planie MO.

Admirał Chester Nimitz, nowy dowódca sił alianckich na Pacyfiku, i jego sztab uważał, że Japończycy planują atak na początku maja na Port Moresby. Alianci postrzegali Port Moresby jako ważną bazę do ataku na Japończyków. Sztab Nimitza uważał również, że Japończycy mogą zaatakować bazy alianckie w Samoa i w Suva.

Nimitz wysłał wszystkie cztery statki powietrzne floty Pacyfiku na Morze Koralowe. Do 27 kwietnia, japońskie wiadomości pomogły aliantom poznać większość celów planów MO i RY.

29 kwietnia Nimitz wysłał swoje cztery lotniskowce i ich wspierające okręty wojenne w kierunku Morza Koralowego. Grupa Robocza 17 składała się z lotniskowca Yorktown, trzech krążowników i czterech niszczycieli. Wspierany był przez dwa olejowce i dwa niszczyciele.

Task Force 11 składał się z lotniskowca Lexington z dwoma krążownikami. TF 16 składała się z lotniskowców Enterprise i USS Hornet, ale były one zbyt daleko.

Nimitz umieścił Fletchera na czele alianckich sił morskich w rejonie Południowego Pacyfiku, dopóki Halsey nie dotarł do Halsey'a. Po przybyciu TF 16 na obszar Morza Koralowego (Lundstrom, Pearl Harbor to Midway, s. 167) Halsey miał dowodzić wszystkimi trzema grupami zadaniowymi.

Japończycy myśleli, że wszyscy oprócz jednego z lotniskowców Marynarki Wojennej USA są na środkowym Pacyfiku. Japończycy nie znali lokalizacji drugiego lotniskowca, ale nie spodziewali się odpowiedzi amerykańskiego przewoźnika na MO, dopóki nie rozpoczęły się ataki.

Cesarskie postępy Japonii na południowo-zachodnim Pacyfiku od grudnia 1941 r. do kwietnia 1942 r.


Shigeyoshi Inoue, dowódca 4. Floty Cesarskiej Marynarki Wojennej Japonii.


Frank Jack Fletcher, dowódca US Task Force 17

Bitwa

Preludium

Pod koniec kwietnia japońskie okręty podwodne RO-33 i RO-34 przeszukały obszar, na którym planowano wyładunki. Łodzie podwodne zbadały wyspę Rossel Island i obszar Grupy Deboyne oraz trasę do Port Moresby. Nie widziały żadnych statków sojuszniczych i wróciły do Rabaul 23 i 24 kwietnia.

Japońskie Siły Inwazyjne Port Moresby, dowodzone przez kontradmirała Kōsō Abe, obejmowały 11 statków transportowych przewożących około 5000 żołnierzy z Południowego Oddziału Morskiego IJA oraz 500 dodatkowych oddziałów.

W tym jeden lekki krążownik i sześć niszczycieli pod dowództwem kontradmirała Sadamichi Kajioka. Statki Abe'a odpłynęły z Rabaul na rejs 840 nmi (970 mi; 1.560 km) do Port Moresby 4 maja, a następnego dnia dołączyły do nich siły Kajioka. Statki, które miały przybyć do Port Moresby do 10 maja.

Siły alianckie w Port Moresby miały 5.333 żołnierzy, ale tylko połowa z nich to piechota i wszyscy mieli słaby sprzęt i niewielkie wyszkolenie.

Na czele inwazji na Tulagi stanęły Tulagi Invasion Force. Dowodził nią kontradmirał Kiyohide Shima. Składały się one z dwóch minowozów, dwóch niszczycieli, sześciu trałowców, dwóch subchaserów i transportowca przewożącego około 400 żołnierzy. Wsparcie dla sił Tulagi stanowił lekki transportowiec Shōhō, cztery ciężkie krążowniki i jeden niszczyciel, dowodzony przez kontradmirała Aritomo Gotō.

Istniały oddzielne siły dowodzone przez kontradmirała Kuninori Marumo. W jej skład wchodziły dwa lekkie krążowniki, płatowiec morski Kamikawa Maru i trzy łodzie motorowe. Inoue kierował MO z krążownika Kashima. Przybył 4 maja.

Siły Gotō opuściły Truk 28 kwietnia i pozostały w pobliżu wyspy Nowa Georgia. Grupa wsparcia Marumo opuściła Nową Irlandię, by 2 maja stworzyć bazę samolotów morskich w celu wsparcia ataku Tulagów. Siły inwazji Shimy opuściły Rabaul 30 kwietnia.

1 maja z Truku wyruszyły siły uderzeniowe przewoźnika z lotniskowcami Zuikaku i Shōkaku, dwoma ciężkimi krążownikami i sześcioma niszczycielami. Siłami uderzeniowymi dowodził wiceadmirał Takeo Takagi (flaga na krążowniku Myoko). Tylny admirał Chūichi Hara na Zuikaku dowodził siłami powietrznymi lotniskowca.

Carrier Strike Force miał wejść na Morze Koralowe na południe od Guadalcanal. Po wejściu na Morze Koralowe, lotniskowce miały dostarczyć samoloty dla sił inwazyjnych, zniszczyć alianckie samoloty w Port Moresby i zniszczyć wszystkie sojusznicze siły morskie na Morzu Koralowym.

Przewoźnicy Takagiego mieli dostarczyć dziewięć samolotów myśliwskich Zero do Rabaul. Zła pogoda podczas dwóch prób dostarczenia sprawiła, że samolot wrócił do przewoźników. Jeden z samolotów Zero rozbił się w oceanie.

Aby dowiedzieć się, czy przybywają alianckie siły morskie, Japończycy wysłali łodzie podwodne, które czekały na południowy zachód od Guadalcanal. Siły Fletchera dostały się na obszar Morza Koralowego, zanim przybyły łodzie podwodne, a Japończycy ich nie widzieli. Kolejny okręt podwodny został wysłany, by zbadać okolice Nouméa. Został zaatakowany przez samoloty Yorktown 2 maja.

Rano 1 maja, Fletcher wysłał TF11 na tankowanie. TF 17 zakończyła tankowanie następnego dnia. Fletcher zabrał TF 17 na północny zachód w kierunku Louisiades i kazał TF 11 spotkać się z TF 44 4 maja. TF 44 to wspólne australijsko-amerykańskie siły okrętów wojennych pod dowództwem MacArthura. Przewodził jej australijski kontradmirał John Crace. Składał się z krążowników HMAS Australia, Hobart i USS Chicago.

Tulagi

Na początku 3 maja siły Shimy przybyły z Tulagów, a wojska morskie zaczęły okupować wyspę. Tulagi były bezbronne. Mała gwardia australijskich komandosów i grupa Royal Australian Air Force odeszła przed przybyciem Shimy. Siły japońskie zbudowały samolot morski i bazę komunikacyjną.

O 17:00 3 maja, Fletcher został poinformowany, że widziano japońskie siły inwazyjne Tulagi. TF 17 udał się w kierunku Guadalcanal, aby przeprowadzić atak powietrzny na japońskie siły w Tulagi.

4 maja, z pozycji 100 nmi (120 mil; 190 km) na południe od Guadalcanal (11°10′S 158°49′E / 11.167°S 158.817°E / -11.167; 158.817), 60 samolotów z TF 17 dokonało trzech ataków na siły Shimy u wybrzeży Tulagi. Samoloty Yorktown zatopiły niszczyciel Kikuzuki (09°07′S 160°12′E / 9.117°S 160.200°E / -9.117; 160.200) oraz trzy z trałowców, uszkodziły cztery inne statki i zniszczyły cztery samoloty morskie. Amerykanie stracili jeden bombowiec nurkowy i dwa myśliwce. Mimo że japońskie siły zostały uszkodzone przez uderzenia lotniskowca, nadal budowali bazę samolotów morskich. Zaczęli lecieć z Tulagi do 6 maja.

Takagi's Carrier Striking Force był na północ od Tulagi, kiedy dowiedział się o strajku Fletchera 4 maja. Takagi wysłał samoloty na poszukiwania amerykańskich lotniskowców, ale samoloty nic nie znalazły.

Poszukiwania w powietrzu i decyzje

O 08:16 dnia 5 maja, TF 17 spotkało się z TF 11 i TF 44 na południe od Guadalcanal. W tym samym czasie cztery myśliwce F4F Wildcat z Yorktown zestrzeliły samolot Kawanishi Type 97 z Yokohama Air Group.

Wiadomość z Pearl Harbor powiedziała Fletcherowi, że Japończycy planują wylądować swoje wojska w Port Moresby 10 maja, a ich lotniskowce będą blisko grupy inwazyjnej. Fletcher planował zabrać swoje wojska na północ w kierunku Luizjady.

Siły lotniskowe Takagi'ego wkroczyły na Morze Koralowe we wczesnych godzinach rannych 6 maja.

6 maja, Fletcher dołączył do TF 11 i TF 44 w TF 17. Sądził, że japońskie lotniskowce są wciąż dobrze na północy. Amerykańskie samoloty nie znalazły japońskich sił morskich, ponieważ znajdowały się poza zasięgiem samolotów.

O 10:00, latający statek Kawanishi z Tulagi zobaczył TF 17 i wysłał wiadomość do swojej siedziby. Takagi otrzymał raport o 10:50. W tym czasie siła Takagiego wynosiła około 300 nmi (350 mil; 560 km) na północ od Fletcher. Statki Takagi'ego wciąż tankowały, więc nie był jeszcze gotowy do walki. Takagi wysłał swoje dwa lotniskowce z dwoma kontrtorpedowcami pod dowództwem Hary, aby skierowały się w stronę TF 17 z prędkością 20 kn (23 mph; 37 km/h), tak aby mogły zaatakować następnego dnia.

Amerykańskie bombowce B-17 stacjonujące w Australii zaatakowały siły inwazyjne Port Moresby, w tym okręty wojenne Gotō, kilka razy w dniu 6 maja bezskutecznie. Dowództwo MacArthura powiedziało Fletcherowi o położeniu japońskich sił inwazyjnych. Samoloty MacArthura widziały lotniskowiec (Shōhō) około 425 nmi (489 mil; 787 km) na północny zachód od TF17.

O 18:00, TF 17 zakończył tankowanie, a Fletcher wysłał Neosho z niszczycielem, Simsem, aby czekał dalej na południe. Następnie TF 17 skręcił na północny zachód w kierunku Rossel Island. O 20:00 (13°20′S 157°40′E / 13.333°S 157.667°E / -13.333; 157.667), Hara spotkała Takagi'ego, który zakończył tankowanie.

Pod koniec 6 maja lub na początku 7 maja, Kamikawa Maru założyła bazę samolotów morskich na wyspach Deboyne, aby pomóc siłom inwazyjnym w zbliżeniu się do Port Moresby. Reszta Marumo's Cover Force czekała w pobliżu Wysp D'Entrecasteaux.

Bitwa z przewoźnikiem, pierwszy dzień

Strajki poranne

O 06:25 7 maja, TF 17 była 115 nmi (132 mi; 213 km) na południe od Rossel Island (13°20′S 154°21′E / 13.333°S 154.350°E / -13.333; 154.350). W tym czasie Fletcher wysłał krążownik i niszczyciel Crace'a na zewnątrz. Kiedy okręty wojenne Crace odeszły, zmniejszyło to obronę przeciwlotniczą lotniskowców Fletchera. Fletcher chciał się upewnić, że japońskie siły inwazyjne nie będą w stanie przedostać się do Port Moresby, gdy będzie walczył z japońskimi lotniskowcami.

Fletcher myślał, że siły Takagi'ego były na północ od jego lokalizacji. Fletcher powiedział Yorktown'owi, żeby wysłał 10 bombowców nurkowych do przeszukania tego obszaru. Takagi wystrzelił 12 bombowców nośnych typu 97 o 6:00, aby przeszukać TF 17. Hara sądziła, że statki Fletcher'a są na południu. Krążowniki Gotō Kinugasa i Furutaka wypuściły na orbitę cztery floatowce Kawanishi E7K2 typu 94, aby przeszukać Amerykanów. Każda ze stron miała swoje lotniskowce gotowe do startu po zlokalizowaniu wroga.

O 07:22 jeden z lotniskowców Takagi'ego, z Shōkaku zlokalizował amerykańskie statki. O 07:45 japoński pilot zlokalizował "jeden lotniskowiec, jeden krążownik i trzy niszczyciele". Hara myślał, że znalazł amerykańskie lotniskowce. Hara wystrzelił wszystkie swoje dostępne samoloty. W sumie 78 samolotów-18 myśliwców Zero, 36 bombowców nurkujących typu 99 i 24 torpedowce wystartowały z Shōkaku i Zuikaku o godzinie 08:00.

O 08:20, jeden z samolotów znalazł przewoźników Fletchera. Takagi i Hara kontynuowali atak na statki na ich południu. Zwrócili też swoje lotniskowce w kierunku północno-zachodnim, aby zbliżyć się do Amerykanów. Takagi i Hara myśleli, że amerykańskie siły lotniskowców mogą działać w dwóch grupach.

O 8:15, samolot z Yorktown zobaczył siły Gotō. Zgłosił dwa lotniskowce i cztery ciężkie krążowniki" na 10°3′S 152°27′E / 10.050°S 152.450°E / -10.050; 152.450, 225 nmi (259 mi; 417 km) na północny zachód od TF17. Fletcher myślał, że znalazł japońską główną siłę nośną. Kazał zaatakować wszystkie dostępne samoloty lotniskowe. Do 10:13 latały amerykańskie siły 93 samoloty - 18 F4F Wildcats, 53 bombowce nurkowe SBD i 22 torpedowce TBD Devastator. O 10:12 Fletcher otrzymał jednak raport od trzech armii Stanów Zjednoczonych B-17 z lotniskowca, dziesięciu transporterów i 16 okrętów wojennych.

Wierząc, że były to główne japońskie siły lotnicze, Fletcher skierował samoloty w stronę tego celu.

O 9:15, siły Takagi'ego zauważyły Neosho i Simsa. Takagi zdał sobie sprawę, że amerykańskie lotniskowce są pomiędzy nim a siłami inwazyjnymi. Takagi kazał swoim samolotom zaatakować Neosho i Simów. O 11:15, 36 bombowców nurkowych zaatakowało dwa amerykańskie statki.

Cztery bombowce nurkowe zaatakowały Simów, a reszta zaatakowała Neosho. Niszczyciel został trafiony przez trzy bomby, złamane na pół i zatonęły, zabijając wszystkich oprócz 14 członków jego 192-osobowej załogi. Neosho został trafiony siedmioma bombami. Ciężko uszkodzony i bez mocy, Neosho tonął. Neosho powiedział Fletcherowi przez radio, że została zaatakowana.

Amerykański samolot zauważył Shōhō o 10:40 i zaatakował. Japoński lotniskowiec był chroniony przez sześć Zero i dwa myśliwce typu 96 "Claude" latające bojowym patrolem powietrznym (CAP). Krążowniki Gotō otoczyły lotniskowiec.

Atakując najpierw, grupa powietrzna Lexingtona uderzyła w Shōhō dwoma bombami o wadze 1000 funtów (450 kg) i pięcioma torpedami, powodując poważne obrażenia. O 11:00 grupa lotnicza Yorktown zaatakowała płonący lotniskowiec 11 kolejnymi bombami o wadze 1000 funtów i dwiema torpedami. Rozerwana, Shōhō zatonęła o 11:35 (10°29′S 152°55′E / 10.483°S 152.917°E / -10.483; 152.917). Gotō wysłał swoje okręty wojenne na północ, ale wysłał niszczyciel Sazanami, aby ratował ocalałych. Uratowano tylko 203 z 834-osobowej załogi transportowca. W ataku zginęły trzy amerykańskie samoloty. Wszystkie samoloty Shōhō zostały utracone. O 12:10 pilot powiedział TF 17, że atak zakończył się sukcesem.

Popołudniowe operacje

Amerykańskie samoloty wróciły i wylądowały na swoich przewoźnikach do 13:38. Do 14:20 samolot jest gotowy do wystrzelenia przeciwko siłom inwazyjnym Port Moresby lub krążownikom Gotō. Fletcher obawiał się, że nie wie, gdzie są inne japońskie lotniskowce. Siły alianckie myślały, że w pobliżu mogą być nawet cztery japońskie lotniskowce. Fletcher skierował TF17 na południowy zachód.

Kiedy Inoue dowiedział się, że Shōhō został zatopiony, rozkazał konwojowi inwazyjnemu wycofać się na północ. Rozkazał Takagi'emu zniszczyć amerykańskie siły nośne. Kiedy konwój inwazyjny wycofywał się, został zbombardowany przez osiem armii amerykańskich B-17, ale nie został uszkodzony. Gotō i Kajioka otrzymali rozkaz, by umieścić swoje statki na południe od Rossel Island na nocną bitwę, jeśli amerykańskie statki zbliżą się wystarczająco blisko.

O 12:40, samolot morski zobaczył siłę Crace. O 13:15, samolot z Rabaul widział siły Crace'a. O 13:30 Takagi zawrócił swoje lotniskowce na zachód i powiedział Inoue o 15:00, że amerykańskie lotniskowce były zbyt daleko, by je zaatakować tego dnia.

Ludzie Inoue'a wysłali samoloty bojowe z Rabaul w kierunku Crace. Pierwsza grupa składała się z 12 bombowców torpedowych typu 1, druga grupa to 19 samolotów Mitsubishi typu 96 uzbrojonych w bomby. Obie grupy znalazły i zaatakowały statki Crace o 14:30. Statki Crace były nieuszkodzone i zestrzeliły cztery bombowce typu 1. Wkrótce potem trzy B-17 armii amerykańskiej przypadkowo zbombardowały Crace, ale nie spowodowały żadnych uszkodzeń.

Crace powiadomił Fletchera, że nie może wykonać swojej misji bez samolotów. Crace ruszył na południe. Statki Crace miały mało paliwa.

Załoga Takagi'ego myślała, że statki alianckie będą wystarczająco blisko, by zaatakować przed zmrokiem. Takagi i Hara postanowili zaatakować samolotami, mimo że musieliby wrócić po zmroku.

Aby spróbować potwierdzić lokalizację amerykańskich lotniskowców, o 15:15 Hara osiem bombowców torpedowych, aby spojrzeć 200 nmi (230 mi; 370 km) na zachód. Bombowce nurkowe wróciły z ataku na Neosho i wylądowały. O 16:15 Hara wystrzelił 12 bombowców nurkowych i 15 samolotów torpedowych z rozkazami poszukiwania amerykańskich statków.

O 17:47, TF 17 wykrył japońskie siły na radarze zmierzające w ich kierunku. Amerykanie wysłali 11 CAP Wildcats do ataku na japońskie samoloty. Żbiki zestrzeliły siedem bombowców torpedowych i jeden bombowiec nurkowy, i poważnie uszkodziły kolejny. Trzy Żbiki zginęły.

Japońscy przywódcy odwołali misję i wrócili do swoich przewoźników. Słońce zachodzi o 18:30. Kilka japońskich bombowców nurkowych znalazło amerykańskich przewoźników w ciemności i próbowało na nich wylądować. Ogień przeciwlotniczy z niszczycieli TF 17 wysłał ich. Do 20:00, TF 17 i Takagi były oddalone od siebie o około 100 nmi (120 mil; 190 km). Takagi włączył reflektory swoich statków, aby pomóc 18 ocalałym samolotom wrócić do domu.

Przy 15:18 i 17:18 Neosho radia TF 17 że ona tonąć. Fletcher wiedział, że jego jedyny pobliski zapas paliwa zniknął.

Ponieważ zmrok zakończył loty samolotów na dzień, Fletcher kazał TF 17 kierować się na zachód. Crace również skręcił na zachód. Inoue kazał Takagiemu zniszczyć amerykańskie lotniskowce następnego dnia. Opóźnił lądowanie w Port Moresby do 12 maja. Takagi zabrał swoje lotniskowce 120 nmi (140 mil; 220 km) na północ w nocy, aby chronić konwój inwazyjny. Gotō i Kajioka nie byli w stanie zaatakować alianckich okrętów wojennych w nocy.

Obie strony spędziły noc przygotowując swoje samoloty do bitwy. W 1972 wiceadmirał H. S. Duckworth powiedział, że Morze Koralowe jest najbardziej zagmatwanym obszarem bitwy w historii. Hara powiedział, że był tak sfrustrowany "słabym szczęściem" Japończyków 7 maja, że miał ochotę zrezygnować z marynarki.

Bitwa z przewoźnikiem, drugi dzień

Atak na japońskich przewoźników

O 06:15 8 maja, Hara wystrzeliła siedem bombowców torpedowych, aby przeszukać teren na południe od japońskich lotniskowców. W poszukiwaniach pomogły również trzy Kawanishi Type 97s z Tulagów i cztery bombowce Type 1 z Rabaulu. O 7:00 siły lotniskowców skręciły na południowy zachód i dołączyły do nich dwa krążowniki Goto, Kinugasa i Furutaka. Konwój inwazyjny, Gotō i Kajioka ruszyły na wschód od wyspy Woodlark.

O 06:35, TF 17 wypuściła 18 SBD-ów na poszukiwanie japońskich statków. Niebo nad amerykańskimi lotniskowcami było przeważnie czyste.

O 08:20, Lexington SBD zauważył japońskich przewoźników i powiedział TF 17. Dwie minuty później, samolot Shōkaku zobaczył TF 17 i powiedział Harze. Te dwie siły były oddalone od siebie o około 210 nmi (240 mil; 390 km). Obie strony przygotowały się do startu swoich samolotów.

O 9:15 japońskie lotniskowce wystrzeliły 18 myśliwców, 33 bombowce nurkowe i 18 samolotów torpedowych. Każdy z amerykańskich lotniskowców przeprowadził osobny atak. Grupa Yorktown składała się z sześciu myśliwców, 24 bombowców nurkujących i dziewięciu torpedowców. Grupa Lexingtona składała się z 9 myśliwców, 15 bombowców nurkujących i 12 torpedowców. Zarówno amerykańskie jak i japońskie siły lotniskowe skierowały się bezpośrednio na siebie.

Yorktown's bombowce nurkowe dotarły do japońskich lotniskowców o 10:32. W tym czasie Shōkaku i Zuikaku były oddalone od siebie o około 10.000 yd (9.100 m), a Zuikaku ukryte pod chmurami. Te dwa lotniskowce były chronione przez 16 myśliwców CAP Zero. Bombowce nurkujące z Yorktown zaatakowały Shōkaku o 10:57 i uderzyły w lotniskowiec dwiema bombami o wadze 1000 funtów (450 kg), powodując ciężkie uszkodzenia lotu lotniskowca i pokładów hangaru. Samoloty torpedowe Yorktown nie trafiły wszystkimi swoimi torpedami. Dwa amerykańskie bombowce nurkowe i dwa CAP Zero zostały zestrzelone podczas ataku.

Samoloty Lexingtona przybyły i zaatakowały o 11:30. Dwa bombowce nurkowe zaatakowały Shōkaku, uderzając w lotniskowiec jedną bombą o wadze 1000 funtów (450 kg), powodując dalsze szkody. Dwa inne bombowce nurkowe zaatakowały Zuikaku, zaginął z ich bombami. Pozostałe bombowce nurkowe Lexingtona nie były w stanie znaleźć japońskich lotniskowców w ciężkich chmurach. TBD Lexingtona ominęły Shōkaku ze wszystkimi 11 torpedami. 13 CAP Zeros na patrolu zestrzeliło trzy Wildcats.

Z silnie uszkodzonym pokładem i 223 zabitymi lub rannymi członkami załogi, Shōkaku nie był w stanie wystartować więcej samolotów. O 12:10, Shōkaku i dwa niszczyciele wycofały się na północny wschód.

Atak na amerykańskich przewoźników

O 10:55, radar Lexingtona wykrył japoński samolot i wysłał dziewięć żbików do ataku na samoloty. Sześć żbików było za nisko i ominęło japońskie samoloty, gdy przelatywały nad nimi. Ze względu na duże straty w samolotach zeszłej nocy, Japończycy nie byli w stanie wykonać pełnego ataku torpedowego na oba samoloty. Japończycy wysłali 14 samolotów torpedowych do ataku na Lexington i cztery do ataku na Yorktown. Wildcat zestrzelił jeden, a 8 Yorktown SBD-ów zniszczyło trzy. Cztery SBD-y zostały zestrzelone przez Zero eskortujące samoloty torpedowe.

Japoński atak rozpoczął się o 11:13, gdy lotniskowce, stacjonujące w odległości 3.000 yd (2700 m), wystrzeliły z dział przeciwlotniczych. Cztery samoloty torpedowe, które zaatakowały Yorktown, wszystkie chybiły. Pozostałe trafiły w Lexington dwoma torpedami typu 91. Pierwsza torpeda rozbiła zbiorniki z benzyną lotniczą. Druga torpeda spowodowała, że kilka kotłów przestało działać. Cztery z japońskich samolotów torpedowych zostały zestrzelone przez ogień przeciwlotniczy.

33 japońskie bombowce nurkowe zaatakowały po atakach torpedowych. 19 bombowców nurkowych Shōkaku zaatakowało Lexington, a pozostałe 14 zaatakowało Yorktown. Zero chroniło bombowce nurkowe przed czterema Lexington CAP Wildcats. Bombowce Takahashi'ego uszkodziły Lexington dwoma uderzeniami bomby, powodując pożary, które zostały ugaszone do 12:33. O 11:27 Yorktown został trafiony w środek pokładu samolotu pojedynczą, 250-kilogramową (550 funtów), półpancerną bombą przebijającą, która przebiła cztery pokłady, zanim eksplodowała, powodując poważne obrażenia i zabijając lub poważnie raniąc 66 mężczyzn. Do 12 osób prawie nie trafiło na uszkodzony kadłub Yorktown'a poniżej linii wodnej. Dwa z bombowców nurkujących zostały zestrzelone przez CAP Wildcat podczas ataku.

Gdy japońskie samoloty zakończyły swoje ataki i zaczęły wracać, zostały zaatakowane przez samoloty amerykańskie.

Odzyskanie sił, ponowna ocena i wycofanie się

Samoloty, z wieloma uszkodzonymi samolotami, wylądowały na swoich lotniskowcach między 12:50 a 14:30. Yorktown i Lexington były w stanie wylądować samoloty. Czterdzieści sześć z pierwotnych 69 samolotów z japońskich sił powróciło. Trzy kolejne Zero, cztery bombowce nurkowe i pięć torpedowców zostały uszkodzone nie do naprawienia i zostały zepchnięte do oceanu.

Gdy TF 17 odzyskała swój samolot, Fletcher pomyślał o sytuacji. Fletcher wiedział, że oba jego lotniskowce są ranne i że stracił wiele myśliwców. Problemem było też paliwo z powodu utraty Neosho. O 14:22 Fitch powiedział Fletcherowi, że są dwa nieuszkodzone japońskie lotniskowce. Fletcher wycofał TF17 z walki. Fletcher poinformował MacArthura o pozycji japońskich lotniskowców i zasugerował, że zaatakuje je bombowcami.

Około 14:30 Hara poinformowała Takagi, że działają tylko 24 Zero, osiem bombowców nurkujących i cztery torpedowce z lotniskowców. Takagi obawiał się o poziom paliwa na swoich statkach; jego krążowniki były na poziomie 50%, a niektóre z jego niszczycieli zaledwie 20%. O 15:00 Takagi powiedział, że zatopił dwa amerykańskie lotniskowce - Yorktown i "klasę Saratoga". Inoue wezwał konwój inwazyjny do Rabaul, przesunął MO na 3 lipca i rozkazał zebrać swoje siły na północny wschód od Solomonów, aby rozpocząć operację RY.

Zuikaku i jej eskorta zwrócili się w stronę Rabaul, podczas gdy Shōkaku zmierzał do Japonii.

Na pokładzie Lexington, eksplozja zabiła 25 ludzi i wywołała duży pożar. Około 14:42 nastąpiła kolejna duża eksplozja, która wywołała drugi pożar. Trzecia eksplozja miała miejsce o 15:25. Załoga Lexington'a zaczęła opuszczać statek o 17:07. Po uratowaniu ocalałych z transportowca, w tym Fitch'a i kapitana transportowca, Fredericka C. Sherman'a, o 19:15 niszczyciel Phelps wystrzelił pięć torped w kierunku płonącego statku, który zatonął w 2400 sążni o 19:52 (15°15′S 155°35′E / 15.250°S 155.583°E / -15.250; 155.583).

Dwieście szesnaście z 2 951-osobowej załogi przewoźnika zatonęło wraz ze statkiem, wraz z 36 samolotami. Phelps i pozostałe okręty wojenne wyruszyły na powrót do Yorktown, które o godzinie 16:01 wyruszyły, a TF17 przesunęło się na południowy zachód. Później tego wieczoru MacArthur poinformował Fletchera, że osiem jego B-17 zaatakowało konwój inwazyjny i że porusza się on na północny zachód.

Tego wieczoru Crace wysłała do Townsville Hobarta, któremu brakowało paliwa, i niszczyciel Walke, który miał problemy z silnikiem. Crace pozostał na patrolu na Morzu Koralowym na wypadek, gdyby japońskie siły inwazyjne próbowały udać się w kierunku Port Moresby.

Mapa bitwy, 3-9 maja, przedstawiająca ruchy większości głównych sił biorących udział w bitwie


Yorktown prowadzi operacje lotnicze na Pacyfiku jeszcze przed bitwą. Flota naftowa jest w pobliżu.


Załoga Zuikaku obsługuje samolot na pokładzie samolotu przewoźnika w dniu 5 maja.


Animowana mapa bitwy, 6-8 maja


Japońskie bombowce nurkowe kierują się w kierunku podanej pozycji amerykańskich lotniskowców 7 maja.


Neosho (górny środek) płonie i powoli tonie po japońskim ataku bombowym.


Shōhō jest bombardowany i torpedowany przez amerykański samolot transportowy.


HMAS Australia (centrum) i TG17.3 w trakcie ataku powietrznego 7 maja


Myśliwiec A6M Zero prowadzi grupę powietrzną startującą z pokładu Shōkaku.


Yorktown (pierwszy plan) i Lexington zwracają się w stronę startu pod gołym niebem 8 maja.


Shōkaku , przy dużej prędkości i silnym skręcie, uderzył w bombę i pali się.


Lexington (w środku po prawej), ogień i pod ciężkim atakiem, na zdjęciu zrobionym z japońskiego samolotu


Tamotsu Ema, przywódca bombowców nurkowych Zuikaku, które uszkodziły Yorktown


Lexington , płonący i opuszczony

Znaczenie

Nowy rodzaj wojny morskiej

Była to pierwsza w historii bitwa morska, w której okręty nigdy nie widziały ani nie strzelały bezpośrednio do siebie. Zamiast tego samoloty były używane do atakowania siebie nawzajem.

To była walka nosiciel-przenośnik. Żaden z dowódców nie miał z tym doświadczenia. Dowódcy mieli słabą łączność. Było to trudne, bo bitwa toczyła się na dużym obszarze. Samoloty latały tak szybko, że nie było zbyt wiele czasu na podjęcie decyzji.

Japończycy mieli problemy, ponieważ Inoue był zbyt daleko w Rabaulu, by kierować swoimi siłami morskimi. Fletcher był na lotniskowcu, więc łatwiej mu było kierować swoimi siłami. Japońscy admirałowie nie dzielili się szybko informacjami.

Doświadczone załogi japońskich przewoźników radziły sobie lepiej niż te z USA. Japoński atak na amerykańskie lotniskowce w dniu 8 maja był lepiej zorganizowany niż amerykański atak na japońskie lotniskowce.

Japończycy mieli znacznie większe straty dla swoich załóg lotniczych. Stracili dziewięćdziesiąt załóg zabitych w walce w porównaniu z trzydziestoma pięcioma dla Amerykanów. Wysoko wykwalifikowane załogi japońskich lotniskowców nie mogły być zastąpione, ponieważ programy szkoleniowe nie były w stanie wyprodukować wystarczającej liczby nowych załóg. Nie istniały programy szkoleniowe, które umożliwiałyby produkcję wykwalifikowanych pilotów. Morze Koralowe było początkiem tego, że Japonia straciła swoje doświadczone załogi.

Amerykanie uczyli się na swoich błędach w walce. Ulepszyli swoje podejście do walki z nosicielami. Amerykanie poprawili swoją obronę przeciwlotniczą. Radar dał Amerykanom przewagę w tej bitwie.

Po utracie Lexington, Amerykanie opracowali ulepszone metody przewozu paliwa lotniczego i lepsze sposoby radzenia sobie ze szkodami. Koordynacja pomiędzy alianckimi siłami powietrznymi na lądzie a Marynarką Wojenną Stanów Zjednoczonych była podczas tej bitwy słaba.

Lotniskowce japońskie i amerykańskie walczyły ponownie w bitwach o Midway, Solomony Wschodnie i Wyspy Santa Cruz w 1942 r. oraz Morze Filipińskie w 1944 r. Każda z tych bitew miała wpływ na to, co wydarzyłoby się w czasie wojny na Pacyfiku.

Skutki taktyczne i strategiczne

Obie strony odniosły zwycięstwo po bitwie. Jeśli chodzi o przegrane okręty, Japończycy odnieśli zwycięstwo, zatapiając amerykański transportowiec, olejowiec i niszczyciel - 41.826 ton długich (42.497 ton). Amerykanie zatopili lekki lotniskowiec, niszczyciel i kilka mniejszych okrętów wojennych - 19.000 ton długich (19.000 t). Lexington był jedną czwartą amerykańskiej siły lotniskowca na Pacyfiku. Japońskiej opinii publicznej powiedziano, że było to zwycięstwo.

Alianci wygrali, ponieważ inwazja morska na Port Moresby została powstrzymana. Oznaczało to, że linie zaopatrzenia między USA i Australią były chronione. Chociaż odciągnięcie Yorktown od Morza Koralowego było jak oddanie terenu morskiego Japończykom, Japończycy wstrzymali swoje plany inwazji.

Bitwa była pierwszym przypadkiem zatrzymania japońskich sił inwazyjnych. To poprawiło morale aliantów. Alianci zostali pokonani przez Japończyków podczas pierwszych sześciu miesięcy wojny na Pacyfiku.

Port Moresby był ważny dla aliantów. Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych powiedziała, że szkody, jakie wyrządziła Japończykom, były większe niż te, które naprawdę wyrządziła.

Bitwa wpłynęła na planowanie obu stron. Bez Nowej Gwinei awans sojuszników byłby trudniejszy. Dla Japończyków, bitwa była postrzegana jako problem. Bitwa pokazała Japończykom, że Amerykanie nie byli tak dobrzy w walce. Japończycy uważali, że przyszłe ataki lotniskowców na USA będą udane.

Midway

Jednym z najważniejszych efektów bitwy na Morzu Koralowym była strata Shōkaku i Zuikaku.

Yamamoto chciał użyć tych lotniskowców do walki z amerykańskimi przewoźnikami w Midway (Shōhō miał wspierać japońskie siły lądowe inwazji). Japończycy myśleli, że zatopili dwa lotniskowce na Morzu Koralowym, ale to pozostawiło jeszcze co najmniej dwa inne lotniskowce amerykańskiej marynarki wojennej, Enterprise i Hornet, które mogły walczyć na Midway.

Amerykańscy przewoźnicy mieli więcej samolotów niż japońscy. Stany Zjednoczone posiadały również samoloty lądowe w Midway. Oznaczało to, że Japończycy nie mieli więcej samolotów w Midway. Amerykanie mieliby trzech przewoźników w Midway, ponieważ Yorktown mógł nadal pływać, nawet ze szkodami na Morzu Koralowym. Amerykańska marynarka wojenna była w stanie naprawić Yorktown w Pearl Harbor między 27 a 30 maja, aby móc walczyć w walce.

W Midway, samoloty Yorktown były ważne w zatopieniu dwóch japońskich przewoźników. Yorktown przeprowadził również wiele japońskich ataków lotniczych na Midway, które zostałyby skierowane na innych amerykańskich przewoźników.

Amerykanie ciężko pracowali, by zdobyć maksymalną liczbę sił dla Midway. Japończycy nie próbowali włączyć Zuikaku do operacji. Japończycy nie starali się wsadzić załóg Shōkaku do grup lotniczych Zuikaku ani zapewnić Zuikaku nowych samolotów. Shōkaku miał uszkodzony pokład, który wymagał trzech miesięcy naprawy w Japonii.

Historycy H. P. Willmott, Jonathan Parshall i Anthony Tully uważają, że Yamamoto popełnił błąd, decydując się na poparcie MO. Ponieważ Yamamoto myślał, że wielka bitwa z Amerykanami będzie w Midway, nie powinien był wysyłać lotniskowców do mniej ważnych bitew, takich jak MO. Japońskie siły morskie zostały osłabione zarówno w bitwach na Morzu Koralowym, jak i w Midway, co pozwoliło aliantom na ich pokonanie.

Yamamoto nie zauważył innej rzeczy o bitwie nad Morzem Koralowym. Amerykanie umieścili swoje lotniskowce w odpowiednim miejscu i czasie, by walczyć z Japończykami. Załogi lotniskowców amerykańskiej marynarki wojennej wykazały się umiejętnościami i próbowały wyrządzić duże szkody japońskim siłom lotniskowców. Japonia straciła cztery lotniskowce na Midway, co spowodowało, że Japonia zaczęła przegrywać wojnę na Pacyfiku.

Sytuacja na Południowym Pacyfiku

Siły australijskie i amerykańskie w Australii były zawiedzione bitwą o Morze Koralowe. Myśleli, że operacja MO doprowadzi do inwazji na kontynent australijski. Na spotkaniu, które odbyło się pod koniec maja, Australijski Doradczy Komitet Wojenny powiedział, że bitwa była rozczarowująca, ponieważ alianci wiedzieli o planach Japonii.

Generał MacArthur powiedział australijskiemu premierowi Johnowi Curtinowi, że siły japońskie mogą zaatakować wszędzie, jeśli będą wspierane przez IJN.

Ze względu na straty przewoźników w Midway, Japończycy nie byli w stanie zaatakować Port Moresby od strony morza. Japończycy próbowali zdobyć Port Moresby drogą lądową. Japończycy rozpoczęli atak na Port Moresby wzdłuż toru Kokoda 21 lipca z Buna i Gona.

Do tego czasu Alianci wysłali więcej żołnierzy do Nowej Gwinei. Dodane siły spowalniały i zatrzymały japoński awans w kierunku Port Moresby we wrześniu 1942 roku. Powstrzymały one również Japończyków przed zdobyciem bazy aliantów w Milne Bay.

Alianci próbowali wykorzystać swoje zwycięstwa nad Morzem Koralowym i Midway, aby spróbować wygrać wojnę z Japonią. Alianci wybrali Tulagi i Guadalcanal jako swoje pierwsze ataki.

Niepowodzenie Japończyków w zdobyciu Port Moresby i ich porażka w Midway oznaczały, że Tulagi nie były chronione przez inne japońskie bazy. Tulagi były cztery godziny lotu od Rabaul, najbliższej dużej japońskiej bazy.

7 sierpnia 1942 roku na Guadalcanal wylądowało 11.000 amerykańskich marines, a 3.000 amerykańskich marines na Tulagach i pobliskich wyspach. Wojska japońskie na Tulagach i pobliskich wyspach zginęły w bitwie pod Tulagami i Gavutu-Tanambogo. Amerykańscy Marines na Guadalcanal zdobyli lotnisko budowane przez Japończyków.

To zapoczątkowało kampanię na Guadalcanal i Wyspach Salomona. Zaowocowały one szeregiem bitew pomiędzy siłami alianckimi i japońskimi w ciągu następnego roku. Wraz z kampanią w Nowej Gwinei zniszczyło to japońską obronę, spowodowało ogromne straty dla japońskiej armii - szczególnie dla marynarki wojennej. To pomogło aliantom wygrać wojnę z Japonią.

Opóźnienie w awansie wojsk japońskich pozwoliło również na lądowanie Korpusu Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych na Funafuti 2 października 1942 roku. Stany Zjednoczone zbudowały lotniska, z których mogły latać bombowce USAAF B-24 Liberator. Atole Tuvalu były miejscami, z których alianci mogli przygotować się do bitwy pod Tarawą i bitwy pod Makinem, która rozpoczęła się 20 listopada 1943 roku.

13 maja 1942 r. komiks redakcyjny z anglojęzycznej japońskiej gazety Japan Times & Advertisershows Uncle Sam dołączył do Winstona Churchilla przy wznoszeniu markerów grobowych dla statków alianckich, które Japonia zatopiła, lub twierdziła, że zatonęły, na Morzu Koralowym i w innych miejscach.


Yorktown w suchym doku w Pearl Harbor 29 maja 1942 roku, na krótko przed wyjazdem do Midway.


Oddziały australijskie broniące podejścia do Port Moresby wzdłuż toru Kokoda we wrześniu 1942 roku.