System drugiej strony

Wzory

Sformułowanie "system drugiej partii" zostało zdefiniowane przez historyka Richarda P. McCormicka. Powiedział, że system był:

• To był odrębny system partyjny.
• Powstał on w ciągu 15 lat. Dokładny czas potrzebny do jego rozwoju był różny dla każdego stanu.
• Było to spowodowane tym, że przywódcy próbowali zostać prezydentem. Każdy kandydat zbudował swoją własną koalicję narodową.
• Popularność przywódcy i jego zwolenników zależała od regionu. Na przykład, John Quincy Adams był najsilniejszy w Nowej Anglii. Andrew Jackson i jego zwolennicy byli najsilniejsi w amerykańskiej południowo-zachodniej Anglii.
• Po raz pierwszy Południe i Zachód miały dwupartyjną politykę. (Wcześniej te regiony miały tylko jedną partię polityczną).
• W każdym regionie obie partie polityczne miały jednakowe poparcie.
• Strony były wrażliwe na kwestie specyficzne dla danego regionu (np. niewolnictwo).
• Te same dwie strony pojawiły się w każdym stanie.
• Partia antymasońska była popularna tylko w państwach o słabej drugiej stronie.
• Kaukaz zastąpił konwencję polityczną jako sposób na spotkanie i dyskusję na temat polityki dla ludzi o tych samych poglądach.
• Kampanie polityczne zaczęły bardziej koncentrować się na głosowaniu powszechnym - poparciu zwykłych ludzi.
• Wyborcy byli bardziej zainteresowani bliskimi wyborami. We wcześniejszych systemach wyborcy interesowali się charyzmatycznymi (dobrze wypowiadanymi) kandydatami i poszczególnymi zagadnieniami.

Liderzy

Szereg ważnych historycznych osób było w tym systemie politycznymi liderami. Byli nimi niektórzy słynni demokraci: Andrew Jackson, Martin Van Buren, John C. Calhoun, James K. Polk, Lewis Cass i Stephen Douglas. Niektórzy słynni Whigs byli: Henry Clay, Daniel Webster, William H. Seward i Thurlow Weed.

Początki

W wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych w 1824 r. nie było żadnych partii politycznych. Było czterech głównych kandydatów na prezydenta: Henry Clay, William Crawford, Andrew Jackson i John Quincy Adams. Pod koniec wyścigu żaden z kandydatów nie miał wystarczająco dużo głosów w kolegium wyborczym, aby wygrać, a Izba Reprezentantów Stanów Zjednoczonych musiała wybrać zwycięzcę. Trzej ostatni kandydaci to Adams, Crawford i Jackson. Mimo że Clay nie był jednym z tych finalistów, był marszałkiem Izby, a jego zadaniem było wynegocjowanie, kto zostanie prezydentem. Jackson miał najwięcej głosów (głosy oddane przez obywateli) i najwięcej głosów wyborczych (głosy oddane przez kolegium wyborcze), ale nie został wybrany. Zamiast tego prezydentem został John Quincy Adams. Natychmiast wybrał Clay'a na swojego sekretarza stanu.

Jackson głośno powiedział, że to "skorumpowana okazja". Jackson był bardzo popularnym politykiem, najsłynniejszym wojownikiem amerykańskich wojen indyjskich i bohaterem wojny 1812 roku. Zebrał swoich zwolenników w polityce i lokalnych milicjach i stworzył Partię Demokratyczną. Martin Van Buren, genialny przywódca nowojorskiej polityki, był najważniejszym zwolennikiem Jacksona. Van Buren cieszył się popularnością w Wirginii i Pensylwanii, a jego poparcie zyskał dzięki głosom ich kolegium wyborczego. Nowa Partia Demokratyczna pokonała Adamsa w wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych w 1828 roku i Jackson został wybrany na prezydenta. Van Buren został sekretarzem stanu, a następnie wiceprzewodniczącym. Adams, Clay i ich zwolennicy w Partii Demokratyczno-Republikańskiej stali się znani jako republikanie narodowi.

Wojna bankowa

Andrew Jackson był przeciwny idei przyznawania specjalnych przysług specjalnym grupom interesu. Zdecydowanie sprzeciwiał się Drugiemu Bankowi Stanów Zjednoczonych. Bank ten był instytucją federalną, która działała trochę jak bank centralny. (Był bardzo podobny do Systemu Rezerwy Federalnej, który miał być rozwijany później). Bank był kontrolowany przez bankiera Nicholasa Biddle'a, a wspierał go Henry Clay. Jackson nie lubił żadnych banków i nie wierzył w pieniądze papierowe. (Uważał, że pieniądze powinny być tylko złotem i srebrem.) Jako prezes mógł zamknąć Drugi Bank.

Jackson nadal atakował system bankowy. W lipcu 1836 r. wydał swój okólnik "Specie Circular". (Specie to słowo, które oznacza złoto i srebro używane jako pieniądze.) Okólnik mówił, że tylko złoto i monety, a nie papierowe pieniądze, mogą być używane do kupna ziemi federalnej. To sprawiło, że większość biznesmenów i bankierów dołączyła do partii Whiga. Również miasta uzależnione od handlu (handlu) i przemysłu stały się zwolennikami partii Whig. Jackson stał się bardziej popularny wśród rolników produkujących na własne potrzeby (rolników, którzy uprawiają rośliny do jedzenia, ale nie do sprzedaży) i robotników dziennych.

System łupów

W polityce USA system Spoils był praktyką partii politycznej, która dawała swoim zwolennikom stanowiska w rządzie. Te rządowe stanowiska były przyznawane jako nagrody i zachęty (coś, co sprawia, że człowiek stara się bardziej), aby nadal pracować dla partii politycznej.

Jackson często używał systemu łupów, kiedy był prezydentem. Nagradzał swoich zwolenników i obiecywał przyszłe miejsca pracy, jeśli lokalni i państwowi politycy dołączą do jego zespołu. Wierzył w teorię rotacji na stanowiskach, gdzie ludzie pozostaliby na stanowiskach tylko przez krótki czas. Wierzył, że dzięki temu służba cywilna nie stanie się skorumpowana. Inni przywódcy Partii Demokratycznej chcieli dać pracę w służbie cywilnej przyjaciołom i lojalnym członkom partii. W sumie Jackson zwolnił mniej niż dwadzieścia procent (20%) pierwotnej służby cywilnej.

Jako prezydent, Jackson zachęcał do korzystania z systemu łupów. Stał się on ważną częścią systemu drugiej i trzeciej partii. System łupów został zakończony w latach 90-tych 1890.

Powiązane strony

• System pierwszej partii, lata 1790-1820.
• System stron trzecich, lata 50. 1890.
• Partie polityczne w Stanach Zjednoczonych