John Quincy Adams

Wczesne życie

Urodził się w 1767 r. w Braintree w stanie Massachusetts. Jako dziecko oglądał z rodzinnej farmy bitwę pod Bunker Hill, bitwę z czasów amerykańskiej wojny rewolucyjnej. Kiedy jego ojciec, John Adams, podróżował do Europy, John Quincy pojechał z nim jako jego sekretarz. Stał się dobry w mówieniu innymi językami. Oprócz angielskiego, znał biegle łacinę i francuski, a także częściowo holenderski, niemiecki, grecki, włoski, hiszpański i rosyjski.

Edukacja

Ukończył Harvard College i został prawnikiem. W wieku 26 lat został mianowany ministrem w Holandii, a następnie udał się do Berlina. W 1802 r. został wybrany do Senatu Stanów Zjednoczonych. Sześć lat później prezydent James Madison mianował go ministrem do spraw Rosji.

Jako sekretarz stanu, gdy prezydentem był James Monroe, Adams zorganizował wspólną kontrolę Oregonu z Wielką Brytanią i pomógł w odzyskaniu Florydy od Hiszpanii. Pomógł również stworzyć Doktrynę Monroe.

Abolicjonista

W latach trzydziestych XIX wieku niewolnictwo stawało się coraz bardziej polaryzującą kwestią w Stanach Zjednoczonych. Adams, który od dawna był przeciwnikiem niewolnictwa, wykorzystał swoją nową rolę w Kongresie do walki z nim i stał się najbardziej prominentnym krajowym przywódcą sprzeciwiającym się niewolnictwu. Po jednej z wygranych reelekcji powiedział, że musi "doprowadzić do przepowiedzianego dnia, w którym niewolnictwo i wojna zostaną usunięte z powierzchni ziemi". W swoim prywatnym dzienniku w 1820 roku napisał:

Dyskusja nad kwestią Missouri zdradziła sekret ich dusz. W skrócie przyznają oni, że niewolnictwo jest złem, odrzucają je i zrzucają wszystko na barki Wielkiej Brytanii. Ale gdy się im to dogłębnie wyjaśni, na dnie ich dusz ujawnia się duma i pycha z powodu ich stanu panowania. Patrzą z góry na prostotę obyczajów Jankesa, ponieważ nie ma on takich nawyków władczych jak oni i nie może traktować Murzynów jak psów. Zło niewolnictwa polega na tym, że skaża ono same źródła zasad moralnych. Ustanawia ono fałszywe oceny cnót i wad; bo cóż może być bardziej fałszywego i bezdusznego niż ta doktryna, która czyni pierwsze i najświętsze prawa ludzkości zależnymi od koloru skóry?

W 1836 roku, częściowo w odpowiedzi na konsekwentne przedstawianie przez Adamsa petycji obywatelskich, w których domagał się zniesienia niewolnictwa w Dystrykcie Kolumbii, Izba Reprezentantów wprowadziła "zasadę knebla", która natychmiast odkładała wszelkie petycje dotyczące niewolnictwa. Reguła ta była popierana przez Demokratów i południowych Whigów, ale w dużej mierze sprzeciwiali się jej północni Whigowie, tacy jak Adams.

Pod koniec 1836 roku Adams rozpoczął kampanię mającą na celu ośmieszenie właścicieli niewolników i zasady knebla. Często próbował przedstawiać petycje antyniewolnicze, często w sposób, który wywoływał ostre reakcje przedstawicieli Południa. Mimo że zasada knebla pozostała w mocy, dyskusja wywołana jego działaniami i próbami uciszenia go przez innych wywołała pytania o prawo do składania petycji, prawo do debaty legislacyjnej i moralność niewolnictwa. Adams aktywnie walczył przeciwko regule knebla przez kolejne siedem lat, w końcu doprowadzając do uchwalenia rezolucji, która doprowadziła do jej uchylenia w 1844 roku.

W 1841 roku, na prośbę Lewisa Tappana i Ellisa Graya Loringa, Adams przyłączył się do sprawy Stany Zjednoczone przeciwko Amistad. Adams stanął przed Sądem Najwyższym w imieniu afrykańskich niewolników, którzy zbuntowali się i zajęli hiszpański statek Amistad. Adams pojawił się 24 lutego 1841 roku i przemawiał przez cztery godziny. Jego argumentacja odniosła sukces; Sąd orzekł na korzyść Afrykanów, którzy zostali uznani za wolnych i wrócili do swoich domów.

Prezydencja

Adams został wybrany na prezydenta przez Izbę Reprezentantów Stanów Zjednoczonych po tym, jak w wyborach prezydenckich w 1824 roku nikt nie uzyskał większości głosów elektorskich. Ludzie, którzy chcieli, żeby Andrew Jackson wygrał, mówili, że był układ między Adamsem a marszałkiem Izby Henry Clayem; Adams uczynił Claya swoim sekretarzem stanu.

Adams uchwalił prawo dla ulepszeń w USA w ramach tego, co nazwał "amerykańskim systemem". Oznacza to, że tworzył drogi, kanały i stosował wysokie taryfy, czyli podatki od importu. Wśród jego propozycji było utworzenie narodowego uniwersytetu, akademii morskiej i narodowego obserwatorium astronomicznego. Adams walczył z Kongresem wiele razy, ponieważ wielu zwolennikom Andrew Jacksona nie podobało się jego poparcie dla banku narodowego i taryf celnych.

Adams przegrał wybory w 1828 roku z Jacksonem. Wybory te były znane z osobistych ataków kandydatów na siebie nawzajem.

1850 Kopia fotografii Johna Quincy Adamsa z 1843 r.

Późniejsze życie

Adams wrócił do Massachusetts na krótko po tym, jak został stracony. Do Waszyngtonu powrócił w 1831 r. po wyborze do Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych. Był czołowym przeciwnikiem niewolnictwa. Pozostał w Kongresie aż do dnia swojej śmierci 23 lutego 1848 roku.

Śmierć

21 lutego 1848 roku Adams doznał udaru mózgu w sali posiedzeń Izby. Załamał się i zmarł w Izbie dwa dni później, 23 lutego 1848 roku. Miał osiemdziesiąt lat. Była to siódma (i prawdopodobnie najbardziej znacząca)^{[dlaczego? ]} śmierć prezydenta USA.

John Quincy Adams w ostatnich godzinach życia po upadku w Kapitolu. Rysunek ołówkiem autorstwa Arthura Josepha Stansbury'ego, odrestaurowany cyfrowo.