1824 Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych

Tło

W 1824 roku skończyła się Era Dobrych Uczuć. Do tego czasu jedna partia polityczna, Demokratyczno-Republikańska, zdominowała politykę amerykańską. Kiedy James Monroe nie poparł kandydata, który miał go zastąpić, pozwoliło to na szeroko zakrojoną kampanię na rzecz prezydenta w 1824 roku.

W 1824 r. Ameryka była republiką, ale nadal rozwijała się jako demokracja. W tym czasie ludzie nie byli tak bezpośrednio zaangażowani w proces polityczny, jak by się stali. Istniały 24 stany, a sześć z nich pozostawiło wybór prezydenta swoim stanowym władzom ustawodawczym. Tak więc kampania prezydencka nie była konkursem popularności, którym miałaby się później stać. Wyboru prezydenta dokonali po części inni wybrani urzędnicy, a po części obywatele, którzy mogli głosować. W przeciwieństwie do współczesnych polityków, kandydaci na prezydenta nie prowadzili kampanii wyborczej osobiście. Zamiast tego kierownicy ich kampanii i inni umieszczali ogłoszenia w gazetach, które krytykowały rywali ich kandydata, a jednocześnie promowały jego cnoty. Kandydaci pozostawili prowadzenie kampanii swoim przyjaciołom.

Latem 1824 roku, około jedna trzecia uprawnionych kongresmenów spotkała się w nieformalnym gronie, aby nominować Crawforda na prezydenta. Następnie ustawodawca z Massachusetts mianował Adamsa na swojego ulubionego syna. Clay został nominowany przez legislaturę Kentucky. Calhoun zdecydował się kandydować na wiceprezydenta. Wszyscy czterej kandydaci byli Demokratami-Republikanami, więc nie było oficjalnego poparcia partii. Do tego czasu Partia Federalistyczna już nie istniała.

Kandydaci

Madison okazał się być ostatnim z dynastii prezydentów Wirginii. Ale trzech członków jego gabinetu zdecydowało się uciec. Adams, z Massachusetts, był sekretarzem stanu. Crawford, z Gruzji, był sekretarzem skarbu. Calhoun, z Karoliny Południowej, był sekretarzem wojny. Clay, prawie tak popularny na terytoriach zachodnich jak Jackson, był potężnym marszałkiem Izby Reprezentantów. Jako bohaterski generał, Jackson był zdecydowanie najlepiej znany opinii publicznej. Miał tylko krótką kadencję w Kongresie i był gubernatorem terytorialnym. Miał jeszcze kilka innych kwalifikacji. Nie miał doświadczenia w dyplomacji, nigdy nie zajmował stanowiska w gabinecie i nie znał żadnych języków obcych. Do tej pory wszyscy amerykańscy prezydenci mieli doświadczenie dyplomatyczne i administracyjne zanim zostali prezydentami.

Adams, był bez wątpienia najbardziej wykwalifikowanym kandydatem na prezydenta. Był synem drugiego prezydenta i studiował w Harvard College. Biegle posługiwał się językiem holenderskim, francuskim i niemieckim. W 1794 roku był ministrem USA w Holandii. Podczas prezydentury swojego ojca pełnił funkcję ministra w Prusach. Pod rządami prezydenta Madisona pomagał w negocjacjach traktatu gandawskiego w 1814 r., kończącego wojnę w 1812 r. Jako sekretarz stanu odgrywał kluczową rolę w polityce zagranicznej. Adams przyczynił się do sformułowania doktryny Monroe. W 1802 r. został wybrany do władzy ustawodawczej w Massachusetts, a w następnym roku został wybrany do Senatu Stanów Zjednoczonych.

Adamsowi jednak prawie całkowicie brakowało charyzmy. Był krótki, łysy i zawsze miał blizny na twarzy. Gdyby prowadził kampanię osobiście, jego wygląd nie pozwoliłby mu na zdobycie wielu głosów. Sam siebie opisał, mówiąc: "Jestem człowiekiem o powściągliwych, zimnych, surowych i zakazanych manierach."

Crawford startował na prezydenta już raz w 1816 roku. Służył dwie kadencje jako amerykański senator. Służył dwóm prezydentom jako członek gabinetu i miał doświadczenie jako dyplomata zagraniczny. Crawford był zdecydowanym zwolennikiem praw stanowych. Należał do grupy zwanej "starymi republikanami" lub "radykałami". Był przeciwny taryfom ochronnym i chciał ograniczyć budżet, aby rząd federalny był słaby. Choć na ogół był łatwy i przyjazny, miał temperament co najmniej tak zły jak Jackson. W 1823 roku doznał ciężkiego udaru mózgu i prawie umarł. To sprawiło, że był kruchy i słaby. W momencie nominacji był ślepy i wciąż sparaliżowany. Ale odmówił rezygnacji z kolejnej kandydatury na prezydenta.

Calhoun był silnym republikaninem z Jeffersonian. Został wybrany w 1807 roku do stanowej legislatury Karoliny Południowej, a w 1811 roku reprezentował swój stan w amerykańskiej Izbie Reprezentantów. Już w 1807 r. był zwolennikiem wojny z Wielką Brytanią. W 1817 r. został sekretarzem wojny pod wodzą Jamesa Madisona. Calhoun krótko kandydował na prezydenta w 1824 roku, ale wycofał się wcześnie i zamiast tego kandydował na wiceprezydenta.

Henry Clay był czołowym kandydatem w 1824 roku. Urodził się w Wirginii w 1777 roku. Po uzyskaniu tytułu prawnika w Wirginii w 1797 roku, przeniósł się do Kentucky, aby tam założyć praktykę prawniczą. W 1803 roku został wybrany do Zgromadzenia Ogólnego w Kentucky. Kolejny zwolennik polityki Jeffersona został wybrany w 1811 roku do amerykańskiej Izby Reprezentantów. Służył tam przez kilka kadencji, by ostatecznie zostać marszałkiem Izby. Był jednym z pięciu delegatów z USA, którzy negocjowali traktat pokojowy w Gandawie. To właśnie Clay zaproponował i otrzymał w 1820 r. przejście do Kompromisu z Missouri.

W pewnym sensie kandydatem do pobicia był generał Andrew Jackson z Tennessee. Był bohaterem Bitwy o Nowy Orlean. W czasie wojny 1812 roku walczył z Indianami z Creek wraz z innym bohaterem, Davy Crockettem. Jego ludzie nazywali go "Old Hickory". To uczyniło go bardziej znanym niż większość innych kandydatów. Tak jak George Washington, ryzykował życiem, by służyć swojemu krajowi. Był politycznym outsider'em. Jeśli inni kandydaci nie stworzyliby koalicji, Jackson byłby trudny do pokonania.

Wyniki wyborów

Nie było żadnego "dnia" wyborczego w 1824 roku. Przez cały jesień 1824 roku wyborcy oddawali swoje karty do głosowania albo na poszczególnych kandydatów, albo na wyborców do głosowania w Kolegium Wyborczym. Elektorzy zostali wybrani w stanach Delaware, Georgia, Louisiana, Nowy Jork, Karolina Południowa i Vermont. Niektórzy wyborcy zobowiązali się do poparcia niektórych kandydatów, podczas gdy inni nie. Spośród tych, którzy złożyli obietnice, niektórzy zmienili zdanie i zagłosowali na innego kandydata.

Izba Reprezentantów

Jackson otrzymał większość głosów w głosowaniu powszechnym i większość w głosowaniu wyborczym. Ale żaden z kandydatów nie otrzymał niezbędnych 131 głosów wyborczych wymaganych przez konstytucję. W oparciu o Dwunastą Poprawkę, o wyborze decydowałaby Izba Reprezentantów pomiędzy trzema najwyższymi kandydatami. Glina, jako czwarty kandydat, została wyeliminowana. Ale jako marszałek Izby odgrywałby dużą rolę w podejmowaniu decyzji, kto zostanie prezydentem. Clay wykorzystał wszystkie swoje wpływy, by poprzeć Adamsa. Przekonał też innych członków Izby, że Jackson nie ma kwalifikacji do zostania prezydentem. Stało się tak pomimo tego, że Clay otrzymał instrukcje od władzy ustawodawczej w Kentucky, aby głosować na Jacksona. Argumenty Clay'a najwyraźniej odniosły sukces i 9 lutego 1825 r. Izba wybrała Adamsa na prezydenta. Kilka dni później Adams nominował Claya na swojego sekretarza stanu.

Skutki

Jackson i jego zwolennicy nazwali działania Clay'a i Adamsa "skorumpowaną transakcją". Wyścig prezydencki w 1828 roku rozpoczął się jeszcze zanim Adams został zaprzysiężony na prezydenta. Pozorna umowa między Adamsem a Clayem została wykorzystana do pokazania korupcji systemu, który ignorował wolę ludu. Jackson rozpoczął kampanię jako "mistrz zwykłego człowieka".

Wybory w 1824 r. spowodowały kilka zmian w amerykańskiej polityce prezydenckiej. Był to koniec systemu kongresowych kaukazów do nominowania kandydatów. Od 1800 do 1820 roku kongresowe kauzy wybierały kandydatów na prezydenta. Bezpośrednie zaangażowanie wyborców w ten system było bardzo niewielkie. Ale w 1824 roku tylko jeden kandydat został wybrany przez kaukaz. Pozostali kandydaci zdecydowali się odwołać bezpośrednio do narodu. Doprowadziło to do poważnej zmiany w systemie. Do lat 30. XIX wieku polityka stała się przedmiotem szerokiego zainteresowania narodowego.

Wybory w 1824 r. zakończyły jednopartyjny system polityczny. Demokratyczno-Republikańscy podzielili się na dwie partie. Nowa Partia Demokratyczna została utworzona przez Jacksona i jego zwolenników. Narodową Partię Republikańską (nie mylić z późniejszą partią republikańską) kierowali Adams i Clay.

Jackson zrezygnował ze swojego miejsca w Senacie wracając do Tennessee. On i jego zwolennicy rozpoczęli przygotowania do kampanii prezydenckiej w 1828 roku. Jego poparcie wzrosło w całych Stanach Zjednoczonych. W Kongresie jego zwolennicy sprzeciwili się programom wydatków przedstawionym przez Adamsa. Jackson był mistrzem pospolitego człowieka, podczas gdy Adams miał reprezentować wszystko, co było złe w polityce amerykańskiej. Po trzech latach urzędowania, Adams osiągnął bardzo niewiele. Było to po części spowodowane jego własnymi niedociągnięciami, a po części presją wywieraną na niego przez zwolenników Jacksona.