Plakodonty
Placodonty były grupą triasowych gadów morskich, które posiadały ciężkie, płaskie zęby. Zęby te służyły do miażdżenia skorupiaków. Placodonty należą do rzędu Sauropterygia, grupy, która obejmuje plezjozaury. Placodonty miały przeważnie od 1 do 2 metrów (3 do 7 stóp) długości, do maksymalnie 3 metrów (10 stóp) długości. Znaleziono je w osadach morskich środkowego i górnego triasu, 235-250 milionów lat temu.
Pierwszy okaz został odkryty w 1830 roku, a od tego czasu zostały one odkryte w całej Europie Środkowej, Afryce Północnej, na Bliskim Wschodzie i w Chinach.
Trzy różne rodzaje placodontów. Miały one przednie zęby, które chwytały skorupiaki, i płaskie tylne zęby, które miażdżyły muszle.
Czaszka Macroplacus: uwaga na płaskie zęby
Skamielina Cyamodus pokazuje ogólny kształt zwierzęcia
Paleobiologia
Kształt ogólny
Najwcześniejsze formy, takie jak Placodus, które żyły we wczesnym i środkowym triasie, miały raczej beczkowaty kształt. Późniejsze placodonty miały na plecach kostne płyty, które chroniły ich ciała podczas żerowania.
W górnym triasie płytki te rozrosły się tak bardzo, że ówczesne placodonty, takie jak Henodus i Placochelys, bardziej przypominały współczesne żółwie morskie niż swoich przodków. Inne placodonty, takie jak Psephoderma, również rozwinęły płytki, ale w inny, przegubowy sposób, który bardziej przypominał skorupy krabów podkowiastych i trylobitów niż żółwi morskich. Wszystkie te adaptacje są przykładami ewolucji konwergentnej, gdyż placodonty nie były spokrewnione z żadnym z tych zwierząt.
Ze względu na gęste kości i ciężki pancerz, stworzenia te byłyby zbyt ciężkie, by unosić się w oceanie i zużywałyby dużo energii, by dotrzeć do powierzchni wody. Z tego powodu, a także z powodu rodzaju osadów znalezionych wraz ze skamieniałościami, sugeruje się, że placodonty żyły w płytkich wodach, a nie w głębokich oceanach.
Karmienie
Placodonty jadły skorupiaki. Ich przednie zęby wystawały na zewnątrz: służyły do wykopywania skorupiaków i wyrywania ich z wszelkich mocowań do podłoża. Wewnątrz jamy ustnej zęby były duże i płaskie: służyły do miażdżenia muszli.
"Siekacze w kształcie łopaty z przodu, do skrobania i wyrywania ostryg ze skał; oraz szerokie, okrągłe tylne zęby, które działały jak deska do rozbijania muszli, zanim mięso zostało połknięte". Benton. str119
Ich dieta składała się z morskich małży, ramienionogów i innych bezkręgowców.
