Flet indiański

Nazwy

Flet rdzennych Amerykanów ma wiele innych nazw: Amerykański indiański flet zalotny, flet zalotny, flet dziadka, flet indiański, flet miłosny, flet zalotny rdzennych Amerykanów, flet miłosny rdzennych Amerykanów, flet w stylu rdzennych Amerykanów (patrz ustawa o sztuce i rzemiośle Indian), flet północnoamerykański, flet równinny i flet zalotny Indian równinnych.

Poprawny sposób pisowni nazwy instrumentu to "Native American flute", używając wielkich liter dla "N" i "A" oraz małych liter dla "f" w "flute".

Osoba, która gra na fletach rdzennych Amerykanów nazywana jest "flecistą". Słowo "flautysta" jest używane, ale znacznie rzadziej.

Historia

Istnieje wiele opowieści o tym, jak różne ludy rdzennych Amerykanów wynalazły flet. W jednej z opowieści dzięcioł wydziobał dziury w gałęzi drzewa w poszukiwaniu termitów. Kiedy wiatr zawiał wzdłuż otworów, ludzie usłyszeli muzykę.

Nie wiadomo dokładnie jak rozwijał się design fletów rdzennych Amerykanów przed 1823 rokiem. Niektóre z wpływów mogły być:

• Gałęzie drzew lub łodygi roślin z otworami wydrążonymi przez owady, które pod wpływem wiatru wydawały dźwięki.
• Atlatl.
• Instrumenty muzyczne wykonane z gliny powstałe w Mezoameryce.
• Flet Anasazi - typ fletu opracowany przez wczesne ludy rdzennych Amerykanów.
• Części organów, które wytwarzają dźwięk instrumentu. Już w 1524 roku rdzenni mieszkańcy Ameryki Północnej uczyli się, jak wykonać te części organów.
• Magnetofon - instrument muzyczny, który przywędrował z Europy.

Możliwe jest również, że instrumenty zostały przeniesione z innych kultur podczas migracji.

Najstarszy flet rdzennych Amerykanów wykonany z drewna pochodzi z 1823 roku. Obecnie znajduje się on w muzeum w Bergamo we Włoszech.

Flet rdzennych Amerykanów, kultura Lakota, 1935 lub wcześniej. Kolekcja Clinta Gossa.

Części

Flet rdzennych Amerykanów składa się z dwóch części: komory wolnego powietrza i komory dźwiękowej. Korek wewnątrz instrumentu oddziela wolną komorę powietrzną od komory dźwiękowej.

Części fletu rdzennych Amerykanów mogą mieć wiele alternatywnych nazw. Korek jest czasami nazywany wewnętrzną ścianką. Komora wolnego powietrza jest również nazywana "SAC", komorą kompresyjną lub komorą ustną. Komora dźwiękowa nazywana jest również korpusem piszczałki, komorą gry, komorą rezonacyjną, komorą tonu lub rurą zmienną.

Blok na zewnątrz instrumentu jest oddzielną częścią, która może być usunięta. Blok nazywany jest również ptakiem, fetyszem, siodełkiem lub totemem. Blok jest przywiązany za pomocą paska do gniazda fletu. Blok przenosi powietrze przez przewód z komory wolnego powietrza do komory dźwiękowej. Blok jest często w kształcie ptaka.

Komora wolnego powietrza posiada ustnik i otwór do oddychania dla gracza. Powietrze przepływa przez komorę wolnego powietrza i przez otwór wylotowy do przewodu kominowego.

W komorze dźwiękowej znajduje się otwór dźwiękowy, który wytwarza drgania powietrza powodujące powstawanie dźwięku, gdy strumień powietrza dotrze do krawędzi rozszczepienia. Otwór dźwiękowy może być również nazywany otworem gwizdka, oknem lub prawdziwym otworem dźwiękowym ("TSH"). Krawędź rozszczepiająca może być również nazywana krawędzią tnącą, krawędzią fipple, labium lub krawędzią dźwiękową.

Komora dźwiękowa posiada również otwory na palce, dzięki którym gracz może zmieniać częstotliwość wibrującego powietrza. Zmiana częstotliwości drgań powoduje zmianę wysokości wytwarzanego dźwięku.

Otwory na palce na fletach rdzennych Amerykanów są otwarte, co oznacza, że palce grającego pokrywają otwór na palce (zamiast metalowych dźwigni lub podkładek, takich jak na klarnecie). Oznacza to, że grający musi być w stanie dosięgnąć palcami wszystkich otworów palcowych na instrumencie. Otwory palcowe mogą być również nazywane otworami nutowymi, otworami do grania, otworami tonalnymi lub przystankami.

Koniec stopy fletu - koniec znajdujący się daleko od ust grającego - może mieć otwory kierunkowe. Otwory te wpływają na wysokość dźwięku fletu, gdy wszystkie otwory na palce są zakryte. Odnoszą się one również do "czterech kierunków" Wschodu, Południa, Zachodu i Północy, które można znaleźć w wielu opowieściach rdzennych Amerykanów. Otwory kierunkowe mogą być również nazywane otworami strojeniowymi lub otworami wiatrowymi.

Zdjęcie pokazane powyżej - części fletów rdzennych Amerykanów z etykietami w języku angielskim - można również zobaczyć z etykietami w językach: Cherokee, holenderskim, esperanto, francuskim, niemieckim, japońskim, koreańskim, polskim, rosyjskim i hiszpańskim.

Płyta dystansowa

Inny sposób budowy fletów rdzennych Amerykanów wykorzystuje płytkę dystansową do stworzenia kanału dymowego. Płytka dystansowa znajduje się pomiędzy obszarem gniazda na korpusie fletu a blokiem. Płytka dystansowa jest zazwyczaj trzymana w miejscu przez ten sam pasek, który trzyma blok na instrumencie. Krawędź rozszczepiająca może być również częścią płyty dystansowej.

Płyta dystansowa jest często wykonana z metalu, ale płyty dystansowe mogą być wykonane z drewna, kory i ceramiki.

Wymiary

Wiele starych fletów rdzennych Amerykanów zostało wykonanych przy użyciu pomiarów ciała. Długość fletu to odległość od wewnętrznej strony łokcia do czubka palca wskazującego. Długość wolnej komory powietrznej była równa szerokości pięści. Odległość pomiędzy otworem dźwiękowym a otworem pierwszego palca była szerokością pięści. Odległość między otworami palców byłaby szerokością kciuka. Odległość od ostatniego otworu palca do końca fletu była szerokością pięści.

Obecnie, twórcy fletów rdzennych Amerykanów używają wielu metod do projektowania wymiarów swoich fletów. Jest to bardzo ważne dla umiejscowienia otworów na palce, ponieważ to one kontrolują wysokość poszczególnych nut instrumentu. Twórcy fletów mogą używać kalkulatorów do projektowania swoich instrumentów, lub używać wymiarów dostarczonych przez innych twórców fletów.

Materiały

Wiele rdzennie amerykańskich fletów wykonanych jest z trzciny rzecznej, bambusa, drewna, a nawet plastiku. Niektórzy twórcy fletów rdzennie amerykańskich używają ceramiki lub szkła.

Części fletu rdzennych Amerykanów


Bloki na dwóch fletach rdzennych Amerykanów


Flet z płytą dystansową, wykonany przez Richarda W. Payne'a.

Muzyka

	Flet rdzennie amerykański (sześć otworów). Wykonane na flecie z 1987 roku, wykonanym przez wodza Arthura Two-crows.
Problemy z odsłuchiwaniem tego pliku? Zobacz pomoc dla mediów.

 

	Flet w stylu rdzenno-amerykańskim (pięć otworów) G. Wykonany na flecie z 2001 roku wykonanym przez Ricka Hellera.
Problemy z odsłuchiwaniem tego pliku? Zobacz pomoc dla mediów.

Wiele fletów rdzennych Amerykanów posiada skalę muzyczną zwaną skalą pentatoniczną w kluczu molowym. Ta skala muzyczna jest używana w większości rdzennie amerykańskiej muzyki fletowej. Jednakże, niektórzy twórcy fletów rdzennie amerykańskich używają teraz innych skal muzycznych. Ponadto, wielu producentów fletów rdzennie amerykańskich dostraja flety starannie, tak aby brzmiały dobrze, gdy są grane z innymi instrumentami, takimi jak gitary i pianina.

Flety rdzennych Amerykanów mogą być duże lub małe i mają szeroki zakres od bardzo niskich do bardzo wysokich dźwięków. Od największych fletów (najniższa wysokość dźwięku) do najmniejszych fletów (najwyższa wysokość dźwięku), obejmują one zakres około trzech i pół oktawy, od _{C2 do A5}.

Wczesne nagrania fletów rdzennych Amerykanów są dostępne z kilku źródeł.

Fingering

Większość fletów rdzennych Amerykanów ma albo pięć otworów na palce albo sześć otworów na palce. Jednakże, flet może nie mieć żadnych otworów na palce lub mieć aż siedem otworów na palce, w tym otwór na kciuk. Różni twórcy stosują różne skale muzyczne i palcowania dla swoich fletów.

Muzyka pisana

Muzyka pisana na flety rdzennych Amerykanów jest często w tonacji fis-moll, chociaż niektóre utwory są zapisywane w innych tonacjach. Jednakże, muzyka napisana dla fletów rdzennych Amerykanów używa sygnatury klucza z czterema skowytami. Jest to znane jako "Nakai tablature". Wiele utworów muzycznych dodaje diagramy palców poniżej nut, aby pokazać, które otwory palców należy pokryć dla danej nuty.

Użycie standardowej sygnatury klucza dla muzyki pisanej, która może być użyta dla fletów rdzennie amerykańskich w różnych kluczach klasyfikuje ten instrument jako instrument transponujący.

Palcowanie dla głównej skali muzycznej (pentatoniczna moll) na wielu fletach rdzennych Amerykanów.


Tabulatura Nakai dla fletów rdzennie amerykańskich, pokazująca nuty skali podstawowej - pentatonicznej skali mollowej.


Dwa flety rdzennie amerykańskie, wykonane od 2005 roku

Odrodzenie

Przed 1960 rokiem było niewielu rdzennych amerykańskich flecistów. Jednak użycie fletów rdzennych Amerykanów wzrosło pod koniec lat 60-tych. Wiele osób zaczęło grać na fletach rdzennych Amerykanów, takich jak Doc Tate Nevaquaya, John Rainer, Jr, Sky Walkinstik Man Alone i Carl Running Deer.

Muzyka R. Carlosa Nakai stała się popularna w latach 80-tych. W 1989 roku ukazał się album "Canyon Trilogy". W 1998 roku był to pierwszy album z muzyką rdzennych Amerykanów certyfikowany jako Złota Płyta przez Recording Industry Association of America. Canyon Trilogy został certyfikowany jako Platynowa Płyta 8 lipca 2014 roku.

Mary Youngblood zdobyła dwie nagrody Grammy w kategorii Native American Music za swoją muzykę na fletach rdzennie amerykańskich w 2002 i 2006 roku. Dziś flety rdzennych Amerykanów są grane i uznawane przez wiele różnych narodów i kultur na całym świecie.

Rdzenny amerykański flecista grający na flecie za datki na stacji kolejowej w Nowym Jorku.

Community Music

Grupy grających na fletach rdzennych Amerykanów spotykają się co miesiąc lub dwa. Grupy te znane są jako kręgi fletowe.

Organizacje te pomagają środowiskom fletowym w swoich krajach:

• WFS - Światowe Stowarzyszenie Fletowe (U.S.A.)
• RNAFF - Renesans Północnoamerykańskiego Fletu (U.S.A.)
• JIFCA - Japońskie Stowarzyszenie Indiańskich Kół Fletowych (Japonia)

Filmy dokumentalne

• Śpiewacy (1999, 48 min.). Reżyseria Bob Hercules. Produkcja: Dan King. Lake Forest, Illinois: America's Flute Productions. Pięciu wybitnych artystów grających na tradycyjnych fletach - Tom Mauchahty-Ware, Sonny Nevaquaya, R. Carlos Nakai, Hawk Littlejohn, Kevin Locke - opowiada o swoich fletach i pieśniach oraz o roli fletu i jego muzyki w ich plemionach.
• Podróż do Syjonu (2008, 44 min.). Film dokumentalny w reżyserii Tima Romero. Santa Maria, Kalifornia: Solutions Plus. Film o rdzennych amerykańskich flecistach uczestniczących w Zion Canyon Art & Flute Festival w Springdale, Utah, bramie do Parku Narodowego Zion.