Napalm

Zastosowanie w działaniach wojennych

17 lipca 1944 r. bomby zapalające napalmowe zostały po raz pierwszy zrzucone przez amerykańskich pilotów P-38 na skład paliwa w Coutances, niedaleko St. Lô we Francji. Bomby napalmowe zostały po raz pierwszy użyte w Teatrze Pacyfiku podczas Bitwy o Tyńczyk przez lotników morskich. Jej użycie komplikowały problemy z mieszaniem, utrwalaniem i mechanizmami uwalniania. Podczas II wojny światowej siły alianckie zbombardowały napalmem miasta w Japonii, a następnie użyły go w bombach i miotaczach ognia w Niemczech i na wyspach japońskich. Został on użyty przez armię grecką przeciwko komunistycznym partyzantom podczas greckiej wojny domowej, przez siły ONZ w Korei, przez Meksyk pod koniec lat 60. przeciwko partyzantom w Guerrero oraz przez Stany Zjednoczone podczas wojny w Wietnamie.

Najbardziej znaną metodą dostarczania napalmu są bomby zapalające zrzucane z powietrza. Mniej znaną metodą są miotacze ognia używane przez piechotę bojową. Miotacze ognia używają cieńszej wersji tego samego paliwa do niszczenia stanowisk broni, bunkrów i kryjówek jaskiniowych. Amerykańscy marines walczący na Guadalcanal uznali je za bardzo skuteczne przeciwko japońskim pozycjom. Marines używali ognia zarówno jako broni ofiar, jak i broni psychologicznej. Mężczyźni mają naturalny strach przed ogniem. Stwierdzili, że japońscy żołnierze opuszczają pozycje, na których walczą na śmierć i życie z innymi rodzajami broni. Jeńcy wojenni potwierdzili, że obawiali się napalmu bardziej niż jakiejkolwiek innej broni rzuconej w nich.

Napalm stał się jedną z ulubionych broni wojny koreańskiej. Piloci wracający ze strefy wojny często zwracali uwagę, że wolą mieć do zrzutu kilka czołgów benzynowych pełnych napalmu niż jakąkolwiek inną broń, bomby, rakiety czy pistolety. Amerykańskie Siły Powietrzne i Marynarka Wojenna używały napalmu z wielkim skutkiem przeciwko wszelkim celom, w tym wojskom, czołgom, budynkom, a nawet tunelom kolejowym. Demoralizujący wpływ napalmu na przeciwnika stał się widoczny, gdy wielu żołnierzy północnokoreańskich zaczęło poddawać się samolotom latającym nad głową. Piloci zauważyli, że po zrzuceniu napalmu widzieli ocalałe oddziały wroga machające białymi flagami na kolejnych przejściach. Piloci zgłosili się przez radio do oddziałów naziemnych i północnokoreańczycy zostali schwytani.

Napalm był ostatnio używany w czasie wojny przez lub przeciwko: Iran (1980-88), Izrael (1967, 1982), Nigeria (1969), Brazylia (1972), Egipt (1973), Cypr (1964, 1974), Argentyna (1982), Irak (1980-88, 1991, 2003 - ?), Serbia (1994), Turcja (1963, 1974, 1997), Angola, Stany Zjednoczone.

W niektórych przypadkach napalm bardzo szybko wyłącza się i zabija swoje ofiary. Ci, którzy przeżyją, cierpią na poparzenia do 5 stopnia. Uszkadzają one te części skóry, które nie mają receptorów bólu. Ofiary, które doznają poparzeń drugiego stopnia w wyniku rozbryzganego napalmu, odczuwają jednak znaczny ból.

Philip Jones Griffiths opisuje jego zastosowanie w Wietnamie:

“

NAPALM. Najskuteczniejsza broń "przeciwpiechotna", jest eufemistycznie określana przez tych apologetów za amerykańskie metody wojskowe jako "nieznany płyn do gotowania". Przypisują oni automatycznie wszystkie przypadki napalmu wypadki domowe spowodowane przez ludzi używających benzyny zamiast nafty w swoich kuchenkach. Nafta jest o wiele za droga dla chłopów, którzy normalnie używają węgla drzewnego do gotowania. Jedyny znany im "płyn do gotowania" jest bardzo "nieznany" - jest dostarczany przez ich dachy przez samoloty amerykańskie.

”

"Napalm jest najstraszniejszym bólem, jaki można sobie wyobrazić", powiedział Phan Thị Kim Phúc, ocalały z bombardowania napalmem znany ze słynnego zdjęcia z wojny w Wietnamie. "Woda gotuje się w temperaturze 100 stopni Celsjusza. Napalm generuje temperaturę od 800 do 1200 stopni Celsjusza."

Phuc miał poparzenia trzeciego stopnia do połowy ciała i nie spodziewał się żyć. Ale dzięki pomocy południowowietnamskiego fotografa Nicka Ut, po 14 miesiącach pobytu w szpitalu i 17 operacjach, stała się jawną działaczką pokojową.

Prawo międzynarodowe nie zakazuje stosowania napalmu lub innych środków zapalających przeciwko celom wojskowym, ale stosowanie ich przeciwko ludności cywilnej zostało zakazane w 1981 r. na mocy nieludzkiej konwencji ONZ o broni (często zwanej CCW). Protokół III do konwencji CCW ogranicza stosowanie broni zapalającej (nie tylko napalmu), ale kilka państw nie przystąpiło do wszystkich protokołów tej konwencji. Według Sztokholmskiego Międzynarodowego Instytutu Badań nad Pokojem (SIPRI) państwa są uważane za strony konwencji, która weszła w życie jako prawo międzynarodowe w grudniu 1983 r., jeśli ratyfikują co najmniej dwa z pięciu protokołów. Na przykład Stany Zjednoczone są stroną konwencji CCW, ale nie podpisały protokołu III.

Raporty Sydney Morning Herald sugerowały, że w wojnie w Iraku siły USA używały napalmu. Amerykański Departament Obrony zaprzeczył temu. W sierpniu 2003 r. trybunał San Diego Union Tribune stwierdził, że amerykańscy piloci wojskowi i ich dowódcy potwierdzili użycie bomb zapalających Mark 77 na irackich gwardzistach republikańskich na początku walki. Oficjalne zaprzeczenie użycia "napalmu" było jednak nieszczere, ponieważ bomba Mk 77, która obecnie jest w użyciu, Mk 77 Mod 5, nie używa rzeczywistego napalmu (np. napalmu-B). Ostatnią amerykańską bombą wykorzystującą prawdziwy napalm była bomba Mark 77 Mod 4, z których ostatnia została zniszczona w marcu 2001 roku. Używana obecnie substancja jest inną mieszanką zapalającą. Jest ona na tyle analogiczna w swoich skutkach, że nadal jest kontrowersyjną substancją zapalającą i nadal można ją potocznie określić jako "napalm".

"Napaliliśmy oba te podejścia (most)", powiedział płk Randolph Alles w ostatnim wywiadzie. "Niestety, byli tam ludzie, bo można było ich zobaczyć w filmie (kokpit)." (...) "Byli tam iraccy żołnierze. To nie jest dobry sposób, żeby umrzeć" - dodał. (...) Generałowie kochają napalm. ... To ma duży efekt psychologiczny." - San Diego Union-Tribune, sierpień 2003

Te bomby tak naprawdę nie miały w sobie napalmu. Napalm-B (super napalm) używany w Wietnamie był oparty na benzynie. Bomby ogniowe Mk-77 stosowane w Zatoce Perskiej były oparte na nafcie. Jest to jednak ciecz podobna do napalmu w swoim działaniu.

Przepisów na temat wytwarzania substancji napalmopodobnych można znaleźć w Internecie. Bardzo często w recepturach mówi się, że za pomocą benzyny, mydła lub polistyrenu jako środka zagęszczającego zrobią gęstą substancję. Jednak niedoświadczone osoby stosujące się do tych przepisów często niewłaściwie obchodzą się z substancją i powodują wypadki. Ponadto, produkcja urządzeń zapalających jest w wielu krajach nielegalna.

Łódź rzeczna amerykańskiej marynarki wojennej Brownwater, strzelająca płonącą mieszanką napalmu z miotacza ognia w Wietnamie


Samolot ekwadorskich sił powietrznych IAI Kfir zrzuca napalm na cel podczas wspólnych ćwiczeń USA i Ekwadoruskiego BLUE HORIZON.

Skład

Napalm jest zazwyczaj mieszaniną benzyny z odpowiednimi zagęszczaczami. Najwcześniejszymi zagęszczaczami były mydła, palmityniany i stearyniany glinu i magnezu. W zależności od ilości dodawanego zagęszczacza, uzyskana lepkość może wahać się od płynu syropowego do gęstego gumowego żelu. Zawartość długich łańcuchów węglowodorowych sprawia, że materiał jest wysoce hydrofobowy (odporny na zwilżenie wodą), co utrudnia jego gaszenie. Zagęszczone paliwo lepiej odbija się również od powierzchni, co czyni je bardziej przydatnym do pracy w terenie miejskim.

Istnieją dwa rodzaje napalmu: olejowy z zagęszczaczem mydła aluminiowego i olejowy z zagęszczaczem polimerowym ("napalm-B").

Wojsko Stanów Zjednoczonych używa trzech rodzajów zagęszczaczy: M1, M2, i M4.

• Zagęszczacz M1 (Mil-t-589a), chemicznie mieszanina 25% mas. naftenianu glinu, 25% oleinianu glinu i 50% lauranu glinu, (lub, według innych źródeł, mydło stearynian glinu) jest bardzo higroskopijny gruboziarnisty proszek koloru brązowego. Ponieważ zawartość wody pogarsza jakość napalmu, zagęszczacz z częściowo używanych otwartych pojemników nie powinny być używane później. Nie jest on już utrzymywany w inwentaryzacji armii amerykańskiej, ponieważ został zastąpiony przez M4.
• Zagęszczacz M2 (Mil-t-0903025b) to białawy proszek podobny do M1, z dodatkiem zdewolatyzowanej krzemionki i środka przeciwzbrylającego.
• Płomienisty związek zagęszczający paliwo M4 (Mil-t-50009a), hydroksyloaluminiowy bis(2-etyloheksanian) z środkiem przeciwzbrylającym, jest drobnym białym proszkiem. Jest mniej higroskopijny niż M1, a otwarte pojemniki mogą być ponownie zamknięte i użyte w ciągu jednego dnia. Około połowa ilości M4 jest potrzebna do uzyskania takiego samego efektu jak w przypadku M1.

Późniejszy wariant, napalm-B, zwany również "supernapalmem", jest mieszaniną benzyny niskooktanowej z benzenem i polistyrenem. Był on używany w czasie wojny w Wietnamie. W przeciwieństwie do konwencjonalnego napalmu, który pali się tylko 15-30 sekund, napalm B pali się do 10 minut z mniejszą ilością kulek ognia. Lepiej przylega również do powierzchni i daje lepsze efekty niszczące. Nie jest tak łatwy do zapalenia. Zmniejsza to liczbę wypadków spowodowanych przez palących się żołnierzy. Kiedy się pali, wydziela charakterystyczny zapach.

Począwszy od początku lat 90., różne strony internetowe, w tym The Anarchist Cookbook, reklamowały przepisy na domowy napalm. Były to przede wszystkim przepisy na benzynę i styropian o równych częściach. Mieszanka ta ściśle przypomina napalm-B, ale brakuje w niej procentowej zawartości benzenu.

Napalm osiąga temperaturę spalania około 1.200 °C (2.200 °F). Możliwe jest dodanie innych dodatków, np. sproszkowanego aluminium lub magnezu lub białego fosforu.

Na początku lat 50. ubiegłego wieku Norwegia opracowała własny napalm, oparty na kwasach tłuszczowych w oleju wielorybim. Powodem tego rozwoju był fakt, że produkowany w Ameryce zagęszczacz dość słabo sprawdzał się w zimnym klimacie norweskim. Produkt ten znany był pod nazwą Northick II.

Bomby napalmowe wybuchają po zrzuceniu ich z samolotu F-4E Phantom II Sił Powietrznych Republiki Korei podczas ćwiczeń z ogniem.

W kulturze popularnej

Sam Napalm stał się dobrze znany amerykańskiej opinii publicznej po jego wykorzystaniu w wojnie w Wietnamie. Od tego czasu był wielokrotnie wymieniany w mediach i sztuce. To podsumowanie nie ma być wyczerpujące.

• W filmie Apokalipsa teraz, pilot śmigłowca szturmowego pułkownik Kilgore (Robert Duvall) głośno mówi: "Uwielbiam zapach napalmu rano... Pachnie jak... zwycięstwo."
• W amerykańskim komiksie gazetowym Calvin i Hobbes, ulubionym komiksowym superbohaterem Calvina (i postacią, którą chciałby zostać) jest Kapitan Napalm. Aby dodać do tego aspekt ironii (zwłaszcza, gdy weźmie się pod uwagę użycie napalmu w Apokalipsie Teraz), tagiem dla Kapitana Napalma jest "Obrońca Amerykańskiej Drogi".
• W filmie Oficer i dżentelmen sierżant Foley (Louis Gossett, Jr.) prowadzi szybki marsz z kadencyjnym wezwaniem, które zawiera chór "I napalm trzyma się dzieci!", prawdziwe wezwanie kadencyjne Sił Powietrznych USA w tym czasie.
• Na liście Skippy'ego, pozycja 58 to ""Napalm trzyma się dzieci" nie jest *nie* zwrotem motywacyjnym.
• W filmie Fight Club scenarzyści mieli pierwotnie zlecić Tylerowi Durdenowi (w tej roli Brad Pitt) recytowanie działającego przepisu na napalm. Jednak po tym, jak producenci zwrócili uwagę na kwestie bezpieczeństwa, zastąpili jego wiersze fałszywym przepisem, twierdząc, że są to równe części koncentratu benzyny i soku pomarańczowego. Wbrew powszechnemu przekonaniu, oryginalne receptury w książceFight Clubu zostały również zmodyfikowane przez jego wydawcę. Książka zmienionych przepisów twierdzą, że oprócz soku pomarańczowego, mieszanie równych części benzyny i dietetycznej coli, lub zagęszczanie benzyny z kocimi odchodami, będzie działać.
• W 1973 roku w japońskim filmie kaiju Godzilla kontra Megalon, nieprzyjaciel Megalon, pokazano, że jest w stanie wypluć bomby napalmowe, które wybuchają przy kontakcie.
• Jest tam zespół metalowy o nazwie Napalm Death.

Powiązane strony

• Fougasse płomieniowy
• Phan Thị Kim Phúc