Trias wczesny
Trias dolny to pierwsza z trzech epok okresu triasowego. Trwał on od około 252,2 mln lat temu (mya) do ~247,2 mya. Trias dolny jest najstarszą epoką ery mezozoicznej. Skały te zostały ułożone tuż po wielkim wymieraniu permsko-triasowym.
Dolny trias był nazywany stadium scytyjskim, co można znaleźć w starszej literaturze. W Europie większa część dolnego triasu składa się z piaskowców. Jest to jednostka litostratygraficzna czerwonych pokładów kontynentalnych. Powstały one na lądzie w warunkach pustynnych.
Piaskowiec z okresu dolnego triasu
Geograficzne rozmieszczenie Lystrosaurus i współczesne skamieniałości w Gondwanie.
Proterosuchus, wczesny archozaur typu krokodylowego
Fauna
Masowe wymieranie, które zakończyło erę paleozoiczną, spowodowało ogromne trudności dla ocalałych gatunków. Wiele rodzajów koralowców, ramienionogów, mięczaków, szkarłupni i innych bezkręgowców całkowicie zniknęło. Najpowszechniej występującymi bezkręgowcami morskimi o twardej skorupie były małże, ślimaki, amonity, szkarłupnie i nieliczne stawonogi. Najpospolitszym zwierzęciem lądowym był roślinożerny synapsyd Lystrosaurus.
Najwcześniejsze fauny triasowe były pozbawione bioróżnorodności i tak było przez całą epokę. Odbudowa na lądzie trwała 30 milionów lat.
W tej epoce wyewoluowały pierwsze ichtiozaury.
Klimat w dolnym triasie (zwłaszcza we wnętrzu superkontynentu Pangaea) był na ogół suchy. Rozpowszechnione były pustynie. Na biegunach panował klimat umiarkowany. Stosunkowo gorący klimat epoki mógł być spowodowany powszechnymi wybuchami wulkanów.
Przeszukaj encyklopedię