Trias wczesny
Trias dolny to pierwsza z trzech epok okresu triasowego. Trwał on od około 252,2 mln lat temu (mya) do ~247,2 mya. Trias dolny jest najstarszą epoką ery mezozoicznej. Skały te zostały ułożone tuż po wielkim wymieraniu permsko-triasowym.
Dolny trias był nazywany stadium scytyjskim, co można znaleźć w starszej literaturze. W Europie większa część dolnego triasu składa się z piaskowców. Jest to jednostka litostratygraficzna czerwonych pokładów kontynentalnych. Powstały one na lądzie w warunkach pustynnych.
Piaskowiec z okresu dolnego triasu
Geograficzne rozmieszczenie Lystrosaurus i współczesne skamieniałości w Gondwanie.
Proterosuchus, wczesny archozaur typu krokodylowego
Fauna
Masowe wymieranie, które zakończyło erę paleozoiczną, spowodowało ogromne trudności dla ocalałych gatunków. Wiele rodzajów koralowców, ramienionogów, mięczaków, szkarłupni i innych bezkręgowców całkowicie zniknęło. Najpowszechniej występującymi bezkręgowcami morskimi o twardej skorupie były małże, ślimaki, amonity, szkarłupnie i nieliczne stawonogi. Najpospolitszym zwierzęciem lądowym był roślinożerny synapsyd Lystrosaurus.
Najwcześniejsze fauny triasowe były pozbawione bioróżnorodności i tak było przez całą epokę. Odbudowa na lądzie trwała 30 milionów lat.
W tej epoce wyewoluowały pierwsze ichtiozaury.
Klimat w dolnym triasie (zwłaszcza we wnętrzu superkontynentu Pangaea) był na ogół suchy. Rozpowszechnione były pustynie. Na biegunach panował klimat umiarkowany. Stosunkowo gorący klimat epoki mógł być spowodowany powszechnymi wybuchami wulkanów.
