Historia Konstytucji Stanów Zjednoczonych

Pierwsza konstytucja

Historia (drugiej) Konstytucji Stanów Zjednoczonych zaczyna się od historii powstania Artykułów Konfederacji, pierwszej konstytucji. Artykuły Konfederacji były w istocie luźną konfederacją, która połączyła trzynaście niezależnych stanów, aby zajmować się głównie polityką zagraniczną. Do wszystkich innych celów pozostawały one suwerennymi państwami. Największą słabością Artykułów Konfederacji jest to, że nie miały one bezpośredniego związku z samymi ludźmi. Uznawały one suwerenność stanów. Każdy stan pobierał swoje własne podatki, zapewniał własną milicję i drukował własną walutę. Słaby Kongres był głównym instrumentem nowego rządu. Nie istniała władza wykonawcza. Niedawna tyrania, której doświadczyli pod rządami brytyjskiego króla Jerzego III, sprawiła, że przywódcy nowego kraju obawiali się silnego rządu centralnego. W Kongresie każdy stan miał tylko jeden głos. Stany o małej liczbie ludności miały takie samo prawo głosu, jak stany dziesięć razy większe. Zmiana Statutów wymagała jednomyślności, co było praktycznie niemożliwe przy trzynastu stanach, z których każdy miał swoje własne interesy.

Szybko jednak ujawniły się słabe strony. Kongres nie mógł nakładać podatków, a więc nie mógł skutecznie wspierać wysiłków wojennych. Rząd centralny nie miał możliwości negocjowania umów handlowych z obcymi rządami. Nie mógł rozstrzygać sporów między stanami. Kraj nie mógł chronić swoich statków, które były rabowane przez piratów. Same stany były w niemal katastrofalnym stanie gospodarczym. Powszechne używanie papierowych pieniędzy powodowało inflację. Do tego stopnia, że w niektórych miejscach funt herbaty mógł kosztować 100 dolarów. Farmerzy byli wtrącani do więzień, ponieważ nie mogli spłacić swoich długów. Wiele farm zostało sprzedanych za niezapłacone podatki.

Podjęto próbę zreformowania Artykułów. Kongres Statutów otrzymał raport 7 sierpnia 1786 roku od dwunastoosobowego "Wielkiego Komitetu". Zostali oni powołani do opracowania potrzebnych poprawek. Zaproponowano siedem poprawek do Artykułów Konfederacji. Na mocy tych reform Kongres uzyskałby "jedyną i wyłączną" władzę regulowania handlu. Stany nie mogły faworyzować obcokrajowców kosztem obywateli. Projekty ustaw podatkowych wymagałyby 70% głosów, a długu publicznego 85%, a nie jak obecnie 100%. Kongres mógłby obciążać stany karnymi opłatami za opóźnienia w płatnościach. Stanowe oddziały potrąceniowe byłyby za nie obciążone, plus kara. Jeśli stan nie zapłaciłby, Kongres mógłby ściągać należności bezpośrednio od jego miast i hrabstw. Istniałby sąd krajowy składający się z siedmiu sędziów. Nieobecni na Kongresie mieliby zakaz sprawowania jakichkolwiek urzędów w USA i stanach. Propozycje te zostały jednak odesłane do komisji bez głosowania i nie były już więcej rozpatrywane.

Konwent Konstytucyjny

"Nic, co zostało powiedziane lub napisane, nie może być ujawnione nikomu - nawet twojej rodzinie - dopóki nie odroczymy na stałe. Plotki lub nieporozumienia mogą łatwo zrujnować całą ciężką pracę, jaką będziemy musieli wykonać tego lata." -George Washington, przewodniczący.

Kongres powierzył delegatom zadanie zmiany Artykułów Konfederacji. Jednak niemal natychmiast zaczęli oni dyskutować nad zupełnie nową formą rządu. Debaty trwały przez całe lato 1787 roku i momentami były tak gorące, że groziły przedwczesnym zakończeniem konwencji.

Delegaci

Na konwencję powołano 74 delegatów - tylko 55 z nich faktycznie uczestniczyło w obradach. Stan Rhode Island odmówił wysłania jakichkolwiek delegatów. Uważali oni, że konwencja była w rzeczywistości spiskiem mającym na celu obalenie rządu Konfederacji. Patrick Henry z Wirginii był kolejnym, który odmówił uczestnictwa, oświadczając, że "wyczuwa szczura". W szczególności podejrzewał Jamesa Madisona, również z Wirginii, o chęć stworzenia nowej formy rządu. Henry był głęboko przekonany, że stany oferują najlepszą ochronę praw osobistych i nie chciał mieć nic wspólnego z naruszaniem tego porozumienia. Thomas Jefferson i John Adams wyjeżdżali na misje dyplomatyczne. John Jay przebywał w Nowym Jorku w biurze dyplomatycznym. Z różnych powodów wielu głównych przywódców politycznych kraju nie było na konwencji. Ale lista tych, którzy się pojawili, była imponująca. Należeli do niej Benjamin Franklin, James Wilson, Alexander Hamilton, George Mason, John Dickinson, Gouverneur Morris i George Washington. Wielu innych zasłynęło również jako twórcy Konstytucji.

Sesje odbywały się w tajemnicy. Reporterzy i widzowie nie mieli wstępu. Dla tych, którzy już mieli podejrzenia, tajność obrad tylko potwierdziła to, czego się obawiali. Przy drzwiach stali nawet uzbrojeni strażnicy. Wielu z obecnych już w czasie rewolucji ryzykowało powieszenie przez Brytyjczyków jako zdrajców. Teraz martwili się o to, co ich stany pomyślą o porzuceniu Artykułów Konfederacji.

Plan dla Wirginii

James Madison spędził zimę 1787 roku na studiowaniu różnych konfederacji na przestrzeni dziejów. Przyjechał do Filadelfii uzbrojony w bogatą wiedzę i pomysł na to, czym powinien być rząd Stanów Zjednoczonych. Jego plan został przedstawiony Konwentowi przez Edmunda Randolpha, gubernatora Wirginii. Stał się on ogólnym zarysem tego, co miało być nowym rządem w ramach Konstytucji Stanów Zjednoczonych. Jego plan przewidywał trzy gałęzie rządu z systemem kontroli i równowagi, aby zapobiec nadużywaniu władzy przez którąkolwiek z nich. Pomysł Madisona na legislaturę składał się z dwóch izb. W jednej zasiadaliby członkowie wybierani przez naród na trzyletnią kadencję. W drugiej członkowie byliby wybierani przez legislatury stanowe i sprawowaliby władzę przez 7 lat. Liczba miejsc w obu izbach zależałaby od liczby ludności kraju.

Jeszcze dwa plany

Po dwutygodniowej debacie nad planem Wirginii William Patterson przedstawił swój plan, zwany różnie Planem New Jersey, Planem Pattersona i Planem Małych Stanów. Był on bardzo podobny do Artykułów Konfederacji i zawierał jednoizbową legislaturę. Wszystkie stany miałyby jeden głos. Miał jeden pomysł, który został zachowany; że prawa stanowe, które były sprzeczne z federalnymi, zostaną unieważnione.

Trzeci plan został zaproponowany przez Alexandra Hamiltona. Była to kopia brytyjskiej konstytucji. Była ona również dwuizbowa, z izbą wyższą i legislaturą, w której członkowie służyli za dobre sprawowanie.

Nowa konstytucja

W końcu wypracowano kompromis pomiędzy wszystkimi trzema planami. Nowy rząd składałby się z izby wyższej, posiadającej równą liczbę delegatów z każdego stanu, oraz izby niższej, w której reprezentacja byłaby oparta na liczbie ludności. Większość odpowiedzialności za sprawy zagraniczne spoczywałaby na władzy wykonawczej, podczas gdy inne ważne uprawnienia, takie jak ratyfikacja traktatów, należałyby do władzy ustawodawczej. Po ratyfikacji nowej konstytucji przez stany, weszła ona w życie w 1789 roku.

Podpisanie Konstytucji, obraz autorstwa Thomasa Pricharda Rossitera (1818-1871)