Epidemiologia

Historia

Hipokrates był pierwszym, który przyjrzał się związkom między chorobami a wpływami środowiska. Zarysował on rozróżnienie między "epidemią" i "endemią": choroby, które są "odwiedzane" przez populację (epidemia) w przeciwieństwie do tych, które "żyją w" populacji (endemia).

Perski lekarz Avicenna w latach 1020-tych odkrył zaraźliwy charakter gruźlicy i chorób przenoszonych drogą płciową. Zwrócił uwagę na rozprzestrzenianie się choroby poprzez wodę i glebę. Awicenna twierdził, że wydzieliny ciała są zanieczyszczone przez obce ciała ziemskie, zanim zostaną zainfekowane. Wprowadził metodę kwarantanny, aby ograniczyć rozprzestrzenianie się chorób zakaźnych.

Czarna Śmierć (dżuma) dotarła do Al Andalus w XIV wieku. Ibn Khatima uważał, że choroby zakaźne są wywoływane przez "drobne ciała", które dostają się do organizmu człowieka i wywołują chorobę. Inny andaluzyjsko-arabski lekarz, Ibn al-Khatib (1313-1374) w swoim traktacie O dżumie stwierdził, że choroba zakaźna może być przenoszona przez kontakt cielesny oraz "przez szaty, naczynia i kolczyki". Girolamo Fracastoro z Werony zasugerował, że te bardzo małe, niewidzialne cząstki, które wywołują chorobę, były żywe. Były one w stanie rozprzestrzeniać się drogą powietrzną i rozmnażać się. Mogły być zniszczone przez ogień. Obalił teorię Galena o miazmie (trującym gazie u chorych). W 1543 roku, w książce De contagione et contagiosis morbis Fracastoro zaproponował higienę osobistą i środowiskową, aby zapobiec chorobom. Wynalezienie wystarczająco silnego mikroskopu przez Antona van Leeuwenhoeka w 1675 roku dostarczyło wizualnych dowodów na istnienie żywych cząstek zgodnych z teorią zarazków.

W 1662 John Graunt przeanalizował rolki śmiertelności w Londynie przed WielkąPlagą. To dało statystyczne dowody dla i przeciwko różnym teoriom choroby. Dr John Snow badał przyczyny epidemii cholery w XIX wieku. Zauważył znacznie wyższe wskaźniki zgonów w dwóch obszarach zaopatrywanych przez Southwark Water Company. Wykazał, że pompa na Broad Street była źródłem epidemii w Soho, klasyczny przykład epidemiologii Użył chloru, próbując oczyścić wodę i kazał usunąć uchwyt pompy. To powstrzymało epidemię. Było to ważne wydarzenie w historii zdrowia publicznego, a także wydarzenie założycielskie nauki epidemiologii.

Termin "epidemiologia" został po raz pierwszy użyty w 1802 r. przez hiszpańskiego lekarza Villalbę. Termin ten jest obecnie używany do opisu i przyczyn chorób epidemicznych oraz chorób w ogóle. Może być stosowany w odniesieniu do wielu stanów zdrowia niezwiązanych z chorobą, takich jak wysokie ciśnienie krwi i otyłość.

W 1847 roku węgierski lekarz Ignaz Semmelweis obniżył śmiertelność noworodków w wiedeńskim szpitalu poprzez dezynfekcję. Niestety, dezynfekcja nie stała się powszechnie praktykowana aż do czasu, gdy brytyjski chirurg Joseph Lister "odkrył" antyseptykę w 1865 roku po pracy Louisa Pasteura. Na początku XX wieku metody matematyczne zostały wprowadzone do epidemiologii przez Ronalda Rossa i innych. W 1954 r. pojawiły się wyniki badań prowadzonych przez Richarda Dolla. Dało to bardzo silne statystyczne poparcie dla podejrzeń, że palenie tytoniu jest związane z rakiem płuc.

Oryginalna mapa autorstwa Johna Snowa przedstawiająca skupiska przypadków cholery podczas epidemii w Londynie w 1854 r.

Zawód

Wielu epidemiologów jest lekarzami lub posiada odpowiednie dyplomy ukończenia studiów. Niektórzy epidemiolodzy pracują w społeczności, zazwyczaj w służbie zdrowia publicznego/ochrony zdrowia. Są one na czele badania i zwalczania ognisk chorób. Inni pracują dla organizacji non-profit, uniwersytetów, szpitali i większych jednostek rządowych, takich jak Centra Kontroli i Zapobiegania Chorobom (CDC), Agencja Ochrony Zdrowia, Światowa Organizacja Zdrowia (WHO).

Praktyka

Badania epidemiologiczne mają na celu, o ile to możliwe, ujawnienie bezstronnych związków między narażeniem na działanie takich czynników jak alkohol lub palenie, czynniki biologiczne, stres lub substancje chemiczne a śmiertelnością lub zachorowalnością.

Interpretacja prawna i adwokatura

Badania epidemiologiczne dowodzą jedynie, że dany czynnik mógł wywołać chorobę w danej populacji. Nie dowodzą, że spowodował on efekt w konkretnym przypadku.

Jako dyscyplina zdrowia publicznego, dowody epidemiologiczne są często wykorzystywane do promowania środków osobistych, takich jak zmiana diety i środków korporacyjnych, takich jak usunięcie reklamy śmieciowego jedzenia. Wyniki badań trafiają do ogółu społeczeństwa, aby pomóc ludziom w podejmowaniu świadomych decyzji dotyczących ich zdrowia.

Często informacje o niepewności nie są dobrze przekazywane. W artykułach informacyjnych często podaje się najnowsze wyniki jednego badania, nie wspominając o jego ograniczeniach lub kontekście. Narzędzia epidemiologiczne okazały się skuteczne w ustalaniu głównych przyczyn chorób takich jak cholera i rak płuc. Mają one problemy z bardziej subtelnymi kwestiami zdrowotnymi. Kilka ostatnich wyników epidemiologicznych dotyczących, na przykład, skutków hormonalnej terapii zastępczej) zostało obalonych przez późniejsze randomizowane badania kontrolowane.

Zarządzanie zdrowiem w oparciu o populację

Praktyka epidemiologiczna i wyniki analiz epidemiologicznych wnoszą istotny wkład w zarządzanie zdrowiem

• Ocena stanu zdrowia i potrzeb populacji docelowej
• Wdrażanie i ocena interwencji
• Zapewnienie opieki członkom tej populacji

Nowoczesne zarządzanie zdrowiem ludności jest złożone. Kluczowym elementem jest praktyka i analiza epidemiologiczna. Zadanie to wymaga umiejętności patrzenia w przyszłość, aby kierować tym, jak system opieki zdrowotnej reaguje na bieżące problemy zdrowotne oraz jak system opieki zdrowotnej może reagować na przyszłe potencjalne problemy zdrowotne populacji.

Powiązane strony

• dochodzenie w sprawie wybuchu epidemii.
• Światowa Organizacja Zdrowia