8. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych

Tekst

"Nie będzie wymagana nadmierna kaucja, nie będą nakładane nadmierne grzywny, ani nie będą stosowane okrutne i niezwykłe kary."

Tło

Brzmienie Ósmej Poprawki jest prawie takie samo, jak trzech zapisów w angielskiej Bill of Rights z 1689 roku. Postanowienia te oparte były na sprawie Titusa Oatesa, którego kłamstwa pod przysięgą spowodowały egzekucję wielu niewinnych ludzi. Ponieważ władze angielskie nie chciały, aby uczciwi ludzie bali się zeznawać przed sądem, nie został on skazany na śmierć. Choć wśród kar, jakie poniósł, były takie, które w tamtych czasach uważano za zwyczajne, to połączenie tych kar było stosowane w sposób przesadny i brutalny. Oates został skazany za podburzanie, wtrącony do więzienia i tam pozostał. Jednak po tym, jak Jakub II został królem Anglii w 1685 roku, został ponownie osądzony, tym razem za krzywoprzysięstwo. Oprócz dożywotniego więzienia, miał być "biczowany na ulicach Londynu pięć dni w roku przez resztę życia". Pierwszym zastosowaniem przepisu z angielskiej Bill of Rights była Deklaracja Praw Wirginii z 1776 roku.

Klauzula nadmiernej kaucji

Kaucja to kwota pieniędzy, mienia lub obligacji, którą oskarżony musi przekazać do sądu, aby zagwarantować swoje stawiennictwo na rozprawie. Kaucja wpłacona przez oskarżonego może zostać odzyskana po zakończeniu procesu. Jeśli jednak oskarżony nie stawi się w wyznaczonym terminie rozprawy, kaucja przepada, a oskarżony może zostać ukarany dodatkowymi karami. Sędzia, ustalając wysokość kaucji, musi wziąć pod uwagę kilka czynników. Należą do nich: rodzaj przestępstwa, ilość dowodów przeciwko oskarżonemu oraz powiązania oskarżonego ze społecznością. Sędzia musi również wziąć pod uwagę zdolność oskarżonego do zapłacenia kwoty kaucji oraz prawdopodobieństwo, że oskarżony po prostu ucieknie i nie stanie przed sądem. Wszyscy oskarżeni są uważani za niewinnych. Ustalenie kaucji w nieuzasadnionej wysokości ograniczyłoby wolność i możliwości zarobkowe oskarżonego oraz utrudniłoby utrzymanie jego rodziny.

Klauzula nadmiernych grzywien

Klauzula ta ogranicza uprawnienia rządu do ustalania grzywien, które są płatnościami za karę lub wykroczenie. Wysokość grzywny musi być proporcjonalna do wagi przestępstwa. Grzywna narusza tę klauzulę, jeśli jest rażąco nieproporcjonalna do charakteru przewinienia oskarżonego.

W 1993 roku, w sprawie Austin przeciwko Stanom Zjednoczonym, Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł, że klauzula ta ma zastosowanie również do postępowania cywilnego. Czyniąc to, Sąd odwrócił nie tylko swoje wcześniejsze orzeczenia, ale także orzeczenia kilku okręgowych sądów apelacyjnych.

Klauzula okrutnych i niezwykłych kar

Zwrot "okrutne i niezwykłe kary" został po raz pierwszy użyty w 1789 roku w angielskiej Bill of Rights. W 1776 r. George Mason dodał je do Deklaracji Praw Wirginii. W 1791 roku ten sam zakaz stał się główną częścią Ósmej Poprawki. Patrick Henry był wśród tych, którzy argumentowali, że zakaz okrutnego i niezwykłego karania powinien być częścią Bill of Rights. W przeciwnym razie nowy rząd federalny mógłby stosować tortury w celu uzyskania zeznań. Tortury były stosowane jeszcze w tamtym czasie przez Hiszpanię, Francję i Niemcy. Stany Zjednoczone nie powinny iść za ich przykładem. Z powodu tych argumentów zostało to dodane do Ósmej Poprawki. Bardzo niewielu ludzi nie zgodziłoby się z tym, że stosowanie wieszaków, kciuków lub żebetu jest okrutną i niezwykłą karą i wyraźnie narusza Ósmą Poprawkę. Ale po przekroczeniu tego punktu staje się kontrowersyjne, co jest, a co nie jest okrutną i niezwykłą karą.

Okrutne i niezwykłe karanie nie było jasno zdefiniowane, kiedy uchwalono Ósmą Poprawkę. Ale była przedmiotem dyskusji. Reprezentant Livermore zwrócił uwagę na podłodze Izby Reprezentantów, że sformułowanie było niejasne. Zapytał: "Czasami konieczne jest powieszenie człowieka, złoczyńcy często zasługują na biczowanie, a być może na obcięcie uszu, ale czy w przyszłości mamy być powstrzymani od wymierzania tych kar, ponieważ są one 'okrutne'?". Ale pomimo jego sprzeciwu niejasny język został pozostawiony w poprawce.

W 1910 roku, w sprawie Weems przeciwko Stanom Zjednoczonym, Sąd Najwyższy przyznał, że "to, co stanowi okrutną i niezwykłą karę, nie zostało dokładnie rozstrzygnięte". Sąd Najwyższy zaczął stosować test "ewoluujących standardów przyzwoitości". W sprawie Trop przeciwko Dullesowi (1958) Sąd zgodził się z poglądem, że to, co jest zabronione jako "okrutne i niezwykłe kary", powinno zmieniać się w czasie w oparciu o kary, które obrażają "ewoluujące poczucie przyzwoitości" społeczeństwa. Bardzo niedawno sądy niechętnie utrzymywały termin "niezwykłe" w swoich sądowych interpretacjach.

Pierwotniacy uważają, że ocena, czy kara jest okrutna i niezwykła, nadal podlega testowi ewoluujących standardów i opinii publicznej. W sprawie Coker przeciwko Georgii (1977) Sąd Najwyższy uznał, że kara śmierci dla osób skazanych za gwałt jest niezgodna z konstytucją. Opierało się to w dużej mierze na fakcie, że tylko jeden z 50 stanów stosował tę karę. Nawet wtedy ławy przysięgłych w tym stanie nie stosowały jej zbyt często.

Waterboarding jest postrzegany jako tortura od czasów hiszpańskiej inkwizycji. Żołnierze amerykańscy, którzy zostali przyłapani na podtapianiu na Filipinach w 1901 roku lub podczas wojny w Wietnamie w 1968 roku, stanęli przed sądem. Gdy stosowały je inne rządy, USA nie omieszkały nazwać tego torturami. Administracja Busha utrzymywała, że nie jest związana testem konstytucyjnym poza granicami Stanów Zjednoczonych. Sędzia Antonin Scalia powiedział w wywiadzie dla BBC, że nie widzi w konstytucji niczego, co zabraniałoby torturowania zatrzymanych. Nie wtedy, gdy służyłyby one zdobyciu informacji. Powiedział jednak, że tortury byłyby niekonstytucyjne, gdyby stosowano je jako karę. Podczas swojej inauguracji w 2009 roku prezydent USA Barack Obama zobowiązał się do zaprzestania stosowania przez CIA "wzmocnionych technik przesłuchań" i zamknięcia Guantanamo na mocy rozporządzeń wykonawczych.