Wędrówka kontynentów
Dryf kontynentalny jest historyczną, naukową teorią. Teoria ta została po raz pierwszy zaproponowana przez Abrahama Orteliusa w 1596 roku. Została ona w pełni rozwinięta przez niemieckiego geologa i meteorologa Alfreda Wegenera w 1915 roku.
Teoria ta głosiła, że części skorupy ziemskiej przesuwają się powoli na wierzchu płynnego płaszcza o większej gęstości. Teoria ta została obecnie włączona do szerszej teorii tektonikipłyt.
Zapiski kopalne sugerujące, że kontynenty obecnie rozdzielone były kiedyś razem: patrz Pangaea
Pierwsza znana ilustracja przedstawiająca otwarcie Oceanu Atlantyckiego, autorstwa Antonio Snider-Pellegrini, 1858.
Dowody
Teoria ta została poparta przez znalezienie tych samych minerałów i skamieniałości w zachodniej Europie i wschodniej części Ameryki Północnej. Podobne skamieniałości występują również na zachodnim wybrzeżu Afryki i wschodnim Ameryki Południowej. Kształty tych kontynentów prawie do siebie pasują. Teoria ta była prawdopodobna (wiarygodna), ale nie istniał żaden znany mechanizm, który napędzałby te wielkie ruchy. Problem ten został później rozwiązany przez tektonikę płyt.
Wzorzec aktywności wulkanicznej, budowy gór (orogenezy) i trzęsień ziemi tłumaczy się dryfem kontynentalnym. Istnienie identycznych skał w dużej odległości od siebie wspiera tę teorię.
Przykłady (są ich setki):
- Skamieniałości paproci Glossopteris znajdują się w skałach z Australii, Ameryki Południowej, Antarktydy, Indii, Afryki i Madagaskaru. Wszystkie te obszary znajdowały się razem w superkontynencie Gondwana, po rozpadzie globalnego kontynentu Pangaea.
- Góra Stołowa na Przylądku Dobrej Nadziei w RPA i góry na południe od Rio de Janeiro zbudowane są z identycznych skał. Odpowiada to dopasowaniu Afryki do Ameryki Południowej w Pangaea.
- Grobla Olbrzyma w Irlandii Północnej i Jaskinia Fingala na Staffa, Hebrydy Wewnętrzne, Szkocja to ta sama formacja skalna.
Mechanizm
Podstawową maszyną napędzającą ruchy kontynentów jest ciepło przemieszczające się z płaszcza Ziemi przez skorupę i poza planetę. Skutkiem tego jest konwekcja i ruch płyt.
Szczególnie dwa wydarzenia mają ogromne znaczenie:
- Produkcja nowej skorupy w miejscach takich jak Grzbiet Śródatlantycki.
- Usuwanie skorupy ziemskiej przez subdukcję (przesuwanie się pod nią) w miejscach zderzenia płyt.
Przypis
1. ↑ USGS Ta dynamiczna Ziemia [1]
2. ↑ Ciepło jest spowodowane kombinacją powolnego ochładzania Ziemi z jej wczesnej wysokiej temperatury i ciepła uwalnianego przez rozpad radioaktywnych izotopów w Ziemi. Zobacz dyskusję w Age of the Earth.
Pytania i odpowiedzi
P: Co to jest dryf kontynentalny?
A: Dryf kontynentalny to historyczna, naukowa teoria, która proponuje, aby części skorupy ziemskiej przesuwały się powoli na wierzchu płynnego płaszcza o większej gęstości.
P: Kto zaproponował teorię dryfu kontynentalnego?
O: Teoria ta została po raz pierwszy zaproponowana przez Abrahama Orteliusa w 1596 roku i w pełni rozwinięta przez niemieckiego geologa i meteorologa Alfreda Wegenera w 1915 roku.
P: Jak działa dryf kontynentalny?
O: Według tej teorii, części skorupy ziemskiej przesuwają się powoli po płynnym płaszczu o większej gęstości.
P: Czy dryf kontynentalny jest częścią tektoniki płyt?
O: Tak, teoria ta została włączona do szerszej teorii tektoniki płyt.
P: Kiedy Abraham Ortelius przedstawił swój pomysł na dryf kontynentalny?
O: Abraham Ortelius przedstawił swoją koncepcję dryfu kontynentalnego w 1596 roku.
P: Kto opracował pełną wersję dryfu kontynentalnego?
O: Pełną wersję opracował niemiecki geolog i meteorolog Alfred Wegener w 1915 roku.
P: Od jak dawna dryf kontynentalny jest uznawany za ustaloną koncepcję naukową?
O: Dryf kontynentalny jest uznawany za ustaloną koncepcję naukową od 1915 roku, kiedy to został w pełni opracowany przez Alfreda Wegenera.
