Ropucha szara

Opis

Ropucha zwyczajna może dorastać do około 15 cm (6 cali) długości. Samice rosną większe niż samce. Te z południa są zwykle większe niż te z północy. Głowa jest szeroka z szerokim otworem gębowym. Nos ma dwa małe nozdrza. Nie ma zębów. Duże, wystające oczy mają żółte lub miedziane tęczówki i poziome, szczelinowate źrenice. Posiadają one szkodliwą substancję zwaną bufotoksyną. Jest ona używana do odstraszania drapieżników. Głowa łączy się z ciałem bez wyczuwalnej szyi. Nie ma zewnętrznego worka głosowego. Ciało jest szerokie i przysadziste. Kończyny przednie są krótkie z palcami przednich stóp zwróconych do wewnątrz. W czasie rozrodu samiec ma na pierwszych trzech palcach poduszeczki nuptialne. Służą one do przytrzymywania samicy. Tylne kończyny są krótkie, a tylne stopy mają długie, nie splecione palce. Nie ma ogona. Skóra jest sucha i pokryta małymi brodawkami. Kolor jest brązowy, oliwkowobrązowy lub szarobrązowy. Czasami jest częściowo plamista lub prążkowana w ciemniejszym odcieniu. Ropucha zwyczajna wykazuje skłonność do dymorfizmu płciowego. Samice są bardziej brązowe, a samce bardziej szare. Spód ciała jest brudnobiały, nakrapiany szarymi i czarnymi plamami.

Ropuchy pospolite mogą żyć przez wiele lat. W niewoli żyły przez pięćdziesiąt lat. W naturze, ropuchy pospolite żyją około dziesięciu do dwunastu lat. Ich wiek może być znaleziony przez liczenie liczby rocznych pierścieni wzrostu w kości ich paliczków.

Chodzenie ropuchy zwyczajnej

Zachowanie

Ropucha zwyczajna zwykle porusza się chodząc dość wolno lub krótkimi skokami, używając wszystkich czterech nóg. Dzień spędza w ukryciu. Wychodzi na zewnątrz o zmierzchu. Podczas polowania może pokonać pewien dystans w ciemności. Jest najbardziej aktywna w czasie wilgotnej pogody. Do rana wraca do swojej bazy. Może żyć w jednym miejscu przez kilka miesięcy. Ma duży apetyt i zjada drewnojady, ślimaki, chrząszcze, gąsienice, muchy, robaki, a nawet małe myszy. Małe, szybko poruszające się ofiary mogą zostać złapane za pomocą pstryknięcia językiem. Większe przedmioty chwytane są za pomocą szczęk. Nie posiadając zębów, połyka pokarm w całości serią haustów. Będzie próbował zjeść każdy mały, ciemno ubarwiony, poruszający się obiekt, który napotka w nocy. Badania wykazały, że pstryknie na poruszający się kawałek czarnego papieru o grubości 1 cm, jakby to była ofiara. Zignorowałaby większy poruszający się kawałek. Od czasu do czasu ropucha zwyczajna zrzuca skórę, która odchodzi w strzępach. Skóra jest następnie zjadana.

W przypadku ataku, ropucha zwyczajna nadyma swoje ciało i stoi z podniesionym tyłem i opuszczoną głową. Jej głównym środkiem obrony jest wydzielina o nieprzyjemnym smaku. Ma ona postać bufotoksyny zwanej bufaginą i jest wystarczająca, aby odstraszyć wiele drapieżników. Węże trawiaste wydają się być przez nią nie dotknięte. Innymi drapieżnikami dorosłych ropuch są jeże, szczury i norki, a nawet koty domowe. Ptaki, które żywią się ropuchami to czaple, wrony i ptaki drapieżne. Kijanki mają również szkodliwe substancje, które powstrzymują ryby przed ich zjedzeniem, ale nie traszkę grzebieniastą. Bezkręgowce wodne, które żywią się kijankami ropuchy to larwy ważek, chrząszcze nurkujące i wodniczki. Zwykle unikają one szkodliwej wydzieliny, przebijając skórę kijanki i wysysając jej soki.

Pasożytnicza mucha, Lucilia bufonivora, atakuje dorosłe ropuchy zwyczajne. Składa ona swoje jaja na skórze ropuchy. Kiedy się wyklują, larwy wpełzają do nozdrzy ropuchy i zjadają jej ciało.

Reprodukcja

Na wiosnę ropucha szara wychodzi z hibernacji. Duża liczba ropuch przemieszcza się w kierunku stawów hodowlanych. Ropuchy spotykają się na określonych, ulubionych przez siebie stawach. Dorosłe osobniki rok po roku korzystają z tego samego stawu. Stwierdzono, że ponad 80% samców oznaczonych jako młode wraca do stawu, w którym odbyło się ich tarło.

Samce przybywają jako pierwsze i pozostają przez kilka tygodni. Samice pozostają tylko na tyle długo, aby się kopulować i składać ikrę. Zamiast walczyć o prawo do kopulacji z samicą, samce ropuch używają wysokości głosu. Kumkanie daje znak wielkości ciała i sprawność. Walki czasami się zdarzają. Samce ropuch przeważają liczebnie nad samicami w stawach hodowlanych.

Samce siadają na grzbietach samic. Przytrzymują samice przednimi kończynami w chwycie zwanym amplexus. Samce są bardzo entuzjastyczne. Próbują chwytać ryby lub przedmioty nieożywione i często wspinają się na grzbiety innych samców. Czasami kilka ropuch tworzy stertę, a każdy samiec próbuje chwycić samicę u podstawy. Jest to stresujący okres, a śmiertelność wśród rozmnażających się ropuch jest wysoka. Udany samiec pozostaje w ampleksusie przez kilka dni. Samica składa długi, podwójny sznur małych, czarnych jajeczek. Samiec zapładnia je swoją spermą. Sznury jaj mogą zawierać od 3 000 do 6 000 jaj i mieć długość od 3 do 4,5 metra (10 do 15 stóp). Zaplątują się one w łodygi roślin.

Sznurki jaj wchłaniają wodę i pęcznieją. Po dwóch do trzech tygodniach wylęgają się małe kijanki. Początkowo trzymają się one resztek strun i żywią się galaretą. Później przyczepiają się do spodniej strony liści chwastów wodnych, po czym zaczynają swobodnie pływać. Kijanki przypominają wyglądem kijanki żaby trawnej (Rana temporaria). Mają ciemniejszy kolor, są czarniawe od góry i ciemnoszare od spodu. Można je odróżnić od kijanek innych gatunków po tym, że otwór gębowy jest tej samej szerokości co przestrzeń między oczami, a ta jest dwa razy większa niż odległość między nozdrzami. W ciągu kilku tygodni rozwijają się odnóża, a ogon powoli się wchłania. W wieku dwunastu tygodni są już małymi ropuchami o długości około 1,5 cm i są gotowe do opuszczenia stawu.

Kumak zwyczajny osiąga dojrzałość w wieku od trzech do siedmiu lat.

Kijanki ropuchy szarej, niektóre z tylnymi nogami


Struny jajowe kumaka nizinnego


Rozwój kijanki ropuchy w okresie dwóch tygodni


Ropucha zwyczajna przyjmująca postawę obronną


Kumaki nizinne w ampleksusie

Konserwacja

Czerwona Lista Gatunków Zagrożonych IUCN mówi, że ropucha zwyczajna należy do gatunków najmniejszej troski. Wynika to z faktu, że żyje ona na wielu obszarach i jest na nich pospolita. Nie jest bardzo zagrożona utratą siedlisk. Może żyć na wielu różnych obszarach. Chytridiomycosis, choroba zakaźna płazów, została zgłoszona u ropuch pospolitych w Hiszpanii i Wielkiej Brytanii. Może to mieć wpływ na niektóre populacje.

Znaczenie kulturowe

Ropucha od dawna uważana jest za zwierzę złej wróżby lub połączenie z innym światem. Może to wynikać z faktu, że jest ona domem zarówno na lądzie, jak i w wodzie. Może powodować, że ludzie nie lubią jej z powodu jej czarnej, brodawkowatej skóry, powolnych ruchów i sposobu, w jaki pochodzi z jakiejś ciemnej dziury.

Jednym z najwcześniejszych odniesień do ropuch jako powiązanych z siłami ciemności było stwierdzenie Zoroastra z 600 r. p.n.e., że wszystkie ropuchy powinny zostać zabite. W Europie w średniowieczu, ropucha była kojarzona z diabłem, którego herb ma trzy ropuchy na sobie. Uważano, że ropucha może zatruwać ludzi. Uważano również, że jest ona przyjacielem czarownicy i dlatego ma magiczną moc. We Francji uważano, że czarownice można znaleźć, ponieważ są one oznaczone stopą ropuchy gdzieś na ciele. W Dorset wierzono, że jeśli ktoś znajdzie ropuchę w domu, powinien ją usunąć, nie robiąc jej krzywdy, bo w przeciwnym razie właściciel domu spotka się z gniewem czarownicy, której była ona znajoma. W niektórych rejonach znalezienie ropuchy w domu było postrzegane jako dowód, że czarownica była obecna. Uważano, że ślina ropuchy jest trująca. Wierzono, że może ona pluć lub wymiotować trującym ogniem. Uważano, że przeskoczenie przez ropuchę na stopę przynosi pecha, a w niektórych regionach było znakiem śmierci. Ropuchy były kojarzone z diabłami i demonami, a w "Raju utraconym". John Milton ukazał szatana jako ropuchę, gdy wlewał truciznę do ucha Ewy. Pierwsza Czarownica w "Makbecie" Szekspira dała instrukcje na temat używania ropuchy przy tworzeniu zaklęć:

Ropucha jest również kojarzona z kobiecą płodnością. Modele ropuch zostawiane były przy kapliczkach przez kobiety pragnące począć dziecko. W Rumunii wierzono, że kto zabije ropuchę, jest w stanie zabić własną matkę. W szkockim folklorze mówiło się, że język ropuchy, noszony przez mężczyznę w kieszeni na piersi, pozwala mu posiąść każdą kobietę. Wierzono również, że wewnątrz głowy ropuchy znajduje się klejnot zwany "kamieniem ropuchy". Mówiono, że noszony jako naszyjnik lub pierścień ostrzegałby noszącego przed próbami otrucia go. Szekspir wspomniał o tym w Jak wam się podoba:

Od dawna uważa się, że dotknięcie ropuchy może powodować brodawki. Okazało się, że jest to mit, a brodawki są w rzeczywistości wywoływane przez wirusa brodawczaka ludzkiego. Są one przenoszone przez bezpośredni kontakt z człowieka na człowieka.

Pan Toad Esq. jest jedną z głównych postaci w powieści dla dzieci, Wiatr w wierzbach, przez Kenneth Grahame. Zostało to udramatyzowane przez kilku autorów, w tym A. A. Milne'a, który nazwał swoją sztukę Ropuch z Toad Hall. Pan Ropuch jest bardzo zarozumiały, antropomorficzny ropucha.