Władimir Lenin

·         1 Wczesne życie

·         2 Przed rewolucją

·         3 1917

·         4 U władzy

·         5 ostatnich lat

·         6 Legacyzacja

·         7 Referencje

Przed rewolucją

Podczas studiów prawniczych w Petersburgu dowiedział się o pismach Karola Marksa i Friedricha Engelsa, którzy byli filozofami z Niemiec. Myśli Karola Marksa nazywały się marksizmem. Mówić lub pisać o marksizmie tak, jakby to było dobre, było w Rosji nielegalne, a Lenin został za to aresztowany i wysłany do więzienia na Syberię. Kara ta była surowa, ponieważ Syberia jest znana z tego, że jest bardzo zimna i odizolowana, i prawie niemożliwa do ucieczki.

W lipcu 1898 roku, kiedy był jeszcze na Syberii, Lenin ożenił się z Nadieżdą Krupską. W 1899 r. napisał książkę pt. "Rozwój kapitalizmu w Rosji". W 1900 r. Lenin został uwolniony z więzienia i zezwolono mu na powrót do domu. Następnie podróżował po Europie. Zaczął wydawać marksistowską gazetę "Iskra", rosyjskie słowo "iskra" lub "piorun". Stał się również ważnym członkiem Rosyjskiej Socjaldemokratycznej Partii Pracy, czyli RSDLP.

W 1903 r. Lenin miał poważną kłótnię z innym liderem partii, Juliuszem Martovem, który podzielił partię na dwie części. Lenin chciał od razu ustanowić socjalizm, a nie najpierw ustanowić kapitalizm, a następnie dokonać przejścia do socjalizmu. Martov nie zgadzał się, chciał trzymać się klasycznej idei marksistowskiej, że aby osiągnąć socjalizm, trzeba najpierw przejść przez kapitalizm. Ludzie, którzy zgodzili się z Martovem, nazywali się Mensheviksami (co oznacza "mniejszość"). Ludzie, którzy zgadzali się z Leninem, nazywali się bolszewikami ("większość").

W 1907 r. ponownie odbył podróż po Europie i odwiedził wiele spotkań i imprez socjalistycznych. W czasie I wojny światowej mieszkał w dużych miastach europejskich, takich jak Londyn, Paryż i Genewa. Na początku wojny duże spotkanie lewicowe zwane II Międzynarodówką obejmowało bolszewików. Spotkanie zostało zamknięte, gdy wiele grup spierało się, czy poprzeć wojnę, czy nie. Lenin i bolszewicy byli jedną z niewielu grup, które były przeciwne wojnie ze względu na swoje marksistowskie idee.

1917

Po rezygnacji cara Mikołaja II z tronu podczas rewolucji lutowej Lenin powrócił do Rosji, gdzie nadal był bardzo ważnym bolszewickim przywódcą. Napisał, że chce rewolucji zwykłych robotników, aby obalić rząd, który zastąpił Mikołaja II.

W 1917 roku prawicowa partia Kadetów i elementy tajnej policji z Okhry zaczęły plotkować, że Lenin dostał pieniądze od Niemców, ponieważ wysłali go przez Niemcy specjalnym pociągiem do Rosji. To mogło sprawić, że źle wyglądał, ponieważ wielu Rosjan zginęło walcząc z Niemcami na wojnie. Po Dniach Lipcowych, powstaniu ludowym w Piotrogrodzie, które zostało stłumione przez rosyjski rząd tymczasowy, opuścił on Rosję i udał się do Finlandii, gdzie mógł się ukryć i kontynuować pracę nad komunizmem.

W październiku 1917 r. bolszewicy pod przywództwem Lenina i Trockiego stanęli na czele Petrogradu sowieckiego i innych sowietów w całej Rosji w rewolucji przeciwko rządowi Kereńskiego, którą nazwano rewolucją październikową. Oni wygrali i ogłosili, że Rosja jest krajem socjalistycznym. W listopadzie na jej przywódcę został wybrany Lenin.

W mocy

Ponieważ Lenin chciał zakończyć I wojnę światową w Rosji, podpisał w lutym 1918 roku traktat brzesko-łucki z Niemcami. Podczas gdy traktat ten zakończył atak Niemiec, Rosja straciła dużą część ziemi, którą wykorzystywała do celów rolniczych.

Traktat rozgniewał także innych wrogów Niemiec i wraz z narodem rosyjskim, który poparł rząd cara czy Kereńskiego, zaatakował Rosję. Lenin ustanowił zasady, że w nowej Armii Czerwonej Rosji żołnierze bolszewiccy mają otrzymać jak najwięcej żywności. Oznaczało to, że wygrali oni wojnę, ale zwykli ludzie głodowali, a wielu zmarło z głodu lub chorób.

Po wojnie Lenin wprowadził nową politykę gospodarczą, aby poprawić sytuację kraju i przejść od kapitalizmu do socjalizmu. Niektóre prywatne przedsięwzięcia były nadal dozwolone, ale niewiele. Biznesmeni, znani jako nepmeni, mogli posiadać tylko małe zakłady przemysłowe, nie fabryki. Fabryki i wielki przemysł stały się własnością publiczną, która miała być własnością robotników.

Władimir Lenin (po lewej) z Józefem Stalinem

Ostatnie lata

Kobieta o imieniu Fanny Kaplan zastrzeliła Lenina podczas jego oficjalnej wizyty. Tęskniła za jego głową, a zamiast tego kula utkwiła mu w szyi. Obawiając się, że zostanie zabity przez politycznych dysydentów, odmówił usunięcia kuli do czasu, aż znajdzie się gwarantowany komunistyczny lekarz. W związku z jego bezpośrednią odmową leczenia kula nigdy nie została usunięta i jest często wymieniana jako powód, dla którego zaczął mieć udary w maju i grudniu 1922 r. (po obu przypadkach doszedł do siebie). W marcu 1923 r. udar sparaliżował go i sprawił, że nie mógł mówić, a w styczniu 1924 r. udar go zabił. Tuż przed śmiercią Lenin chciał pozbyć się Stalina, ponieważ uważał go za niebezpiecznego dla kraju i rządu.

Jedno z ostatnich zdjęć Lenina: 1923 r.

Dziedzictwo

Petersburg został przemianowany przez cara w 1914 r. na Petrograd, ale na pamiątkę Lenina w 1924 r. przemianowano go na Leningrad. Po rozpadzie Związku Radzieckiego w 1991 roku Leningrad ponownie został nazwany Sankt Petersburgiem, który pozostaje do dziś.

Zanim Lenin umarł, powiedział, że chce być pochowany obok swojej matki. Kiedy umarł, Stalin pozwolił ludziom w Rosji spojrzeć na jego ciało. Ponieważ ludzie wciąż przychodzili, postanowili go nie grzebać, a zamiast tego zachowali jego ciało. Na Placu Czerwonym, w Moskwie, zbudowano budynek nad ciałem, aby ludzie mogli je zobaczyć. Nazywa się on Mauzoleum Lenina. Wielu Rosjan i turystów do dziś jeździ tam, aby zobaczyć jego ciało.