Badanie Tuskegee

Tło

W latach trzydziestych, kiedy rozpoczęto badania, kiła była bardzo poważnym problemem zdrowotnym w Stanach Zjednoczonych. W rzeczywistości, kiła była poważnym problemem zdrowotnym w całej historii. Kiła pogarsza się z czasem. Może być bardzo bolesna. Jeśli nie jest leczona, powoduje uszkodzenie mózgu i śmierć. W latach trzydziestych XX wieku nie istniało lekarstwo na kiłę. Stosowane metody leczenia nie działały dobrze, a niektóre były trujące. Lekarze nie rozumieli kiły. Z tego powodu nie mieli żadnego sposobu, aby pomóc ludziom z tą chorobą.

Przeprowadzono bardzo niewiele badań nad tym, jak kiła wpływa na ludzi. Jedno badanie przeprowadzono w Norwegii w 1928 roku, ale dotyczyło ono tylko białych mężczyzn. W latach 30. XX wieku wierzono, że kiła w różny sposób wpływa na ludzi różnych ras. Lekarze uważali, że układ sercowo-naczyniowy Afroamerykanów był bardziej dotknięty przez kiłę niż centralny układ nerwowy. Grupa badawcza Tuskegee postanowiła zbadać, jak kiła wpływa na Afroamerykanów. Rozumowali, że nie mogą wyleczyć lub leczyć ludzi z kiłą i tak, i że będą uczyć się rzeczy, które pomogą lekarzom zrozumieć kiłę lepiej.

Eksperyment

Początki

Służba Zdrowia Publicznego rozpoczęła prace nad eksperymentem kiłowym w Tuskegee w 1932 roku, w czasie Wielkiego Kryzysu. Uniwersytet Tuskegee, college w Alabamie, który był otwarty dla afroamerykańskich studentów, również pomógł w badaniach. Pomagali, ponieważ uważali, że badanie poprawi stan zdrowia publicznego ubogich ludzi w okolicy.

Do badania naukowcy zgłosili w sumie 600 afroamerykańskich mężczyzn z hrabstwa Macon w Alabamie. W sumie 399 z tych mężczyzn miało kiłę przed rozpoczęciem badania. Pozostałych 201 nie miało kiły. (W badaniach ta zdrowa grupa nazywana jest "grupą kontrolną"). Naukowcy chcieli porównać różnice między ludźmi z kiłą i bez kiły. Mężczyźni otrzymali bezpłatną opiekę zdrowotną, posiłki i bezpłatne ubezpieczenie na wypadek śmierci za udział w badaniu.

Pierwotnym celem naukowców było zbadanie skutków kiły przez zaledwie sześć miesięcy. Na początku badali mężczyzn biorących udział w eksperymencie przez sześć do ośmiu miesięcy. Następnie podawano im jedyne znane wówczas metody leczenia. Obejmowały one arfenaminę (która jest obecnie stosowana jako chemioterapia), maści z rtęci i bizmutu. Wszystkie te zabiegi były bardzo trujące. Niektóre zabiegi pomagały trochę, podczas gdy inne pogarszały sytuację.

Pieniądze na leczenie

Badanie Tuskegee otrzymało pieniądze na leczenie mężczyzn w badaniu od Funduszu Rosenwalda. Była to duża organizacja z Chicago, której celem była filantropia. W szczególności wspierała ona poprawę edukacji czarnych i rozwój społeczności na Południu.

W 1928 roku Fundusz Rosenwalda współpracował z Publiczną Służbą Zdrowia przy badaniu ponad 2000 czarnych pracowników Delta Pine and Land Company w Mississippi. Celem badania było sprawdzenie, jak powszechna jest kiła w tej grupie. Fundusz Rosenwalda pomógł zapewnić leczenie dla 25% pracowników, u których testy na kiłę dały wynik pozytywny. Jednak w 1929 roku nastąpił krach na giełdzie. Rozpoczął się również Wielki Kryzys. Fundusz Rosenwalda stwierdził, że nie jest w stanie dłużej płacić za lekarstwa dla mężczyzn z Tuskegee.

Badanie jest kontynuowane bez leczenia

Po utracie funduszy (pieniędzy) na leczenie, badanie było kontynuowane. Uczestnikom badania nigdy nie powiedziano, że nigdy nie zostaną poddani leczeniu. W rzeczywistości powiedziano im, że są leczeni z powodu "złej krwi". "Zła krew" była lokalnym słowem, którego ludzie używali do opisania różnych chorób, w tym syfilisu, anemii i zmęczenia.

Naukowcy zaczęli stosować sztuczki i okłamywać mężczyzn biorących udział w badaniu, nie dbając o etykę lekarską czy prawa mężczyzn. Na przykład, naukowcy chcieli wykonać nakłucia lędźwiowe ("spinal taps") na mężczyznach, aby zmierzyć skutki kiły. Te nakłucia kręgosłupa były niebezpieczne i bardzo bolesne. Aby upewnić się, że mężczyźni przyjdą na zabieg, badacze wysłali do wszystkich 400 uczestników list zatytułowany "Ostatnia szansa na specjalne darmowe leczenie". To było kłamstwo; zakładanie wkłuć do kręgosłupa nie było leczeniem.

Wszyscy uczestnicy badania musieli również poddać się autopsji po śmierci, aby otrzymać zasiłek pogrzebowy (pieniądze przekazane rodzinie na pokrycie kosztów pogrzebu).

Po odkryciu penicyliny jako lekarstwa w latach 40-tych XX wieku, badacze nie podawali penicyliny żadnym uczestnikom badań. Nie powiedzieli również żadnemu z uczestników o penicylinie. Wielu pacjentów było okłamywanych i otrzymywało placebo, aby naukowcy mogli dalej badać, jak kiła wpływa na mężczyzn. Badacze robili to, mimo że wiedzieli, że bez leczenia kiła w końcu zabije mężczyzn.

Naukowcy uniemożliwiają pacjentom podjęcie leczenia

Podczas II wojny światowej 250 mężczyzn z Tuskegee zgłosiło się do poboru. Mężczyźni ci zostali poddani badaniom lekarskim przez wojsko i zdiagnozowano u nich syfilis. Kazano im poddać się leczeniu kiły, zanim mogli zostać przyjęci do wojska. Ale badacze z badania Tuskegee próbowali powstrzymać tych mężczyzn od leczenia. Pracownik Publicznej Służby Zdrowia był cytowany w tamtym czasie mówiąc: "Jak dotąd, powstrzymujemy znanych pozytywnych pacjentów [mężczyzn z kiłą] przed podjęciem leczenia".

Do 1947 roku penicylina stała się normalną metodą leczenia syfilisu. To nie było tylko leczenie, ale lekarstwo. Rząd Stanów Zjednoczonych stworzył kilka programów zdrowia publicznego, aby pomóc ludziom w uzyskaniu lekarstwa. Rząd utworzył "centra szybkiego leczenia", gdzie ludzie mogli udać się po penicylinę. Celem rządu było wyeliminowanie syfilisu (sprawienie, by już nie istniał). Ale kiedy programy te dotarły do hrabstwa Macon, badacze powstrzymali mężczyzn z Tuskegee od uczestnictwa w nich.

Zakończenie badania

Badanie trwało do 1972 roku, kiedy Peter Buxton, który również pracował dla Publicznej Służby Zdrowia, dał informacje o eksperymencie do reportera. Spowodowało to zakończenie badań 16 listopada 1972 roku. Do tego czasu, wszyscy mężczyźni z kiłą z Tuskegee nie otrzymali prawdziwego leczenia przez 40 lat.

Do końca badań w 1972 roku, tylko 74 z badanych żyło. Spośród 399 mężczyzn, 28 zmarło na kiłę. Kolejnych 100 zmarło z powodu powikłań. W sumie 40 z ich żon zostało zarażonych, a 19 ich dzieci urodziło się z kiłą wrodzoną.

Lekarz podaje uczestnikowi badania placebo (fałszywy lek)

Powiązane strony

• Syfilis
• Etyka lekarska
• Penicylina