Historia recepcji Jane Austen

Tło

Jane Austen żyła całe swoje życie jako część dużej i bliskiej rodziny. Jej rodzina znajdowała się w dolnej części angielskiej szlachty. Stałe wsparcie jej rodziny było bardzo ważne dla rozwoju Austen jako pisarki. Na przykład, Austen przeczytał jej pierwsze szkice wszystkich swoich książek do rodziny. W ten sposób otrzymała zachętę i pomoc. W rzeczywistości to jej ojciec jako pierwszy próbował oddać jej książkę do druku. Kształcenie pisarskie Austen trwało od nastolatka do około 35 roku życia. W tym czasie eksperymentowała z różnymi formami literackimi. Należała do nich powieść epistolarna (powieść literacka), której próbowała, a która jej się nie podobała. Napisała i poprawiła trzy ważne powieści i rozpoczęła czwartą. Gdy ukazały się w druku: Zmysł i wrażliwość (1811), Duma i uprzedzenie (1813), Mansfield Park (1814) i Emma (1815), stała się pisarką odnoszącą sukcesy.

Jednak pisanie powieści nie było łatwe dla kobiet na początku XIX wieku. Było to spowodowane tym, że uczyniło je sławnymi. Sprawiało też, że ludzie myśleli, że są niewinne. Tak jak wiele innych pisarek, Austen wydała swoje książki w tajemnicy. Z czasem jednak jej pisarstwo stało się jawną tajemnicą wśród arystokracji. Podczas jednej z jej wizyt w Londynie, książę Regent zaprosił ją do swojego domu. Jego bibliotekarz oprowadził ją po domu i powiedział, że regentowi bardzo podobają się jej książki. Bibliotekarz dodał, że "jeśli panna Austen będzie miała jakąś inną powieść, będzie mogła poświęcić ją księciu". Austen nie lubił księcia, który wydawał dużo pieniędzy. Nie chciała podążać za tą sugestią. Jednak jej przyjaciele namówili ją, by za nią podążyła. Dlatego Emma była mu poświęcona. Austen odrzucił sugestię bibliotekarza, by po tym napisać historyczny romans dla małżeństwa córki księcia.

W ostatnim roku swojego życia Austen dokonała rewizji opactwa Northanger (1817) i napisała "Perswazja" (1817). Rozpoczęła też kolejną powieść, którą później zatytułowała Sanditon. Nie mogła jej skończyć przed śmiercią. Austen nie miała czasu, by zobaczyć opactwo Northanger i perswazję w prasie. Jednak po jej śmierci jej rodzina opublikowała je jako jedną z książek. Jej brat Henry dołączył "Notatkę biograficzną autora". Ta krótka biografia sprawiła, że ludzie myśleli o Austen jako o spokojnej ciotce, która pisała w wolnym czasie. "Ani nadzieja na sławę, ani zysk nie pomieszały się z jej wczesnymi motywami (celami)... O wiele bardziej nie zmniejszyła się od sławy, że żadne nagromadzenie sławy nie skłoniło by jej (uczyniłoby), gdyby żyła, do umieszczania (umieszczania) jej nazwiska na jakichkolwiek produkcjach jej pióra ... publicznie odwróciła się od wszelkich aluzji do charakteru autorki". Jednakże, Austen pokazuje podniecenie w swoich listach o drukowaniu jej książek. Interesowało ją również, ile pieniędzy zarobią te książki. Austen była profesjonalną pisarką.

Dzieła Austena wyróżniają się realizmem, gryzącym komentarzem społecznym i mądrym wykorzystaniem wolnej, pośredniej wypowiedzi. Są one również niezwykłe dla ich burleski i ironii. Krytykują one powieści o wrażliwości drugiej połowy XVIII wieku. Są one częścią przejścia do dziewiętnastowiecznego realizmu. Jak wyjaśniają Susan Gubar i Sandra Gilbert, Austen śmiał się z "miłości od pierwszego wejrzenia, prymatu (pierwszego znaczenia) namiętności nad wszystkimi innymi emocjami i/lub obowiązkami, rycerskich wyczynów bohaterki, bezbronnej wrażliwości bohaterki, głoszonej (deklarowanej) obojętności kochanków wobec względów finansowych i okrutnej surowości rodziców". Historie Austena, choć komiczne, skupiają się na sposobie, w jaki kobiety zależą od małżeństwa, aby zapewnić sobie pozycję społeczną i bezpieczeństwo ekonomiczne. Zajmowała się również problemami moralnymi, jak Samuel Johnson, który wywarł na nią silny wpływ.

Austen podpisała swoją pierwszą książkę w druku jako "By a Lady".

1812-1821: Reakcje indywidualne i współczesne przeglądy

Książki Austena szybko stały się modne. Szczególnie spodobały się arystokratom, którzy lubili ustalać modę i smak dnia. Henrietta Ponsonby, hrabina Bessborough, w liście do przyjaciółki napisała o zmysłach i wrażliwości. Ona powiedziała: "to sprytna powieść.  ...choć głupio to się kończy, bardzo mnie to rozbawiło." 15-letnia córka księcia regenta, księżniczka Charlotte Augusta, porównywała się do Marianne Dashwood. Zauważyła, "Myślę, że Marianne i ja jesteśmy bardzo podobni do usposobienia, że na pewno nie jestem taka dobra, taka sama nierozważna, &tc". Dumą i uprzedzeniem cieszył się Richard Sheridan, osoba, która pisała sztuki teatralne. Powiedział przyjacielowi, aby "natychmiast to zrobił", ponieważ "była to jedna z najmądrzejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek czytał". Anne Milbanke, przyszła żona lorda Byrona, napisała, że "skończyłam powieść zwaną Duma i uprzedzenie, która jest moim zdaniem bardzo lepszym (dobrym) dziełem". Dodała, że "to najbardziej prawdopodobna fikcja, jaką kiedykolwiek czytałam" i stała się "obecnie modną powieścią". Dowager Lady Vernon powiedziała przyjacielowi, że Mansfield Park był "[n]tożsamy z powieścią, bardziej z historią rodzinnej imprezy w kraju, bardzo naturalną". Lady Anne Romilly powiedziała swojej przyjaciółce, pisarce Marii Edgeworth, że "[Mansfield Park] jest tu dość powszechnie podziwiany". Edgeworth powiedział później, że "Mansfield Park był dla nas bardzo rozrywkowy".

Wysokie społeczeństwo lubiło i akceptowało powieści Austena. Otrzymały one jednak kilka recenzji, gdy żyła. Były dwie za zmysł i wrażliwość. Duma i uprzedzenie otrzymały trzy. Mansfield Park nie otrzymał żadnej. Było siedem dla Emmy. Większość recenzji była krótka, ostrożna i zatwierdzająca. Skupiały się głównie na lekcjach moralnych z jej książek. Brian Southam pisze o tych recenzentach: "ich zadaniem było jedynie dostarczanie krótkich (krótkich) ogłoszeń, rozszerzonych o cytaty, dla dobra (dobra) czytelniczek zestawiających swoje listy biblioteczne i zainteresowanych tylko tym, czy chciałyby książkę dla swojej historii, swoich bohaterów i moralności".

Słynny pisarz Walter Scott napisał najdłuższą i najgłębszą z tych recenzji. Został poproszony przez wydawcę Johna Murraya o recenzję Emmy. Emma ukazała się drukiem (nie mówiąc już o tym, kim był pisarz) w wydaniu "Quarterly Review" z marca 1816 roku. Wykorzystując recenzję jako sposób na pochwałę powieści, Scott chwalił dzieła Austena. Pochwalił jej zdolność do kopiowania "z natury, tak jak ona naprawdę istnieje we wspólnym świecie i przedstawiania czytelnikowi ... poprawnego i uderzającego przedstawienia tego, co dzieje się codziennie (na co dzień) wokół niego". Współczesny badacz Austen William Galperin zauważył, że "w przeciwieństwie do niektórych świeckich czytelników Austen, którzy uznali jej rozbieżność (różnicę) od realistycznej praktyki, jak to zostało przepisane i określone w tamtym czasie, Walter Scott mógł być pierwszym, który zainstalował Austen jako realista par excellence". Scott napisał w swoim prywatnym dzienniku w 1826 r. o Austenie. Później stało się to szeroko cytowanym porównaniem:

Przeczytaj też jeszcze raz i po raz trzeci przynajmniej bardzo dobrze napisaną powieść panny Austen o dumie i uprzedzeniu. Ta młoda dama miała talent do opisywania zaangażowania i uczuć i charakterów zwykłego życia, które jest dla mnie najwspanialszym, z jakim kiedykolwiek spotkałem. Big Bow-wow szczep mogę zrobić sobie jak każdy teraz będzie, ale wykwintny dotyk, który sprawia, że (czyni) zwyczajne powszechne rzeczy i postacie interesujące z prawdy opisu i sentyment jest mi odmawia. Jaka szkoda, że tak utalentowana istota umarła tak wcześnie!

Opactwo Northanger i perswazja zostały opublikowane razem w grudniu 1817 roku. Zostały one recenzowane przez krytyka brytyjskiego w marcu 1818 r., a w maju 1818 r. w Edynburgu w "Edinburgh Review and Literary Miscellany". Recenzent brytyjskiego krytyka uważał, że wielkie wykorzystanie realizmu przez Austena było dowodem na ograniczoną wyobraźnię. Recenzent "Edinburgh Review" myślał inaczej. Chwalił Austen za jej "niewyczerpany wynalazek". Był również zadowolony z opowiadań Austen, ponieważ mieszały one znajome sceny z zaskakującymi zwrotami akcji. Uczeni Austen zaznaczyli, że ci pierwsi recenzenci nie wiedzieli, co zrobić z jej pracami. Na przykład, źle zrozumieli jej użycie ironii. Recenzenci uważali, że Zmysł i wrażliwość oraz Duma i Uprzedzenie to historie cnoty przezwyciężającej wady.

W Przeglądzie Kwartalnym w 1821 r. ukazała się kolejna recenzja. Richard Whately był angielskim pisarzem i teologiem. Opublikował najpoważniejszą wczesną recenzję dzieła Austena. Whately porównał Austen i wielkich pisarzy, takich jak Homer i Szekspir, z przychylnością. Chwalił dramatyczną jakość jej opowieści. Powiedział również, że powieść jest prawdziwym, szanowanym gatunkiem literatury. Twierdził, że literatura pełna wyobraźni, zwłaszcza narracyjna, jest bardzo cenna. Mówił nawet, że są one ważniejsze niż historia czy biografia. Gdy było to dobrze zrobione, tak jak dzieła Austena, Whately powiedział, że powieści pisały o ludzkich doświadczeniach, z których czytelnik może się uczyć. Innymi słowy, uważał, że to było moralne. Whately odniósł się również do pozycji Austena jako pisarki. Napisał: "Podejrzewamy, że jedną z wielkich zasług panny Austin [sic] w naszych oczach jest wgląd, jaki daje nam ona w osobliwości kobiecych postaci. ... Jej bohaterkami są te, o których wiadomo, że kobiety muszą być, choć nigdy nie można ich zmusić do przyznania się do tego." Nie było lepszej krytyki Austen, aż do końca dziewiętnastego wieku. Whately i Scott zaczęli wiktoriański pogląd na Austen.

W 1816 r. redakcja The New Monthly Magazine odnotowała publikację Emmy. Nie uważała jej jednak za wystarczająco ważną, by ją recenzować.


Powieściopisarz Walter Scott pochwalił Austena za "wykwintny dotyk, który sprawia, że zwykłe, powszechne rzeczy... są interesujące ".

1821–1870: Hodowli kilka

Austen miała wielu czytelników, którzy lubili i szanowali ją w XIX wieku. Według krytyka Iana Watta lubili ją "skrupulatnie... wierność zwyczajnym (zwyczajnym) doświadczeniom społecznym". Jednak dzieła Austen nie były dokładnie tym, co podobało się jej romantycznej i wiktoriańskiej brytyjskiej publiczności. Chcieli "silnych emocji [być] potwierdzonych przez silny pokaz dźwięku i koloru w piśmie". Wiktoriańska krytyka i publiczność lubiła twórczość takich pisarzy, jak Charles Dickens i George Eliot. W porównaniu z nimi, dzieła Austena wydawały się wąskie i ciche. Dzieła Austena ukazały się ponownie w druku, począwszy od końca 1832 lub początku 1833 roku. Richard Bentley wydrukował je w serii "Powieści standardowe", po czym długo pozostawały w druku. Nie były one jednak bestsellerami. Southam opisuje jej "czytanie publiczne w latach 1821-1870" jako "minutę obok znanej publiczności dla Dickensa i jego współczesnych".

Ludzie, którzy czytali Austena, widzieli siebie jako sprytnych czytelników. Byli kilkoma kulturalnymi ludźmi. Stało się to znanym tematem krytyki Austen w XIX i na początku XX wieku. George Henry Lewes był filozofem i krytykiem literackim. Mówił o tym temacie w serii artykułów w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XIX wieku. "Powieści Jane Austen" ukazały się drukiem w Blackwood's Magazine w 1859 roku. Lewes chwalił tam książki Austen za "ekonomię sztuki ... łatwe dostosowywanie środków do celu, bez pomocy (pomocy) zbędnych elementów". Porównał ją również do Szekspira. Argumentował, że Austen nie był dobry w wymyślaniu działek. Jednak nadal cieszył się dramatyczną jakością jej dzieł. Powiedział: "Tętno czytelnika nigdy nie bije, jego ciekawość nigdy nie jest intensywna (bardzo silna), ale jego zainteresowanie nigdy nie słabnie (przestaje) na chwilę. Rozpoczyna się akcja; ludzie mówią, czują i działają; wszystko, co jest mówione, odczuwane i robione, zmierza w kierunku splątania lub rozczłonkowania fabuły; i jesteśmy prawie aktorami, jak i widzami (widzami) małego dramatu".

Pisarka Charlotte Brontë lubiła pisać Austen, ponieważ była wierna prawdzie o codziennym życiu. Jednak Brontë nazwał ją "tylko bystrą (mądrą) i spostrzegawczą". Powiedziała, że w jej pracy nie ma wystarczająco dużo pasji. Dla Brontëgo, praca Austen wydawała się formalna i wąska. W liście napisanym do G.H. Lewesa w 1848 roku Brontë powiedział, że nie lubi dumy i uprzedzeń. Powiedziała:

Dlaczego tak bardzo lubisz pannę Austen? Zastanawiam się nad tym... Przeczytałem to twoje zdanie, a potem dostałem książkę. I co znalazłam? Dokładny dagerotypowy portret zwykłej (codziennej) twarzy; starannie ogrodzony, wysoko kultywowany ogród, o schludnych granicach i delikatnych kwiatach; ale nie ma spojrzenia jaskrawo żywej fizjonomii, nie ma otwartego kraju, nie ma świeżego powietrza, nie ma niebieskiego wzgórza, nie ma bonny beck. Nie chciałbym mieszkać z nią, w jej eleganckich, ale zamkniętych domach.

-Charlotte Brontë

George Henry Lewes, partner George'a Eliota, porównał Austena do Szekspira.

Dziewiętnastowieczne tłumaczenia europejskie

Wkrótce po tym, jak prace Austena zostały wydrukowane w Wielkiej Brytanii, pojawiły się one w niektórych krajach europejskich. Zaczęły pojawiać się w 1813 roku z francuskim tłumaczeniem Pride and Prejudice. Wkrótce pojawiły się one w wydaniach niemieckich, holenderskich i szwedzkich. Nie zawsze łatwo było je dostać w Europie. Austen nie był dobrze znany w Rosji. Pierwsze rosyjskie tłumaczenie powieści Austen ukazało się dopiero w 1967 roku. Dzieła Austena były tłumaczone na różne języki europejskie. Jednak Europejczycy nie postrzegali jej dzieł jako części tradycji powieści angielskiej. Było to częściowo spowodowane zmianami dokonanymi przez tłumaczy. Oni umieścić w sentymentalizm do dzieł Austen. Nie udało im się też włożyć w nią humoru i ironii. Dlatego też europejscy czytelnicy częściej myśleli o stylu Waltera Scotta jako o angielskiej powieści.

Wielkie zmiany dokonane przez jej tłumaczy sprawiły, że kontynent otrzymał Austen inaczej niż w Wielkiej Brytanii. Na przykład francuska pisarka Isabelle de Montolieu przetłumaczyła kilka powieści Austena na francuską powieść sentymentalną. W Dumie i uprzedzeniach Montolieua żywe rozmowy (rozmowy) pomiędzy Elżbietą i Darcym zostały zastąpione przez spokojne, właściwe. W dziele Jane Austen Elizabeth powiedziała, że "zawsze widziała wielkie podobieństwo między ich umysłami" (jej i Darcy'ego). Mówi, że to dlatego, że "nie chcą mówić, chyba że spodziewają się powiedzieć coś, co zadziwi (zaskoczy) cały pokój". Jednak staje się to "Moi, je garde le silence, parce que je ne sais que dire, et vous, parce que vous aiguisez vos cechy pour parler avec effet". ("Ja, ja milczę, bo nie wiem co powiedzieć, a ty, bo podniecasz swoje cechy dla efektu podczas mówienia.") Cossy i Saglia wyjaśniły, że "równość umysłu, którą Elżbieta uważa za oczywistość, jest zaprzeczana (nie jest dana) i wprowadzono rozróżnienie płci". Prace Austena były postrzegane we Francji jako część tradycji sentymentalnej. Z tego powodu ludzie byli bardziej zainteresowani pracami francuskich realistów, takich jak Stendhal, Balzac i Flaubert. Austen był również traktowany w Niemczech jako pisarz romantyczny.

Isabelle de Montolieu tłumaczyła utwory Austena na język francuski.

1870–1930: Eksplozja w popularności

Biografie rodzinne

Przez lata ludzie myśleli o Austenie tak samo jak o Scotcie i Whately. Tylko kilka osób faktycznie czytało jej powieści. W 1870 roku pierwsza ważna biografia Austen, wspomnienie Jane Austen, została napisana przez bratanka Jane Austen, James Edward Austen-Leigh i wydrukowana. To zmieniło sposób, w jaki ludzie myśleli o Austen. Kiedy wyszedł w druku, Austen's popularność i krytyczna pozycja znacznie wzrosła. Pamiętnik sprawił, że ludzie myśleli o niewykształconym pisarzu, który pisał arcydzieła. Ludzie myśleli, że Austen był cichą, niezamężną ciotką w średnim wieku. To sprawiło, że poczuli, że jej dzieła były bezpieczne dla szanowanych wiktoriańskich rodzin do czytania. Pamiętnik sprawił, że książki Austen zostały ponownie wydrukowane w dużych ilościach. Pierwsze popularne wydania ukazały się w 1883 roku. Były to tanie serie drukowane przez Routledge'a. Później pojawiły się wydania z obrazkami, kolekcjonerskie i naukowe. Krytycy nadal jednak twierdzili, że powinni je czytać tylko ci, którzy naprawdę potrafią zrozumieć głębokie znaczenie książek Austena. Jednak po wydrukowaniu "Pamiętnika", wydrukowano znacznie więcej słów krytyki na temat Austena. Więcej wyszło w ciągu dwóch lat, niż wyszło w ciągu ostatnich 50 lat.

W 1913 roku William Austen-Leigh i Richard Arthur Austen-Leigh wydrukowali biografię rodziny. Została zatytułowana: Jane Austen: Jej Życie i Listy - Rekord rodzinny. William i Arthur należeli do rodziny Austenów. Opierała się ona głównie na dokumentach rodzinnych i listach. Została opisana przez biografa Austena, Park Honan, jako "dokładna, stabilna, wiarygodna, a czasami żywa i sugestywna". Autorzy odsunęli się od sentymentalnego tonu Pamiętnika. Nie wyszli jednak daleko poza zapisy rodzinne i tradycje, które zawsze mieli. Dlatego ich książka zawiera tylko fakty. Nie daje ona wiele do interpretacji.

Krytyka

W ostatniej części XIX wieku ukazały się pierwsze książki krytyczne o twórczości Austena. W 1890 r. Godwin Smith wydrukował Życie Jane Austen. Rozpoczęło to "nową fazę w krytycznym dziedzictwie". Zaczęło się to "formalną (oficjalną) krytyką". Ludzie zaczęli koncentrować się na Austen jako pisarce i analizować sposoby, które uczyniły jej pisanie wyjątkowym. Southam powiedział, że było dużo więcej krytyki Austen około 1780 roku. Powiedział również, że recenzje stały się lepsze. Jednakże, był zaniepokojony "pewną jednolitością" w nich:

Widzimy powieści chwalone za elegancję formy i "wykończenie" ich powierzchni; za realizm ich fikcyjnego świata, różnorodność i witalność (siłę) ich bohaterów; za wszechogarniający humor; za delikatną i niedogmatyczną moralność i jej bezsensowne dostarczanie. Powieści są cenione za ich "doskonałość". Jest ona jednak postrzegana jako wąska doskonałość, osiągnięta w granicach krajowej komedii.

Richard Simpson, Margaret Oliphant i Leslie Stephen byli jednymi z najlepszych recenzentów. W recenzji Memoir, Simpson powiedział, że Austen był poważnym, ale ironicznym krytykiem angielskiego społeczeństwa. Zaczął dwa tematy interpretacyjne: używanie humoru do krytykowania społeczeństwa i ironii jako środka do badania moralnego. Kontynuował porównanie Lewesa do Szekspira, i napisał, że Austen:

zaczęła być ironiczną krytyczką; manifestowała swój osąd... nie przez bezpośrednią cenzurę, ale przez pośrednią metodę naśladowania i wyolbrzymiania wad swoich modeli. ... Krytyka, humor, ironia, osąd nie tego, który wydaje wyrok, ale tego mimika, który zadaje pytania podczas kpiny, to jej cechy charakterystyczne.

Esej Simpsona nie był znany. Nie wywarł większego wpływu, dopóki nie zacytował go Lionel Trilling w 1957 roku. Margaret Oliphant była kolejną ważną pisarką, której krytyka Austena nie miała większego wpływu. Opisała Austen jako "uzbrojoną w "delikatną żyłę kobiecego cynizmu", "pełną subtelnej władzy, zapału, finezji i powściągliwości (kontroli)", z "wykwintnym poczuciem" "śmieszności", "delikatnym kłuciem, ale miękką pogardą", której dzieła są bardzo "spokojne, zimne i chętne". Ten rodzaj krytyki został w pełni rozwinięty dopiero w latach 70. Wtedy właśnie rozpoczęła się feministyczna krytyka literacka.

Prace Austena były drukowane w Stanach Zjednoczonych od 1832 roku. Jednak dopiero po 1870 roku Amerykanie zaczęli poważnie traktować dzieła Austena. Jak mówi Southam, "dla amerykańskich nacjonalistów literackich scena kultowa Jane Austen była zbyt ulotna, zbyt ograniczona, zbyt wyrafinowana, zbyt wręcz nieherotyczna". Austen nie był wystarczająco demokratyczny dla Amerykanów. Ponadto jej książki nie miały tematów granicznych, które często pojawiały się w literaturze amerykańskiej. Sposób, w jaki Amerykanie myśleli o Austen był reprezentowany w sporze między Williamem Deanem Howellsem a Markiem Twainem. Poprzez swoje eseje, Howells pomógł uczynić Austen o wiele bardziej popularnym. Twain wykorzystał jednak Austena, by argumentować przeciwko tradycji anglofilskiej w Ameryce. W swojej książce "Following the Equator" Twain opisał bibliotekę na swoim statku: "Książki Jane Austen... są nieobecne w tej bibliotece. Tylko to jedno pominięcie uczyniłoby z biblioteki, która nie miała w niej książki, całkiem dobrą bibliotekę".

Janeites

"Czy nie możemy... pożyczyć od biografa panny Austen tytułu, którym obdarza ją uczucie siostrzeńca i oficjalnie uznać ją za "drogą ciotkę Jane"?"

- Richard Simpson

Encyklopedia Britannica zmieniła sposób, w jaki opisali Austen, gdy stała się ona coraz bardziej popularna. Ósme wydanie (1854) nazywało ją "elegancką powieściopisarką". Dziewiąte wydanie (1875) chwaliło ją jako "jedną z najwybitniejszych (wybitnych) współczesnych powieściopisarzy brytyjskich". Powieści austenowskie zaczęły być studiowane na uniwersytetach. Jej dzieła zaczęły również pojawiać się w historii powieści angielskiej. Większość ludzi nadal myślała o niej jako o "drogiej ciotce Jane", tak jak została po raz pierwszy przedstawiona w "Pamiętniku". Howells uczynił ten obraz Austena sławnym dzięki swoim esejom w Harper's Magazine. Pisarka i krytyk Leslie Stephen opisała manię Austena, która rozwinęła się w latach osiemdziesiątych XIX wieku jako "Austenolatria". Dopiero po wydrukowaniu "Pamiętnika" czytelnicy polubili Austena jako osobę. Do tego czasu, elity literackie mówiły, że ich radość z Austenem pokazała, jak sprytne były. Jednak około lat 90-tych zaczęły się niepokoić, jak popularne stały się dzieła Austena. Zaczęli nazywać siebie Janeites. Chcieli pokazać, że różnią się od ludzi, którzy ich zdaniem nie rozumieli Austena właściwie.

Amerykański pisarz Henry James lubił Austen. Raz powiedział, że jest tak wspaniała jak Szekspir, Cervantes i Henry Fielding - "drobni malarze życia". Ale James uważał Austen za artystę "nieprzytomnego", który był "instynktowny i czarujący". W 1905 roku James powiedział, że nie podoba mu się publiczne zainteresowanie Austenem. Powiedział, że jest to więcej niż zasługuje na to "nieodłączna zasługa (wartość) i zainteresowanie" Austenem. James powiedział, że to było głównie z powodu "sztywny powiew reklamy, ... specjalne duchy księgarskie. ... ciało wydawców, redaktorów, ilustratorów, producentów przyjemnego mieszańca czasopism; którzy znaleźli swoje "kochane", nasze drogie, wszystkie drogie, Jane ... do swojego materialnego celu, ... do pięknej reprodukcji w każdej odmianie tego, co nazywane jest gustowne, i w tym, co pozornie okazuje się być zbywalne, formy."

Reginald Farrer, brytyjski pisarz podróżniczy, nie lubił sentymentalnego obrazu "ciotki Jane". Zamiast tego, chciał studiować fikcję Austena w nowy sposób. W 1917 roku opublikował długi esej w "Quarterly Review". Naukowiec Jane Austen, A. Walton Litz, nazwał go najlepszym pojedynczym wprowadzeniem do jej twórczości. Southam nazywa go "Janeite" bez kultu. Farrer twierdził, że Jane Austen nie była nieprzytomna (nie zgadzając się z Jamesem). Powiedział, że jest pisarką o wielkiej koncentracji i ostrym krytyku swojego społeczeństwa. Nazwał ją "promienną i bez skruchy", "beznamiętną, ale bezlitosną", z "stalową jakością, nieuleczalnym rygorem jej osądu". Farrer był jednym z pierwszych krytyków, którzy postrzegali Austen jako pisarza wywrotowego.

James Edward Austen-Leigh zlecił namalowanie obrazu Austena do "Pamiętnika". Zmiękczył jej obraz. Chciał, żeby wiktoriańska opinia publiczna ją polubiła i zaakceptowała.


Mark Twain był jednym z amerykańskich krytyków Austena (ok. 1907 r.).