Wojny opiumowe
Wojny Opiumowe były dwiema wojnami pomiędzy Chinami a krajami zachodnimi podczas panowania dynastii Qing. Pierwsza z nich toczyła się między WielkąBrytanią a Chinami i trwała od 1839 do 1842 roku. Druga trwała od 1856 do 1860 roku i dotyczyła również Francji.
W tych wojnach chodziło o wiele innych rzeczy niż opium. Chodziło także o otwarcie Chin na europejski i amerykański handel i kolonizacje. Porażka osłabiła dynastię Qing.
Opium jest naturalną substancją zawartą w nasionach maku opiumowego. Opium jest ekstrahowane z nasion maku. Poza bezpośrednim spożyciem jest ono przetwarzane na opiaty.
Początki handlu opium
Brytyjscy kupcy zaczęli sprzedawać opium do Chin. W tym czasie opium uprawiano w Indiach, a nie w Chinach. Opium było stosowane w tradycyjnej medycynie chińskiej przez długi czas przed przybyciem Brytyjczyków, głównie do leczenia chorób. Jednak opium może być również używane jako narkotyk psychoaktywny, który zmienia stan umysłu użytkownika. Opium jest również narkotykiem uzależniającym.
Kiedy Brytyjczycy zaczęli importować duże ilości tego narkotyku, Chińczycy zaczęli używać opium ze względu na jego działanie zmieniające umysł. Coraz więcej ludzi uzależniało się od opium. Brytyjczycy byli więc w stanie eksportować coraz więcej opium. Sprzedając ten narkotyk, Brytyjczycy powoli zaczęli zarabiać więcej pieniędzy na eksporcie do Chin, niż wydawali na import chińskich towarów. Brytyjski eksport opium do Chin bardzo wzrósł. Z szacowanych 15 ton w 1730 roku, wzrósł do 75 ton w 1773 roku. Opium było transportowane w "skrzyniach". W każdej skrzyni znajdowało się 67 kilogramów (140 funtów) opium.
Pierwsza wojna opiumowa
Na początku XIX wieku brytyjscy kupcy zaczęli wwozić opium do Chin w zamian za sprowadzanie chińskiej herbaty z powrotem do Wielkiej Brytanii. W 1839 roku Chiny stwierdziły, że Brytyjczycy nie mogą wwozić opium do ich kraju, więc Brytyjczycy nie powiedzieli Chinom o opium, które przywieźli ze sobą. Chińscy urzędnicy znaleźli dużo opium w Kantonie, części południowych Chin, która obecnie nazywa się Guangzhou, i zniszczyli je. Brytyjczycy byli tym zdenerwowani i w 1840 roku wysłali kanonierki, które zaatakowały chińskie miasta wzdłuż wybrzeża. Chiny nie miały broni, by się bronić, więc przegrały wojnę.
Chiny zostały zmuszone do podpisania Traktatu z Nanking i Traktatu z Bogue. Zmusiło to Chiny do otwarcia niektórych swoich portów dla handlu z krajami zachodnimi, nie tylko z Wielką Brytanią. Brytyjczycy w Chinach otrzymali również prawo eksterytorialności, co oznaczało, że w przypadku oskarżenia o przestępstwo mogli być sądzeni przez własnych urzędników, a nie chińskich. Wreszcie, Chiny musiały oddać wyspę Hong Kong, która stała się kolonią brytyjską. Wielka Brytania nie miała nic do oddania w zamian, więc traktaty te stały się pierwszymi z tych znanych jako "nierówne traktaty". Inne kraje zachodnie wkrótce podpisały podobne traktaty z Chinami.
Druga wojna opiumowa
Druga Wojna Opiumowa znana była również jako Wojna Strzałowa lub Wojna Angielsko-Francuska w Chinach. Duży udział w tej wojnie mieli również żołnierze francuscy, która rozpoczęła się, gdy Chińczycy przejęli jeden z brytyjskich statków w porcie Guangzhou, zwany Strzałą. Wielka Brytania i Francja, wraz z wojskami z Rosji i Stanów Zjednoczonych, atakowały kolejne chińskie miasta. Była to między innymi bitwa o Kanton w 1857 roku, a w 1860 roku doszczętnie spalono Stary Pałac Letni (Yuanmingyuan) w Pekinie. Pod koniec tej wojny, Chińczycy musieli podpisać więcej "nierównych traktatów". Dotyczyły one m.in. legalizacji opium w Chinach, otwarcia wszystkich portów dla handlu oraz oddania Brytyjczykom części półwyspu Kowloon, który stał się częścią kolonii Hongkong.
W 1898 r., po pierwszej wojnie chińsko-japońskiej, Wielka Brytania przejęła kontrolę nad Nowymi Terytoriami na mocy 99-letniej umowy dzierżawy. Po upływie 99 lat miała zwrócić Chinom całą kolonię Hongkong, w tym dzierżawione grunty. Stało się to 1 lipca 1997 r., dzięki czemu Hongkong stał się pierwszym z dwóch specjalnych regionów administracyjnych Chińskiej Republiki Ludowej.
