Arka Noego

Opis

Według Biblii arka była wykonana z drewna gopherwood. Drzewo gopherwood to prawdopodobnie drewno cyprysowe, które było używane do budowy statków na Bliskim Wschodzie. Cyprys był dobry do budowy statków, ponieważ miał mocne drewno z dużego pnia i kończyn. Nikt jednak nie wie na pewno, jakim drzewem było drewno gopherwood.

Arka miała 300 łokci długości i 50 łokci szerokości; wysokość wynosiła 30 łokci. Przez długi czas ludzie nie wiedzieli, ile dokładnie wynosi jeden kubit. Pewnego dnia, w późniejszych latach XIX wieku, archeolodzy znaleźli tunel w Jerozolimie. Tunel ten został zbudowany za czasów króla Ezechiasza (około 700 r. p.n.e.). Przy wejściu do niego znajdował się napis, który mówił, że tunel ma 1200 łokci długości. Archeolog zmierzył tunel i zobaczył, że ma on 1800 stóp długości (54 000 centymetrów). Tak więc teraz ludzie wiedzą, że hebrajski kubit, przynajmniej w czasach króla Ezechiasza, wynosił 20,4 cala (51,816 centymetrów).

Kształt i rozmiar arki były bardzo dobre do pływania (arka została stworzona do pływania, a nie do szybkiego przechodzenia przez wodę). Wiele statków towarowych jest zbudowanych na wzór arki Noego, ponieważ taka konstrukcja jest bardzo stabilna na wodzie.

Po tym, jak Noe skończył składać arkę z desek z drewna żywicznego, musiał uczynić ją wodoszczelną (aby woda nie dostała się do środka arki). Według Biblii, Bóg powiedział Noemu, żeby użył smoły, wodoodpornego materiału do pomalowania arki wewnątrz i na zewnątrz.

Budowa arki prawdopodobnie zajęła Noemu około 55-75 lat, na podstawie jego wieku i wieku jego synów, kiedy rozpoczął się potop.

Podejście naturalistyczne

W okresie renesansu powstał nowy rodzaj uczoności. Ci ludzie nigdy nie kwestionowali dosłownej prawdy historii o Arce. Zaczęli myśleć o niej z praktycznego punktu widzenia. W XV wieku, Alfonso Tostada pisał o logice Arki, włączając w to takie rzeczy jak sposoby pozbywania się gnoju i cyrkulacji świeżego powietrza. XVI-wieczny geometra Johannes Buteo opracował wewnętrzne wymiary statku. Przewidział również miejsce na młyny Noego i piece bezdymne. Późniejsi ludzie również korzystali z jego modelu.

W XVII wieku Ameryka została już odkryta i była eksplorowana. To doprowadziło do nowych problemów. Wszystkie gatunki musiały być ponownie rozprzestrzenione z jednego punktu, po potopie. Oczywistą odpowiedzią było to, że człowiek rozprzestrzenił się po kontynentach po zniszczeniu wieży Babel. Różne grupy zabrały ze sobą zwierzęta. Niektóre z wyników wydawały się jednak osobliwe: dlaczego tubylcy z Ameryki Północnej zabrali grzechotniki, a nie konie, zastanawiał się Sir Thomas Browne w 1646 roku? "Jak to się stało, że Ameryka obfitowała w drapieżne i szkodliwe zwierzęta, a jednak nie zawierała tego niezbędnego stworzenia, konia, jest bardzo dziwne".

Browne był jednym z pierwszych ludzi, którzy zakwestionowali pojęcie spontanicznej generacji. Był on lekarzem i naukowcem amatorem, który poczynił tę obserwację mimochodem. Bibliści tamtych czasów, tacy jak Justus Lipsius (1547-1606) i Athanasius Kircher (ok. 1601-80) również zaczynali przyglądać się historii Arki bardziej uważnie. Próbowali oni dopasować biblijną relację do naturalnej wiedzy historycznej swoich czasów. Powstałe w ten sposób hipotezy były ważne. Stanowiły one siłę napędową badań nad geograficznym rozmieszczeniem roślin i zwierząt. W XVIII wieku badania te przekształciły się w biogeografię. Historycy przyrody zaczęli rysować powiązania między klimatami a przystosowanymi do nich zwierzętami i roślinami. Jedna z ważnych teorii głosiła, że biblijny Ararat był pokryty różnymi strefami klimatycznymi. Kiedy klimat się zmieniał, zwierzęta z nim związane również się przemieszczały. W końcu rozprzestrzeniły się, by ponownie zaludnić kulę ziemską.

Pojawił się również problem stale rosnącej liczby znanych gatunków: dla Kirchera i wcześniejszych historyków przyrody nie było problemu ze znalezieniem miejsca dla wszystkich znanych gatunków zwierząt w Arce, ale w czasach Johna Raya (1627-1705), zaledwie kilka dekad po Kircherze, znaleziono ich znacznie więcej. Włączenie pełnego zakresu różnorodności zwierząt do opowieści o Arce stawało się coraz trudniejsze i do roku 1700 niewielu historyków przyrody widziało powody, by wierzyć w dosłowną interpretację narracji o Arce Noego.

Replika pełnowymiarowa

W 2011 r. w Dordrecht w Holandii zbudowano pełnowymiarową replikę arki Noego.