Kopalnia skamielin w Messel
Grube wyrobisko Messel (niem. Grube Messel) to nieczynny kamieniołom w pobliżu miejscowości Messel w Hesji. Miejsce to znajduje się około 35 km na południowy wschód od Frankfurtu nad Menem, Niemcy. Jest to miejsce, w którym zachowały się drobne skamieniałości: lagerstätte. Strona jest bardzo ważna: zawiera skamieniałości wczesnych ssaków, w tym wczesnych naczelnych. Ze względu na swoje skamieniałości, miejsce to ma duże znaczenie geologiczne i naukowe.
Wydobywano tam łupki bitumiczne. Po tym, jak prawie stał się składowiskiem odpadów, silny lokalny opór ostatecznie powstrzymał te plany. W 1995 roku kopalnia Messel została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Znalazł się na liście wyłącznie z powodu skamieniałości.
Kolekcjonerzy amatorzy opracowali "technikę transferu", aby zachować drobne szczegóły małych skamieniałości, metoda ta jest nadal stosowana do ochrony skamieniałości dzisiaj. Wiele znanych okazów z tego miejsca pochodzi od kolekcjonerów amatorów, a w 1996 roku wprowadzono amnestię na wcześniej zebrane skamieniałości, w nadziei, że prywatne kolekcje staną się własnością publiczną i będą dostępne dla nauki.
Wychodnia łupków naftowych Messel w pobliżu centrum wyrobiska.
Skamielina prymitywnego ssaka Kopidodon, ukazująca zarys futra
Darwinius pokazujący niezwykłe zachowanie w Messel.
Rozłupywanie łupków dużym nożem w celu odsłonięcia skamieniałości.
Masillamys w kolekcji Senckenberg
Skamieniały żuk klejnotowy, wciąż z widocznym kolorem egzoszkieletu.
Punkt obserwacyjny
Ekologia
Obecna powierzchnia szybu Messel znajduje się ok. 60 m poniżej powierzchni terenu, a jego powierzchnia wynosi ok. 0,7 km². Złoże łupków naftowych sięgało pierwotnie do głębokości 190 m. 47 milionów lat temu w eocenie, kiedy powstawały osady Messel, obszar ten znajdował się o 10° bardziej na południe niż obecnie. Okres ten nastąpił tuż po paleoceńsko-eoceńskim maksimum termicznym, a klimat i ekologia tego miejsca były zupełnie inne niż obecnie. Duża seria jezior, otoczony przez bujne lasy subtropikalne wspierał niesamowitą różnorodność życia. Dno jeziora Messel było prawdopodobnie punktem centralnym dla drenażu z pobliskich rzek i potoków. Złoża pit zostały utworzone w epoce eocenu okresu paleogenu około 47 milionów lat temu. Jest to oparte na datowaniu fragmentów bazaltu pod warstwami skamieniałości.
Łupki bitumiczne, powstałe w wyniku powolnego odkładania się błota i martwej roślinności na dnie jeziora, to podstawowa skała w tym miejscu.
Jego osady sięgają 130 m w dół i leżą na starszym podłożu piaskowcowym. Skamieniałości w łupkach wykazują niezwykłą przejrzystość i zachowanie ze względu na unikalne cechy depozycyjne jeziora.
W górnych warstwach jeziora było dużo życia, ale dno było anoksyczne. Ponieważ woda nie była zbytnio wzburzona, niewiele tlenu docierało do niższych warstw. Uniemożliwiało to życie wielu gatunków epifaunowych (żyjących na dnie) i infaunowych (grzebiących). Dlatego też martwe ciała były tak mało zniszczone. Przewracanie się warstw jeziora (spowodowane zmianami sezonowymi) obniżało zawartość tlenu przy powierzchni i prowadziło do okresowego "wymierania" gatunków wodnych. W połączeniu ze stosunkowo niskim tempem osadzania (0,1 mm/rok), było to doskonałe środowisko dla zachowania fauny i flory.
Uwalnianie gazów wulkanicznych
Obszar wokół szybu Messel był aktywny geologicznie i tektonicznie podczas eocenu. Uwalnianie gazów wulkanicznych może być przyczyną tak dużej depozycji gatunków niewodnych.
Podpowierzchniowe przesunięcia uwolniły duże stężenia reaktywnych gazów (takich jak dwutlenek węgla i siarkowodór) do jeziora i przyległych ekosystemów, zabijając wrażliwe organizmy. Podczas tych uwolnień, ptaki i nietoperze mogły wpaść do środka, jeśli znajdowały się blisko powierzchni jeziora, a zwierzęta lądowe mogły zostać przytłoczone w pobliżu brzegu jeziora.
Skamieliny
Messel Pit zapewnia najlepiej zachowane dowody wczesnego eocenu flory i fauny, jak dotąd odkryte. Większość innych stanowisk ma szczęście zawierać częściowe szkielety, ale Messel może pochwalić się rozległym zachowaniem integralności strukturalnej, nawet posuwając się tak daleko, że zachowuje futro, pióra i "cienie skóry" niektórych gatunków. Niezwykłe zachowanie wywołało kilka ściśle uzasadnionych interpretacji. Symptomatyczne ślady ukąszeń w kształcie "głupich dzwonków" po obu stronach żyłki liścia na skamieniałym liściu zostały zidentyfikowane jako śmiertelny uścisk mrówki stolarskiej pasożytowanej przez grzyba, który, najwyraźniej tak wtedy, jak i dziś, przejął jej zachowanie, by uwolnić swoje zarodniki w dobrym miejscu; jest to najwcześniejszy wyraźny przykład manipulacji zachowaniami grzybów.
Różnorodność gatunków jest zdumiewająca. Poniżej znajduje się krótkie podsumowanie niektórych skamieniałości znalezionych w tym miejscu:
- Skamieniałość wczesnego naczelnego o cechach antropoidalnych (tj. nielemuroidalnych): odkrycie Darwinius masillae upublicznione w maju 2009 r.
- Znaleziono dziewięć par kopalnych żółwi. Żółwie, Allaeochelys crassesculpta, były w koitusie (w akcie uprawiania seksu). Są to pary samiec- samica, z ogonem samca wsuniętym pod samicę, czyli tak, jak uprawiają seks. Ich śmierć musiała być gwałtowna. Przypuszcza się, że żółwie zaczęły kopulować w napowietrzonych wodach powierzchniowych starożytnego jeziora. Gdy zanurzyły się na głębszą wodę, zostały pokonane przez uwalniający się toksyczny gaz wulkaniczny. Następnie zostały pogrzebane w osadach dna jeziora. Żółwie należące do tego kladu żyją nadal. Straciły swoje reptiliańskie łuski, a ich skóra chłonie tlen z wody. W normalnych warunkach jest to zaleta: pozwala im długo pozostawać w zanurzeniu. Jednak w warunkach anoksycznych jest to wada, ponieważ wchłaniany jest również dwutlenek węgla i rozpuszczone trucizny.
- Ponad 10.000 skamieniałych ryb wielu gatunków
- Tysiące owadów wodnych i lądowych, niektóre z wyraźnym ubarwieniem zachowane do dziś
- Wiele małych ssaków, w tym koniki pigmejskie, duże myszy, ssaki naczelne, mieszkańcy ziemi (jeże, torbacze, pangoliny), krewni sardynki i nietoperze.
- Wiele ptaków, zwłaszcza drapieżnych.
- Krokodyle, żaby, żółwie, salamandry i inne gady lub płazy
- Pozostałości ponad 30 gatunków roślin, w tym liści palmowych, owoców, pyłków, drewna, orzechów włoskich i winorośli
W skład zespołu skamieniałości wchodzi południowoamerykański mrówkojad, dwa rodzaje południowoamerykańskich ptaków bezskrzydłych oraz przodek mrówkojada łuskowatego (Manis) z tropików starego świata.
Powiązane strony
Pytania i odpowiedzi
P: Gdzie znajduje się szyb Messel?
O: Messel Pit znajduje się w pobliżu miejscowości Messel w Hesji, około 35 km na południowy wschód od Frankfurtu nad Menem w Niemczech.
P: Jakiego rodzaju skamieniałości zachowały się w Messel Pit?
O: W Messel Pit zachowały się drobne skamieniałości, w tym wczesnych ssaków i wczesnych naczelnych.
P: Dlaczego szyb Messel jest ważny?
O: Szyba Messel jest ważna ze względu na jej istotne znaczenie geologiczne i naukowe, w tym skamieniałości wczesnych ssaków i wczesnych naczelnych.
P: Co wydobywano w Szybie Messel?
O: W Szybie Messel wydobywano łupki bitumiczne.
P: Co powstrzymało szyb Messel przed przekształceniem go w wysypisko śmieci?
O: Silny lokalny opór powstrzymał szyb Messel przed przekształceniem go w składowisko odpadów.
P: Dlaczego szyb Messel został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO?
O: Szyb Messel został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO wyłącznie ze względu na znajdujące się w nim skamieniałości.
P: W jaki sposób drobne szczegóły małych skamieniałości zostały zachowane w Messel Pit i kto opracował tę technikę?
O: Kolekcjonerzy-amatorzy opracowali "technikę transferu", aby zachować drobne szczegóły małych skamieniałości w Messel Pit, a metoda ta jest nadal stosowana do przechowywania skamieniałości.
