Port lotniczy Long Beach

Przegląd

Lotnisko Long Beach ma mniejszą liczbę połączeń pasażerskich w porównaniu z międzynarodowym lotniskiem w Los Angeles (LAX), które znajduje się 18 mil (29 km) na północny zachód. Long Beach zawsze pozostanie stosunkowo małym lotniskiem z powodu lokalnych rozporządzeń mających na celu zmniejszenie hałasu. Lotnisko jest objęte jednym z najbardziej restrykcyjnych rozporządzeń w Stanach Zjednoczonych dotyczących zarówno hałasu, jak i liczby lotów komercyjnych. Obecny poziom hałasu pozwala na 41 lotów komercyjnych dziennie i 25 lotów podmiejskich. Lokalne grupy społeczne i aktywiści są zaniepokojeni zmianami na lotnisku. Niskokosztowy przewoźnik JetBlue Airways pojawił się na lotnisku Long Beach w 2001 roku. JetBlue używa Long Beach jako hubu na zachodnim wybrzeżu. Ruch lotniczy na lotnisku wzrósł z głównych miast Wschodniego Wybrzeża. Podczas gdy JetBlue wykorzystał lokalne rozporządzenie o hałasie, aby przekształcić lotnisko Long Beach w miniaturową twierdzę, szybko osiągnęło ono maksymalną przepustowość. Linia lotnicza została zmuszona do zmiany godzin lotów i skierowania przyszłego rozwoju na inne lotniska w rejonie Los Angeles. JetBlue nazywa LGB miastem, w którym koncentruje się i obsługuje obecnie 31 z 41 slotów.

Z LGB korzystają również lotniczy przewoźnicy towarowi, w tym FedEx i UPS. Każdego roku przewożonych jest tu 57 000 ton towarów.

The Boeing Company (dawniej McDonnell Douglas) utrzymuje produkcję wojskowego odrzutowca transportowego C-17; na lotnisku Long Beach znajdują się również zakłady serwisowe innych samolotów Boeinga i McDonnell Douglas/Douglas (w tym historycznych samolotów DC-9 i DC-10). Gulfstream Aerospace również posiada centrum kompletacji/obsługi na tym lotnisku.

Mimo że loty komercyjne są mocno ograniczone, na lotnisku nadal odbywa się wiele lotów czarterowych, lotów prywatnych, szkół lotniczych, lotów organów ścigania, helikopterów, blimpsów reklamowych, samolotów holujących banery reklamowe itp. Z tego powodu, lotnisko Long Beach jest jednym z najbardziej ruchliwych lotnisk lotnictwa ogólnego na świecie, z 398,433 ruchami samolotów w 2007 roku.

Lotnisko Long Beach posiada jeden terminal lotniczy. Wyróżnia się on architekturą w stylu Streamline Moderne i jest zabytkiem historycznym. W grudniu 2010 roku, lotnisko rozpoczęło budowę nowej hali pasażerskiej, która będzie kosztować 45 milionów dolarów. Wraz z nowymi bramkami, terminal powiększy się do 74.000 stóp kwadratowych. Lotnisko dodało również dodatkowy garaż.

Lotnisko obsługują trasy tranzytowe Long Beach Transit Routes 111, 104 i 102. Wardlow Road biegnie od lotniska do granicy hrabstwa Los Angeles i hrabstwa Orange, gdzie przechodzi w Ball Road i przecina północną granicę Disneyland Resort.

Lotnisko Long Beach jest drugim najbliższym Disneylandu lotniskiem, po lotnisku John Wayne.

Historia

Pierwszy lot transkontynentalny, dwupłatowiec Calbraitha Perry'ego Rodgersa, wylądował w 1911 roku na piaszczystej plaży Long Beach. Od 1911 roku do czasu wybudowania lotniska, samoloty nadal używały plaży jako pasa startowego.

Słynny kaskader Earl S. Daugherty wydzierżawił teren, który później stał się lotniskiem, na pokazy lotnicze, loty akrobacyjne, spacery na skrzydłach i przejażdżki pasażerskie. Później, w 1919 roku założył pierwszą na świecie szkołę latania. W 1923 roku Daugherty przekonał radę miasta, aby wykorzystać ten teren do budowy pierwszego lotniska miejskiego.

W latach 40-tych i 50-tych jedynymi liniami lotniczymi, które nie wykonywały międzylądowań były linie do Los Angeles, San Diego, a czasami na wyspę Catalina. W 1962 roku, Western Airlines rozpoczęły jeden lot Lockheed Electra dziennie do San Francisco. Odrzutowce pojawiły się w 1968 roku. W 1969 Western miał 737s nonstop do Las Vegas, Oakland i San Francisco, ale do 1980 SFO było jedyną destynacją nonstop z odrzutowcami (w PSA do tego czasu).

W 1981 r. nowo powstała linia lotnicza Jet America rozpoczęła loty non stop MD80 do Chicago, a w 1982 r. do Dallas-Fort Worth. W 1982 roku Alaska Airlines rozpoczęła loty non stop do Portland i Seattle. W 1983 r. American rozpoczął loty do ORD i DFW, a United do Denver. W 1984 roku United miał dwa loty dziennie 767 do Denver, które były największymi samolotami kiedykolwiek zaplanowanymi do Long Beach.

W latach 1990-1992 Continental, Delta, TWA i USAir przestały korzystać z lotniska. Na początku 2006 r. American Airlines również wycofały się z powodu braku rentowności.

• Douglas "Wrong Way" Corrigan regularnie latał z Daugherty Field. Przed swoim niesławnym lotem z Brooklynu w Nowym Jorku do Irlandii w 1938 roku, odbył on już transkontynentalny lot z Long Beach do Nowego Jorku. Miał wrócić na Daugherty Field po tym, jak władze odrzuciły jego prośbę o dalszy lot do Irlandii, ale z powodu rzekomego błędu nawigacyjnego wylądował w Irlandii. Nigdy publicznie nie przyznał się do celowego lotu do Irlandii.

• Końcowe sceny filmu "Kawaler i Bobby-Soxer" z 1947 roku, z udziałem Cary'ego Granta, Myrny Loy i Shirley Temple, rozgrywają się na Daugherty Field.
• Fasada terminalu pasażerskiego Long Beach Airport posłużyła jako fikcyjny "Aeropuerto Val Verde" (Lotnisko Val Verde) w filmie Arnolda Schwarzeneggera Commando (1985).
• Lotnisko jest używane zamiast lotniska Napa Valley w remake'u filmu Disneya "Pułapka na rodziców" z 1998 roku.
• Sceny otwierające Nickelodeon's "Clockstoppers" (2002) są kręcone na lotnisku w Long Beach.

W 2008 roku lotnisko w Long Beach zaczęło wytwarzać energię elektryczną za pomocą sześciu baterii słonecznych o wymiarach 9 stóp na 9 stóp. Baterie rozmieszczone są wokół terminala, w zewnętrznej strefie odbioru bagażu. Projekt ten zrównoważy emisję dwutlenku węgla o prawie 500 000 funtów.

Użytek wojskowy

Aby przyciągnąć Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych, miasto Long Beach wybudowało hangar i budynek administracyjny, a następnie zaoferowało Marynarce Wojennej dzierżawę za 1$ rocznie w celu utworzenia Bazy Lotniczej Rezerwy Marynarki Wojennej. W dniu 10 maja 1928 roku Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych przekazała lotnisko do użytku jako Bazę Lotniczą Rezerwy Marynarki Wojennej (NRAB Long Beach). Dwa lata później miasto wybudowało również hangar i budynek administracyjny dla Korpusu Lotniczego Armii Stanów Zjednoczonych. Należy stwierdzić, że jedyny znaczący rozwój małego lotniska miejskiego rozpoczął się dopiero po wybudowaniu przez miasto hangarów i obiektów administracyjnych dla Armii i Marynarki Wojennej w latach 1928-30.

Jako Baza Lotnicza Rezerwy Marynarki Wojennej, jej zadaniem było instruowanie, szkolenie i musztrowanie personelu lotniczego Rezerwy Marynarki Wojennej. Szkoła naziemna była oferowana trzy noce w tygodniu w bazie i dwie noce w tygodniu na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles do 1930 roku, kiedy to szkoła naziemna była stale oferowana w bazie. 9 kwietnia 1939 r. rozpoczęto szkolenie w lotach nocnych, a wkrótce potem z bazy zaczęły korzystać także samoloty floty.

Jednak wraz ze wzrostem aktywności lotniczej komercyjnych linii lotniczych i prywatnego przemysłu lotniczego, a zwłaszcza w związku z zainteresowaniem Douglas Aircraft lotniskiem Long Beach Municipal Airport, obiekt potrzebował więcej miejsca. Z Douglas Aircraft jako rezydentem, nastawienie władz Long Beach stało się chłodne i otwarcie wrogie lotnictwu marynarki wojennej, z zarządcą miasta mówiącym, że "im szybciej marynarka wojenna wyniesie się z lotniska Long Beach, tym bardziej będzie nam się ono podobać".

Z powodu tego wrogiego nastawienia, Marynarka Wojenna rozpoczęła badania w celu znalezienia bardziej odpowiedniej lokalizacji - nieznanej w tym czasie władzom miasta. Mimo to admirał Ernest J. King, ówczesny szef Biura Aeronautyki, oraz admirałowie William D. Leahy, Joseph K. Taussig i Allen E. Smith zwrócili się do miasta Long Beach z prośbą o naprawę pasów startowych i przypomnieli, że Flota Pacyfiku, która wtedy leżała na morzu w portach Long Beach i San Pedro, zarabiała ponad milion dolarów miesięcznie. Ostatecznie miasto spełniło żądania Marynarki Wojennej.

Mimo to, miasto nadal wykazywało wrogie nastawienie do zatwierdzenia dzierżawy dodatkowego terenu, którego potrzebowały rezerwy marynarki wojennej.

Marynarka wojenna miała dość miasta Long Beach. Podjęła decyzję o zakupie nieruchomości należącej do Susanny Bixby Bryant, o czym dowódca bazy, komandor Thomas A. Gray, poinformował szefa Biura Aeronautyki, admirała Johna H. Towersa. Okoliczności zakupu zostały ujawnione Jamesowi V. Forrestalowi, podsekretarzowi Marynarki Wojennej, a przez niego komisji House Naval Affairs, która zatwierdziła zakup. Chociaż komandor Gray zaoferował pani Bryant $350 za akr, w najlepszym duchu patriotycznym sprzedała ona nieruchomość za $300 za akr. Ziemia znajduje się 4 mile na wschód od lotniska w Long Beach.

W 1941 roku pozyskano fundusze na budowę, a NAS Los Alamitos zaczęła nabierać kształtów. Po przeniesieniu do Los Alamitos ośrodka szkoleniowego rezerw marynarki wojennej, ku zaskoczeniu władz miasta Long Beach, w 1942 roku, zamiast zwrócić miastu obiekty bazy lotniczej rezerw marynarki wojennej w Long Beach, Marynarka Wojenna przekazała je Siłom Powietrznym Armii Stanów Zjednoczonych, które również założyły bazę szkoleniową w sąsiedztwie.

Mimo to, w obliczu rysujących się na horyzoncie wojennych chmur, NARB Long Beach nie został całkowicie porzucony, a jedynie zdegradowany do rangi pomocniczej stacji lotniczej marynarki wojennej (NAAS).

Lata czterdzieste były bardzo pracowitym okresem dla lotniska w Long Beach. Przez cały okres II wojny światowej lotnisko było wykorzystywane do działań wojennych. W sierpniu 1941 roku Civil Aeronautics Administration przejęło kontrolę nad lotniskiem, którego powierzchnia wzrosła do 500 akrów (2,0 km2). Gdy w 1941 r. Los Alamitos stało się bazą operacyjną, NAAS Long Beach zaczęło obsługiwać lotniskowce F4F, SBD, FM-2, F4Us, F6F, TBF/TBM i SB2C. Ponadto dysponował samolotami użytkowymi i patrolowymi, takimi jak PBY, SNB, GB3, NH, GH i SNJ.

Gdy działania Marynarki Wojennej zaczęły być przenoszone do Los Alamitos, lotnisko wojskowe w Long Beach stało się siedzibą Dywizji Promowej Dowództwa Transportu Lotniczego, w skład której wchodziła eskadra 18 kobiet pilotów dowodzona przez Barbarę London, wieloletnią pilotkę z Long Beach.

Podobnie jak w przypadku Naval Air Ferry Command w NAS Terminal Island, prace promowe Armii były ogromnym przedsięwzięciem, dzięki produkcji Douglas Aircraft w czasie wojny. Rozpoczęcie budowy pierwszego obiektu Douglas Aircraft nastąpiło w listopadzie 1940 roku, a poświęcenie w październiku 1941 roku. Douglas został przyciągnięty do Long Beach głównie ze względu na rosnące lotnisko miejskie oraz obecność wojska i marynarki wojennej. Dzięki kontraktom wojennym firma natychmiast przystąpiła do intensywnej produkcji. Pierwszy C-47 został dostarczony 16 dni po ataku na Pearl Harbor, a kolejne 4 238 zostało wyprodukowanych w czasie wojny. Dodatkowo w fabryce wyprodukowano około 1,000 samolotów A-20 Havoc, nie wspominając o 3,000 B-17 Flying Fortresses i 1,156 A-26 Invaders.

Wraz z końcem wojny, Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych całkowicie zrezygnowała z wykorzystywania obiektu Long Beach Municipal Airport, a wraz z nim z wyznaczenia Long Beach jako pomocniczej stacji lotniczej Marynarki Wojennej. McDonnell Douglas kontynuował produkcję odrzutowców pasażerskich w północnej części lotniska do czasu fuzji z Boeingiem w 1997 roku. Boeing kontynuował ograniczoną działalność.

18 marca 2009 r. Air Force One Prezydenta Baracka Obamy wylądował na lotnisku w Long Beach, aby wziąć udział w spotkaniach z mieszkańcami miasta w Orange County i Los Angeles. 19 marca 2009 roku Prezydent Obama wystąpił w programie Tonight Show Jay'a Leno w Burbank.

Samolot Douglas C-74 Globemaster I na lotnisku w Long Beach, w tle samoloty Boeing B-17 i C-46 Curtiss Commando.

Obiekty i statki powietrzne

Long Beach /Daugherty Field/ Airport zajmuje powierzchnię 1,166 akrów (472 ha) na wysokości 60 stóp (18 m) nad średnim poziomem morza. Posiada pięć pasów startowych o nawierzchni asfaltowej:

• 12/30 to 10.000 na 200 stóp (3.048 x 61 m)
• 7L/25R ma wymiary 6,192 na 150 stóp (1,887 x 46 m).
• 7R/25L ma wymiary 5,423 na 150 stóp (1,653 x 46 m).
• 16L/34R ma wymiary 3,975 na 75 stóp (1,212 x 23 m).
• 16R/34L ma wymiary 4,470 na 75 stóp (1,362 x 23 m).

W roku kończącym się 1 grudnia 2010 r. lotnisko miało 329 808 operacji lotniczych, średnio 903 dziennie: 87% lotnictwo ogólne, 10% regularne komercyjne, 3% taksówki powietrzne i <1% wojskowe. W tym czasie na lotnisku stacjonowało 435 samolotów: 69% jednosilnikowych, 11% wielosilnikowych, 11% odrzutowych i 10% śmigłowcowych.

Linie lotnicze i miejsca docelowe

Bramy na lotnisku w Long Beach są podzielone na Północny i Południowy, każdy z czterema bramami. Bramki w North Concourse są oznaczone numerami 21, 22, 23A i 23B, podczas gdy bramki w South Concourse są oznaczone numerami 1, 2, 2A, 3, 4 i 4A. Pasażerowie oczekują na samoloty w tymczasowych przyczepach.

Następujące linie lotnicze oferują regularne usługi pasażerskie:

Linie lotnicze	Miejsca docelowe	Concourse
Alaska Airlines obsługiwane przez SkyWest Airlines	Portland (OR) [rozpoczyna się 12 marca 2012 r.], Seattle/Tacoma	Północna
Delta Air Lines	Salt Lake City	Północna
Delta Connection obsługiwane przez SkyWest Airlines	Salt Lake City	Północna
JetBlue Airways	Austin, Boston, Chicago-O'Hare, Las Vegas, Nowy Jork-JFK, Oakland, Portland (OR), Sacramento, Salt Lake City, San Francisco, Seattle/Tacoma, Washington-Dulles Sezonowe: Anchorage	Południowy
US Airways	Phoenix [rozpoczyna się 1 lutego 2012 r.]	Północna
US Airways Express obsługiwane przez Mesa Airlines	Phoenix	Północna

 

10 najpopularniejszych krajowych kierunków podróży (sierpień 2010 - lipiec 2011)
Ranga	Miasto	Port lotniczy	Linia lotnicza(-e)	Pasażerowie
1	Salt Lake City, Utah	SLC	Delta, JetBlue	194,000
2	Las Vegas, Nevada	LAS	JetBlue	172,000
3	Seattle, Waszyngton	SEA	Alaska Airlines, JetBlue	164,000
4	San Francisco, Kalifornia	SFO	JetBlue	147,000
5	Oakland, Kalifornia	DĄB	JetBlue	145,000
6	Portland, Oregon	PDX	JetBlue	99,000
7	Phoenix, Arizona	PHX	US Airways	93,000
8	Nowy Jork, Nowy Jork	JFK	JetBlue	86,000
9	Sacramento, Kalifornia	SMF	JetBlue	72,000
10	Chantilly, Wirginia / Waszyngton, D.C.	IAD	JetBlue	68,000

Plany ulepszenia terminalu

Po latach kontrowersji i batalii sądowej z udziałem lokalnych szkół, lotnisko Long Beach rusza do przodu z wartym 136 milionów dolarów projektem modernizacji, mającym na celu unowocześnienie obiektu bez poświęcania zabytkowego terminalu Art Deco lub reputacji wśród podróżnych, którzy cenią sobie wygodę.

Plany zakładają budowę nowej struktury parkingowej na 1,989 miejsc, ulepszenie rampy oraz budowę hali z centralnym ogrodem i 11 bramkami, które zastąpią tymczasowe przyczepy, w których podróżni oczekują na loty. Około 2 milionów dolarów zostanie wydanych na renowację starego terminala, który został zbudowany w 1941 roku i uznany za zabytek przez miasto kilkadziesiąt lat później.

Projekt zachowa jednak wrażenie otwartej przestrzeni obecnego kompleksu terminala, a pasażerowie nadal będą przechodzić przez płytę lotniska podczas wsiadania i wysiadania z samolotów. Odbiór bagażu również będzie częściowo zamknięty, tak jak ma to miejsce obecnie.

Wypadki i incydenty

• 16 marca 2011 r. prywatny samolot Beechcraft King Air rozbił się krótko po starcie, zabijając pięć osób i raniąc kolejne. Przyczyna katastrofy nie została natychmiast wyjaśniona.

Powiązane strony

• Zachodnie Siły Obrony Powietrznej (Dowództwo Obrony Powietrznej)
• Kalifornia Lotniska wojskowe II wojny światowej