Indianapolis Motor Speedway
Autostrada Autostradowa Indianapolis (IMS) znajduje się w miejscowości Speedway w stanie Indiana (enklawa na przedmieściach Indianapolis) w Stanach Zjednoczonych. Jest on siedzibą wyścigu Indianapolis 500 i Brickyard 400.
Został zbudowany w 1909 roku. Jest to oryginalny Żużel, pierwszy obiekt wyścigowy, w którym użyto słowa Żużel. IMS ma stałe miejsca siedzące dla ponad 257.000 osób. Pole zwiększa pojemność do około 400,000. Jest to największy i o największej pojemności obiekt sportowy na świecie.
Żużel jest uważany za stosunkowo płaski według standardów amerykańskich, ale wysoko oceniany przez Europejczyków. Ma dwie i pół mili, jest prawie prostokątnym owalem. Każdy z czterech zakrętów to 1/4 mili. Dwie proste o długości 5/8 mil łączą zakręty od 2 do 3 i zakręty od 4 do 1. Dwie proste o długości 1/8 mil, zwane krótkimi zjeżdżalniami, łączą zakręty od 1 do 2 i zakręty od 3 do 4.
W latach 1998-2000 wybudowano nowoczesny tor polowy. Z części owalnej i polowej powstała droga o długości 2.605 mil (4.192 km). W 2008 roku zmieniono tor drogowy, dodając kolejny odcinek pola. Jest on używany do wyścigów motocyklowych i jest to tor o długości 2,621 mil (4,218 km).
Na terenie autostrady żużlowej znajduje się otwarte w 1956 roku Muzeum Żużlowe Indianapolis Motor Speedway Hall of Fame. Jest to również siedziba Brickyard Crossing Golf Resort, który pierwotnie został otwarty jako pole golfowe Speedway w 1929 roku.
Autostrada Autostradowa Indianapolis została wpisana do Krajowego Rejestru Miejsc Zabytkowych w 1975 roku, a w 1987 roku wyznaczono ją jako Krajowy Zabytkowy Punkt Orientacyjny.
Oprócz Indianapolis 500, na torze żużlowym znajduje się również Brickyard 400 należący do NASCAR. W latach 2000-2007 żużel gościł także Grand Prix Stanów Zjednoczonych w Formule 1. W 2008 roku, żużel dodał motocyklowe Grand Prix Indianapolis.
Po zdobyciu swojego piątego Grand Prix Stanów Zjednoczonych w Indianapolis w 2006 roku, kierowca Formuły 1 Michael Schumacher jest rekordzistą większości zwycięstw na trasie Formuły 1. A.J. Foyt, Al Unser i Rick Mears wygrali po 500 razy w Indianapolis na tradycyjnym owalu. Jeff Gordon wygrał również cztery razy na owalu w Brickyard 400. Johnny Aitken jest rekordzistą w łącznej liczbie zwycięstw na torze, z 15 zwycięstwami (wszystkie na owalu), w sezonach 1909, 1910 i 1916.
Historia
Wczesna historia
Pierwsza impreza sportów motorowych na torze składała się z 7 wyścigów motocyklowych, usankcjonowanych przez Federację Amerykańskich Motocyklistów (FAM), 14 sierpnia 1909 roku.
Pierwszy weekend wyścigów samochodowych odbył się w dniach 19-21 sierpnia 1909 roku. Było to 16 wyścigów usankcjonowanych przez American Automobile Association (AAA). Wydarzenie to niemal przerodziło się w katastrofę z powodu powierzchni kruszonego kamienia i smoły. Zdarzyło się kilka wypadków i pięć ofiar śmiertelnych. Ostatni wyścig weekendu został zatrzymany po 235 milach (378 km) z pierwotnie zaplanowanych 300 mil.
Carl G. Fisher, urodzony w Indianie, był zarówno byłym kierowcą samochodów wyścigowych, jak i jednym z właścicieli toru. Kierował pracami mającymi na celu uczynienie toru bezpieczniejszym dla kierowców i widzów. Nawierzchnia toru została wybrukowana 3,2 miliona kostek brukowych. Dzięki temu tor zyskał popularną nazwę "Cegielnia" (The Brickyard). Dziś 3 stopy (0,91 m) (jeden jard) oryginalnej cegły pozostają na linii startowej/końcowej, nadal nadając znaczenie "cegielni". Ostatnią cegłą dodaną do jezdni była złocona cegła, którą 17 grudnia 1909 r. położył gubernator Thomas R. Marshall.
Żużel został ponownie otwarty w 1910 roku. Podczas trzech świątecznych weekendów (Dzień Pamięci, 4 lipca i Dzień Pracy) odbyło się sześćdziesiąt sześć wyścigów samochodowych. W każdy weekend odbywały się dwa lub trzy wyścigi na dystansie od 100 mil (160 km) do 200 mil (320 km). Odbyło się również kilka krótszych konkursów. Każdy wyścig był własnym wydarzeniem i zdobywał własne trofeum. Wszystkie wyścigi były usankcjonowane przez AAA. W 1911 roku, w związku ze zmianą orientacji marketingowej, organizowano tylko jeden wyścig w roku.
Około 80.000 widzów przybyło na pierwszy wyścig Indianapolis 500 Mile Race w Dniu Pamięci 30 maja 1911 roku. Wstęp wynosił jednego dolara. Ray Harroun wygrał wyścig przy średniej prędkości 74.602 mph (120.060 km/h).
Następne pięć Indianapolis 500 odbyło się w latach 1912-1916. Trzech spośród zwycięzców Indy 500 było Europejczykami. Wyścigi te przyciągnęły uwagę całego świata do Żużla. Coraz więcej międzynarodowych kierowców zaczęło w nim jeździć.
Wyścig w 1916 roku został skrócony do 120 okrążeń na dystansie 300 mil (480 km). Kilka rzeczy spowodowało skrócenie wyścigu. Brakowało wjazdów z Europy i ropy naftowej. Innym powodem był brak szacunku dla wojny w Europie.
9 września 1916 roku na torze żużlowym odbył się dzień krótkich wyścigów. Nazywały się one Harvest Classic. Odbyły się trzy wyścigi na dystansie 20, 50 i 100 mil (160 km). Johnny Aitken, w Peugeocie, wygrał wszystkie trzy wydarzenia, swoje ostatnie zwycięstwa na torze. Po Żniwach Klasycznych nie odbył się żaden inny wyścig poza Indianapolis 500, który miałby się odbyć na tym terenie przez siedemdziesiąt osiem lat.
Wyścigi zostały przerwane w latach 1917-1918 przez I wojnę światową. Obiekt służył jako centrum wojskowe do napraw.
Wyścigi zostały wznowione w 1919 roku. Prędkość szybko wzrosła. W 1925 roku Peter DePaolo został pierwszym, który osiągnął średnią prędkość 100 mph (160 km/h) w wyścigu.
Na początku lat 30-tych XX wieku rosnące prędkości zaczęły czynić tor bardziej niebezpiecznym. W latach 1931-1935 było 15 ofiar śmiertelnych. Część cegieł zastąpiono asfaltem (makadamem pokrytym smołą lub małymi kamieniami). W latach 1935-1936 wprowadzono szereg zmian. Usunięto ścianę wewnętrzną w narożach. Zmieniono kąt nachylenia ściany zewnętrznej, aby pomóc utrzymać samochody wewnątrz toru. Potrzebne stały się twarde kaski ochronne. Pierwsze żółte światła zostały zainstalowane wokół toru.
1940s: Początek ery Hulmana
Na początku lat czterdziestych XX wieku tor wymagał dalszych ulepszeń. W 1941 roku, przed wyścigiem spłonęła połowa obszaru garażowego, znanego jako Aleja Benzynowa. Kiedy Stany Zjednoczone przystąpiły do II wojny światowej, wyścig w 1942 roku został odwołany. W 1942 roku wszystkie wyścigi samochodowe zostały zakazane. Wyścig 500 milowy został odwołany na lata 1942-1945. Tor w większości został opuszczony w latach wojny.
29 listopada 1944 r. trzykrotny zwycięzca Wilbur Shaw powrócił, aby przeprowadzić 500-milowy (800 km) test opon dla Firestone. Test ten został zatwierdzony przez rząd. Shaw stwierdził, że tor jest w bardzo złym stanie. Skontaktował się z właścicielem, Eddiem Rickenbackerem, i stwierdził, że żużel jest na sprzedaż. Shaw próbował znaleźć nabywcę, który utrzymałby tor żużlowy jako tor wyścigowy. Znalazł biznesmena z Indiany, Tony'ego Hulmana. Żużel został kupiony 14 listopada 1945.
Poważne remonty i naprawy zostały przeprowadzone na żużlu. Otwarto go na czas wyścigu w 1946 roku. Od 1946 roku wprowadzono wiele ulepszeń.
Wyścig 500 mil stał się częścią mistrzostw świata Formuły 1 na 11 lat (1950-1960). Żaden z regularnych kierowców Indy nie ścigał się w Formule 1. Alberto Ascari z Ferrari był jedynym kierowcą F1, który w tym czasie ścigał się w 500.
W październiku 1961 r. ostatnie, pozostałe ceglane odcinki toru zostały utwardzone asfaltem, z wyjątkiem wyraźnej, trójstopniowej linii cegieł na linii startowej/końcowej. W ten sposób "Cegielnia" stała się znana z "Stoczni Ceglanej".
NASCAR IROC i Indy Lights w Indy
Od 1919 do 1993 roku, 500 było jedynym biegiem w cegielni. Tor odziedziczył Tony George (wnuk Hulmana). Przyniósł więcej wyścigów na żużel. NASCAR rozpoczął wyścigi w 1994 roku z Brickyard 400. Międzynarodowy Wyścig Mistrzów (IROC) został dodany w 1998 roku. Ostatni IROC na torze Indy odbył się w 2003 roku.
W 2003 roku Firestone Indy Lights Series, niewielka ligowa seria Indy Racing League, rozpoczęła wyścigi na żużlu. Były to pierwsze serie wyścigowe w maju, inne niż 500 od 1910 roku.
Formuła 1 i wyścigi szosowe
W 1998 roku Tony George zawarł umowę o przywróceniu Formuły 1 do Stanów Zjednoczonych. Ostatnim wyścigiem F1 w USA był 1991. W ciągu dwóch lat zbudowano nowy tor drogowy na bazie Indy, wykorzystujący część toru owalnego i część pola namiotowego. Pierwsze Grand Prix Stanów Zjednoczonych na torze żużlowym odbyło się w 2000 roku. W 2001 roku na imprezie pojawiło się 185.000 kibiców. Sukces był jeszcze ważniejszy w tym wyścigu. Wyścig odbył się 30 września 2001 roku. Była to największa międzynarodowa impreza sportowa, która odbyła się w Stanach Zjednoczonych po atakach terrorystycznych 11 września 2001 roku.
W przeciwieństwie do toru owalnego, tor Grand Prix jest prowadzony w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. Podąża to za ogólną praktyką Formuły 1, w której większość torów przebiega zgodnie z ruchem wskazówek zegara.
W dniu 12 lipca 2007 r. ogłoszono, że Formuła 1 nie wróci na autostradę żużlową na rok 2008. Tony George powiedział, że istnieją problemy ze spełnieniem żądań Berniego Ecclestone'a, aby kontynuować organizację imprezy. W dniu 25 maja 2010 r. ogłoszono, że Formuła 1 powróci do Stanów Zjednoczonych w 2012 r. na nowym, specjalnie zbudowanym torze w Austin w Teksasie.
Problemy z oponami
W 2005 roku pojawił się duży problem z niektórymi oponami Formuły 1. Podczas treningu doszło do dużego kraksy na 13. zakręcie. Ta część toru F1 jest zakrętem 1 toru owalnego. Jest to również jedyny zakręt w kalendarzu F1. Michelin zdał sobie sprawę, że ich opony nie poradzą sobie z przechyleniem. Zawiedliby po kilku okrążeniach. Samochody na oponach Bridgestone nie miały tego problemu.
Zespoły Michelin nie mogły rozwiązać problemu. Michelin chciał dodać szykanę przed zakrętem. FIA nie pozwoliłaby na modyfikację toru. Wszyscy zaangażowani próbowali naprawić ten problem aż do wyścigu. Michelin powiedział swoim zespołom, że opony nie są bezpieczne, z którymi można się ścigać.
Zespoły Michelin ustawiły się na starcie. Jechali dookoła toru na wolne okrążenie paradne. Pod koniec okrążenia, wjechali do boksów i zaparkowali swoje samochody. Pozostały tylko trzy zespoły Bridgestone (sześć samochodów wyścigowych), które rozpoczęły wyścig. Dwa samochody Ferrari były jedynymi samochodami na okrążeniu prowadzącym pod koniec wyścigu.
Wyścigi motocyklowe i nowy tor drogowy
16 lipca 2007 roku żużel ogłosił, że będzie gospodarzem rundy wyścigów motocyklowych Grand Prix rozpoczynającej się w 2008 roku. Wyścig był wspierany przez Red Bulla i znany jako Red Bull Indianapolis GP. Była to pierwsza impreza motocyklowa w obiekcie od pierwszego miesiąca jego funkcjonowania, w sierpniu 1909 roku.
Modyfikacje zatwierdzone przez FIA i FIM zostały wprowadzone do poprzedniego toru Formuły 1. Nowy tor ma teraz 16 zakrętów. Tor motocyklowy biegnie przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, w tym samym kierunku co tor owalny. Omija on brzegi owalu z nową sekcją polową wewnątrz zakrętu 1. Również podwójna szpilka na prostej Hulmana została zastąpiona tradycyjnymi S-zawrotami. Budowa została zakończona przed dniem otwarcia Indianapolis 500 w 2008 roku.
Carl Graham Fisher (1874-1938) z Indiany, amerykański przedsiębiorca zajmujący się częściami samochodowymi i autostradami, współzałożyciel i pierwszy prezes Indianapolis Motor Speedway. Maj 1909 r.
Mapa podstawowej drogi szybkiego ruchu
Układ Grand Prix Formuły 1
Samochody wiją się na początku Grand Prix Stanów Zjednoczonych w 2003 r. przez sekcję infieldową.
Układ Moto GP Grand Prix
Inne wydarzenia sportowe
W mieście Indianapolis odbył się półmaraton. Obejmuje on jedno okrążenie wokół Speedway.
Na polu golfowym na żużlu odbyły się zawody PGA Tour i LPGA. W latach 1994-1999 odbywały się na nim zawody Champions Tour.
Podczas Igrzysk Panamerykańskich w 1987 roku na żużlu odbyły się ceremonie otwarcia i zawody w łyżwiarstwie szybkim.
IMS będzie wykorzystywany do organizacji wydarzeń, kiedy w Indianapolis odbędzie się Super Bowl XLVI w lutym 2012.
Rekordy prędkości
| Typ | Odległość | Data | Kierowca | Czas | Średnia prędkość |
| Praktyka * | 2.500 | 10 maja 1996 r. |
| 0:00:37.616 | 239.260 |
| Kwalifikacja ** | 2.500 | 12 maja 1996 r. |
| 0:00:37.895 | 237.498382 |
| Kwalifikacja ** | 10.00016 | 12 maja 1996 r. |
| 0:02:31.908 | 236.986381 |
| Wyścig | 2.500 | 26 maja 1996 r. | 0:00:38.119 | 236.103379 | |
| Wyścig | 500.000804 | 26 maja 2013 r. | Tony Kanaan | 2:40:03.4181 | 187.433 301.644[i] |
| * Nieoficjalna owalna historia. Wszystkie okrążenia przebiegające poza kwalifikacjami lub zawodami wyścigowymi są nieoficjalne. ** Nie zdobył pole position, ponieważ nie został ustawiony w pierwszym dniu kwalifikacji | |||||
Cegielnia 400
| Typ | Odległość | Data | Kierowca | Czas | Średnia prędkość |
| Kwalifikacja | 2.5004 | 7 sierpnia 2004 r. |
| 0:00:48.311 | 186.293299 |
| Wyścig | 2.500 | 7 sierpnia 2005 r. |
| 0:00:50.099 | 179.641289 |
| Race | 400.000*643 | 5 sierpnia 2000 r. |
| 2:33:55.979 | 155.912250 |
| **Odcinek wyścigu z 2004 roku został wydłużony o jedno okrążenie, do 402,5 mili (647,8 km) z powodu zasady NASCAR Green-White-Checker. | |||||
Grand Prix Stanów Zjednoczonych
| Typ | Odległość | Data | Kierowca | Czas | Średnia prędkość |
| Praktyka * | 2.6054 | 19 czerwca 2004 r. |
| 0:01:09.454 | 135.025217 |
| Kwalifikacja | 2.6054 | 19 czerwca 2004 r. |
| 0:01:10.223 | 133.546214 |
| Wyścig | 2.6054 | 20 czerwca 2004 r. |
| 0:01:10.399 | 133.207214 |
| Wyścig | 190.165306 | 19 czerwca 2005 r. | 1:29:43.181 | 127.173204 | |
| ** Oryginalna trasa IMS (2000-2007) | |||||
Red Bull Indianapolis GP
| Typ | Odległość | Data | Jeździec | Czas | Średnia prędkość |
| Praktyka | 2.6214 | 29 sierpnia 2009 r. |
| 0:01:40.271 | 94.101 |
| Kwalifikujący się * | 2.6214 | 29 sierpnia 2009 r. |
| 0:01:39.730 | 94.611152 |
| Wyścig | 2.6214 | 30 sierpnia 2009 r. |
| 0:01:40.152 | 94.213151 |
| Wyścig | 73.388118 | 30 sierpnia 2009 r. |
| 0:47:13.592 | 93.237149 |
| * All-time track record for the IMS reconfigured (2008) road course | |||||
Brama nr 1
Pagoda (główna wieża kontrolna)
Muzeum Hall of Fame
Ścieżka
Urzędy administracyjne
Wymiary owalne
| Region | Numer | Odległość | Szerokość | Bankowość |
| Długa droga prosta | 2 | 0.625 / 1.006 | 50 / 15.2 | 0° |
| Krótka droga prosta | 2 | 0.125 / 0.201 | 50 / 15.2 | 0° |
| Odwraca się | 4 | 0.250 / 0.402 | 60 / 18.3 | 9°12' |
| Ogółem/Średnio |
| 2.500 / 4.023 | 54 / 16.5 | 3°3' |
Pytania i odpowiedzi
P: Gdzie znajduje się Indianapolis Motor Speedway?
O: Indianapolis Motor Speedway znajduje się w Speedway w stanie Indiana, który jest enklawą na przedmieściach Indianapolis w Stanach Zjednoczonych.
P: Kiedy został zbudowany Indianapolis Motor Speedway?
O: Tor Indianapolis Motor Speedway został zbudowany w 1909 roku.
P: Ile osób może pomieścić?
O: Indianapolis Motor Speedway ma stałe miejsca siedzące dla ponad 257 000 osób, a jego pole golfowe zwiększa pojemność do około 400 000.
P: Jaki kształt ma tor?
O: Tor na Indianapolis Motor Speedway to dwuipółkilometrowy, prawie prostokątny owal, z czterema zakrętami o długości 1/4 mili i dwoma prostymi o długości 5/8 mili, łączącymi zakręty 2 z 3 i 4 z 1. Są też dwie krótkie proste o długości 1/8 mili, łączące zakręty 1 z 2 i 3 z 4.
P: Co jeszcze dzieje się na IMS oprócz wyścigów?
O: Oprócz organizowania takich wyścigów jak Indy 500 i Brickyard 400, na miejscu znajduje się również Muzeum Sławy Indianpolis Motor Speedways, które zostało otwarte w 1956 roku, a także ośrodek golfowy Brickyard Crossing Golf Resort, który pierwotnie został otwarty jako Speedway Golf Course w 1929 roku.
P: Kto jest rekordzistą w ilości zwycięstw na torze IMS w wersji Formuły 1?
O: Michael Schumacher jest rekordzistą pod względem liczby zwycięstw na torze Formuły 1 po wygraniu swojego piątego Grand Prix Stanów Zjednoczonych w Indianapolis w 2006 r.
P: Kto jest rekordzistą pod względem łącznej liczby zwycięstw na torze IMS?
O: Johnny Aitken jest rekordzistą pod względem łącznej liczby zwycięstw w IMS z 15 zwycięstwami (wszystkie na owalu) w sezonach 1909, 1910 i 1916.
